Op zaterdag 31 juli staan er vijf 3kanters aan de start van de triatlon in Berlare: voor Hannah en mij (Katelijne, nvdr) is het onze eerste kwarttriatlon; voor Koen, Jonathan en Nicky is het al langer routine.
De start na de middag kan een voor- of een nadeel zijn. Het nadeel is alleszins dat je een halve dag stress kan hebben alvorens je het water in kan duiken 🙂
De mannen konden om 13u30 het water in en de vrouwen 5min later. Hannah en ik laten ons langzaam van het ponton glijden (want de coach had ons wijselijk aangeraden niet te springen), maar zelfs dan ging het al mis voor mij: ik stoot mijn voet aan een steunpilaar van het ponton als ik wil wegzwemmen. Een pijnscheut schiet door me heen, maar de adrenaline zorgt er al snel voor dat ik niets meer voel. Hannah en ik leggen ons strategisch links aan de kant in het water (dank je voor de tip, Jonas!). Zo kan er niet over ons heen gezwommen worden en zitten we toch niet meteen helemaal achteraan.
Het startschot wordt gegeven en de adrenaline kan eindelijk worden om gezet in beweging. Rustig ademhalen en op ’t gemak zwemmen zit er niet in. Ik geef alles, maar dan nog beland ik snel achteraan. Als we over de helft zijn, haal ik gele badmutsen in. Ik kan niet geloven dat ik sneller zwem dan sommige mannen. “Zijn dat nu redders die hier in het water liggen? Of zijn dat echt mannen die trager dan mij zwemmen? Ja die zwemmen echt trager!” Ik begin te tellen en dat geeft me hernieuwde energie: 1, 2, 3, … 5! Ik haal 5 mannen in die 5 minuten voor ons zijn gestart.
Ik heb het gevoel dat ik een eeuwigheid in het water lig, maar kijk bewust niet naar mijn tijd als ik mijn uurwerk afdruk als ik uit het water kom. Ik ben al blij dat ik niet duizelig ben en naar de wisselzone kan lopen. Gertjan staat daar al langs de kant om ons aan te moedigen.
Intussen hebben mede-3kanters Nicky, Koen en Jonathan het stayeren al geoefend tijdens het zwemonderdeel en komen redelijk in het pak quasi gelijktijdig uit het water.
Aangekomen in de wisselzone zie ik dat mijn rechtervoet toch wel behoorlijk gekwetst is en ik aarzel wat om mijn kousen aan te doen. “Ok, wat moest ik hier nu weer allemaal doen? Helm aandoen, gelleke eten, nummer niet vergeten, …” Voor ik het weet heb ik een record van traagste wisseltijd neergezet en zie ik Hannah vertrekken ook al kwam ze iets later dan mij uit het water. Ik prop vlug mijn voeten in mijn schoenen en haast me naar het einde van de wisselzone. Daar begin ik bijna te vlug te fietsen, maar gelukkig krijg ik geen gekleurde kaart en mag ik wel gewoon beginnen fietsen aan de streep. Ik maak mezelf sterk dat het misschien toch nog lukt om Hannah in te halen, ook al is zij een betere fietser. Het is een stayerwedstrijd, dus kunnen we er wel voordeel aan hebben om in elkaars wiel te kunnen zitten. De eerste halve ronde zie ik haar voor mij rijden, maar het lukt me niet om het gat te dichten. Eenmaal aan de Schelde gekomen, krijgen we de wind vol in ons gezicht en geef ik het op om te proberen inhalen. Zoveel mogelijk alles geven, maar nadien moet er ook nog gelopen worden. Het is een moeilijk evenwicht.
Het parcours is vrij veel draaien en keren, waardoor het moeilijk is om snelheid te maken. Hard optrekken na elke bocht is namelijk niet mijn sterkste kant. We fietsen 3 toeren van elk 15km. Ik vraag me af waar onze mannen zitten, waarschijnlijk een halve ronde voor, want ze halen ons niet in. Achteraf hoor ik dat het hen wel gelukt is om in groep te fietsen en dat scheelt een slok op de borrel! Er deden een pak meer mannen mee en slechts 35 vrouwen dus de kans op pelotonnetjes was wel een stuk kleiner bij het sterke geslacht.
Op het einde van de eerste fietsronde zien we Bruno met fototoestel in de aanslag foto’s nemen en terzelfdertijd ons aanmoedigen. Iets verder doet Gertjan hetzelfde. Geeft ons telkens weer een boost en doet echt deugd!
Mijn benen zijn al behoorlijk aan het verzuren en ik vraag me af of ik hierna nog 10km ga kunnen lopen. “Zorgen voor later”, probeer ik mezelf te vertellen en ik blijf gaan.
De wissel na het fietsen gaat gelukkig iets vlotter dan de vorige wissel. De overgang voelt wat vreemd aan, maar toch gaat het nog verrassend vlot en het geeft ook energie om enkele mannen al lopend in te halen. Bij het loopnummer zijn ook Stevie en Nancy komen opdagen als supporters, wat me nog wat meer energie geeft! De laatste 2km beginnen behoorlijk te wegen, maar de supporters moedigen mij aan om nog even alles te geven. Ik pers er nog een sprintje uit en kom net onder de 3uur binnen: 2u59m41, doel bereikt! 🙂
Iedereen heeft het supergoed gedaan, al had de ene wat meer overschot als de ander (zie onze reportage van ‘TV Limburg’) en Hannah zorgt zelfs voor 3kant kleuren op het podium: 3de plaats in haar agegroup! Top gedaan! Hannah en ik vonden onze eerste kwarttriatlon echt een superervaring en zelfs Koen laat zich ontvallen dat hij dit meer zou moeten doen. Benieuwd waar we volgende keer aan de start zullen komen!
