Vichy, eind augustus 2015, de oever van lac d’allier. Teneergeslagen trek ik de veters van m’n loopschoenen los, hier stopt het. Ik wou ironman worden… Na 140km op de fiets was ik beginnen overgeven, niets meer binnen te houden. Na de wissel, ondertussen 37°C, door de wedstrijd arts uit wedstrijd genomen. Verbod verder te doen, ontsnapt en toch verder gegaan, twee aanvaringen met marchalls verder, chip en borstnummer afgenomen… vogelvrij verklaard. Na 10km op het loopparcours (lopen kon je het niet noemen) kwam ik dus bij mijn Jutta… verhitte discussie, wanhoop, zij in doodsangst… veters los, end of story….
Hamburg 29 augustus 2021, de kaai aan de Alster. Zeven uur in de ochtend. Klaar voor revenge ! De Pro’s zijn al vertrokken, ik wacht achteraan in blok 2 op mijn beurt in de rolling start. Dochter Fien, zoon Tuur en vriend Wim staan verderop. Ik geef mijn brein de opdracht kalm te blijven, mij niet op te fokken. Deze keer had ik het anders aangepakt. Achteraf bekeken had ik in 2015 bijna alles wat je fout kan doen om te slagen in een debuut Ironman ook daadwerkelijk fout gedaan. Meer dan een jaar had ik me nu voorbereid. Gestart met lage intensiteit (bijna overwoog ik in een wandelclub te gaan). Getraind volgens het boekje, onder de vleugels van de coach. Na enige weken, maanden voelde ik de fundamenten verstevigen, de tempo’s gingen omhoog. Af en toe wat trainingen met die zotte Driekanters motiveerden me extra. Wat babbelen met ervaringsdeskundigen uit de club, do’s en dont’s. Ik trok me op aan verhalen van clubgenoten, aan hun prestaties. Ik kon al eens op de kop liggen sleuren langs de schelde, langs het kanaal… genieten! “Miljaar, gij zwemt nie slecht hoor makker” zei Gert-Jan ergens in mei… Ik gloeide van trots.
Zwemmen zou ik, en al spoedig, nog 2 atleten voor mij… 3, 2, 1, GO! Het 17° warme water in. Vanaf de eerste slagen direct in de flow. Een, twee, drie links. Een, twee, drie rechts. Toch wel een luxe, die rolling start. Boeien ronden en terug naar de kaai. 1h16min later, de eerste klus is geklaard.
Bij het nemen van mijn fiets zwaai ik enthousiast naar mijn drie supporters. “Amuseer u op de vélo!” roept onzen Tuur. Ok! Maar na 3 kilometer dan toch maar eerst mijn regenfrakske aandoen, ik zit gewoon te klappertanden. De nadelige aerodynamica neem ik er maar bij. 3 ronden van 60km . Bij het eerste keerpunt staat daar 35km/h als gemiddelde te blinken alloooo??? Tja, meewind? Kilometer 50… Shit! Juist ja, shit, nature calls! Nutrition, triathlon’s fourth discipline? Dan is regenfrakse afdoen met klamme vingers, trisuit afstropen, komissie doen, terug aanstropen, dichtritsten, alles checken, niets vergeten en terug vertrekken the fifth!
Focus on your figures! Fuck the speed! Houd u aan uw wattage en hartslag! 210W/130bpm, gelijk een Zwitsers horloge. De benen gaan op en neer als zuigers van een traag lopende diesel, de machine dendert verder. Voedingsschema van buiten geleerd, nauwkeurig gevolgd. Motiverend! Fietser na fietser kan ik inhalen, heel sporadisch word ik ingehaald. Een vlaag regen, wat wind en hup, nog maar eens stoppen aan een dixi. Ofwel zeer goed gehydrateerd, ofwel… vroegtijdige prostaatklachten… Laatste 30 fiets kilometers. Ik begin vermoeidheid te voelen…Hola Strobbe, opletten makker, nog een marathon….
De wisselzone in! De supporters zijn nu toch al wat opgewonden lijkt me. Ik smijt mijn regenfrakske naar Fien en loop naar mijn loopkabas. Een ziedende gestapo staat wijdbeens met een rode kaart voor mij en wijst naar mij…”DISQUALIFIED” schreeuwt hij mij toe. WHAT? “You trew your jacket”. De grond zakt weg onder mijn voeten…discussie… “Where is your jacket?” Fien is ondertussen achter de hekkens op onze hoogte gekomen, heeft de situatie direct in het snotje en smijt mij mijn frakske terug. De rode kaart veranderd in een gele… 1 minuut later kan ik verder naar mijn loopschoenen…. MY GOD!!!
Na 1 kilometer lopen zoemt mij polar, ik kan het niet laten en kijk naar het schermpje op mijn pols : 5’12”/km, hartslag boven de 140. “Strobbe, ge loopt te rap maat, dit hou je niet” Ik gooi de rem erop. Ondertussen begint het terug te miezeren, ideaal loopweer! Ik ga de twee ronde in en Tuur komt even langszij “De Pieter, loopt op de vierde plek in zijn age group” Oei, denk ik, gisteravond zag ik hem en hij was vastbesloten het spel te winnen…. “Hij loopt wel aan vijftien in d’uure” roept Tuur…. “ What the fuck!!??” Alsof de duivels ermee gemoeid zijn, ondanks een parcours met veel heen en terug zones komen we elkaar geen enkele keer tegen. Of, we zijn beide té gefocust.
Iets voor het einde van de tweede ronde, 20km gelopen… Lap ’t spel begint, een ram van jewelste! Ik geraak nog met moeite voorruit. De maag weigert alle diensten. Gels geraken er niet meer in. Ik schakel over op slokjes cola aan elke bevoorrading (gouden tip van clubgenoten) en vind zowaar mijn kadans terug. Oef! Einde derde ronde kondigt zicht aan, ik ben leeg! Dixi binnen om wat geforceerde druppels te lossen. Ik dwing mezelf om terug aan te vatten en de kadans erin te houden. Traag lopen doet te veel pijn, duurt te lang. Wim komt langszij. “Het doet overal pijn Wim” zeg ik. “Pijn en Fijn, slechts 1 letter verschil.” repliceert hij droogjes. “En Straks is het voor u!” Ik vind mijn energie en kadans terug. Als 12 jarige manneke las ik een boek waarin ene Etienne een gevleugelde uitspraak deed tijdens zijn olympische marathon “Lopen zult ge karkas!” Het wordt mijn mantra voor de laatste acht kilometer. Bordje kilometer 36, drie ronden lang zag ik het met afschuw staan… “Nu telt het wel voor mij!” Nog 6 kilometer, nog een rondje rond de vaart thuis. De moeite niet, klappen we niet over… Nog dikke 3 kilometer : “Wim, hoe laat is het?” “Kwart voor zes” Snelle rekensom: shit, 3 kilometer – 15minuten, ik moet sneller doen dan 12 per uur, dat haal ik niet meer. “Ik haal m’n stille target van 11 uur net niet“ zeg ik tegen Wim. Wim zegt even niets en dan, “Haalbaar! Je ben pas om 7h12 gestart” Ik pers er alles uit wat er in zit. Tuur loop achter de hekkens mee richting aankomst. Het laatste verlossende rode bandje krijg ik om mijn pols, ik mag rechtdoor naar de finish. Ik zie Fien staan en los een oerschreeuw. Armen de lucht in! Druk mijn polar af.. 10:58:36 My God. Op het bankje achter de finish lijn wordt het mij eventjes te veel… IRONMAN, het is binnen!
