Flashback: in juli 2017 finishte ik de IM van Nice in 15u19. Tijdens het fietsen te diep moeten gaan, marathon grotendeels gestapt en nog tijdens die marathon denken dat dit geen einde verhaal kan zijn voor mijn ‘volledige-triatlon-carrière’. Een maand later schreef ik me in voor de IM van Maastricht.
Dit keer nam ik een diëtiste onder de arm om me een op maat sportdieet te bezorgen en liet ik me nog beter begeleiden door mijn coach. Beide zouden hun vruchten afwerpen!
Op 5 augustus 2018 moest het gebeuren. Standaard routine, 4u30 opstaan en je volproppen met suikers, als enige op de baan richting start, bandjes oppompen en het onvermijdelijke nieuws horen van de speaker: “Watertemperatuur van de Maas is 26°C, swimsuites zijn verboden.”
Ik reken mezelf bij de tragere zwemmers, ik startte daarom vanachter in het pak tijdens de rollende start. De eerste 500 meter zag ik mijn supporters meewandelen langs de kade, we herkenden elkaar. Het gaf me een rustgevend gevoel, ik was niet alleen. Buiten wat hoofdpijn van een spannende duikbril en wat ‘zwemmisselijkheid’ kwam ik goed uit het water in een verwachte 1u39.
Na een rustige wissel stapte ik vol vertrouwen op de fiets. Het eerste half uur moest ik er nog wat inkomen, maar daarna vloog ik over het glooiend parcours. Er stond veel volk langs de weg, dat is altijd leuk! De Hallembaye Bassange bleekt een kuitenbijter, maar op geen enkel moment ging ik zwaar in het rood. Wat me ook beter afging dan in Nice is mijn voedingsplan, waardoor ik relatief fris van de fiets stapte na 6u15.
Tijd voor een marathon, 4 rondjes van 10.5 km door Maastricht, in 30°C. De eerste ronde ging super, ik kwam snel in het goede ritme en ging er volledig voor. In dat enthousiasme vergat ik mijn suikers en zouten aan te vullen en miste ik mijn special needs bag. Het gevolg liet zich al snel blijken, in de tweee ronde moest ik gas terug nemen en veranderde mijn blik naar oneindig, in de derde ronde laste ik een eerste noodzakelijke wandelstuk in. Mijn bovenbenen werden helemaal hard, hoekig lopen en de pijn verbijten tot de finish was vanaf dan de mindset.
IJsblokjes in mijn short stoppen, dat zorgde voor een serieuze verlichting van de pijn. Spijtig genoeg smolt dat ijs vrij snel en was er maar 1 ijs bevoorrading per ronde. Maar dat werd dan ruimschoots goedgemaakt door mijn talrijk opgekomen supporters. Het laatste kwart van de marathon stuwden zij mij vooruit om mijn marathon te finishen in 4u36.
De klok bleef staan op 12u49m39s, 2u30 sneller dan Nice, doel bereikt!
Ik was trouwens niet de enige 3-kanter, Tim haalde 11u09 in zijn 1e Ironman, Pieter mag zijn koffers pakken richting Hawaii met 9u12 en de 1e plaats in de Agegroup 35-39.
