Het relaas van Pascal Decraene op de Ironman in Roth.
Als sportliefhebber, kon ik mij geen mooier 50e verjaardagsfeestje voorstellen dan aan de start te mogen staan van een de mooiste triatlons die er zijn. Ook was dit het Europees kampioenschap Long Distance, wat wel een leuk extraatje was. En hoe geraak je daarvoor geselecteerd zou je vragen? Wel, omdat er vorig jaar geen selectiewedstrijden waren door Corona werd er een loting georganiseerd. En daar zijn we dan als gelukkige uitgekomen. Het mag wel eens meezitten.
En daar sta je daar op een prachtige dag, geen windje, met een zonnetje die zich door de ochtendmist boort, aan de start. Voor mij zijn Patrick Lange en zijn collega’s, onder luid kanongebulder, zich door de eerste meters van het 19°C warme kanaalwater aan het klieven. Jammer genoeg lieten mijn darmen ook luid van zich horen op een niet te negeren wijze. Gevolg: snel naar een hokje, wetsuit uit, pakje uit,. , pakje aan, wetsuit aan, en terug ….. om dan mijn wave vanop het droge te zien starten. De medewerkers lieten mij gelukkig snel door zodat ik met maar een 4-tal minuten vertraging de zwemstart passeerde. Nu, in een wedstrijd van 12h steekt het niet zo nauw maar het gaf toch een vervelend gevoel. Leuk was dan wel weer om alleen in het rustige water te mogen zwemmen, net een zwembad. Na enkele honderden meters had ik de eerste te pakken en heel rustig begon ik mij door het zwemveld een weg naar voor te zoeken.
Het zwemmen verliep dus heel goed en na 1h 13’ stond ik weer met mijn voeten vast op de grond. Dan zakje met kledij opgepikt, omgekleed en de fiets op.
Het fietsen bestond uit 2 ronden maar het totaal aantal km bedroeg maar 170. Dit omwille van wegenwerken. Wel hadden ze een 400hm extra toegevoegd (hadden ze echt niet moeten doen hoor).
Het fietsparcours was mooi met een uitstekende wegdek. Licht glooiend, met af en toe een mooi dorpje. Goed voorziene en goed georganiseerde bevoorradingen (steeds op een hellend stuk) zorgden ervoor dat je vlot aan alles kon geraken. Omdat ik alle gelletjes al in één drinkfles had opgelost (bedankt voor de tip trainers!) kon ik deze voorbij snorren. Ik rekende op een gemiddelde snelheid van 30km/h en dit is ook perfect gelukt. Ik moet toegeven dat je daarmee veel volk ziet voorbijrijden. Maar “Stick to the plan”.
Dus na 170km kruip je van de fiets en hup, ze nemen uw fiets over (wat een service) en kan je weer je volgende kledijzakje in ontvangst nemen. Toe ik uit de verkleedtent kwam stond mijn vrouwtje mij op te wachten en met een laatste morele opkikker (het is maar 42km meer) ”stormde” ik achter de rest (plan A).
Nu, in mijn laatste trainingsduurloop had ik een contractuur opgelopen. Jammer genoeg was deze nog niet volledig hersteld. En ja hoor, reeds na 1 km begon de pijn op de komen in de kuit. Dus overgeschakeld naar plan B: heeel rustig lopen omdat dat nog altijd sneller gaat dan wandelen. Bij iedere bevoorrading enkele meters wandelen om de kuit wat rust te geven en dan weer voort. Steeds uitkijkende naar het volgende km bordje. 3 werd 4, 4 werd 5, en zo liepen de km dan toch op. Tot mijn eigen verbazing ben ik al lopend tot aan het bordje 27 geraakt. Maar intussen deden mijn quadriceps zo veel pijn dat ik dan toch definitief begon te stappen.
En dan duurt een km echt lang!
Een uurtje nadien begon de vlakke looppacours over te gaan naar een heuvelzone. Mijn moed maar samengeraapt om die toch al lopend aan te vangen. En wat denk je, alle pijn in de quadriceps en in de kuit: weg! Joepie, volle gas vooruit en zo werden de laatste 8 km nog de snelste (neg split zoals de echte atleten 😊).
Van op een 2-tal km hoorde je dan eindelijk het rumoer komende vanuit de aankomstzone. Door de invallende duisternis kwam ik dan toe in het mooi verlichte station waar dan die groene boog stond waar je reeds uren naar uitkijkt!
Mijn stoute plan om mij toch eens aan een volledige triatlon te wagen is dan toch goed afgelopen. De een eindtijd van 12h 41’21” geeft mij wel een tevreden gevoel. Ik denk dat ik er heb uitgehaald wat toen mogelijk was. Eigenlijk was aankomen het belangrijkste.
Wat mij nog het meeste plezier gedaan heeft is de steun die ik heb mogen voelen voor, maar ook na de wedstrijd. Ongelooflijk hoeveel clubgenoten, vrienden, collega’s en familieleden meeleven met de passie van een simpele triatlonatleet!
Ik wil ook iedereen bedanken die, omwille van hun liefde voor de sport, zich dagelijks inzetten en opofferingen maken zodat ik (wij) onze sport kunnen uitoefenen!! Jullie zijn TOP!
