Met veel zenuwen stond ik aan de start van de duatlon in Oudenaarde. Enkele toppers ontbraken, dus wist ik dat ik nog eens kans maakte om op het podium terecht te komen.
De start verliep zoals verwacht weer razendsnel samen met een bende op hol geslagen mannen. Na een kilometer check ik mijn hartslagmeter, zie 180 staan, besef dat ik niet sneller kan en de rest van de wedstrijd vertrouw ik op mijn gevoel om mijn tempo te bepalen. Ik zie dat er al diverse vrouwen voor me vertrokken zijn bij de wissel, zoals verwacht.
Tijdens mijn nog altijd stuntelige opstap op mijn TT-fiets valt mijn ketting tussen het kader en mijn voorste tandwielen, ik pruts die weer los en trek hiermee onbewust een metalen plaatje los die het ganse parcours zal blijven slepen & ratelen. Mijn benen blijken in orde te zijn na mijn intensieve trainingsweek in Zwitserland en ik trap mijn hoogste wattages in wedstrijd tot nu toe. Op sommige stukken kan ik in mijn aero-positie goed doorperen, maar blijf wel voorzichtig de vaak scherpe bochten nemen. Op enkele steilere hellingen schakel ik terug tot het kleinste blad. Al snel rij ik tot de kop van de wedstrijd en krijg opeens een moto achter me aan die me continu zal volgen.
Halfweg lijk ik terug ingehaald te worden door Margot Ricour en we wisselen continu van positie. Pas bij de wissel zie ik dat het een lookalike is met blauw pakje, lang bruin haar, zwart/rode helm…
Nu moet ik proberen te overleven op de laatste 10km, wetende dat er snellere lopers achter me aan zitten. De steken in mijn middenrif komen opzetten, mijn ademhaling wordt oppervlakkig maar intussen is dat gekende kost. Sterven is een hobby. Ik krijg mijn grimassen niet meer gladgetrokken, noch voor de foto, noch voor het publiek, maar ’t is het resultaat dat telt: het hoogste schavotje. 🙂
Eindtijd: 2u25m57s
Run 1: 3km @ 4:06/km
Bike: 48km @ 33,1km/u, 221np
Run 2: 10km @ 4:22/km
De triatlon in Oudenaarde: Tomas zijn race naar de derde plaats
Ik focuste mij voornamelijk om een betere zwemtijd neer te zetten dan de vorige editie. Een wetsuit was nu wel toegelaten en ik zwom zo meer dan een minuut sneller qua tijd, maar het was ook een kleine 600m ipv 500m, dus heel tevreden van (12e uit water). Na een relatief snelle wissel wist ik dat het stampen ging worden bij het fietsen.
Ik had mijn opzetstuur gemonteerd aangezien dit op de 2 vlakke stukken in mijn voordeel ging spelen na de heuvels die we moesten verteren in de eerste helft van het parcours. Hier heb ik mij blijkbaar na 5km fietsen al tot op de 3e plek gezet en niemand meer gezien voor of achter mij tot aan de T2.
Dan was het lopen aan de beurt en Andres (die supporterde aan de uitgang van T2) riep nog “je bent 3e!” ik antwoorde dat hij aan het zeveren was omdat ik dat niet geloofde :p. Ook bij het lopen niemand voor of achter mij gezien, maar na 2km begon ik opnieuw wat steken in de buik te voelen en dacht “toch niet weer hetzelfde zoals een week geleden in Brugge”. Uiteindelijk een beetje vertraagd, ademhaling onder controle krijgen, om in de laatste kilometer een versnelling te kunnen zetten en de bronzen plek te kunnen bemachtiging! Heel tevreden van om dan te supporteren voor de jongens en meisjes die starten aan de 1/4 duatlon en triatlon 😉
