De weg naar IM Tallinn begon voor mij al in 2020. Ik was ingeschreven voor wat waarschijnlijk de enige IRONMAN was die zou plaatsvinden in Europa dat jaar. Ondanks de muizenissen door alle corona-afgelastingen kende ik toch een sterke voorbereiding . Tot ik zes weken voor de wedstrijd door een stom ongeluk mijn voet brak. Het verdict was hard: zes weken herstel, op het moment van de wedstrijd zou ik terug mijn eerste kilometers mogen beginnen lopen. Niet te doen om dan onmiddellijk mijn vierde IM te doen. Door een geluk in het corona-ongeluk kon ik mijn inschrijving gratis (een woord dat je niet vaak hoort bij IRONMAN Inc.) overzetten naar 2021.
Fast-forward naar 2021, of toch niet: mijn seizoen begon namelijk al in september 2020. De winterstop had ik in augustus genomen, waardoor ik in september al aan de opbouw van dit seizoen kon beginnen. Dat heeft me geen windeieren gelegd: het ene loop-PR na het andere, een sterke prestatie in Challenge Sankt-Pölten en Belgisch Kampioen swimrun samen met Gertjan, de swimrun-maestro himself… Met een dergelijke voorbereiding had ik wel wat vertrouwen, dus kon ik ook wel enkele doelstellingen uitspreken: mijn jarenlange droom om het WK IRONMAN in Hawaii te bereiken was het hoofddoel.
Een ander doel bleef het clubrecord van 9:04:46 verbreken dat Gertjan twee jaar geleden in Tallinn had gelopen 😉
Vijf dagen voor ‘race day’ arriveerde ik samen met mijn vrouw en twee dochters in Tallinn. Terwijl zij de stad gingen in doken en musea bezochten, ging ik het parcours verkennen, deed ik nog wat lichte training en zocht ik contact met andere Belgische triatleten. Daar hoorde ik dat (zwem)coach Luc Hoebeke hen kwam begeleiden, goed nieuws. Dit zou later nog van belang zijn in de wedstrijd!
D-day: om 3u opgestaan, goed geslapen, lekker ontbijtje… ik ben er helemaal klaar voor, heel ontspannen, weinig stress, volledig gefocust. Als één van de eersten één van de 20 shuttlebussen genomen naar de start om de fiets nog eens na te kijken en naar de zwemstart te gaan. Mijn eerste IM wedstrijd waar eens geen Thunderstruck van AC/DC door de boxen galmde ;-( ook geen startschot voor een Pro-wave. Maar een toeter die aangaf dat we per vijf om de 10 seconden het water in mochten. Al snel vond ik een paar vlotte voeten die ik vrij gemakkelijk kon volgen en dacht ik dat het zwemmen een makkie zou worden. Tot we de tweede boei (van zeven) rondden, eerst dacht ik dat een paar reddingsboten te hard heen en weer aan het varen waren, maar het bleek dat we tegenwind gedraaid waren en het water behoorlijk ‘choppy’ was. Voor mij op zich geen probleem, ik heb wel voldoende vertrouwen in mijn zwemmen, maar daardoor wel mijn gehoopte zwemtijd van <1u net niet gehaald met 1:01:34.
Uit het water werd al snel duidelijk dat het nog niet gedaan was met de nattigheid en de wind! Op de fiets bleef de regen de hele tijd naar beneden komen en kwam de wind in het eerste deel van twee ronden van achter, maar het tweede deel uiteraard stevig op kop. Het kwam erop neer dat ik zo goed mogelijk mijn hartslag en wattages onder controle moest houden en mijn snelheid moest negeren.
Het allerbelangrijkste: het voedingsplan! Om de 20 minuten een slok van de drinkbus met energy-gel en elk uur een drinkbus met sportdrank. De gehoopte tijd van <4:45 zou in deze omstandigheden heel moeilijk worden, maar met 4:56:28 mag ik ook tevreden zijn. Zeker met dit goede gevoel in de benen…
Hier begint een IRONMAN voor mij echt: de marathon! Hoe goed heb ik mijn energieopname en -verbruik onder controle gehouden? Van de eerste kilometers al een uitstekend gevoel, met sterke km-tijden. Mijn drie dames stonden lang de kant te juichen en ik kon, vrij lucide, vragen naar mijn age-group positie, ze riepen terug “vijfde of zesde”. Dit betekende dat ik dit gewoon moest volhouden en mijn Kona-slot was binnen. Even later kwam ik ook Luc tegen langs het parcours en vroeg ik hem om ook mijn age-group posities door te geven. Hij riep: “je staat vijfde op 2 minuten van een vierde plaats en je loopt sneller”. Dat kon ik wel halen, stilletjes aan liep ik het gat dicht en ging ik naar de vierde plaats. Ongeveer halfweg de marathon, begon mijn snelheid wat te zakken en begon ik pijnlijke smoelen te trekken.
Ondertussen liep ik op een vierde plaats toen Luc me toeriep dat nummer drie aan het crashen was en dat het podium er nog in zat. Omdat ik niet wou meedoen met de Belgische specialiteit van de voorbije Olympische Spelen, namelijk vierde plaatsen verzamelen, zocht ik naar de laatste beetjes energie en mentale kracht. Ik perste de laatste vijf kilometer nog km-tijden eruit die ik aan het begin van de marathon ook liep. Met 3:02:24 op een paar seconden van mijn marathon PR en een totale tijd van 9:07:54 liep ik over de finish met een super tevreden gevoel. Vrijwel onmiddellijk kreeg ik de bevestiging van de supporters dat ik het podium gehaald had en een 17de plaats overall. Waw, we did it! Wat een gevoel, wat een seizoen!
Bedankt aan iedereen die me geholpen heeft om mijn Hawaii-droom waar te maken: de coaches, de ploegmaten… en natuurlijk mijn drie meisjes! En veel succes aan iedereen voor de rest van het seizoen. Filip
