Op 18 juli verschenen we met drie atleten (Lotte, Elias, Steven DB) aan de start van de zware Powerman Duathlon in Aarschot. Door de wateroverlast van de dagen ervoor was de triathlon omgezet in een duathlon. Een deel van het parcours was niet berijdbaar en zo kon de organisatie niet langer het zwemonderdeel en het fietsparcours met elkaar verbinden.
Steven De Keyzer stond ook op de deelnemerslijst. Maar aangezien hij nog steeds last heeft van een achillespeesblessure skipte hij deze wedstrijd die uiteindelijk toch 20km lopen omvatte. Een zeer begrijpelijke beslissing.
Voor mezelf (Steven De Backer, nvdr) was het met een eerder afwachtende houding dat ik deelnam. Ik kwam zelf nog uit een recente blessureperiode en miste voornamelijk loopkilometers. “Komt wel goed”, dacht ik. “Het is toch maar 20 km”. Op het terrein van de wedstrijd in Aarschot bleek dat een grove misrekening. En dat moest ik uit vorige edities zeker nog weten.
In een lang vervlogen verleden had ik hier al drie keer deelgenomen en was hier nog maar één keer gefinisht. Aarschot was een beetje mijn zwart beest.
“Heb jij een duathlon-module op je uurwerk?”, vroeg ik voor de start aan Elias. “Neen, maar ik kan hem gewoon in triathlon-modus zetten en achteraf de onderdelen bijwerken in de app.” “Ah, dat lijkt me een goed idee!” opperde ik quasi opgelucht. Het bleek voor mij achteraf een bijzonder slecht idee te zijn.
Toen het startschot klonk en we de eerste 5km aanvatten zat ik dus in zwemmodus. Mijn Wahoo sloeg daar bijzonder tilt op. Ik had geen tempo-aanduiding en ook geen aangegeven hartslag. “Gewoon meelopen zonder te forceren. Soepel, zonder dat het pijn doet.” Het eerste loopstuk schoot goed op alhoewel het terrein niet van de poes is. Er zitten een paar hellende stukken in vervat en 2 zware beklimmingen. Eentje kan je best samenvatten als “ongeveer de helft van de Patersberg omhoog lopen.” Toch schoof ik lekker mee en stond na 19m30 terug aan mijn fiets. “Allez, dat gaat hier goed dacht ik.” De spontane glimlach die rond mijn lopen getoverd werd zou de laatste worden van die nog lange dag.
Na iets meer dan 2 uur kwam ik al met redelijk slappe benen de wisselzone opnieuw binnen. “Komt wel goed in het lopen. Het komt nog allemaal goed.”, probeerde ik mezelf wat op te peppen. Maar het kwam helemaal niet goed.
Het fietsonderdeel was nu iets langer geworden (64km ipv 60) maar vooral nog zwaarder. Het vlakke stuk van 11km langs de Demer waar men eens ongegeneerd kan knallen was er nu uit. Met in totaal 600 hoogtemeter en flink wat bochtenwerk merkte ik al snel dat het voor geen meter ging. Harken, proberen bijduwen maar er kwam niet zo veel uit. Elias die ik nog net had zien vertrekken toen ik toekwam in de wisselzone was al lang uit zicht.
Ik had direct moeite om het vooropgezette tempo van 4:30/km te houden. Het gebrek aan loopkilometers de afgelopen twee maanden speelde duidelijk ergens wel mee. En de temperaturen waren die dag ook bijna tropisch te noemen. Op de zware hellingen moest ik wandelen en het enige lichtpunt was Lotte die me toeriep dat ik “Goed bezig was” toen ze het fietsonderdeel bijna be-eindigde.
In ronde drie van het looponderdeel passeerde ik Lotte die zich met heel veel grinta had voorgenomen om zeker uit te doen. In Aarschot blijft dat een prestatie.
“Het is hier heavy hé.” wurmde ik er nog uit. Lotte sloeg de ogen schuin ten hemel en murmelde “Fucking heavy” terug. “Het is hier fucking heavy” prevelde ik de laatste 20 minuten non-stop met de blik op oneindig.
Binnen in 3.53. Een dikke 30 minuten na Elias die in de finisher zone zo sympathiek was om mij watermeloen en sinaasappel te gaan halen. Want bij deze 3Kanter zat er niet veel meer in. Ik was op zich niet tevreden maar op een bepaalde manier blij dat ik had meegedaan en de finish had gehaald.
Met drie een leuke ervaring rijker. Zeker ook om als club elkaar in de wedstrijd te ondersteunen en vooruit te kijken naar wat er nog aankomt. Voor mij wordt de volgde wedstrijd Eupen met Kim en Pieter. Dit was een goeie reality check van wat ik mag verwachten.
“En hoe ging het bij jou?” vroeg ik aan Elias. “Het is hier serieus.” kwam er bijzonder snel uit. We wachten op Lotte die weigerde te plooien en zichtbaar opgelucht over de finish ging.