Op 13 juni was het eindelijk nog eens zover: een loopwedstrijd! Dat was geleden van 16 februari 2020 – Winterjogging Deinze. De wedstrijd in Gentbrugge trok m’n aandacht doordat Bashir Abdi er met ambitie aan de start ging staan (in volle voorbereiding voor Tokyo), en de deelname steunde organisator Sportaround, een organisatie die streeft naar sportmogelijkheden voor iedereen. Teamgenoot Jeremy kwam ook aan de start van Wave 1 van de amateurlopers. De “Elite” (including Bashir natuurlijk) waren vroeger van start gegaan en zagen we voor onze start finishen. Bashir liep een PR van 1uur 30 seconden – enorm indrukwekkend!
Elite werd gedefinieerd als “<1u20”. Mijn PR staat op 1:18:20 maar is bijna 2 jaar (en 1 kindje minder😉) oud. Ik had via enkele fietsuitjes met de club en specifiek snelheidswerk op looptrainingen al wel een goede basis maar het was toch in het duister tasten rond m’n precieze vorm. 1u20 leek me sowieso te hoog gegrepen vandaar mijn inschrijving bij de amateurs.
Matthias (rechts) en Jeremy (links)
Van bij de start ging het snel… té snel! Ik volgde een loper die resoluut de leiding nam en de eerste kilometer afhaspelde aan 3:37, met mij hijgend in z’n spoor. Achter ons leek er niemand te volgen. M’n kindjes en vrouw gingen komen supporteren dus ik wou me zeker niet zomaar neerleggen bij een tweede plaats, maar aan het 4 kilometerpunt had ik toch even wat gas moeten terugnemen en volgde ik al op 10 seconden van de leider. Ik vreesde al dat als deze loper niet ging stilvallen en ik hem niet meer ging bijhalen. Een kilometer later echter, aan de eerste bevoorrading, voelde ik hem significant vertragen, en zat ik terug in zijn spoor. Het competitiebeestje in mij werd nu echt wakker, want in plaats van even het tempo gewoon te volgen, zette ik me resoluut op kop. Ik focuste op loopvorm en ademhaling, en voelde dat ik alleen was. Gedurende de rest van de wedstrijd bleef ik focussen op m’n tempo en vorm, en dwong ik mezelf om niet achterom te kijken maar gewoon voluit te gaan. Het ging lang erg vlot, maar vanaf kilometer 16 werd het echt wel “werken”. Ik bekeek elke kilometer mijn behaalde tempo en dat bleek niet te dalen, al werd het wel moeilijker vol te houden. Na nog een adrenalinemomentje toen m’n vrouw en kindjes papa als eerste loper achter de leidende fietser zagen, was het volle snelheid naar de finish. Mijn eindtijd was op de kop 1uur en 20 minuten, waar ik natuurlijk zeer tevreden mee ben! M’n ‘prijs’ was het boek van Bashir Abdi, dat me al na enkele pagina’s kippenvel bezorgde… een aanrader!
Clubgenoot Jeremy finishte mooi als 20e in 1:32:55
Volgende doelen dit seizoen zijn de triathlon van Alpe D’Huez (finishen!) en de marathon van Rotterdam – ambitie te bepalen in functie van verloop van de zomer.
Zaterdagavond 13 juni op een verlaten camping nabij het stuwmeer van La Gileppe. Terwijl alle andere Belgen aan de buis gekluisterd zijn voor de eerste EK-match van de Rode Duivels smeden Steve, Davy, Katelijne en Gertjan snode plannen voor een sport die er écht toe doet. Filip luistervinkt enkele kilometers verderop bij de onderburen en Nancy neemt druk tactische notities voor de dag nadien: het Belgisch kampioenschap Swimrun.
Gertjan Winten en Filip Sheridan zijn Belgisch kampioen Swimrun. Lees verder.
Zondagochtend 14 juni op diezelfde verlaten camping. Blijkbaar was deze toch niet zo verlaten, want we hebben een buurman. Eentje met een hele luide grasmaaier. Eentje die 7u30 het best uur vind om die grasmaaier te gebruiken. Eentje die als wekker kan dienen.
Terwijl onze tactici rustig hun ontbijt naar binnen spelen, verzamelen de andere 3kanttroepen zich in Gent om af te zakken naar het stuwmeer voor een dagje vol zon, meer en trails. : Jeroen-met-zijn-linkse-en-zalige-rechtse, Arne ‘in goede en kwade dagen’ en ‘Stuumbuut Koen’.
Het begint een traditie te worden: 3kant die met de grootste delegatie present tekent op de enkele swimrunwedstrijden die België rijk is. Ook de speaker had ons opnieuw opgemerkt en heette ons en ons enthousiasme van harte welkom!
De voorbereiding van onze topduo’s ging niet over rozen, Gertjans vaste swimrunmaatje Bas zat vast in Zwitserland als gevolg van de coronamaatregelen en ook zijn stand in Elias moest last minute annuleren. Filips partner belandde in de week vooraf in de lappenmand en ook hij zat dus zonder compagnon. Gelukkig hadden ze elkaar snel gevonden en konden we zo alsnog een topteam aan de start presenteren.
Na een laatste materiaalcheck en de verplichte briefing begaven onze duo’s van de lange afstand (29k lopen en 4,4k zwemmen) zich naar de start. Gezien het beperkte deelnemersaantal is dit alsnog een massastart. Wat is dat lang geleden zeg! Meteen na het startschot schiet de turbo van enkele teams in gang. Filip en Gertjan, die de titel ambiëren, laten hun hoofd niet zot maken en schuiven mee vanop een afstand. Om zeker niet te dicht bij de kop van de wedstrijd te komen besluit Filip zijn judokunsten te tonen aan het publiek en doet tot drie keer toe een koprol. Helaas was er geen tijd om met de hoed rond te gaan anders hadden ze misschien nog iets verdient die dag. Net daarna had Arne goeie benen en wilde zijn wagonnetje aanhaken, maar compagnon Jeroen had dat anders begrepen en moest al snel de bosjes induiken. Tot drie keer toe moest dat wetsuit en trisuit terug uit. Misschien toch nog proberen een derde rits te installeren, Jeroen? Ook onze ‘eeuwlingen’ Koen en Steve besloten om niet mee te gaan met dat jong geweld en voort te gaan op hun ervaring. Ils vont fatiguer!
Een kop voor foto’s, Arne De Schouwer staat volgend jaar zeker opnieuw op de affiches!
Na de eerste stroken tekende zich al meteen een kopgroep af van 4 teams waaronder 1 mixed team en het team van Filip en Gertjan. Podium leek op dat moment reeds een certitude. Hoewel ze nooit de kop van de koers namen, hadden ze deze wel steeds in het vizier en konden hun wedstrijdtactiek daarop aanpassen. In tussentijd nam Arne de tijd voor wat sightseeing tijdens de zwemstroken en kon hij zelfs kushandjes geven richting de drone die overvloog. Benieuwd of hij daarmee ‘La Gileppe, the movie’ gehaald heeft!
Terug naar de race. Na de eerste ronde hadden de Belgische kampioenen van 2020, Kevin Buffet en Thomas Ghysels, een kleine voorsprong op de drie achtervolgende teams. Waren de vogels gaan vliegen? Het gehijg van Filip en Gertjan aan de eerste doorkomst was alleszins geen toneel. De passage van Jeroen en Arne had ook nog wel wat voeten in de aarde. Door de mindere dag van Jeroen werd de term ‘DNF’ op tafel gelegd. Geen optie echter voor Arne! Ze hadden immers beloofd om elkaar te steunen in goede en kwade dagen dus hij sleepte hem er wel door!
Naarmate de tweede ronde vorderde werden hun loopstroken echter steeds beter en schoven Gertie en Fil zo op naar een derde en zelfs een tweede plaats. En toen werd het tactisch. Aangezien ze met enig overschot rondliepen, maar met zwemmen toch behoorlijk moesten krabben, besloten ze zoveel mogelijk te profiteren van de voeten van de regerende Belgische kampioenen. Noblesse oblige nietwaar?
Bij de laatste lange zwemstrook van net geen 800m met Australian exit dook het mixed team van echter opnieuw op. Tot overmaat van ramp verloor Gertjan zijn pull buoy en tot twee keer toe zijn softflask. Sluikstorten is ten strengste verboden bij swimrun (en anders ook) dus moesten ze telkens een klein gaat dichtlopen. Dit lukte en dus was het zaak om in de laatste loopstrook een coup te proberen plegen.
Na de laatste zwemsectie gaf Filip met het losmaken van de elastiek het signaal om de debatten te openen. Kevin en Thomas gingen mee met hun eerste versnelling, maar in de daaropvolgende afdaling slaagden Gertjan en Filip erin om een gaatje te slaan. Volle kracht vooruit en vooral niet meer omkijken! Toen de muur van de barrage opdook werd een eerste keer achterom gekeken en leek de voorsprong geruststellend. Het omhoog klauteren (letterlijk!) van de barrage kan echter nog behoorlijk wat tijd kosten dus porde Gertjan Filip nog wat verder aan ook al kwam de stoom uit zijn oren!
Luttele tellen later was hij dan daar: de finish! BAM, hun eerste Belgische titel was een feit! En Filips obligate appelflauwte ook bijna…
Na 4u28’ kwamen ook Jeroen en Arne over de streep. Niet met het verhoopte resultaat, maar wel blij met alweer een mooie en leuke wedstrijd op het palmares! In tussentijd bleef Nancy rondcirkelen op de barrage in afwachting van hare Stevie, wat met de stoten die hij durft uithalen niet onbegrijpelijk is. Een dik half uur laten waren ze dan daar! Weeral een finish op de lange afstand. Sterke beren!
Echte Ninja Turtles drinken met gezond verstand.
Ook op de korte afstand hadden we een team aan de start. In de wedstrijd van Davy en Katelijne werd gestart om de 10”. Eenmaal goed vertrokken besloot Katelijne ook om even op de rem te gaan staan en een studie te doen van de Ardeense bodem. Gelukkig was de studie niet al te diepgaand en konden ze de race verderzetten! Zowel in het lopen als in het zwemmen hadden ze snel een goed tempo gevonden en konden zo een beetje opschuiven in de race. Wedstrijdpaard Davy besloot daarom om tijdens de afsluitende 5k nog eens de gas open te draaien! Gelukkig had Katelijne nog wat in de tank gehouden en kon ze de ontketende Davy ternauwernood volgen. Na iets minder als 2u bereikten zij dan ook moe en tevreden de finish!
Wederom een puike organisatie in een prachtig decor van deze geweldige sport! Tot in Robertville!
THE GAME IS ON! Na een moeilijk triatlonjaar met nog heel wat onzekerheid voor de komende wedstrijden was iedereen klaar om er in deze wedstrijd het beste van te maken. De wedstrijdgoesting droop er bij alle deelnemers letterlijk af. Bijna even hard als de plenzende zweetdruppels in de wachtzone voor de zwemstart. We zakten met een uitgebreide delegatie af naar Kortrijk. Naast ikzelf (Steven De Backer was onze deelnemende reporter ter plaatse, nvdr) tekenden Nicolas Kerckhof en Bart Van Kerkhove present voor de kwarttriatlon en Debbie Sanders stond aan de start van de duatlon. Fei Vandeweghe nam het zwemmen voor haar rekening in een supertrio met o.a. ex 3-Kanter Jari Heyse en ook Bruno Mortier was als loper vertegenwoordigd in een ander trio.
Onze vliegende reporter: Steven De Backer.
DEBBIE’S RELAAS VAN EEN GESLAAGD DEBUUT
Na een laatste stevige trainingsweek in de Ardenenn waar ik mijn klimkuiten nog eens op de proef stelde was het eindelijk zover: mijn debuut op de duatlon. Ik vrees(de) voor het zwemonderdeel dus dacht ik wat gemakkelijker te beginnen met een duatlon aangezien dat mijn twee sterkste disciplines zijn. Oeps, even vergeten dat die duatleten minstens zo’n straffe vrouwen zijn als die triatleten!
De start was meteen heftig en mijn hartslag ging op en over de rooie. Na de eerste run van 6km liep ik nog op plaats 5 de wisselzone binnen. Blijkbaar kan ik best eens lessen nemen bij ploegmaat Jonas De Maet (zie verslag Hamme), want ik sukkelde letterlijk op mijn gloednieuwe triatlonfiets. Eén van de weinige nadelen van het toelaten van publiek is dat het best gênant is als je niet gracieus op de fiets kan springen en niet ingeklikt geraakt in je pedalen terwijl iedereen zit te kijken. Gelukkig kwam ik daarna helemaal in mijn element en kon ik 45km gas geven over licht glooiend terrein zodat ik tegen het eind van de eerste fietsronde drie vrouwen had ingehaald. Doel was om wat extra marge te winnen in de tweede ronde, zonder in de soms toch scherpe bochten onderuit te gaan en dat doel werd behaald! De tweede run van 3km leek op papier niet lang maar het was sterven!
Aan de hegemonie van toptalent Lotte Claes was er weinig te beginnen, maar ik ben wel content met mijn tweede plaats en het vuistje van Hans Cleemput! Dank aan alle supporters & vrijwilligers op het parcours!
ZWEMMEN IN DE LEIE – ROLLING START
Ingegeven door de geldende Corona-maatregelen koos Kortrijk voor een rolling start. Ondanks mijn stevige rechtse ben ik persoonlijk wel fan van deze formule. De halve rugbymatch die je doorworstelt bij een klassieke zwemstart is er dan immers niet bij.
Er kon gekozen worden tussen een 5-tal verschillende zwemtijden en dito startboxen. Enige nadeel van de formule is dat je een tijdje moet wachten voor je het water in duikt. Heerlijk zo garen in eigen sop met je zwarte wetsuit onder een stralende zomerzon! Veel drinken op de fiets is de boodschap om het gevaar van dehydratatie tegen te gaan.
Voor 1 keertje verging het zwemmen me goed en kon ik vrij makkelijk mijn tempo houden. Ik probeer nu ook doelbewuster alternerend om de 2 en 3 slagen te ademen. Onze openwatertrainingen met zwemtrainer Gertjan Winten zijn blijkbaar echt ergens goed voor! Dit is voor alle duidelijkheid ook een warme oproep voor ploegmaat Joost Verhoeye (zie verslag Beernem).
Na 18.17 (handgestopt) kroop ik tevreden aan de kant. Waar ik de beginnersfout maakte mijn wetsuit volledig uit te doen. Een opmerkzame official had me direct gespot. Ze wees me er op dat ze het recht had om me mijn wetsuit terug volledig te laten aan trekken en dan pas te vertrekken. Ondanks de spanning slaagde ik er in om toch nog mijn meest triestige puppy-ogen op te zetten en na een kleine vermaning vertrok ik full speed naar startplaats 164. Mijn acteerlessen beginnen hun vruchten af te werpen!
In tussentijd genoten Nicolas en Bart ook van de welkome verkoeling tijdens hun favoriete onderdeel. Nicolas sprong zelfs zo enthousiast het water in dat hij zijn teen kneusde! Na een meer dan behoorlijk zwemonderdeel net boven de 20’ kwamen ook zij boven water om te gaan bakken in de Kortrijkse zon.
EEN LOODZWAAR FIETSPARCOURS
De lichte euforie omtrent het zwemonderdeel maakte snel plaats voor een nieuwe realiteit: het fietsparcours. Damn, was dat een een zware dobber zeg.
Het parcours was bijzonder bochtig. Snelheid minderen, terug optrekken, weer remmen. Geconcentreerd blijven was een echte must! Een kort moment van onoplettendheid in een afdaling met een scherpe bocht gaf me het adrenalineshot om terug waakzaam te zijn. Vol in de remmen aan het einde van de afzink verloor ik controle over het achterwiel en kwam het decor van de setting toch even heel dichtbij, maar kon ik net rechtop blijven.
Het parcours van officieel 45 km telde 300 hoogtemeters. Op papier lijkt dat een hapklare blok maar racen over heuvelachtig terrein blijf ik echt moeilijk en hard vinden. Gelukkig dachten de ploegmaats er hetzelfde over en was ik niet de enige die met slappe pootjes aan het lopen begon!
LOPEN OVER BRUGGEN EN ONDER EEN LODEN ZON
Bij het lopen kan ik normaal wel wat goed maken maar ik startte iets te enthousiast en was vergeten dat je 3 keer 2 grote voetgangersbruggen toch ook wel voelt naarmate de wedstrijd vordert. Het looponderdeel aangevat met een tempo van 4:15. Rekening houdende met een tegenpruttelende achillespees was ik daar tevreden mee (zeker beter als het pruttelen van Jeroen Bauters, zie verslag La Gileppe).
Tot ik in ronde 2 pijnlijke steken in mijn zij kreeg. “Shit, ik heb een milt.”, dacht ik. Even overwoog ik een splenectomie in het AZ Groeninge, maar wat vaart minderen, even wandelen en wachten tot de pijn wegtrok was voldoende om ook de tweede ronde af te werken. In mijn derde rond vond ik mijn ritme een beetje terug en draaide het tempo rond de 4:30. Aan de gemiddelde loopsnelheid en de aangezichten van de deelnemers rondom mij te zien woog de hitte voor velen heel zwaar door.
Aan het einde van ronde 3 kwam ik bij ploegmaat Nicolas die al met ‘leeglopers’ zat vanaf de tweede ronde. Heel veel lachen was er voor ons beiden toen niet meer bij, maar een korte aanmoediging kan er altijd wel af binnen 3kant!
EEN ZEER SFEERVOLLE WEDSTRIJD EN NUTTIGE INFO VAN DE TEAMMAKKERS
Het deed gewoon deugd om terug eens een startnummer te kunnen aandoen en jezelf te proberen smijten.
Nicolas vroeg me na afloop hoe het verlopen was. “Wel, ik had last van mijn milt in het lopen”. En wees toen naar mijn zijstreek. “Steven, je milt zit links en niet rechts he”. “Ah serieus?” vroeg ik nogal onnozel.
“Je hebt last gehad van de je diafragma.” , zei Nicolas. “Komt vaak voor als je inspanningen doet die je lichaam niet gewoon is”. Zo, dat weten we nu ook weer. Tijd om het trainingsvolume op te schroeven, want die fleur de matrasse van 100 kilometer trailen ben ik alweer vergeten.
Naast bijzonder hard is deze wedstrijd ook heel sfeervol en de aanwezigheid van enkele 3kanters die je ook nog eens slimmer maken, maakt het plaatje dan helemaal compleet. In totaal 5 passages over de Grote Markt, echt veel supporters, een geanimeerde speaker en een solide organisatie.
Teamgenoot Fei Van De Weghe die hier op het podium eindigt als beste trio en ook de resultaten van de andere teamleden zetten alleszins de toon voor de rest van het seizoen. 3kant is er klaar voor!
Op zondag 13 mei was het eindelijk zo ver, na lange tijd mag het terug, écht triatlon racen! Van ons 3kant team stonden Joost en Heidi aan de start van de Kallemoeie kwarttriatlon in Sint-Joris (Beernem). Er was veel volk (+/-400 deelnemers en hun supporters) maar de organisatie had het lef en de moed om echt wel een mooie triatlon te organiseren met aandacht voor de maatregelen. Bovendien tegen een zéér democratische prijs ondanks ongetwijfeld extra investeringen omtrent COVID-19. Goede ruime wisselzone zodat iedereen voldoende plek had. Een organisatie die de atleet centraal stelt. Waarvoor dank!
Het was een stralend zonnige dag (26°C) en de watertemperatuur was 22.9 °C dus er was vooraf grote twijfel of een wetsuit nu wel zoveel voordeel zou bieden. Dan toch maar de minst moedige beslissing genomen en dat wetsuit aangetrokken en vooraf nog een half uur staan zweten vooraleer te water te gaan. De start vanaf 13u30 was in verschillende waves. De dames en trio’s mochten eerst starten en daarna was het een rolling start voor de heren.
Allemaal met mondmasker tot het laatste moment voor de start. Het startschot werd gegeven en het ging allemaal bijzonder vlotjes. Van de niet-pro dames wave kwam Heidi als 18de uit het water en snelde in de wissel en op de aanloopstrook van het fietsparcours meteen al een tiental dames voorbij.
Hoe sneller ze loopt, hoe breder de lach. Heidi, geen gewone.
Ondertussen kon Joost ook over de mat lopen bij de rolling start. Hij nam een prachtige duik om zijn zwemonderdeel een extra boost te geven, maar was achteraf toch niet echt tevreden met het resultaat. Extra zwemtrainingen zullen zijn deel zijn!
Het fietsparcours was er eentje voor de grote motoren, op een prachtig wegdek. Op dit supersnelle fietsparcours met crazy gemiddelden fietste Joost zich naar voren in zijn klassement en kwam na iets meer dan een uur lesgeven in aerodynamica al terug de wisselzone binnen. Hoewel de pro’s vermoedelijk herhaaldelijk zijn geflitst, kon Heidi na haar ijzersterke fietsonderdeel als eerste dame uit haar wave terug de wisselzone binnen en mocht ook zij haar fiets ruilen voor de loopschoenen!
Met een afsluitende vierde looptijd over alle dames kon ze met 2u10min43sec lopen naar de overwinning in haar reeks (niet-pro)! Op die manier kon ze de topvorm die ze voorbije weken al etaleerde meteen verzilveren in haar eerste triatlonwedstrijd. Wat een topper!
Ook Joost kon na een snelle wissel en een vlot looponderdeel afklokken op een eindtijd van 2u3min50sec. Dit leverde hem een heel mooie 18e plek op!
Dank aan de organisatie en ook de vele supporters waren een heel aangename verrassing. Zalig om eindelijk opnieuw het racegevoel te ervaren!
Jonas De Maet, ‘Big Jon’ voor de vrienden, stond voor de eerste keer aan de start van de 37e triatlon in Hamme. Deze editie kende wel wat hordes. De eerste was het bedenken van een coronaproof wedstrijdmodel (dubbele wisselzones, starten in waves, enz). Nadien moest er o.w.v. de slechte waterkwaliteit noodgedwongen overgeschakeld worden van een triatlon naar een duatlon. Dikke pluim voor de organisatie die meermaals moest schakelen!
Jonas De Maet. Gelukkig zie je zijn ogen niet, anders was je helemaal verkocht.
“Het was een heel zonnige en warme dag voor mijn eerste keer Hamme. Mijn eerste wedstrijd terug sinds lang. Mijn eerste keer een duatlon. Als zwemmer nota bene! Concreet werd het zwemonderdeel vervangen door een loopronde (3km), gevolgd door het fietsonderdeel (3 rondes, totaal 42km) met als afsluiter nog een looponderdeel (3 rondes, 9km). Zweten geblazen, maar het was plezant om terug die wedstrijdvoorbereiding en -beleving te mogen meemaken. “
“Gelukkig was ik al verzekerd van de titel beste 3kanter van Hamme aangezien de ploegmaats andere wedstrijden hadden uitgekozen! Dankzij de goede coaching van 3kant mag ik met enige trots zeggen dat ik bijna de snelste wissel had van iedereen. Ik stel mijn tips gratis te beschikking van ploegmaats (zoals Debbie Sanders, zie verslag Kortrijk), voor niet-3kanters vraag ik een kleine onkostenvergoeding.”
“Met een 41e plek bij de heren kan ik terugkijken op een geslaagde dag. Met de werkpunten in het achterhoofd kunnen we terug toeleven naar de volgende wedstrijd. Ik kan deze wedstrijd alleen maar aanbevelen. Ik kom er zeker nog eens terug, als is het maar om eens van de Durme te proeven.”
