Jonathan & Corine gaan de grens over

Tot 3 maal werd deze wedstrijd uitgesteld maar eindelijk was het zover.
Zondag 26 september stond de 70.3 Ironman Westfriesland op het programma voor zowel Jonathan als Corine.

Om 9u werd de eerste start gegeven en rond 9u20 doken we in het koude water. We vertrokken in de oude jachthaven van Hoorn zo het gigantische Markermeer in. Het water was woelig met stevige golfslagen wat het oriënteren en de ademhaling toch sterk bemoeilijkte. Wat een ervaring! Vervolgens 90km fietsen door de 7 Westfriese gemeentes. Dit werd één grote lus door de typische Nederlandse landschappen met de molens langs de kant van de weg. De laatste 30km op de dijk langs het water was harken. Wind op kop en alles uit de kast halen om toch nog 30km/u te
halen voor Jonathan, bij Corine lag het tempo wat lager.
Eens terug aangekomen in Hoorn stond er ons een aardige mensenmassa op te wachten om ons tijdens de halve marathon naar de finish te schreeuwen. Drie-en-een-halve lokale ronden door het pittoreske Hoorn was ons finaal onderdeel.. Voor Jonathan was het kilometer per kilometer aftellen tot de finish. Corine was al snel op dreef en bleef mooi tempo houden. Het onbeschrijfelijke gevoel van over de ‘magic carpet’ onder de
finishboog valt met weinig te omschrijven. Dit was ons doel in 2021!

Nu gaan we beiden onze rust goed inzetten om dan weer te focussen op volgend seizoen.

Debbie’s kwarttriatlon in Hulst

Terwijl de WK-gekte gisteren losbarstte, maakte ik me op voor mijn tweede kwarttriatlon in Hengstdijk net over de grens. Na een ietwat traumatisch zwemnummer in Sint-Niklaas half augustus, nam ik me nu voor om echt wel rustig te blijven. De organisatoren beslisten echter last minute voor een ‘beach start’ met de vrouwen als proefkonijnen, en acclimatiseren was er dus niet bij. Behoedzaam huppelde ik het water in en hielde me afzijdig van de snelle zwemmers. Met een zee van ruimte, kwam ik snel in mijn ritme en kon continu crawl zwemmen. Het doel van de dag was bereikt!

Na een kort maar heftig gevecht met de wetsuit, stond daarna een tijdritje van 43km door de Polders en langs de Westerschelde op het programma. De inhaalrace was begonnen. Bij de ingang van de tweede ronde schatte ik een scherpe bocht wat verkeerd in, maar met een ‘powersafe’, dixit Hans Cleemput, kwam het toch nog goed. Enkelen waren er blijkbaar wel al uit de bocht gegaan. De blik van mijn moeder sprak wel boekdelen, die was een hartaanval nabij.

Na mijn meest chaotische wissel ooit waarbij ik mijn gerief in de wisselzone niet vond, kon ik de loopschoenen aantrekken voor een sightseeing trip van Camping Vogel met 4 lokale rondes. Met gazelle Maaike Ryngaert in mijn kielzog deed ik veel moeite om het tempo er in te houden, me niet te laten inhalen en liep naar de 5de plaats.

Ondanks het feit dat ik nog vééééél werk heb in het zwemmen, durf ik toch al vooruit te kijken naar een eerste halve triatlon in 2022.

Zwemmen: 1200m @ 2:15
Fietsen: 43km @ 37,2km/u & 214 np
Lopen: 9,7km @ 4:17/km

IronLakes: podium Heidi, primeur Peter, net niet Koen, en pech Bruno

Op zaterdag 18 september 2021 tekenden vijf 3kanters present aan de boorden van Les Lacs de l’Eau d’Heure voor de lange afstanden: Heidi Wouters en Peter Vandenberghe voor de volle, Bruno en Koen Van der Jeugt en Bart Van Kerkhove voor de halve triatlon. Prachtig herfstweer was het, rustig en mild, al van de dag voordien tijdens de verkenning. We vonden er tevens een schitterende omgeving langs stuwmeren en bossen. Maar ook hellingen natuurlijk, wat deze wedstrijd behoorlijk zwaar maakt, met b.v. 1000 hoogtemeters fietsen voor de halve. Bovendien vond niet iedereen het water even aangenaam van temperatuur, en ook de massastart maakte gemengde gevoelens los. Al viel dat uiteindelijk nog mee, vooral op de volle afstand, met hooguit 200 deelnemers. Op de halve was het met meer dan 700 starters inderdaad best drummen, vooral bij het ronden van de boeien.

Verkenning

Toen de 70.3-delegatie in hun B&B de oogjes opentrok, lagen onze ijzeren 140.6-atleten al in het sop! Voor Peter, die hier met succes zijn allereerste volledige triatlon afwerkte, verwijzen we naar zijn eigen afzonderlijke verslag op deze site. Heidi kende een vlotte eerste zwemronde, maar had in de tweede ronde een beetje last van het woelige water én was de comfortabele voeten kwijt waarin ze aanvankelijk zwom. Een beetje onderkoeld kende ze een wat moeizame wissel naar het fietsen, en had de volledige eerste ronde nodig om op te warmen. Gelukkig kwam toen ook de zon er door. Op het einde van de tweede ronde liet de wattagemeter het afweten, wat Heidi noopte tot voorzichtigheid in de derde en laatste fietsronde, kwestie van de verzuring tegen te gaan.

Verkenning

In het fietsparcours zaten twee stukken die in beide richtingen genomen moesten worden, en waar je een zicht op de concurrentie kon krijgen. De winnares van vorig jaar (die de prestatie van Heidi in Vichy had opgemerkt) was intussen achtergelaten, maar nog een vijftal dames reden voor. De wissel naar het lopen verliep vlotter en al snel kreeg Heidi een begeleider met “WOMEN 3” met zich mee. Op het glooiende parcours ontwikkelde ze een lekker tempo, en na een ronde zat Heidi globaal op positie twee (en aan de leiding bij de Masters A), wat ze niet meer uit handen gaf. Een zilveren plak en champagne spuiten op het podium werd dat!

Podium dames

De “halve” atleten dan, die in de tussentijd waren gestart én gefinisht, elk met hun verhaal. Eentje had niet goed geslapen en ’s ochtends geen hap door de keel gekregen. Maar in de wedstrijd was daar weinig van te merken: Koen miste maar op enkele minuten het podium bij de mannen Masters B (50+). Nee, dan kon zijn neef en naamgenoot Bruno pas werkelijk klagen. Naar het einde toe van de eerste fietsronde zag ondergetekende (Bart) deze ploeggenoot, die enkele minuten voorsprong had genomen bij het zwemmen, in de kant zitten prutsen aan zijn fiets. Dat bleek dus slechts de eerste van niet minder dan drie lekke banden! Ondanks in totaal meer dan een uur oponthoud hierdoor, zette Bruno toch door, en tekende finaal nog voor een zeer stevige looptijd. Bewondering daarvoor! Ikzelf had een vrij normale dag op het kantoor, deed al mijn onderdelen vlot, met plezier en op niveau, wat me een plek zowat midden het pak finishers opleverde.

Après

Tot besluit, zoals Heidi zei, het toffe clubgevoel met de andere aanwezige 3kanters, vooraf, tijdens én nadien, maakte van de totale IronLakes beleving een sublieme ervaring waar we nog lang zullen van nagenieten.

Roth : aankomen is winnen!

Het relaas van Pascal Decraene op de Ironman in Roth.

Als sportliefhebber, kon ik mij geen mooier 50e verjaardagsfeestje voorstellen dan aan de start te mogen staan van een de mooiste triatlons die er zijn. Ook was dit het Europees kampioenschap Long Distance, wat wel een leuk extraatje was. En hoe geraak je daarvoor geselecteerd zou je vragen? Wel, omdat er vorig jaar geen selectiewedstrijden waren door Corona werd er een loting georganiseerd. En daar zijn we dan als gelukkige uitgekomen. Het mag wel eens meezitten. 

En daar sta je daar op een prachtige dag, geen windje, met een zonnetje die zich door de ochtendmist boort, aan de start. Voor mij zijn Patrick Lange en zijn collega’s, onder luid kanongebulder, zich door de eerste meters van het 19°C warme kanaalwater aan het klieven. Jammer genoeg lieten mijn darmen ook luid van zich horen op een niet te negeren wijze. Gevolg: snel naar een hokje, wetsuit uit, pakje uit,. , pakje aan, wetsuit aan, en terug ….. om dan mijn wave vanop het droge te zien starten. De medewerkers lieten mij gelukkig snel door zodat ik met maar een 4-tal minuten vertraging de zwemstart passeerde. Nu, in een wedstrijd van 12h steekt het niet zo nauw maar het gaf toch een vervelend gevoel. Leuk was dan wel weer om alleen in het rustige water te mogen zwemmen, net een zwembad. Na enkele honderden meters had ik de eerste te pakken en heel rustig begon ik mij door het zwemveld een weg naar voor te zoeken.

Het zwemmen verliep dus heel goed en na 1h 13’ stond ik weer met mijn voeten vast op de grond. Dan zakje met kledij opgepikt, omgekleed en de fiets op.

Het fietsen bestond uit 2 ronden maar het totaal aantal km bedroeg maar 170. Dit omwille van wegenwerken. Wel hadden ze een 400hm extra toegevoegd (hadden ze echt niet moeten doen hoor).

Het fietsparcours was mooi met een uitstekende wegdek. Licht glooiend, met af en toe een mooi dorpje. Goed voorziene en goed georganiseerde bevoorradingen (steeds op een hellend stuk) zorgden ervoor dat je vlot aan alles kon geraken. Omdat ik alle gelletjes al in één drinkfles had opgelost (bedankt voor de tip trainers!) kon ik deze voorbij snorren. Ik rekende op een gemiddelde snelheid van 30km/h en dit is ook perfect gelukt. Ik moet toegeven dat je daarmee veel volk ziet voorbijrijden. Maar “Stick to the plan”.

Dus na 170km kruip je van de fiets en hup, ze nemen uw fiets over (wat een service) en kan je weer je volgende kledijzakje in ontvangst nemen. Toe ik uit de verkleedtent kwam stond mijn vrouwtje mij op te wachten en met een laatste morele opkikker (het is maar 42km meer) ”stormde” ik achter de rest (plan A). 

Nu, in mijn laatste trainingsduurloop had ik een contractuur opgelopen. Jammer genoeg was deze nog niet volledig hersteld. En ja hoor, reeds na 1 km begon de pijn op de komen in de kuit. Dus overgeschakeld naar plan B: heeel rustig lopen omdat dat nog altijd sneller gaat dan wandelen. Bij iedere bevoorrading enkele meters wandelen om de kuit wat rust te geven en dan weer voort. Steeds uitkijkende naar het volgende km bordje. 3 werd 4, 4 werd 5, en zo liepen de km dan toch op. Tot mijn eigen verbazing ben ik al lopend tot aan het bordje 27 geraakt. Maar intussen deden mijn quadriceps zo veel pijn dat ik dan toch definitief begon te stappen. 

En dan duurt een km echt lang!

Een uurtje nadien begon de vlakke looppacours over te gaan naar een heuvelzone. Mijn moed maar samengeraapt om die toch al lopend aan te vangen. En wat denk je, alle pijn in de quadriceps en in de kuit: weg! Joepie, volle gas vooruit en zo werden de laatste 8 km nog de snelste (neg split zoals de echte atleten 😊). 

Van op een 2-tal km hoorde je dan eindelijk het rumoer komende vanuit de aankomstzone. Door de invallende duisternis kwam ik dan toe in het mooi verlichte station waar dan die groene boog stond waar je reeds uren naar uitkijkt!

Mijn stoute plan om mij toch eens aan een volledige triatlon te wagen is dan toch goed afgelopen. De een eindtijd van 12h 41’21” geeft mij wel een tevreden gevoel. Ik denk dat ik er heb uitgehaald wat toen mogelijk was. Eigenlijk was aankomen het belangrijkste.

Wat mij nog het meeste plezier gedaan heeft is de steun die ik heb mogen voelen voor, maar ook na de wedstrijd. Ongelooflijk hoeveel clubgenoten, vrienden, collega’s en familieleden meeleven met de passie van een simpele triatlonatleet!

Ik wil ook iedereen bedanken die, omwille van hun liefde voor de sport, zich dagelijks inzetten en opofferingen maken zodat ik (wij) onze sport kunnen uitoefenen!! Jullie zijn TOP!

Debbie bemachtigt eerste plaats op duatlon en Tomas derde plaats op triatlon in Oudenaarde

Met veel zenuwen stond ik aan de start van de duatlon in Oudenaarde. Enkele toppers ontbraken, dus wist ik dat ik nog eens kans maakte om op het podium terecht te komen. 

De start verliep zoals verwacht weer razendsnel samen met een bende op hol geslagen mannen. Na een kilometer check ik mijn hartslagmeter, zie 180 staan, besef dat ik niet sneller kan en de rest van de wedstrijd vertrouw ik op mijn gevoel om mijn tempo te bepalen. Ik zie dat er al diverse vrouwen voor me vertrokken zijn bij de wissel, zoals verwacht. 

Tijdens mijn nog altijd stuntelige opstap op mijn TT-fiets valt mijn ketting tussen het kader en mijn voorste tandwielen, ik pruts die weer los en trek hiermee onbewust een metalen plaatje los die het ganse parcours zal blijven slepen & ratelen. Mijn benen blijken in orde te zijn na mijn intensieve trainingsweek in Zwitserland en ik trap mijn hoogste wattages in wedstrijd tot nu toe. Op sommige stukken kan ik in mijn aero-positie goed doorperen, maar blijf wel voorzichtig de vaak scherpe bochten nemen. Op enkele steilere hellingen schakel ik terug tot het kleinste blad. Al snel rij ik tot de kop van de wedstrijd en krijg opeens een moto achter me aan die me continu zal volgen. 

Halfweg lijk ik terug ingehaald te worden door Margot Ricour en we wisselen continu van positie. Pas bij de wissel zie ik dat het een lookalike is met blauw pakje, lang bruin haar, zwart/rode helm…

Nu moet ik proberen te overleven op de laatste 10km, wetende dat er snellere lopers achter me aan zitten. De steken in mijn middenrif komen opzetten, mijn ademhaling wordt oppervlakkig maar intussen is dat gekende kost. Sterven is een hobby. Ik krijg mijn grimassen niet meer gladgetrokken, noch voor de foto, noch voor het publiek, maar ’t is het resultaat dat telt: het hoogste schavotje. 🙂

Eindtijd: 2u25m57s
Run 1: 3km @ 4:06/km
Bike: 48km @ 33,1km/u, 221np
Run 2: 10km @ 4:22/km

De triatlon in Oudenaarde: Tomas zijn race naar de derde plaats

Ik focuste mij voornamelijk om een betere zwemtijd neer te zetten dan de vorige editie. Een wetsuit was nu wel toegelaten en ik zwom zo meer dan een minuut sneller qua tijd, maar het was ook een kleine 600m ipv 500m, dus heel tevreden van (12e uit water). Na een relatief snelle wissel wist ik dat het stampen ging worden bij het fietsen.
Ik had mijn opzetstuur gemonteerd aangezien dit op de 2 vlakke stukken in mijn voordeel ging spelen na de heuvels die we moesten verteren in de eerste helft van het parcours. Hier heb ik mij blijkbaar na 5km fietsen al tot op de 3e plek gezet en niemand meer gezien voor of achter mij tot aan de T2.

Dan was het lopen aan de beurt en Andres (die supporterde aan de uitgang van T2) riep nog “je bent 3e!” ik antwoorde dat hij aan het zeveren was omdat ik dat niet geloofde :p. Ook bij het lopen niemand voor of achter mij gezien, maar na 2km begon ik opnieuw wat steken in de buik te voelen en dacht “toch niet weer hetzelfde zoals een week geleden in Brugge”. Uiteindelijk een beetje vertraagd, ademhaling onder controle krijgen, om in de laatste kilometer een versnelling te kunnen zetten en de bronzen plek te kunnen bemachtiging! Heel tevreden van om dan te supporteren voor de jongens en meisjes die starten aan de 1/4 duatlon en triatlon 😉

EMILE ROELS EN TOMAS POT PAKKEN DE EERSTE PLAATS – DUO

DUATHLON TONGERLO

De wedstrijd begon met een looponderdeel van 3km waarin Tomas Pot vrijwel direct de leiding nam samen met Siebe Philips van het DOMO-SCOTT team.

9 minuten en 41 seconden later liepen beide atleten de wisselzone binnen. Emile Roels nam de timingchip over van Tomas en ging in de eerste van drie ronden de samenwerking aan met Siebe. Na ronde 1 voelde Emile dat er meer in zat en ging solo.

In de laatste ronde kwam een groep van 5 duatleten opnieuw aansluiten waardoor er na 21km en een fietstijd van 30 minuten en 19 seconden gewisseld kon worden met een groepje van 6. Tomas nam de timingchip over en liep als tweede de wisselzone uit. Lang duurde het niet vooraleer hij opnieuw aan de kop van de wedstrijd liep. 3km later en met een minuut voorsprong op de tweede mochten Tomas en Emile de handen in de lucht steken!

Voor Emile natuurlijk een opsteker om bij zijn eerste wedstrijd voor 3Kant het podium te kunnen bestijgen. Tomas ziet zijn trainingsinzet aan het einde van het seizoen duidelijk ook beloond na een lange periode van blessureleed en brute pech.
Forza 3Kant!

3KANT GEEFT HET BESTE VAN ZICHZELF OP BK SPRINT 2021 IN VIERSEL

Het BK ploegentriatlon, 3 keer uitgesteld door corona, mocht eindelijk doorgaan op zaterdag 4 september. Door het aanpassen van de datum, maar ook door enkele blessures kwam 3kant met wat minder teams dan oorspronkelijk voorzien aan de start, maar de twee teams die aan de start verschenen waren des te enthousiaster!

Ikzelf, Elias Driessen, maakte deel uit van het team “3kant Stevie & the dudes”. De teamnaam werd vernoemd naar de meest ervaren triatleet in ons team, Steven Dekeyser. Verder bestond ons team uit Joren Van Dorpe, Tomas Pot, Kim Vankerckhove, Joren Van Dorpe, Tomas Pot en Peter Strobbe.

Zoals het op een BK ploegentriatlon wel vaker het geval is, kunnen de uren voor de start best wel stresserend zijn (geraakt iedereen op tijd op locatie?, is Hannah van het andere 3kant team (3kant High Voltage) haar binnenband echt ontploft in de auto op weg naar de wedstrijd?, moet Kim zijn afgekeurd vol wiel nog wisselen voor een normaal wiel?), maar zoals het elk jaar telkens lukt, komen alle 3kant teams tijdig aan de start.

3kant delegatie BK ploeg 2021 Viersel

Juist voor we het water in mogen gaan, benadrukken we nog eens dat we als doelstelling hebben om met 6 samen te finishen en dan is het zover: de zwemstart. We springen en duiken met 6 het water in en zoeken een tempo waarbij we samen kunnen blijven en zo kunnen profiteren van elkaars zog. Dit tempo vinden we redelijk snel en het loont. We halen enkele teams in die voor ons gestart zijn, waaronder ook 3kant High Voltage, waarbij we elkaar sterk aanmoedigen.

Op naar de eerste wissel en die loopt vlot. Met ons peloton van 6 beginnen we aan het fietsen. We wisselen elkaar vlot af aan de kop en alles loopt vlot tot Kim opeens roept “Lek!”.

Damn, hij heeft een platte achterband, wat jammer genoeg het einde van zijn wedstrijd betekent, maar als team hebben we geen keuze, moeten we doorgaan en hopen dat niemand anders pech heeft. De rest van het fietsparcours leggen we gelukkig vlekkeloos af, waarbij Joren zich duidelijk goed voelt en ons op een gegeven moment aan 48,3 km/u meeneemt in zijn zog. Het resulteert in een gemiddelde snelheid van net geen 40 km/u.

Tijd voor de tweede wissel en ook die gaat vlot. We beginnen aan het lopen en tasten af welk tempo we als team kunnen volhouden. Na enkele honderden meters voelen we aan dat 4:15/km het maximale is, maar merken we toch dat Peter Strobbe precies al redelijk goed gerecupereerd is van zijn Ironman in Hamburg, een week eerder. We moeten hem een paar keer intomen.

Tegen het einde van loopproef krijgt Steven het wat lastiger, maar met de nodige aanmoedigingen en het 3kant High Voltage team als mikpunt, slagen we erin ons tempo te behouden en lopen we over de finish. We kunnen terugkijken op een geslaagde wedstrijd. Na onze wedstrijd supporteren we nog even voor het 3kant High Voltage team en gaan we allemaal samen op de foto. Iedereen meer dan voldaan! Een ploegentriathlon blijft een speciale gebeurtenis. Fantastisch om deze versie samen als team te kunnen afhaspelen.

THE TASTE OF SWEET REVENGE!

Vichy, eind augustus 2015, de oever van lac d’allier. Teneergeslagen trek ik de veters van m’n loopschoenen los, hier stopt het. Ik wou ironman worden… Na 140km op de fiets was ik beginnen overgeven, niets meer binnen te houden. Na de wissel, ondertussen 37°C, door de wedstrijd arts uit wedstrijd genomen. Verbod verder te doen, ontsnapt en toch verder gegaan, twee aanvaringen met marchalls verder, chip en borstnummer afgenomen… vogelvrij verklaard. Na 10km op het loopparcours (lopen kon je het niet noemen) kwam ik dus bij mijn Jutta… verhitte discussie, wanhoop, zij in doodsangst… veters los, end of story….

Hamburg 29 augustus 2021, de kaai aan de Alster. Zeven uur in de ochtend. Klaar voor revenge ! De Pro’s zijn al vertrokken, ik wacht achteraan in blok 2 op mijn beurt in de rolling start. Dochter Fien, zoon Tuur en vriend Wim staan verderop. Ik geef mijn brein de opdracht kalm te blijven, mij niet op te fokken. Deze keer had ik het anders aangepakt. Achteraf bekeken had ik in 2015 bijna alles wat je fout kan doen om te slagen in een debuut Ironman ook daadwerkelijk fout gedaan. Meer dan een jaar had ik me nu voorbereid. Gestart met lage intensiteit (bijna overwoog ik in een wandelclub te gaan). Getraind volgens het boekje, onder de vleugels van de coach. Na enige weken, maanden voelde ik de fundamenten verstevigen, de tempo’s gingen omhoog. Af en toe wat trainingen met die zotte Driekanters motiveerden me extra. Wat babbelen met ervaringsdeskundigen uit de club, do’s en dont’s. Ik trok me op aan verhalen van clubgenoten, aan hun prestaties. Ik kon al eens op de kop liggen sleuren langs de schelde, langs het kanaal… genieten! “Miljaar, gij zwemt nie slecht hoor makker” zei Gert-Jan ergens in mei… Ik gloeide van trots.   

Zwemmen zou ik, en al spoedig, nog 2 atleten voor mij… 3, 2, 1, GO! Het 17° warme water in. Vanaf de eerste slagen direct in de flow. Een, twee, drie links. Een, twee, drie rechts. Toch wel een luxe, die rolling start. Boeien ronden en terug naar de kaai. 1h16min later, de eerste klus is geklaard. 

Bij het nemen van mijn fiets zwaai ik enthousiast naar mijn drie supporters. “Amuseer u op de vélo!” roept onzen Tuur. Ok! Maar na 3 kilometer dan toch maar eerst mijn regenfrakske aandoen, ik zit gewoon te klappertanden. De nadelige aerodynamica neem ik er maar bij. 3 ronden van 60km . Bij het eerste keerpunt staat daar 35km/h als gemiddelde te blinken alloooo??? Tja, meewind? Kilometer 50… Shit! Juist ja, shit, nature calls!  Nutrition, triathlon’s fourth discipline? Dan is regenfrakse afdoen met klamme vingers, trisuit afstropen, komissie doen, terug aanstropen, dichtritsten, alles checken, niets vergeten en terug vertrekken the fifth!

Focus on your figures! Fuck the speed! Houd u aan uw wattage en hartslag! 210W/130bpm, gelijk een Zwitsers horloge. De benen gaan op en neer als zuigers van een traag lopende diesel, de machine dendert verder. Voedingsschema van buiten geleerd, nauwkeurig gevolgd. Motiverend! Fietser na fietser kan ik inhalen, heel sporadisch word ik ingehaald. Een vlaag regen, wat wind en hup, nog maar eens stoppen aan een dixi. Ofwel zeer goed gehydrateerd, ofwel… vroegtijdige prostaatklachten… Laatste 30 fiets kilometers. Ik begin vermoeidheid te voelen…Hola Strobbe, opletten makker, nog een marathon….

De wisselzone in! De supporters zijn nu toch al wat opgewonden lijkt me.  Ik smijt mijn regenfrakske naar Fien en loop naar mijn loopkabas. Een ziedende gestapo staat wijdbeens met een rode kaart voor mij en wijst naar mij…”DISQUALIFIED” schreeuwt hij mij toe. WHAT? “You trew your jacket”. De grond zakt weg onder mijn voeten…discussie…  “Where is your jacket?”  Fien is ondertussen achter de hekkens op onze hoogte gekomen, heeft de situatie direct in het snotje en smijt mij mijn frakske terug. De rode kaart veranderd in een gele… 1 minuut later kan ik verder naar mijn loopschoenen…. MY GOD!!!

Na 1 kilometer lopen zoemt mij polar, ik kan het niet laten en kijk naar het schermpje op mijn pols : 5’12”/km, hartslag boven de 140.  “Strobbe, ge loopt te rap maat, dit hou je niet” Ik gooi de rem erop. Ondertussen begint het terug te miezeren, ideaal loopweer! Ik ga de twee ronde in en Tuur komt even langszij “De Pieter, loopt op de vierde plek in zijn age group” Oei, denk ik, gisteravond zag ik hem en hij was vastbesloten het spel te winnen…. “Hij loopt wel aan vijftien in d’uure” roept Tuur…. “ What the fuck!!??”  Alsof de duivels ermee gemoeid zijn, ondanks een parcours met veel heen en terug zones komen we elkaar geen enkele keer tegen. Of, we zijn beide té gefocust.

Iets voor het einde van de tweede ronde, 20km gelopen… Lap ’t spel begint, een ram van jewelste! Ik geraak nog met moeite voorruit. De maag weigert alle diensten. Gels geraken er niet meer in. Ik schakel over op slokjes cola aan elke bevoorrading (gouden tip van clubgenoten) en vind zowaar mijn kadans terug. Oef!  Einde derde ronde kondigt zicht aan, ik ben leeg! Dixi binnen om wat geforceerde druppels te lossen. Ik dwing mezelf om terug aan te vatten en de kadans erin te houden. Traag lopen doet te veel pijn, duurt te lang. Wim komt langszij. “Het doet overal pijn Wim” zeg ik. “Pijn en Fijn, slechts 1 letter verschil.” repliceert hij droogjes. “En Straks is het voor u!”  Ik vind mijn energie en kadans terug.  Als 12 jarige manneke las ik een boek waarin ene Etienne een gevleugelde uitspraak deed tijdens zijn olympische marathon “Lopen zult ge karkas!” Het wordt mijn mantra voor de laatste acht kilometer. Bordje kilometer 36, drie ronden lang zag ik het met afschuw staan… “Nu telt het wel voor mij!” Nog 6 kilometer, nog een rondje rond de vaart thuis. De moeite niet, klappen we niet over… Nog dikke 3 kilometer : “Wim, hoe laat is het?”  “Kwart voor zes” Snelle rekensom: shit, 3 kilometer – 15minuten, ik moet sneller doen dan 12 per uur, dat haal ik niet meer. “Ik haal m’n stille target van 11 uur net niet“ zeg ik tegen Wim. Wim zegt even niets en dan, “Haalbaar! Je ben pas om 7h12 gestart” Ik pers er alles uit wat er in zit. Tuur loop achter de hekkens mee richting aankomst. Het laatste verlossende rode bandje krijg ik om mijn pols, ik mag rechtdoor naar de finish. Ik zie Fien staan en los een oerschreeuw. Armen de lucht in! Druk mijn polar af.. 10:58:36  My God. Op het bankje achter de finish lijn wordt het mij eventjes te veel…  IRONMAN, het is binnen!