Na al die maanden van lockdown keek iedereen dit weekend meer dan uit naar de wedstrijden die effectief konden doorgaan. Lees hieronder het verslag van Steven De Backer, die aan de race deelnam.
Op zondag wouden we er met minstens evenveel goesting tegen aan gaan. Yvon, Elias, Joost, Jonas, Nicolas, Simon en Steven tekenden present voor de 1/4e afstand. Ingeborg streed als enige clublid in de 1/3e triatlon, nadat Lotte jammer genoeg door een blessure had moeten afhaken voor haar wedstrijd. Gelukkig was Bernard op post om haar vooruit te schreeuwen.
De grootste bezorgdheid van de dag bleek bij de meesten het gebrek aan wedstrijdritme te zijn. Een vrees die achteraf volledig ongegerond was.
De organisatie had natuurlijk een reeks maatregelen genomen om de wedstrijd Corona-proof te kunnen laten doorgaan. Zo waren er geen supporters toegelaten op de wedstrijdsite, moest elke atleet een gezondheidsverklaring op eer ondertekenen, werd temperatuur opgemeten aan de ingang en kon je overal op het terrein handgel vinden.
De rolling start per 5 was eveneens een maatregel die de veiligheid ten goede moest komen. De watertemperatuur zat ergens over de 20 graden. Swimsuit legal dus, direct een opluchting voor de mindere zwemgoden waaronder mezelf.
Persoonlijk ben ik wel een voorstander van rolling starts. Het grote voordeel is dat je je gedurende de eerste 300m niet door een kluwen van ellebogen, knieën en beentrappen moet doorworstelen om je eigen zwemtempo te vinden. De waterkwaliteit was uitstekend, en onder een lauw zomerzonnetje kabbelden de zwemmeters gezapig weg.
Een week geleden lagen er ongetwijfeld veel wakker omtrent de windkracht van de wedstrijddag. Die bleek nog redelijk mee te vallen maar het jaagpad langs de Nete ligt wel vrij hoog, waardoor de wind altijd goed voelbaar is.
Tijdens het fietsen was er van de andere clubleden geen spoor tot ik na km 30 een “Hey moatje” achter mij hoorde. TGV Simon schoof me vlotjes voorbij. Tot dan was ik tevreden met mijn 37 gemiddeld. De 2 km/uur extra van Simon kon ik er echt niet meer bij nemen.
Gelukkig voor het wedstrijdverloop bleef het droog en voor ik het wist was de 1e loopkilometer al achter de rug. Voor het eerst sinds lang kon ik genieten van een vlot loopgevoel in wedstrijd en was de 4 min/km een haalbare kaart. Op het korte loopparcours kruiste ik gelukkig wel de andere 3Kanters. Altijd een goed moment om elkaar wederzijds aan te moedigen.
Iedereen zag er op zijn minst nog goed uit en haspelde vlot het laatste onderdeel af. Een paar deden dat echt aan verschroeiend tempo. Bij de passages van Elias, Joost en Jonas rook het zelfs naar verbrand rubber.
Nicolas beleefde in Viersel zijn triathlondoop en doorstond die met verve. Bij het kruisen wad de blik altijd helder en was er op zijn minst de indruk dat alles onder controle was. Jammer genoeg bleek een blauwe kaart achteraf een deel van de ervaring te minderen. Maar dat overkomt iedereen wel eens, de beste altijd eerst.
In de laatste km haalde ik Yvon nog bij die na heel wat blessureleed ook terug gecontroleerd van een wedstrijd kon genieten.
Achteraf bleek iedereen heel vlot door de race te zijn gelopen en tevreden te zijn over de individuele resultaten met links en rechts zelfs een PR.
Voor de deelnemers aan de kwart kon de timing quasi niet perfecter zijn: bij het binnenkomen trokken de hemelgoden de weersluizen volledig open.
Zelfs dat kon de startmotivatie van Ingeborg niet temperen. Met Bernard als trouwe supporter bleek ze achteraf vlotjes haar categorie gewonnen te hebben.
Viersel is een leuke, goed georganiseerde wedstrijd met in post-Corona tijden ongetwijfeld een top deelnemer en supporter ervaring. Volgend jaar gaan we dit op hetzelfde elan nog eens opnieuw aanvatten.
Forza 3Kant!
