Het beest temmen dat WC Hawaï heet (2): het verhaal van Pieter

Na een teleurstellende marathon tijdens de Ironman WC in 2018 werd mijn doel om sub9 te halen in Hawaï niet bereikt. Als revanche schreef ik me in voor IM Hamburg 2020, die door de pandemie een aantal keer moest worden uitgesteld, met als doel een nieuwe kwalificatie voor het wereldkampioenschap.

Flash forward naar 29 augustus 2021 waar ik in 8u47 een 11de plaats wist te behalen met een ticket voor Kona 2022 erbovenop. Na de race had ik ergens het gevoel dat hier nog wel wat verbetering inzat, altijd leuk als je het gevoel hebt dat je de grens nog kan verleggen. Het voordeel van de kwalificatie in 2021 was dat er geen druk meer lag op het seizoen 2022 en ik volledig kon inzetten het wereldkampioenschap.

Op 24 september was het zover en reisde ik af naar Honolulu om er in 10 dagen de jetlag te verwerken en te wennen aan het klimaat. Er stond nog een zware trainingsblok op het programma dat onder zonnige omstandigheden kon worden afgewerkt. Ik verbleef de eerste dagen bij Frank Smith, eigenaar van wat waarschijnlijk de 1e triathlon shop ter wereld was. Verhalen over de beginjaren van de Ironman op overschot. Heel eerlijk moet ik toegeven dat de trainingen al een tijdje niet goed gingen. Op de fiets had ik problemen om in de beugels te blijven en vermogen te leveren. Tijdens het lopen had ik nooit superbenen, wat je wel verwacht als je piekt naar één moment. Na een rustige taperweek met stretchen en foamrollen moest ik voor mezelf volhouden dat het op race day wel zou lukken, want anders was de strijd op voorhand al verloren.

Om 7u05 knalt de toeter (helaas geen kanon meer voor de AG) mijn wedstrijd op gang. We zijn met 600 AG M40-44 dit jaar vanwege 2 uitgestelde edities. Dit jaar ben ik van zwemtactiek veranderd, ik leg me bijna helemaal vooraan en doe zo weinig mogelijk moeite tijdens de eerste kilometer. Ook al is het chaos, doordat ik weinig inspanning moet leveren, valt het wel mee. Na 1500m probeer ik dan van voeten naar voeten te zwemmen tot ik de juiste vind die me naar de wissel brengen. Na 1u03 het zoute water uit, perfect op schema. De wissel verloopt vlot en ik spring de fiets op. Pace plan was om 250watt gemiddeld te rijden en zo veel mogelijk onder 300watt te blijven, wat in de eerste 70km mooi lukte.

Helaas, na goed 3u wedstrijd kreeg ik plots hevige pijn in de buik en aan beide gluteus medius.  Ik kon geen vermogen meer leveren vanuit de beugels en de pijn was bij wijlen zou hevig dat het licht soms letterlijk uitging. Aan de volgende bevoorrading dan maar gestopt voor cola en iets van vaste voeding waardoor ik wel kon blijven fietsen hetzij enkel rechtop. De volgende 110km werd hierdoor eerder een zondagse rit dan een wedstrijd. Heel demotiverend, aangezien iedereen je inhaalt in de beugels en je zelf niet kan gaan liggen. Ik hoopte op materiaalpech zodat ik kon opgeven, maar helaas, na 5u20 rolde ik de wisselzone binnen.

In de tent kwam ik Filip tegen die blijkbaar ook een hele slechte dag had en die wist me nog enigszins te overtuigen om toch te starten met de marathon. Met zware maagkrampen ben ik beginnen lopen in de hoop dat het ooit zou stoppen. Mijn eetschema was ondertussen zodanig verstoord geraakt dat ik geen idee meer had of ik wel voldoende energie binnen kreeg. Bij elke bevoorrading dan maar gestopt voor Cola, banaan en Gatorade.

Pieter en Filip lopen even samen tijdens de marathon.

Lopen moest ik afwisselen met wandelen als de pijn te hevig werd. Na 100m wandelen kon ik dan opnieuw een stukje lopen, tot alles opnieuw begon. Ik denk niet dat ik ooit al zo afgezien heb en zelfs nu (2 dagen later) is mijn maag nog steeds niet hersteld. Een grote desillusie toen ik de finish bereikte. Pas een dag later heb ik naar mijn eindtijd gekeken (10u31). De IM in Hawaï doet zijn reputatie zeker de eer aan, 3de keer goede keer dan maar zeker.

Het beest temmen dat WC Hawaï heet (1): het verhaal van Heidi

Na de tegenslagen de laatste maanden (kuitblessure, crash met de fiets tijdens het BK halve triatlon kleine drie twee weken voor D’Day en een zware hoest die me de eerste 5 nachten op Hawaï wakker hield) was het ultieme doel om te finishen, ik zou er alles aan doen om deze wedstrijd tot een goed einde te brengen, dus goed doseren, eten en hydrateren. Na een korte maar goede nacht ging om 4 uur de wekker. Waterdichte plakkers op de wonden leggen, tattoos plakken, insmeren, ontbijten, alles liep gesmeerd. Mijn gerief voor de wondverzorging nog in de transition bag laten plaatsen en dan wachten tot ik de pomp in handen kreeg om de banden op te pompen. Helaas het ventiel sloot niet goed aan op de pomp en de band liep leeg, dan maar naar de technische bijstand voor andere pomp maar er kwam maar geen lucht in. Ondertussen was het al tijd om de wisselzone te verlaten voor de start dus ik geraakte beetje in paniek. Maar ze stelden me gerust dat ze mijn band zouden vervangen terwijl ik aan ’t zwemmen was. Ondertussen waren de pros en de eerste age groupers al vertrokken.

Onze age group was de grootste bij de vrouwen, met een dikke 200 atleten vertrokken we op het hoornsignaal. De eerste honderd meters was het toch wat drummen maar erna kon ik toch mijn ritme vinden. Maar wat verder voelden mijn benen ineens heel zwaar en alle energie trok eruit weg, na het keerpunt bij de boot kreeg ik het echt lastig, ik voelde me misselijk. Uit noodzaak schoolslag beginnen zwemmen in de hoop terug bij positieve te komen. Alle sportdrank die ik voor de wedstrijd dronk lag er ineens terug uit. Een paar vrijwilligers op een speedbootje vroegen of alles ok was en volgden me een hele eind. Toch blij dat ik uiteindelijk na anderhalf uur uit het water was, maar mijn plakkers op de wonde aan de elleboog waren helemaal losgekomen dus in de wissel wat meer tijd genomen om de wondverzorging te doen. De vrijwilligers waren echt fantastisch, altijd klaar voor hulp en aanmoedigingen.

Het fietsen verliep relatief goed, af en toe kon ik toch in de beugels blijven liggen maar met de wonde aan de elleboog was het toch niet ideaal. Aan het keerpunt in Hawaï vergeten opnieuw insmeren en een paar kilometer later voelde ik de zon branden op armen en benen. Aftellen tot de volgende bevoorrading waar ik alle vrijwilligers persoonlijk gevraagd heb of ze zonnecrème hadden. Gelukkig was er toch iemand die een spuitbus bij had. Toch was het kwaad al geschied en had ik een zonneslag opgedaan, hoofdpijn gedurende de hele fietsrit. Maar ik ben voldoende blijven drinken en eten. De finish van het fietsen voelde al als een ware overwinning maar dan kwam het zwaarste onderdeel nog: de marathon in de hitte.

De eerste 10 kilometer verliepen relatief vlot, daarna slakkengang en bij iedere bevoorradingspost stoppen, genoeg drinken en ijs aannemen. Bij het binnenlopen van energy lab kruiste ik ploeggenoot Isabel, zij was al aan de de lange terugweg richting finish begonnen. De aanmoedigingen deden deugd. Door de gemiste loopkilometers de laatste maanden ben ik hier toch zwaar op de proef gesteld. Maar met Nathalie in gedachten (die voor veel zwaardere beproevingen stond) heb ik dit toch kunnen finishen.

De laatste mijl naar de finish en het warme onthaal aan de finishlijn zijn memorabele momenten die me steeds zullen bijblijven. Het was ook super fijn dat Liesbeth van TRT me stond op te wachten! Die finishknuffel zal ik ook niet rap vergeten! Zo dankbaar dat we dit avontuur samen konden delen.

Aan deze iconische wedstrijd hadden Nathalie en ik eerder dit jaar een fundraising gekoppeld ten voordele van vzw BIG against breast cancer. Op 30/8 stierf Nathalie aan borstkanker en daarom is deze wedstrijd nog meer dan ooit van symbolische waarde, een eer aan haar en al haar lotgenoten. Wie de fundraising nog wil steunen kan nog tot 10/10 een gift doen via BIG against breast cancer – Move4BIG Road2Hawaii – voor Nathalie († 30/08/2022) (moveforbig.org)

Heidi samen met Isabel met de vlag in Hawaï

Richting Hawaï (4): het verhaal van Pieter

Begin 2020 werd Hamburg gekozen als wedstrijd om opnieuw gekwalificeerd te geraken voor de Ironman in Hawaii. Vanwege de pandemie werd de wedstrijd een aantal keer uitgesteld naar de uiteindelijk datum eind augustus 2021. Dit kwam goed uit want de kwalificatie was dan voor 2022 en niet 2021 waardoor ik dat jaar geen volle meer hoefde te doen en vooral kon plannen en trainen.

De wedstrijd in Hamburg verliep zeker niet vlekkeloos (welke wel?) maar met een mooie 8u47 wist ik toch de eerste plaats te behalen in mijn age group. Hawaii 2022 wordt mijn tweede deelname aan het officieuze WK na een eerdere passage in 2018, die ook niet vlekkeloos verliep en waar ik kon
finishen in een moeizame 9u27. Een paar jaar wijzer en beter geëquipeerd probeer ik dit jaar te eindigen onder 9u met hopelijk een mooie ranking tussen de sterren. Wie zelf wil kijken of het vlekkeloos verloop, je kan me volgen bib nummer 1542.

Corine’s afsluiter van het seizoen

Op 11 september stond Corine aan de start van haar hoofddoel van dit jaar: 70.3 Ironman Erkner 🇩🇪 Lees hieronder haar verslag.

Na wat gemiste wedstrijden en weinig wedstrijdritme wist ik niet wat ik mocht verwachten. Op training draaide het goed maar dan 2weken voordien kwam corona nog even langs, dus ik ging wel zien de dag zelf.

1.9km 🏊‍♀️
Rolling start – al lopend het Dämeritzsee in en daar kwamen de eerste slagen. Met maar een temperatuur van 19,1°C was het even wennen. Die koude watertemperatuur ben ik niet meer gewoon. Al snel vond ik een paar voeten en kon ik heel comfortabel meezwemmen. De plezierbootjes zorgden af en toe voor de nodige golven maar ok, uit het water lopen en richting de fiets nu.
Eerste onderdeel ✔️

May be an image of 6 people, people standing, outdoors and text that says "ce Santin"

90km 🚴‍♀️
Hop de fiets op en weg zijn we. Je ziet ons binnen 90km terug. Een mooi licht golvend parcours tussen vele bossen maakten het aangenaam fietsen. Er werd zeer veel dubbel gereden waardoor ik tijdens het fietsen ‘de Ruud’ eens kon aanmoedigen (en omgekeerd ook natuurlijk). Rond kilometer 80 de bosjes moeten induiken voor een snelle plasstop en dan weer knallen voor de laatste 10.
Tweede deel ✔️

21.09km 🏃‍♀️
Ik spring van de fiets en loop de wisselzone in. Ik besef dat mijn benen zeer goed voelen en dus kon ik vol goede moed aan mijn laatste onderdeel starten. 3 rondes kregen we nog voorgeschoteld om dan op de atletiekpiste te eindigen. Dit liep vlot, zeer vlot. Ik draaide soepel rond en kon mijn ogen niet geloven als ik mijn ronde tijden zag. Even protesteerde de maag maar dit deed heel kort maar iets aan het tempo. Nadien jaagden we dit weer de hoogte in. Om dan juist nog in de laatste 2km wat krampen te krijgen in de mild en na dat eruit geduwd te hebben liep ik smooth richting de finish.

Aankomsttijd 5u15:44
Ik kon mijn geluk niet op en geloof het nog steeds niet dat ik 25′ sneller ben dan vorig jaar + PR op de halve marathon staat weer een beetje beter ☺️

Op naar volgend jaar 🏊‍♀️🚴‍♀️🏃‍♀️💪

Corine deed samen met haar vriend Ruud mee.

Zoeven in Zofingen

Na een succesvol debuutseizoen, was ik (Debbie Sanders, nvdr.) al snel beginnen dromen van grotere duatlon- en triatlonwedstrijden. Het tweede grote doel van 2022 stond op 4 september te wachten: Powerman Zofingen, de zwaarste duatlon van het circuit, met ‘afgerond’ 10km lopen, 150km fietsen en nog eens 30km…euh….joggen. Niet enkel de lengte maar ook de hoogtemeters maken het parcours pittig. Gelukkig dit jaar geen flandrien-editie met onderkoelde atleten, maar een hele mooie en warme zomerdag in het noorden van Zwitserland.
De eerste run start al meteen met een stevige klim en een hartslag die het zenit inschiet. Na de eerste van twee rondes voel ik de frisheid uit de benen wegsijpelen en de dag is nog maar gestart.
Ik hou me aan mijn eigen tempo en probeer me niet zot te laten maken door de hoge snelheid van sommige andere agegroupers. Dat is altijd gemakkelijker gezegd dan gedaan.

Ook bij het fietsen gaat het vanaf het begin bergop. Mijn coach had me aanbevolen weg te blijven uit mijn hogere hartslagzone, maar mijn sporthorloge denkt er anders over. Aan de voet van de tweede langere klim van de eerste ronde heb ik al de drie koploopsters bij de agegroupers in het zicht maar die rijden bergop weer van me weg terwijl ik mijn benen probeer te sparen. Op een vlakke steenweg vlieg ik ze uiteindelijk vlot voorbij en kan vanaf nu mijn eigen wedstrijd rijden. Het is genieten in de beugels van mijn snelle TT-fiets! In de tweede van drie rondes begin ik ook enkele elite-vrouwen in te halen, die voor ons gestart zijn. Dat geeft wel een beetje moraal natuurlijk. Tijdens de laatste lus is ook bij mij het beste er af en ik voel mijn buik steeds meer samentrekken door de overvloed van suikers in combinatie met de hoge intensiteit. Uiteindelijk draai ik als 4de overall de transitiezone binnen.

De wissel verloopt wat moeizaam. Intussen moet ik dringend naar toilet maar een tri-suit uitdoen in een krappe hudo met een bezweet lijf is duidelijk niet evident. Van bij de eerste loopkilometer voel ik de buikkrampen opkomen. Ik probeer toch nog altijd enkele gelletjes in te nemen om de motor op gang te houden, maar ’t is continu de pijn verbijten. Doorlopen lukt daardoor niet, en ik zie een Duitse me terug inhalen. Uiteindelijk eindig ik 5de overall, en als eerste van alle agegroupers.

Moraal van het verhaal. Ik hou van dit langere werk, waar uithouding en doorzetting voor nodig zijn. Voeding blijft ook wel een aandachtspunt. Ik hoop alvast volgend jaar de krampen te vermijden en nog meer mijn ding te kunnen doen in de laatste run.
Nu wat ‘recupereren’ onder de vorm van een meerdaagse bivaktocht in de Pyreneeën en daarna opbouwen naar het laatste grote doel van dit seizoen: de Hel van Kasterlee!

Rock and roll(ing waves)

Na een uitgestelde corona-editie was het op 6 augustus dan toch zover : Katelijnes debuut op een échte Ötillö-wedstrijd. Corona net voordien strooide wel enig roet in het eten waardoor we het zekere voor het onzekere namen en uiteindelijk besloten om de middelafstand in te ruilen voor de korte. 7,8km lopen en 1,5km zwemmen op en tussen de eilanden voor de Zweedse westkust zouden ons deel zijn!

De dag voordien hadden we al even van het zoute en behoorlijke warme (17° C) zeewater geproefd op een openbare zwemlocatie net buiten de Göteborgse binnenstad. Uiteraard gevolgd door de obligate kanelbulle! Koolhydraten stapelen zeg maar.

Na een verkwikkende nachtrust maakten we ons klaar voor een tramritje richting de ferry die ons naar Styrsö Bratten zou voeren. Eenmaal van de ferry stapten we meteen in swimrunland! De start- en aankomstzone lag net naast de aanlegsteiger en de atleten van de lange afstand waren zich al volop aan het klaarmaken voor hun start. Ze hadden net te horen gekregen dat hun parcours zou worden aangepast. Als gevolg van de stevige stormwinden was de noordelijke lus niet veilig en zouden ze twee keer de sprintafstand moeten afleggen met maar liefst 32 wissels. Tijdens onze briefing kregen wij volgende te horen: ‘Your swims are quite protected so there won’t be a problem but it can be choppy here and there.’ Vrij vertaald: de golven zijn slechts 1-1,5m hoog. Ik leefde er al helemaal van op!

Na het afhalen van onze bib en prachtige PAARSE badmuts was het wachten tot voor ons ook het startschot zou klinken. We stonden met een ruime delegatie van 41 duo’s aan de start en meteen na het startsignaal was het klimmen geblazen. Niet forceren en zien hoe we de eerste loopstrook zouden verteren. Na stukjes trail, rotsen en ook wel de nodige blubberstroken langs de kustlijn kwamen we aan de eerste zwemstrook. De zee ging wild tekeer en ik kon niet wachten om er in te springen! Katelijne moest me wat intomen, want ze hing immers aan de rekker en dan kun je maar beter allebei je zwembril op hebben. Op en neer, heen en weer ging het naar het eerstvolgende eiland. Swimrun op z’n best! Katelijne had ook last van andere golven namelijk van misselijkheid, maar die gingen gelukkig snel over. Achja, daar krijg je zeevrouwsbenen van!

De loopstroken over de eilanden waren behoorlijk technisch ook al lagen de rotsen er droog bij. Goed opletten waar je je voeten zet en niet overhaasten is dan het devies. Over de rotsen kruipen om toch zeker niet te vallen bleek ook een mogelijke tactiek, maar moesten wij niet gebruiken. Intussen wel genieten van het mooie uitzicht en de wind die door onze… euh badmutsen blies. Na elke zwemstrook was het ofwel klauteren ofwel zorgen dat je niet te hard op de rotsen werd gesmeten. Daar komt dat de echte swimrun spirit boven waarbij de één de ander helpt om veilig aan de finish te komen.

Tijdens de zwemnummers konden we gestaag opschuiven en tijdens het lopen werd de schade beperkt dus ik had wel in de mot dat een podiumplaats in het vizier kwam. Maar geen stress, het plezier blijft primeren…

…tot de laatste loopstrook, toen spande Katelijne haar sherpa in en was het gaan met die banaan! Eenmaal over de finish hoorden we dat de beslag hadden gelegd op een tweede plek! Straffe toebak van onze debutante.

@Gertjan aka Flipper

Chouffe voor onze praeses

Xterra Ardennen, mijn eerste crosstriatlon en vooral nog een lange laatste wedstrijd met het oog op Powerman Zofingen. Ik had me ingeschreven omdat het parcours me heel aantrekkelijk leek, en dat was het ook, achteraf gezien.
Enkele dagen voor de wedstrijd verkende ik het fietsparcours en dat liep de eerste 15 kilometers voor geen meter. Mijn MTB-kwaliteiten zijn nog niet wat ze moeten zijn en de broekschijter in mij begint te twijfelen over de deelname. Na een nachtje slapen besluit ik er toch voor te gaan. Geen risico’s nemen en het bekijken als een lange training in een mooi decors. Ik heb geen logies meer geregeld en dus moet ik zaterdagmorgen al om 4u30 mijn bed uit. Ik had al twee dagen extra koolhydraten gestapeld, en mijn ontbijt met witte boterhammen met honing en wat kippenwit valt precies wat zwaar uit.
Het is al aangenaam warm ’s morgens vroeg aan het Lac de La Gileppe. In de wisselzone kom ik Bernard en Ingeborg tegen, zoals altijd superenthousiast. Het zorgt meteen voor een leuke sfeer, maar daardoor is de focus wat weg van wat ik allemaal moet voorbereiden in de wisselzone..

Ging het zwemonderdeel in Challenge Geraardsbergen vlot, is dat in het stuwmeer helemaal omgekeerd: massastart met de mannen, een stamp in mijn gezicht, benen die tussen mijn armen kruipen, onduidelijkheid of we nu links of rechts van de pilaar moeten zwemmen, golfjes en enkele slokken Ardeens water binnen, onzichtbare boeien waardoor ik de koers kwijtraak, mijn ritme is aan het zwalpen. Het is mentaal toch wat doorzetten. Ik kom na 2km (+100m afdwalen) als één van de laatste atleten uit het water. Bij de vrouwen heb ik de 12de zwemtijd, en intussen al 10 minuten na de koploopster. Ingeborg komt net na mij, ze moest overgeven in het water, en is dan ook blij dat Bernard even kan overnemen. Hij is al vertrokken als ik mijn helm nog aan het aangespen ben en vaststel dat mijn fiets-GPS nog niet aanstaat… Het MTB-parcours bestaat uit één lange lus van 62km met 1000 hoogtemeters. De start is – naar mijn normen – vrij technisch, daarna gaat het op en neer over brede sporen met korte klimmetjes en enkele lange snelle afdalingen. Op het eerste klimmetje heb ik Bernard bijgehaald die me enkele kilometers later tijdens de eerste afdaling werkelijk voorbijvliegt. Ik neem geen risico’s en gebruik mijn schijfremmen waarvoor ze gemaakt zijn. Gelukkig gaat het daarna terug omhoog en kan ik terug haasje over spelen, ik heb nu eenmaal ook mijn trots. De adrenaline en de competitiedrang zorgen ervoor dat ik toch de vlucht vooruit maak en tegen de verwachtingen de snelste fietstijd bij de dames kan neerzetten. Dat is ook nodig na zo’n slecht zwemnummer.

In de wisselzone roept Ingeborg me toe dat ik in de 4de positie zit met slechts 45 seconden achterstand op het podium. Zij zal iets later het stokje opnieuw overnemen van Bernard en losgehen op het trailparcours van 20km met 620HM. Ik wil mijn hoofd echter niet te veel zot maken en moet ook al een tijdje plassen. De eerste kilometers zit ik vooral af te wegen hoe dringend het nu eigenlijk is en of ik wel die tijd wil verliezen. Uiteindelijk loop ik gewoon door, deel ik het parcours mentaal op in 4 blokjes van 5km waarna ik telkens een isogelletje neem, wat nip van mijn sportdrank in mijn gloednieuwe racebelt en in elke bevoorradingszone een beker water over mijn hoofd kap en nog wat isotone drank drink. Dat blijft de ideale strategie om mijn energie op peil te houden.

Het trailrunnen gaat me precies beter af dan een vlak parcours. Ik kan tientallen mannen inhalen, die zien een helling en denken dat ze moeten beginnen stappen. De route is bijzonder afwisselend en heel mooi. En gelukkig ook heel bosrijk want lopen bij 30° is best wel zwaar. Na 9 kilometer zie ik opeens twee vrouwen voor me lopen. De ene loopt op een vlotter stuk weer van me weg maar gaat op de volgende bergop wandelen. Ik schakel een versnelling hoger en laat ze meteen achter.
En voilà, het resultaat is een 2de plaats na de ongenaakbare Chariel Decock.

En de grote fles La Chouffe schenk ik met plezier aan onze voorzitter Bernard. Zij hebben immers ook een leuke en goeie wedstrijd afgewerkt met hun tweeën!

3kant en LTTD verbroederen in Finland

De 2e editie van IRONMAN Finland vond plaats in het skidorpje Tahko in hartje Finland. Het prachtige golvende landschap van bossen en meren zorgde voor een stevig parcours. Niettegenstaande dat ik reeds gekwalificeerd was voor het WK in Kona had deze race uitgekozen als sportief hoofdoel dit seizoen, vooral omdat de weersomstandigheden in Hawaii mij niet echt liggen 😉 Ik had mezelf drie doelen vooropgesteld: age-group podium, allround top-10 en een sub-9u IM.

Na een fietsverkenning op donderdag en enkele wandelingen door het dorp langs het loopparcours werd snel duidelijk dat een sub-9 heel moeilijk zou zijn. De voorbereiding liep vlot, mijn fiets had deze keer wel hetzelfde vliegtuig genomen en Carolien en de kindjes waren mee om te supporteren. Conculega, LTTDer, ex-3kanter en coach van enkele 3kanters Hannes Bonami had minder geluk met het transport van zijn fiets, maar op donderdag is hij die alsnog kunnen gaan halen aan de luchthaven. Samen stonden we vooraan aan de rolling start van deze age-group only IM. Hannes startte 5 seconden voor me, maar al snel zwom ik hem voorbij. In de eerste van twee zwemrondes vond ik maar moeilijk goeie voeten om in te zwemmen, maar in de tweede ronde kon ik aansluiten bij een groepje die me voorbij kwam. Na 1u02 kwam ik uit het water, niet slecht maar ook niet onder het uur zoals ik gehoopt had.

Vanuit de wisselzone was het al meteen klimmen geblazen, dat gaat niet zo soepel als je net uit het water komt! Toch kon ik al een paar triatleten inhalen, op mijn beurt werd ik ingehaald door een sterk rijdende Oostenrijker en een paar kilometer later ook door Hannes. Ik besloot mijn wagonnetje eraan te hangen en met ons drieën begonnen we rond te draaien en nog meer triatleten op te rapen. Sommigen konden niet volgen en anderen pikten aan, zo vormde zich een mooi achtervolgend groepje. Op het golvende terein was het opletten dat de groep op de klimmetjes niet als een accordeon bij elkaar kwam. We kregen ook een moto-escorte van officials die ervoor zorgde dat de non-drafting regels goed opgevolgd werden. Ik moet zeggen dat iedereen zich daar goed aan hield en dat er in onze groep geen tijdstraffen zijn uitgedeeld.

Net voor het eerste keerpunt, rond 45km, zagen we de leiders ons tegemoet rijden. Aan het keerpunt even snel rekenen: we zaten ongeveer vijf minuten achter op de eerste met nog acht triatleten ertussen. Hannes riep enthousiast: “We rijden al voor een top-10!” Eén voor één kon onze trein de koplopers inhalen, voor een groot deel dankzij die sterke Oostenrijkse machinist. Rond kilometer 75 kwam de bevoorading met de personal needs bags, tot mijn grote verbazing was ik de enige van de groep die stopte om mijn eigen sportdrank mee te nemen. Ik had nog een goeie 10km nodig om de groep weer in te halen, lichtjes in het rood gegaan, maar ik was er weer bij… oef. Verder bleven we goed ronddraaien en ongeveer na 160km haalden we de koploper in. Hannes vroeg of we nu aan kop lagen, ik dacht nog één iemand voor ons geteld te hebben, maar toen kregen we een moto van de organisatie te zien en was het duidelijk: head of the race! Op de laatste klim richting de finnish trok ik even door en alleen Hannes kon volgen. Nog vijf kilometer te gaan met twee Belgen op kop in Finland, het publiek die ons langs de kant toeschreeuwde en het haar op mijn armen stond recht!

Luid aangemoedigd liepen Hannes en ik als eersten de lege wisselzone in. Met nog een cameraman meelopend was dat toch serieus kicken! Door een iets snellere wissel kon Hannes met een kleine halve minuut voorsprong aan het zware loopparcours beginnen, stevige klimmetjes, lange gravelstroken… In de tweede ronde kon ik hem op een klim terug inhalen, erover gaan en ook (even) aan de leiding lopen. Maar al vrij snel liepen we terug samen en kregen we van de kant te horen dat een Fin achter ons een heel stuk sneller aan het lopen was. De latere winnaar kwam bij ons, maakte een korte babbel en was weer weg, daar konden we niet veel tegen doen. Rond 20km kreeg ik een ferme klop van de hamer en moest ik Hannes laten gaan en kort daarna passeerde een tweede Fin mij. Ai, toch geen vierde plaats. Ik moest alles uit de kast halen om toch te blijven lopen, hopen dat ik er door zou komen en één van de koplopers zou instorten. Na 30km begon het stilletjes aan weer beter te gaan, maar helaas was het podium al gaan vliegen. De laatste ronde kreeg ik weer vleugels omdat ik wist dat het bijna voorbij was. Toen kwam de laatste bocht en de laatste honderd meter met de rode loper naar de finnish.

Ongelooflijk: een vierde plaats op een IRONMAN! Nooit gedacht dat ik dat zou kunnen…

3kant neemt de scalp van de Alp

Op zondag begonnen we met de parcoursverkenningen. Steven en Nancy reden het tweeluik Col d’Ornon en Alpe d’Huez op. Heidi, Koen en Emile reden het parcours van de large-triatlon. Het was enorm warm, onze fietscomputertjes gaven temperaturen ver boven de 38 graden aan. Een welgekomen pauze voor een ijsje en een kopje-onder in een fontein waren ons deel.

Maandag means werkdag, dus gingen Koen en Emile erop uit voor een korte maar stevige bricksession om de beentjes op spanning te brengen voor de aankomende wedstrijden.

Op dinsdag was het dan zover: de eerste wedstrijd van de week: 6,5 km lopen aan de voet van de Alpe d’Huez, vervolgens 15 km, 1170 hoogtemeters en 21 haarspeldbochten te overleven om tot slot te kunnen eindigen met 5,5 km (hard)lopen richting de finish. Dat 3Kant sterke duatleten heeft werd bevestigd door de verzameling top 10 plaatsen per leeftijdscategorie (Nancy 4e, Pascal 8e en Emile 7e) en een overwinning voor Steven – Stevie – Dekeyser!

Triatleten en duatleten werden herenigd op woensdag voor een herstel- en losrijd-rit, want op donderdag waren Heidi en Koen aan de beurt. In de namiddag was het aan de jongste 3Kant’ers. Fabian en Pauline zetten in dit wondermooi landschap hun eerste zwem-fiets-loop stapjes in de triatlonwereld! Wie weet het begin van een lange triatloncarrière…

Om 9u30 werd de triatlon op gang geschoten met een massastart voor de dames. Een kwartier later toverden 1300 mannen het Lac du Verney om tot een bruisende massa. 2200m zwemmen, 118km fietsen met de beklimming van Col de la Morte, Col d’Ornon en de afsluitende klim naar Alpe d’Huez op het menu. Op die laatstgenoemde stonden nog 3 rondjes van 7km op een hoogte van 1850m op hen te wachten.  Heidi denderde in haar gekende stijl als een stoomtrein naar Alpe d’Huez en ging op dit elan door voor haar afsluitende halve marathon. Het verwonderde ons dan ook niets dat ze de eerste plaats in haar leeftijdscategorie wegkaapte. Koen pakte het aanvankelijk iets rustiger aan en liet zich dan toch eens gaan op de beklimming naar Alpe d’Huez.

Steven kreeg maar niet genoeg van klim buiten categorie en bedwong de Alpe d’Huez voor een tweede keer tijdens de medium triatlon. We kunnen concluderen dat Steven zelf ook als buiten categorie mag gecatalogeerd worden… Hij klom sneller dan tijdens de duatlon en had zelf tijd om moppen te tappen en vrienden te worden met een Braziliaan, op overschot dus!

Als dessertje van deze mooie reis namen we afscheid van elkaar op de Col de Sarenne, wat ons betreft de mooiste klim van de regio. We komen volgend jaar (met meer 3Kant-ers?) zeker terug, c’était magnifique!