THE GAME IS ON! Na een moeilijk triatlonjaar met nog heel wat onzekerheid voor de komende wedstrijden was iedereen klaar om er in deze wedstrijd het beste van te maken. De wedstrijdgoesting droop er bij alle deelnemers letterlijk af. Bijna even hard als de plenzende zweetdruppels in de wachtzone voor de zwemstart. We zakten met een uitgebreide delegatie af naar Kortrijk. Naast ikzelf (Steven De Backer was onze deelnemende reporter ter plaatse, nvdr) tekenden Nicolas Kerckhof en Bart Van Kerkhove present voor de kwarttriatlon en Debbie Sanders stond aan de start van de duatlon. Fei Vandeweghe nam het zwemmen voor haar rekening in een supertrio met o.a. ex 3-Kanter Jari Heyse en ook Bruno Mortier was als loper vertegenwoordigd in een ander trio.
DEBBIE’S RELAAS VAN EEN GESLAAGD DEBUUT
Na een laatste stevige trainingsweek in de Ardenenn waar ik mijn klimkuiten nog eens op de proef stelde was het eindelijk zover: mijn debuut op de duatlon. Ik vrees(de) voor het zwemonderdeel dus dacht ik wat gemakkelijker te beginnen met een duatlon aangezien dat mijn twee sterkste disciplines zijn. Oeps, even vergeten dat die duatleten minstens zo’n straffe vrouwen zijn als die triatleten!
De start was meteen heftig en mijn hartslag ging op en over de rooie. Na de eerste run van 6km liep ik nog op plaats 5 de wisselzone binnen. Blijkbaar kan ik best eens lessen nemen bij ploegmaat Jonas De Maet (zie verslag Hamme), want ik sukkelde letterlijk op mijn gloednieuwe triatlonfiets. Eén van de weinige nadelen van het toelaten van publiek is dat het best gênant is als je niet gracieus op de fiets kan springen en niet ingeklikt geraakt in je pedalen terwijl iedereen zit te kijken. Gelukkig kwam ik daarna helemaal in mijn element en kon ik 45km gas geven over licht glooiend terrein zodat ik tegen het eind van de eerste fietsronde drie vrouwen had ingehaald. Doel was om wat extra marge te winnen in de tweede ronde, zonder in de soms toch scherpe bochten onderuit te gaan en dat doel werd behaald! De tweede run van 3km leek op papier niet lang maar het was sterven!
Aan de hegemonie van toptalent Lotte Claes was er weinig te beginnen, maar ik ben wel content met mijn tweede plaats en het vuistje van Hans Cleemput! Dank aan alle supporters & vrijwilligers op het parcours!
ZWEMMEN IN DE LEIE – ROLLING START
Ingegeven door de geldende Corona-maatregelen koos Kortrijk voor een rolling start. Ondanks mijn stevige rechtse ben ik persoonlijk wel fan van deze formule. De halve rugbymatch die je doorworstelt bij een klassieke zwemstart is er dan immers niet bij.
Er kon gekozen worden tussen een 5-tal verschillende zwemtijden en dito startboxen. Enige nadeel van de formule is dat je een tijdje moet wachten voor je het water in duikt. Heerlijk zo garen in eigen sop met je zwarte wetsuit onder een stralende zomerzon! Veel drinken op de fiets is de boodschap om het gevaar van dehydratatie tegen te gaan.
Voor 1 keertje verging het zwemmen me goed en kon ik vrij makkelijk mijn tempo houden. Ik probeer nu ook doelbewuster alternerend om de 2 en 3 slagen te ademen. Onze openwatertrainingen met zwemtrainer Gertjan Winten zijn blijkbaar echt ergens goed voor! Dit is voor alle duidelijkheid ook een warme oproep voor ploegmaat Joost Verhoeye (zie verslag Beernem).
Na 18.17 (handgestopt) kroop ik tevreden aan de kant. Waar ik de beginnersfout maakte mijn wetsuit volledig uit te doen. Een opmerkzame official had me direct gespot. Ze wees me er op dat ze het recht had om me mijn wetsuit terug volledig te laten aan trekken en dan pas te vertrekken. Ondanks de spanning slaagde ik er in om toch nog mijn meest triestige puppy-ogen op te zetten en na een kleine vermaning vertrok ik full speed naar startplaats 164. Mijn acteerlessen beginnen hun vruchten af te werpen!
In tussentijd genoten Nicolas en Bart ook van de welkome verkoeling tijdens hun favoriete onderdeel. Nicolas sprong zelfs zo enthousiast het water in dat hij zijn teen kneusde! Na een meer dan behoorlijk zwemonderdeel net boven de 20’ kwamen ook zij boven water om te gaan bakken in de Kortrijkse zon.
EEN LOODZWAAR FIETSPARCOURS
De lichte euforie omtrent het zwemonderdeel maakte snel plaats voor een nieuwe realiteit: het fietsparcours. Damn, was dat een een zware dobber zeg.
Het parcours was bijzonder bochtig. Snelheid minderen, terug optrekken, weer remmen. Geconcentreerd blijven was een echte must! Een kort moment van onoplettendheid in een afdaling met een scherpe bocht gaf me het adrenalineshot om terug waakzaam te zijn. Vol in de remmen aan het einde van de afzink verloor ik controle over het achterwiel en kwam het decor van de setting toch even heel dichtbij, maar kon ik net rechtop blijven.
Het parcours van officieel 45 km telde 300 hoogtemeters. Op papier lijkt dat een hapklare blok maar racen over heuvelachtig terrein blijf ik echt moeilijk en hard vinden. Gelukkig dachten de ploegmaats er hetzelfde over en was ik niet de enige die met slappe pootjes aan het lopen begon!
LOPEN OVER BRUGGEN EN ONDER EEN LODEN ZON
Bij het lopen kan ik normaal wel wat goed maken maar ik startte iets te enthousiast en was vergeten dat je 3 keer 2 grote voetgangersbruggen toch ook wel voelt naarmate de wedstrijd vordert. Het looponderdeel aangevat met een tempo van 4:15. Rekening houdende met een tegenpruttelende achillespees was ik daar tevreden mee (zeker beter als het pruttelen van Jeroen Bauters, zie verslag La Gileppe).
Tot ik in ronde 2 pijnlijke steken in mijn zij kreeg. “Shit, ik heb een milt.”, dacht ik. Even overwoog ik een splenectomie in het AZ Groeninge, maar wat vaart minderen, even wandelen en wachten tot de pijn wegtrok was voldoende om ook de tweede ronde af te werken. In mijn derde rond vond ik mijn ritme een beetje terug en draaide het tempo rond de 4:30. Aan de gemiddelde loopsnelheid en de aangezichten van de deelnemers rondom mij te zien woog de hitte voor velen heel zwaar door.
Aan het einde van ronde 3 kwam ik bij ploegmaat Nicolas die al met ‘leeglopers’ zat vanaf de tweede ronde. Heel veel lachen was er voor ons beiden toen niet meer bij, maar een korte aanmoediging kan er altijd wel af binnen 3kant!
EEN ZEER SFEERVOLLE WEDSTRIJD EN NUTTIGE INFO VAN DE TEAMMAKKERS
Het deed gewoon deugd om terug eens een startnummer te kunnen aandoen en jezelf te proberen smijten.
Nicolas vroeg me na afloop hoe het verlopen was. “Wel, ik had last van mijn milt in het lopen”. En wees toen naar mijn zijstreek. “Steven, je milt zit links en niet rechts he”. “Ah serieus?” vroeg ik nogal onnozel.
“Je hebt last gehad van de je diafragma.” , zei Nicolas. “Komt vaak voor als je inspanningen doet die je lichaam niet gewoon is”. Zo, dat weten we nu ook weer. Tijd om het trainingsvolume op te schroeven, want die fleur de matrasse van 100 kilometer trailen ben ik alweer vergeten.
Naast bijzonder hard is deze wedstrijd ook heel sfeervol en de aanwezigheid van enkele 3kanters die je ook nog eens slimmer maken, maakt het plaatje dan helemaal compleet. In totaal 5 passages over de Grote Markt, echt veel supporters, een geanimeerde speaker en een solide organisatie.
Teamgenoot Fei Van De Weghe die hier op het podium eindigt als beste trio en ook de resultaten van de andere teamleden zetten alleszins de toon voor de rest van het seizoen. 3kant is er klaar voor!
