We schrijven een winteravond begin 2020, rest’eau café Rozebroeken. Ik smeed er plannen met Elias om in 2020 een volledig triathlon te doen. Na enig overleg (vlak parcours en haalbaar inschrijvingsgeld) werd Ironman Hamburg eruit gepikt die op 21 juni 2020 zou doorgaan.
Fast forward naar 2021. Na 3 keer uitstel ligt de datum definitief vast, op zondag 29 augustus mogen we vanaf 6u45 het water induiken. Ondertussen is er natuurlijk al heel wat veranderd, Elias werd papa en stelt een volledige Ironman even uit. En Peter Strobbe, naast trouwe sponsor ook actief atleet, schreef zich in. Hierdoor stonden er toch nog 2 3kanters aan de start.
Mijn voorbereiding verliep niet vlekkeloos, ontsteking van de achillespees in het voorjaar en afgelasting van enkel voorbereidingswedstrijden. De 2 wedstrijden in trio lieten wel goede waarden optekenen, all was not lost.
Na de nodige miserie net voor de wedstrijd: special needs zakken vergeten tijdens registratie, sporthorloge in Gent vergeten en chip vergeten ophalen bij de bike check-in, kan ik toch volledig uitgedost starten.
Om 6u30 vertrekken de vrouwelijke pro’s en vanaf 6u45 is er de rolling start bij de age groupers. Ik positioneer me halverwege de snelle box en duik rond 6u55 het koude water in. De eerste 500m gaan vlot, maar dan komen we in het open gedeelte waar de wind vrij spel heeft en het water kouder is. Na 1 kilometer verkrampen beide dikke tenen en moet ik even stoppen. Rond kilometer 3 hetzelfde probleem, toen wist ik het al, dit wordt geen toptijd. Na 1u zwemmen kom ik uit het water en loop de 800m lange wisselzone in.
Een beetje verkleumd trek ik alles uit en aan en spring ik de fiets op. Maar helaas, er ook onmiddellijk weer af. Opnieuw kramp in beide voeten en zo krijg je je schoenen niet aan. Gelukkig staan er dranghekkens want anders lag ik op de grond. Enkele minuten later kan ik wel beginnen fietsen, regen en wind zal mijn deel zijn. Drie ronden van 60km met het eerste gedeelte wind in de rug en dan 15km pal op kop alvorens terug het centrum in te duiken. De eerste 90km verlopen vlot, maar ook de blaas loopt vlot vol waardoor ik me een aantal keer moet laten bollen om alles te ledigen. Op het einde van de laatste ronde is de wind aangewakkerd wat het fietsen gevaarlijker maakt. Tot 3 keer toe word ik bijna van mijn fiets geblazen, een 80mm velg vooraan, dat voel je.
Met 3 180⁰ bochten per ronde, een stevige noorderwind en een kletsnat wegdek vervolledigde ik het fietsparcours trager dan verhoopt en kwam na 4u40 binnen.
De wissel verliep semi vlot, met enkel een klein gevecht met mijn kousen, maar de laatste act kon beginnen. Mijn stiefvader hield me op de hoogte van mijn positie en ik begon op plaats 32 aan de afsluitende marathon. De benen voelden behoorlijk fris en ik moest mezelf temperen om niet te snel te lopen. Het parcours was allesbehalve snel met grote stukken gravel, een wirwar aan bochten en opnieuw 3 180⁰ bochten. De parcoursbouwer heeft duidelijk iets met U-bochten. Halverwege de marathon kreeg ik door dat ik 4de was in mijn AG met 7′ achterstand. Het podium was toen al ver weg, dus concentreerde ik me op mijn reeks. Na de 3de ronde leek ik niet dichter te komen op de 1ste in mijn AG, liet ik het een beetje hangen en nam een pitstop. Groot was dan ook mijn verbazing toen ik hoorde dat ik aan het begin van de laatste ronde toch 1ste liep.
Hoeveel voorsprong ik had, wist ik niet. Mijn hamstrings waren aan het verzuren dus veel sneller lopen zat er niet meer in. Op 3km van het einde kreeg ik plots te horen dat het een secondenspel dreigde te worden en moest ik alles op alles zetten. Met melkzuur tot achter de oren liep ik zodanig snel dat de hamstrings geen tijd meer hadden om in kramp te schieten. In de laatste rechte lijn perste ik er nog een sprint uit en gelukkig maar. In 8u47 en met slechts anderhalve minuut voorsprong wist ik uiteindelijk mijn derde agegroup winst binnen te halen. Kona 2022, here we come!
