Maand: augustus 2021

We schrijven een winteravond begin 2020, rest’eau café Rozebroeken. Ik smeed er plannen met Elias om in 2020 een volledig triathlon te doen. Na enig overleg (vlak parcours en haalbaar inschrijvingsgeld) werd Ironman Hamburg eruit gepikt die op 21 juni 2020 zou doorgaan.

Fast forward naar 2021. Na 3 keer uitstel ligt de datum definitief vast, op zondag 29 augustus mogen we vanaf 6u45 het water induiken. Ondertussen is er natuurlijk al heel wat veranderd, Elias werd papa en stelt een volledige Ironman even uit. En Peter Strobbe, naast trouwe sponsor ook actief atleet, schreef zich in. Hierdoor stonden er toch nog 2 3kanters aan de start.

Mijn voorbereiding verliep niet vlekkeloos, ontsteking van de achillespees in het voorjaar en afgelasting van enkel voorbereidingswedstrijden. De 2 wedstrijden in trio lieten wel goede waarden optekenen, all was not lost.

Na de nodige miserie net voor de wedstrijd: special needs zakken vergeten tijdens registratie, sporthorloge in Gent vergeten en chip vergeten ophalen bij de bike check-in, kan ik toch volledig uitgedost starten.

Om 6u30 vertrekken de vrouwelijke pro’s en vanaf 6u45 is er de rolling start bij de age groupers. Ik positioneer me halverwege de snelle box en duik rond 6u55 het koude water in. De eerste 500m gaan vlot, maar dan komen we in het open gedeelte waar de wind vrij spel heeft en het water kouder is. Na 1 kilometer verkrampen beide dikke tenen en moet ik even stoppen. Rond kilometer 3 hetzelfde probleem, toen wist ik het al, dit wordt geen toptijd. Na 1u zwemmen kom ik uit het water en loop de 800m lange wisselzone in. 

Een beetje verkleumd trek ik alles uit en aan en spring ik de fiets op. Maar helaas, er ook onmiddellijk weer af. Opnieuw kramp in beide voeten en zo krijg je je schoenen niet aan. Gelukkig staan er dranghekkens want anders lag ik op de grond. Enkele minuten later kan ik wel beginnen fietsen, regen en wind zal mijn deel zijn. Drie ronden van 60km met het eerste gedeelte wind in de rug en dan 15km pal op kop alvorens terug het centrum in te duiken. De eerste 90km verlopen vlot, maar ook de blaas loopt vlot vol waardoor ik me een aantal keer moet laten bollen om alles te ledigen. Op het einde van de laatste ronde is de wind aangewakkerd wat het fietsen gevaarlijker maakt. Tot 3 keer toe word ik bijna van mijn fiets geblazen, een 80mm velg vooraan, dat voel je. 

Met 3 180⁰ bochten per ronde, een stevige noorderwind en een kletsnat wegdek vervolledigde ik het fietsparcours trager dan verhoopt en kwam na 4u40 binnen. 

De wissel verliep semi vlot, met enkel een klein gevecht met mijn kousen, maar de laatste act kon beginnen. Mijn stiefvader hield me op de hoogte van mijn positie en ik begon op plaats 32 aan de afsluitende marathon. De benen voelden behoorlijk fris en ik moest mezelf temperen om niet te snel te lopen. Het parcours was allesbehalve snel met grote stukken gravel, een wirwar aan bochten en opnieuw 3 180⁰ bochten. De parcoursbouwer heeft duidelijk iets met U-bochten. Halverwege de marathon kreeg ik door dat ik 4de was in mijn AG met 7′ achterstand. Het podium was toen al ver weg, dus concentreerde ik me op mijn reeks. Na de 3de ronde leek ik niet dichter te komen op de 1ste in mijn AG, liet ik het een beetje hangen en nam een pitstop. Groot was dan ook mijn verbazing toen ik hoorde dat ik aan het begin van de laatste ronde toch 1ste liep. 

Hoeveel voorsprong ik had, wist ik niet. Mijn hamstrings waren aan het verzuren dus veel sneller lopen zat er niet meer in. Op 3km van het einde kreeg ik plots te horen dat het een secondenspel dreigde te worden en moest ik alles op alles zetten. Met melkzuur tot achter de oren liep ik zodanig snel dat de hamstrings geen tijd meer hadden om in kramp te schieten. In de laatste rechte lijn perste ik er nog een sprint uit en gelukkig maar. In 8u47 en met slechts anderhalve minuut voorsprong wist ik uiteindelijk mijn derde agegroup winst binnen te halen. Kona 2022, here we come!

Jonas zijn relaas van zijn eerste swimrunwedstrijd samen met Elias.

Swimrun was voor mezelf een ongekende sport. De eerste ervaringen met de sport waren een groot avontuur vol goede en leuke herinneringen. 

De voorbereiding

Het avontuur begint al met de zoektocht naar het passende materiaal: wat voor swimrunsuit past mij (mouw stukken ja of nee), welke trailschoenen passen bij mij en zijn goed water doorlatend, zijn mijn paddles niet te groot/klein, hoe bevestig ik mijn poolboy, …. Als voorbereiding twee keer met Elias, mijn swimrunpartner geoefend op het zwemmen en de wissels. 

De wedstrijd

Als eerste deelname leek het verstandig om te starten op de medium afstand. Eens testen als die swimrun wel zo leuk bleek als verschillende clubleden ons hadden voorgespiegeld. Samen met het gezin hadden we een camping geboekt aan het meer van Robertville. En wat bleek, het parcours passeerde vlak aan onze tent. Zo kon ik op vrijdagavond al een stukje van het parcours verkennen. Elias besloot op zaterdagmorgen de verplaatsing te doen met de auto. 

Een kwartier later dan voorzien, ging het startshot om 12u45. In tegenstelling tot mijn laatste wedstrijden, was het hier nog eens een ouderwetse ‘massastart’. Elias loodste ons meteen voorbij verschillende duo’s en solisten naar de kop van de wedstrijd. Onze winst was ook al meteen weer verloren toen we de eerste keer in het water gingen. Bril op, paddles goed draaien en ohja die poolboy moet nog tussen de benen ipv op de rug. Ondertussen sprong de ene na de andere in het water. Op het einde van het zwemnummer hadden we die aansluiting wel terug kunnen maken. Laat ons stellen dat onze andere wissels vlotter verliepen. Het spreekwoordelijke leergeld. De afwisseling tussen zwemmen en traillopen werd door mezelf als aangenaam ervaren. Ik ben blij dat Elias de kop nam tijdens het lopen want op zoek gaan naar de wedstrijdpijlen en lintjes is niet mijn sterkste punt. 

Ik had mij vooraf de vraag gesteld als het niet te warm is om te lopen in een suit. Echter bleek de wedstrijddag een verlengde van de zomer: fris en regenachtig. Met een buitentemperatuur van 14 graden en een watertemperatuur van 17,5 graden, heb ik op geen enkel moment problemen ervaren met de lichaamstemperatuur. 

Al sinds de start zagen we weinig duo’s met dezelfde blauwe badmuts als ons. Wel gingen we steeds haasje met een paar solisten. Iets waar ik vooraf minder schrik voor had waren de hoogtemeters. Echter hebben die mijn kuiten danig doen afzien na enkele langere stukken bergop. Na het laatste zwemstuk was er nog één solist voor ons. Die konden we door een sprintje voor de finish voorbij knallen en zo als eerste van de medium afstand de finishlijn passeren. Het avontuur duurde uiteindelijk 2 uur en 34 min. 

Als laatste nog een dankwoord naar mijn vrouwke en kids voor hun volharding en support tijdens dit hondenweer.

Heidi Wouters pakt als eerste vrouw bij 3Kant een slot voor Hawaii. Tijdens de Ironman Vichy fietste en liep ze de directe tegenstand op een hoopje! Het verhaal van haar fantastische wedstijd lees je hieronder.

In het najaar van 2019 sloot ik me aan bij de plezantste triatlon club ooit omdat ik me in 2020 voor de eerste maal aan een volledige triatlon wou wagen. Na een geweldig en sfeervol trainingsjaar bij de club was ik er helemaal klaar voor om op 19 september aan de start van Ironlakes te verschijnen. De taperperiode zou net starten toen we te horen kregen dat de editie van 2020 geannuleerd werd omwille van corona. Dat was effe balen maar al vrij snel de knop omgedraaid en de voordelen ervan ingezien. Ik kan me nu verder concentreren op het zwemmen.

Zondag 22 augustus 2021, 6u30 was het eindelijk zover. Ik stond aan de start van die eerste volledige triatlon afstand, wel in Vichy in plaats van bij lac de l’eau d’heures. Maar ik was er weer helemaal klaar voor en had er super veel zin in! Dankzij de vele tips van de meer ervaren Ironmans in de club had ik me voorgenomen om het heel rustig aan te doen zodat ik nog voldoende frisse benen zou hebben voor het looponderdeel. 

Zo een Iron Man zwemstart zou ik bijna een magisch moment noemen. De opkomende zon, de zenuwen en de ambiance maakten het voor mij onvergetelijk. De rolling start klonk tuut, tuut, tuut, TOET, en ik mocht in het water, ik dacht nog terug aan Joost zijn geweldige duik bij de Kallemoeie triatlon eerder dit seizoen en probeerde dit ook. Waarschijnlijk niet zo gracieus maar het gaf me toch direct wat extra vertrouwen. 

Met een watertemperatuur van 22.5 graden was het zwemonderdeel heel aangenaam. Die ijsblokjes die ik er de avond ervoor had ingegooid zullen ongetwijfeld hun effect niet gemist hebben 😉 Na 1u15 “genieten” in het Lac d’ Allier (waarvan ze overigens de breuk in de dam eerder deze maand opgelapt hadden met een stuk plastiek) kwam ik als 7de in mijn age group uit het water. Geen schitterende tijd maar ik had ook geen al te hoge verwachtingen op dit onderdeel. Het zou eerder van mijn fietsprestatie komen aangezien ik eerder deze maand nog in Annecy veel fiets trainings kilometers met de nodige hoogtemeters had gedaan. 

En zo geschiedde, bij het eerste tussenpunt, na 22.7km was ik al opgeschoven naar de 3de plaats en na 30km had ik iedereen van mijn age group al achter mij. Het fietsparcours lag me wel, de hellingen waren niet al te steil, vele lopende kilometers, wat op en af en één langere klim van 16 kilometer waarvan laatste stuk vals plat. Gelukkig was het eerder grijs en bewolkt en liepen de temperaturen niet zo hoog op zoals de dag voordien bij de halve afstand waar Thomas zijn debuut ook zijn maakte (zie hieronder).

In de afdaling van de lange klim had het zelf geregend en tijdens de tweede lus bleef het regenen, wat ervoor zorgde dat het zelf (voor mij als koukleum) te koud en ook nog glad werd voor de laatste lange afdaling. Hierdoor zat jammer genoeg ook een groot deel van het prachtige fietsparcours volledig in de mist. Na 182 km fietsen met 2500 hoogtemeters zou ik het weten tot wat de benen nog in staat waren.

Ik sprong van mijn fiets en het was alsof lopen totaal niet meer lukte, die souplesse was volledig weg. Aangekomen in de wisselzone stond mijn man Pascal me op te wachten en kreeg ik voor het eerst te horen dat ik eerste was van mijn age group en dat ik 10 min voorsprong had op de tweede, dat ik mij dus zeker niet moet opjagen. Geen enkele reden tot paniek dus. 

Eenmaal de loopschoenen aan, voelden die benen toch veel soepeler. Het loopparcours was een fantastische ervaring, véél supporters die jou letterlijk vooruit schreeuwen en je steeds opnieuw super vrolijk maken. De eerste rondes ging ik nogal op in het enthousiasme van alle supporters maar dat heb ik later dan wel moeten bekopen met wat maaglast. Gelukkig heb ik op tijd terug de focus verlegd naar mezelf en is de last vanzelf weer verdwenen. De gedachte dat ik volgende maand ook nog mijn inschrijving van Iron lakes had en mijn heel comfortabele eerste plaats leek het me eerder verstandig om niet te zot te doen. 

Tijdens de laatste loopronde ben ik zelf nog een plaatsje in het algemeen vrouwen klassement kunnen opschuiven om te eindigen in 11u13min als 7de vrouw, eerste in mijn age group en direct een kwalificatie voor Hawaï oktober 2022 kunnen bemachtigen. Super tevreden met dit resultaat en zo dankbaar voor deze onvergetelijke eerste ervaring die onmogelijk was geweest zonder alle top coaches en bovenal mijn persoonlijke coach en man Pascal. Dan is het nu eindelijk tijd om te genieten van de Champagne die ik eerder dit seizoen in ontvangst mocht nemen voor mijn tweede plaats op de Champman. 

Thomas zijn ervaring op de halve afstand de dag voordien was ook super tof. Zijn zwemmen en fietsen gingen goed. Tijdens het pittige fietsonderdeel kon hij zelf genieten van het mooie zonnige parcours. Bij het lopen wist hij op voorhand dat het moeilijk en afzien ging worden. In zijn voorbereiding had hij enorm veel last van dezelfde blessure waardoor hij zich niet top kon voorbereiden. In het fietsen heeft hij de schade zeker kunnen beperken maar hij mocht lange tijd niet lopen in de nasleep van een blessure. 

Uiteindelijk had hij slechts 4x gelopen ter voorbereiding van de halve met een maximum afstand van 5km. Dus de sprong naar 21km was echt enorm. Hij is vanaf kilometer 12 écht beginnen afzien maar toch super tevreden dat hij de finish heeft gehaald. Proficiat Thomas voor jouw doorzettingsvermogen in deze warme omstandigheden. Thomas is de trainers van 3 kant ook enorm dankbaar voor hun inzet en constante opvolging. Hun enthousiasme en betrokkenheid maakten het makkelijk om een schema te volgen.

Op zaterdag 31 juli staan er vijf 3kanters aan de start van de triatlon in Berlare: voor Hannah en mij (Katelijne, nvdr) is het onze eerste kwarttriatlon; voor Koen, Jonathan en Nicky is het al langer routine. 

De start na de middag kan een voor- of een nadeel zijn. Het nadeel is alleszins dat je een halve dag stress kan hebben alvorens je het water in kan duiken 🙂

De mannen konden om 13u30 het water in en de vrouwen 5min later. Hannah en ik laten ons langzaam van het ponton glijden (want de coach had ons wijselijk aangeraden niet te springen), maar zelfs dan ging het al mis voor mij: ik stoot mijn voet aan een steunpilaar van het ponton als ik wil wegzwemmen. Een pijnscheut schiet door me heen, maar de adrenaline zorgt er al snel voor dat ik niets meer voel. Hannah en ik leggen ons strategisch links aan de kant in het water (dank je voor de tip, Jonas!). Zo kan er niet over ons heen gezwommen worden en zitten we toch niet meteen helemaal achteraan. 

Het startschot wordt gegeven en de adrenaline kan eindelijk worden om gezet in beweging. Rustig ademhalen en op ’t gemak zwemmen zit er niet in. Ik geef alles, maar dan nog beland ik snel achteraan. Als we over de helft zijn, haal ik gele badmutsen in. Ik kan niet geloven dat ik sneller zwem dan sommige mannen. “Zijn dat nu redders die hier in het water liggen? Of zijn dat echt mannen die trager dan mij zwemmen? Ja die zwemmen echt trager!” Ik begin te tellen en dat geeft me hernieuwde energie: 1, 2, 3, … 5! Ik haal 5 mannen in die 5 minuten voor ons zijn gestart.

Ik heb het gevoel dat ik een eeuwigheid in het water lig, maar kijk bewust niet naar mijn tijd als ik mijn uurwerk afdruk als ik uit het water kom. Ik ben al blij dat ik niet duizelig ben en naar de wisselzone kan lopen. Gertjan staat daar al langs de kant om ons aan te moedigen. 

Intussen hebben mede-3kanters Nicky, Koen en Jonathan het stayeren al geoefend tijdens het zwemonderdeel en komen redelijk in het pak quasi gelijktijdig uit het water.

Aangekomen in de wisselzone zie ik dat mijn rechtervoet toch wel behoorlijk gekwetst is en ik aarzel wat om mijn kousen aan te doen. “Ok, wat moest ik hier nu weer allemaal doen? Helm aandoen, gelleke eten, nummer niet vergeten, …” Voor ik het weet heb ik een record van traagste wisseltijd neergezet en zie ik Hannah vertrekken ook al kwam ze iets later dan mij uit het water. Ik prop vlug mijn voeten in mijn schoenen en haast me naar het einde van de wisselzone. Daar begin ik bijna te vlug te fietsen, maar gelukkig krijg ik geen gekleurde kaart en mag ik wel gewoon beginnen fietsen aan de streep. Ik maak mezelf sterk dat het misschien toch nog lukt om Hannah in te halen, ook al is zij een betere fietser. Het is een stayerwedstrijd, dus kunnen we er wel voordeel aan hebben om in elkaars wiel te kunnen zitten. De eerste halve ronde zie ik haar voor mij rijden, maar het lukt me niet om het gat te dichten. Eenmaal aan de Schelde gekomen, krijgen we de wind vol in ons gezicht en geef ik het op om te proberen inhalen. Zoveel mogelijk alles geven, maar nadien moet er ook nog gelopen worden. Het is een moeilijk evenwicht. 

Het parcours is vrij veel draaien en keren, waardoor het moeilijk is om snelheid te maken. Hard optrekken na elke bocht is namelijk niet mijn sterkste kant. We fietsen 3 toeren van elk 15km. Ik vraag me af waar onze mannen zitten, waarschijnlijk een halve ronde voor, want ze halen ons niet in. Achteraf hoor ik dat het hen wel gelukt is om in groep te fietsen en dat scheelt een slok op de borrel! Er deden een pak meer mannen mee en slechts 35 vrouwen dus de kans op pelotonnetjes was wel een stuk kleiner bij het sterke geslacht.  

Op het einde van de eerste fietsronde zien we Bruno met fototoestel in de aanslag foto’s nemen en terzelfdertijd ons aanmoedigen. Iets verder doet Gertjan hetzelfde. Geeft ons telkens weer een boost en doet echt deugd! 

Mijn benen zijn al behoorlijk aan het verzuren en ik vraag me af of ik hierna nog 10km ga kunnen lopen. “Zorgen voor later”, probeer ik mezelf te vertellen en ik blijf gaan. 

De wissel na het fietsen gaat gelukkig iets vlotter dan de vorige wissel. De overgang voelt wat vreemd aan, maar toch gaat het nog verrassend vlot en het geeft ook energie om enkele mannen al lopend in te halen. Bij het loopnummer zijn ook Stevie en Nancy komen opdagen als supporters, wat me nog wat meer energie geeft! De laatste 2km beginnen behoorlijk te wegen, maar de supporters moedigen mij aan om nog even alles te geven. Ik pers er nog een sprintje uit en kom net onder de 3uur binnen: 2u59m41, doel bereikt! 🙂

Iedereen heeft het supergoed gedaan, al had de ene wat meer overschot als de ander (zie onze reportage van ‘TV Limburg’) en Hannah zorgt zelfs voor 3kant kleuren op het podium: 3^de plaats in haar agegroup! Top gedaan! Hannah en ik vonden onze eerste kwarttriatlon echt een superervaring en zelfs Koen laat zich ontvallen dat hij dit meer zou moeten doen. Benieuwd waar we volgende keer aan de start zullen komen!

De weg naar IM Tallinn begon voor mij al in 2020. Ik was ingeschreven voor wat waarschijnlijk de enige IRONMAN was die zou plaatsvinden in Europa dat jaar. Ondanks de muizenissen door alle corona-afgelastingen kende ik toch een sterke voorbereiding . Tot ik zes weken voor de wedstrijd door een stom ongeluk mijn voet brak. Het verdict was hard: zes weken herstel, op het moment van de wedstrijd zou ik terug mijn eerste kilometers mogen beginnen lopen. Niet te doen om dan onmiddellijk mijn vierde IM te doen. Door een geluk in het corona-ongeluk kon ik mijn inschrijving gratis (een woord dat je niet vaak hoort bij IRONMAN Inc.) overzetten naar 2021.

Fast-forward naar 2021, of toch niet: mijn seizoen begon namelijk al in september 2020. De winterstop had ik in augustus genomen, waardoor ik in september al aan de opbouw van dit seizoen kon beginnen. Dat heeft me geen windeieren gelegd: het ene loop-PR na het andere, een sterke prestatie in Challenge Sankt-Pölten en Belgisch Kampioen swimrun samen met Gertjan, de swimrun-maestro himself… Met een dergelijke voorbereiding had ik wel wat vertrouwen, dus kon ik ook wel enkele doelstellingen uitspreken: mijn jarenlange droom om het WK IRONMAN in Hawaii te bereiken was het hoofddoel. 

Een ander doel bleef het clubrecord van 9:04:46 verbreken dat Gertjan twee jaar geleden in Tallinn had gelopen 😉

Vijf dagen voor ‘race day’ arriveerde ik samen met mijn vrouw en twee dochters in Tallinn. Terwijl zij de stad gingen in doken en musea bezochten, ging ik het parcours verkennen, deed ik nog wat lichte training en zocht ik contact met andere Belgische triatleten. Daar hoorde ik dat (zwem)coach Luc Hoebeke hen kwam begeleiden, goed nieuws. Dit zou later nog van belang zijn in de wedstrijd!

D-day: om 3u opgestaan, goed geslapen, lekker ontbijtje… ik ben er helemaal klaar voor, heel ontspannen, weinig stress, volledig gefocust. Als één van de eersten één van de 20 shuttlebussen genomen naar de start om de fiets nog eens na te kijken en naar de zwemstart te gaan. Mijn eerste IM wedstrijd waar eens geen Thunderstruck van AC/DC door de boxen galmde ;-(  ook geen startschot voor een Pro-wave. Maar een toeter die aangaf dat we per vijf om de 10 seconden het water in mochten. Al snel vond ik een paar vlotte voeten die ik vrij gemakkelijk kon volgen en dacht ik dat het zwemmen een makkie zou worden. Tot we de tweede boei (van zeven) rondden, eerst dacht ik dat een paar reddingsboten te hard heen en weer aan het varen waren, maar het bleek dat we tegenwind gedraaid waren en het water behoorlijk ‘choppy’ was. Voor mij op zich geen probleem, ik heb wel voldoende vertrouwen in mijn zwemmen, maar daardoor wel mijn gehoopte zwemtijd van <1u net niet gehaald met 1:01:34.

Uit het water werd al snel duidelijk dat het nog niet gedaan was met de nattigheid en de wind! Op de fiets bleef de regen de hele tijd naar beneden komen en kwam de wind in het eerste deel van twee ronden van achter, maar het tweede deel uiteraard stevig op kop. Het kwam erop neer dat ik zo goed mogelijk mijn hartslag en wattages onder controle moest houden en mijn snelheid moest negeren. 

Het allerbelangrijkste: het voedingsplan! Om de 20 minuten een slok van de drinkbus met energy-gel en elk uur een drinkbus met sportdrank. De gehoopte tijd van <4:45 zou in deze omstandigheden heel moeilijk worden, maar met 4:56:28 mag ik ook tevreden zijn. Zeker met dit goede gevoel in de benen…

Hier begint een IRONMAN voor mij echt: de marathon! Hoe goed heb ik mijn energieopname en -verbruik onder controle gehouden? Van de eerste kilometers al een uitstekend gevoel, met sterke km-tijden. Mijn drie dames stonden lang de kant te juichen en ik kon, vrij lucide, vragen naar mijn age-group positie, ze riepen terug “vijfde of zesde”. Dit betekende dat ik dit gewoon moest volhouden en mijn Kona-slot was binnen. Even later kwam ik ook Luc tegen langs het parcours en vroeg ik hem om ook mijn age-group posities door te geven. Hij riep: “je staat vijfde op 2 minuten van een vierde plaats en je loopt sneller”. Dat kon ik wel halen, stilletjes aan liep ik het gat dicht en ging ik naar de vierde plaats. Ongeveer halfweg de marathon, begon mijn snelheid wat te zakken en begon ik pijnlijke smoelen te trekken. 

Ondertussen liep ik op een vierde plaats toen Luc me toeriep dat nummer drie aan het crashen was en dat het podium er nog in zat. Omdat ik niet wou meedoen met de Belgische specialiteit van de voorbije Olympische Spelen, namelijk vierde plaatsen verzamelen, zocht ik naar de laatste beetjes energie en mentale kracht. Ik perste de laatste vijf kilometer nog km-tijden eruit die ik aan het begin van de marathon ook liep. Met 3:02:24 op een paar seconden van mijn marathon PR en een totale tijd van 9:07:54 liep ik over de finish met een super tevreden gevoel. Vrijwel onmiddellijk kreeg ik de bevestiging van de supporters dat ik het podium gehaald had en een 17de plaats overall. Waw, we did it! Wat een gevoel, wat een seizoen!

Bedankt aan iedereen die me geholpen heeft om mijn Hawaii-droom waar te maken: de coaches, de ploegmaten… en natuurlijk mijn drie meisjes! En veel succes aan iedereen voor de rest van het seizoen. Filip

21 juli staat gekend als Nationale Feestdag maar als triatleet kan dit ook wel eens wedstrijddag betekenen. Zo trokken Joost en Corine richting Kapelle o/d Bos om de Oost-Vlaamse 3kant kleuren te vertegenwoordigen op de traditiegetrouwe kwarttriatlon ‘voor vorst, voor vrijheid en voor recht’. Geen drash nationale dit jaar, maar wel gunstige weergoden en een helderblauwe hemel.

Om 15:00 gingen de vrouwen als eersten aan de bak in het Kanaal van Willebroek voor hun 1500m zwemmen. 10 min later doken de mannen het sop in en konden de achtervolging op de vrouwen inzetten. Net voor Corine het water uit zou komen passeerde de eerste man. Trapjes omhoog klauteren als 12^e dame om dan de houten trap op te lopen richting de eerste wissel. Die eerste man was helaas niet onze Joost! Hij is niet zo fan van de wasmachine en legt zich liever wat op kant en kwam als 44^e uit het water. Corine kwam als laatste van een groepje van 3 de wisselzone binnen en kon na een vlotte wissel als eerste opnieuw de zone verlaten. Tijd voor het non-drafting gedeelte! 

40km fietsen, deels het rechte jaagpad langs het kanaal en deels een meer technisch kronkelend parcours door de kleine straatjes in en rond Kapelle o/d Bos. Joost zijn motor sloeg meteen aan en hij kon aanpikken bij een groepje op de reguliere afstand. Tijd voor een inhaalmanoeuvre! Tijdens de 2^e ronde passeerde hij ook Corine en was er tijd voor wat onderlinge aanmoedigingen. Een ‘eerste keer’ zowaar, want Joost spaart hier normaal zijn adem voor, maar gezien de teamspirit van 3kant besloot hij toch een “Go 3kant” uit zijn droge keel te doen klinken! Forza 3kant! Joost wisselde uiteindelijk als 26^ste om de 10 km lopen aan te vangen. Corine kwam iets later ook aan en wisselde als 7^e dame. 

4 lokale ronden dienden er nog afgelegd te worden vooraleer ze de finish konden kruisen op de piste. Opnieuw kwamen de twee 3kanters elkaar tegen en werd er gesupporterd. Corine heeft de loopbenen na Latem teruggevonden en kon strak tempo blijven aanhouden. Joost vloog voorbij ondanks eens mindere start en voelde zich duidelijk heel goed. Minder goed voelde hij zich bij het doen struikelen van latere winnares Alexandra Tondeur. Hij was er helemaal door van zijn melk en is zich na de finish meteen gaan excuseren. Alexandra is echter een topmadam en handelde het af met een “C’est normale, c’est la course!”. De gedachten die weg waren van de loopproef hebben hem uiteindelijk geen windeieren gelegd, want Joost finishte uiteindelijk als 18^e! Ook Corine had er een puike wedstrijd opzitten en kwam wat later aan als 8^ste dame. 

De organisatie was opnieuw pico bello met een ruime wisselzone, veilig en goed parcours, leuke site en voldoende referees. Top!

Iedereen was dus dik tevreden! “Nog meer met de overwinning van Alexandra! Triatlon is een mooie sport, mensen met een warm hart en een grote verdraagzaamheid. De waarden die wij ook meekrijgen van het team!” dixit Joost.