“3kant is een club voor elke atleet” – Peter Strobbe

Sponsorinterview Peter Strobbe – Stromar

3kant: “Dag Peter, hoe komt het dat jij ooit triathlon bent beginnen sponsoren?”

Peter Strobbe: “Die vraag is er eigenlijk oorspronkelijk gekomen via Patriek De Keyzer, vele jaren geleden. Ik ken Patriek al van de tijd dat hij nog in een groene tenue rond liep bij Volvo en ik daar regelmatig kwam leveren. Zijn kantoorruimte hing altijd vol met posters en krantenknipsels over triathlon en duathlon en dat fascineerde mij enorm. Patriek was samen met Karel Blondeel een absolute referentie in de streek als het op triathlon aan kwam. Toen hij mij opbelde met de vraag of ik de club wou sponsoren moest ik ook geen tweemaal nadenken.”

3kant: “Fantastisch om zoiets te horen. Maar dat ligt inmiddels al een tijd achter ons en je draagt inmiddels financieel al lang bij aan de werking van de club. Waarom blijf je dit dan ook doen?”

Wat mij raakt is dat het applaus voor elke atleet even hard klinkt.

Peter Strobbe: “3Kant Triathlon Team staat voor heel verschillende dingen die ik enorm waardeer. Het is een club voor iedereen en elke atleet heeft er ook zijn plaats. Wat mij raakt is dat het applaus voor elke atleet even hard klinkt. Of je je nu voor Hawaii hebt gekwalificeerd of voor de eerste keer in je leven een sprint triathlon finisht, de appreciatie vanuit de groep blijft even groot. Maar iedereen probeert wel vooruit te gaan en heeft de drive om zelf beter te worden. En veel atleten smijten zich ook gewoon. De moed is er om nieuwe avonturen aan te gaan en de eigen grenzen te verleggen. Ik vind dat echt fantastisch en het is ook een algemene houding die ik binnen ons bedrijf Stromar nastreef.”

3kant: “We nemen aan dat je hier als betrokken atleet dus zelf ook wel voldoening uit haalt?”

Peter Strobbe: “Absoluut. Zo heb ik zelf dit jaar Ironman Hamburg tot een goed einde gebracht. In minder dan 11 uur, een eindresultaat waar ik super tevreden mee ben. Als ik dan de naam van ons bedrijf Stromar op al die wedstrijdkledij zie staan van al die mensen die hetzelfde nastreven dan ben ik daar gewoonweg trots op.”

3kant: “Ik denk dat we nog met een paar zijn binnen de club die niet weten wat “verspaning” juist betekent. Sommigen dachten dat het een schrijffout was voor “verspanning”.

Peter Strobbe: “Ooit hebben ze zelfs “weerspanning” op mijn fiets gespoten, ik had het beter laten staan. Enfin, verspaning is een niche in de metaalbewerking en omvat draaien, frezen, slijpen enz… We vervaardigen diverse mechanische componenten, machine onderdelen etc.. meestal vrij complex en met een hoge nauwkeurigheidsgraad. Alles gebeurd op moderne, CNC gestuurde machines. Deze worden aangestuurd door een team van gedreven en loyale medewerkers. Een 3kanter is gene simpelen, een Stromariaan ook niet!”  

3kant: “We wensen je vanuit gans de club super veel succes toe met Stromar en kunnen je enkel nogmaals bedanken voor je inzet en steun! En we twijfelen er niet aan dat je er ook sportief vlak een serieuze lap gaat op geven in 2022.”

Debbie’s duatlon in Ocquier

Het is nog heel vroeg zondagochtend als ik naar Ocquier rijd voor mijn laatste duatlon van het seizoen. Gezien toptalent Lotte Claes ook beslist heeft om mee te doen, weet ik dat winnen heel moeilijk wordt maar ik hoop wel mijn eerste plaats in het klassement in de Lotto Duatlon Series te verdedigen. Met het betere rekenwerk wist ik dat Lotte voor me mocht eindigen, maar niemand mocht tussen ons zitten. En gezien dit ook het Waalse kampioenschap was, kwamen er toch enkele goeie Franstalige duatletes aan de start.
Ondanks dat het al het 4de weekend op rij is dat er een wedstrijd op het programma staat, is de vorm goed en gaan mijn looptijden nog in stijgende lijn. Alleen heb ik een turbulente week achter de rug met mijn ma die net na de crossduatlon in Hofstade met serieuze breuken in het ziekenhuis is beland na aangereden te worden op het zebrapad. De chauffeur pleegde vluchtmisdrijf en is nog niet gevonden.

We zouden er een daguitstap van maken maar in de plaats daarvan zit ik alleen in de auto. Ik zie de thermometer dalen naar 0° en besef dan dat ik mijn handschoenen vergeten ben. Het zonnetje is er al bij aankomst, maar de verkenning van het fietsparcours verloopt nog altijd ijskoud. Het nevelachtige landschap is wel schitterend om door te fietsen. Ik geniet ervan om wat rond te kijken nu het nog kan.

De eerste run start meteen bergop maar we vliegen erop gelijk zotten. Lotte start iets rustiger maar steekt daarna iedereen vlot voorbij. Met alles behalve een comfortabel gevoel loop ik als 4de vrouw de wisselzone binnen, maar de verschillen zijn vrij klein en tijdens de eerste 500m op de fiets kan ik meteen mijn twee voorliggers voorbij vlammen. Dat is alvast goed voor de moraal. Doel is om genoeg tijd te winnen zodat ik overschot heb voor de laatste run. Het fietsparcours is kort maar pittig, met enkele steilere klimmetjes tot 10%, bochten en slechter asfalt. Twijfelen tussen de koersfiets en de TT, maar het is de eerste geworden. Bij de laatste run voelt het lijf leeg aan maar op karakter lukt het om mijn 2de plaats veilig te stellen en kan ik de eindoverwinning in de Lotto Duatlon Series binnenhalen…met één puntje verschil.

Run 1: 4,6km @ 3:55 per km
Bike: 22,1km @ 30,2km/u en 454hm (228np)
Run 2: 6,1km @ 4:15 per km
Totaaltijd: 1:30:51

Nicky’s marathon in Eindhoven – 10 okt 2021

Acht weken geleden besloot ik om het seizoen mooi af te sluiten met
een marathon, doordat ik Jeremy aan het klaarstomen was voor zijn sub 3 was de keuze snel gemaakt dat het Eindhoven ging worden. Het paste perfect in mijn agenda en met een ijzersterke basis moet ik me zeker geen zorgen maken in de afstand. Ik had een schema van 8 weken uitgedokterd, met in het achterhoofd een mooi PR, namelijk 3u28min.

Hoe dichter de Marathon kwam, hoe beter de conditie werd… Ik begon al te dromen van 3u20… Moest ik zeker aankunnen!

Spijtig, heel spijtig dat mijne compagnon Jeremy forfait moest geven wegens een blessure die hij opliep na een val op training. Hij was nochtans op schema om te knallen naar een sub 3!

10/10/2021 – De dag van de wedstrijd
Ik heb me voorgenomen om die 3u20 te proberen, dat is 4min40/km… moet ik wel aankunnen als mijn hartslagen binnen de zones blijven.
Het is een mistige morgen, nog wat frisjes, maar eens het zonnetje erdoor komt een ideaal loopweertje!
Ik begeef me in blok C waar de pacers van 3u15 staan. Tijdens het wachten denk ik om die vlaggen te proberen volgen zolang het mogelijk is. Klokslag 10u word het startschot gegeven. Ik nestel me in de gepaste groep die een mooi tempo loopt van om en bij de 4u30/min. Een tempo die ik heel comfortabel kan volgen. Ik heb er een heel heel goed gevoel bij!

Sebastiaan, een nederlandse pacer met enorm veel ervaring loods ons naar de 3u15. Ondertussen brengt hij ook de ambiance erin om de toeschouwers op te jutten! Kippevel!!
Ik geraak in gesprek met een zekere Cedric, een man die 2jaar geleden nog 110kg woog en aan zijn eerste marathon bezig was. Zijn coach, een ex-speler van club Brugge rijd mee met de fiets om hem bij te staan. Na een hartig gesprek aan 4min30/km sluit hij af met, “hopelijk lopen we straks samen over de finish!”… “Dat zou super zijn”, antwoord ik..

Ondertussen zitten we aan de 18km en krijg ik aanmoedigingen van
Jeremy die een eindje meeloopt. Altijd tof en motiverend om iemand bekend te zien! Ik kan het tempo nog altijd heel goed volgen, nog beter dan in het begin! Zoals nen oude diesel die op hang moet komen… Tja.. daar moet ik mee leren leven!
Veel toeschouwers zijn van de partij om ons door de kilometers te schreeuwen! Wat heb ik die sfeer gemist door dat coronagedoe!

Rond kilometer 25 zie ik dat Cedric versneld en wegloopt van de groep, ik hoop dat hij zich niet opblaast… Het is nog ver! Ik blijf mooi in de groep, wetend dat mijne klop nog zal komen!

Op kilometer 30 nog snel een live filmpje op Facebook zetten om het sociaal mediagebeuren te onderhouden, en vanaf nu hopen dat ik niet te snel “op karakter” moet doorgaan… Ik zie in de verte dat Cedric het lastig krijgt…. wat hoop ik dat hij zich niet overschat heeft.. Op kilometer 35 passeren we hem en ik probeer hem nog aan te moedigen! “Komaan man! Je kan het! Nu niet meer opgeven!!”
Op een bepaald moment van een marathon, geraak ik telkens in een soort van roes waardoor er vanalles door mijn hoofd gaat, dan wordt alles stil rond me en hoor ik enkel mijn voetstappen… Dan denk ik aan de mensen die ik liefheb, zo dankbaar dat ik de nodige steun van iedereen krijg, ongelooflijk blij en gelukkig dat ik deze sportieve prestaties nog kan en mag beleven!

Op kilometer 37 moet ik de groep lossen, mijn hartslag gaat te hoog door de verzuring in de spieren.. Niet gedacht dat ik het zolang zou volhouden met de “3u15 groep”, dus ben ik al heel tevreden!
Nog een 5 kilometer temporiseren en puur op karakter doorgaan, tenslotte mag ik nog een 5 minuten verliezen om mijn vooropgestelde tijd te behalen! Komt goed!

Op kilometer 38 nog aanmoediging gekregen van Jeremy, die ook wel nodig was! Thanks mate!!
Ik kijk achter me en zie dat Cedric, op 50m achter van me loopt… Ik wacht hem op: “komaan Cedric!! We lopen samen die verdomde finish over!!” zeg ik hem. De laatste 2km was één en al kippenvel doorheen de drukke straten van Eindhoven! Zalig moment en dat is waar we het voor doen! Cedric blijft volgen en geniet ook van de sfeer…

Op 100m voor de finish wachten mijn pa en mijn Kristelleke me op. Wat ben ik blij ze terug te zien! Het is en blijft een magisch en emotioneel moment om na 42,195km aan de finish te komen!
Zoals afgesproken loop ik samen met Cedric de Finish over. Zalig moment!! Binnengekomen op 3u16min02sec! Heel tevreden en fier op mijn prestatie!
Iedereen van harte bedankt voor de steun en motivaties!
Op naar de volgende!

Bruno’s verslag van de sprinttriatlon in Dendermonde

Na een apocalyptische Mister T eind augustus, vergezeld van vele teamgenoten van 3kant, waagde ik mij vandaag aan de afsluiter van het seizoen: de City Triathlon Dendermonde.

Bij een waarlijk tropische 12°C kwam ik Koen en Heidi tegen. Zij gingen zich deze keer wagen aan een MickeyMouse-versie van wat ze gewoon zijn namelijk het zwemonderdeel van een sprinttriatlhon. Ik nam deze keer de MaxiMouse versie voor mijn rekening en ging voor de volledige sprinttriathlon. 😉

Volledig klaar voor de start horen we dat de brandweer nog wat werk heeft om de omvergewaaide takken op het parcours weg te doen: eerst 30min vertraging, dan nog eens 15min. Om ons vervolgens volledig opgewarmd (of was het verkleumd van de kou?) in de Dender te smijten.

Het zwemgedeelte ging voor geen meter, snakkend naar adem tussen de golven (ja hoor golven op de Dender 😉 ) kwam ik wat duizelig uit het water, en kroop ik (min of meer letterlijk) op mijn fiets.

Bij een echt Flandrienweertje snelde ik over het gladde parcours zowel over boerenwegeltjes als langs rechte stukken om wat snelheid te maken. Ik hield mijn voorganger in het vizier tot het moment dat deze recht in het decor fietste… Het leek me een extra waarschuwing om heel voorzichtig de bochten te pakken om vervolgens telkens weer op te trekken en te versnellen. 

Binnengekomen in de wisselzone kwam ik onder luide aanmoedigingen van Koen en Heidi, die naast supporter ook fotografe was (merci!) . Klaar voor mijn meer vertrouwd nummer: het lopen. Dit ging  vlot zonder meer, en ook hier moest ik opletten met de gladde wegen – getuige de heel sierlijke foto van mijn loopkunsten aan de aankomst.

Superblij met mijn tweede sprinttriathlon onder de kleuren van 3kant de club die van triatlon een collectieve sport maakt, met een warm hart ook voor de beginnende atleet – echt tof.

Heb al goesting in volgend seizoen. Dan behoor ik immers tot de categorie H40+. Mijn prestatie van vandaag had me daar toch al een podiumplaats verzekerd. Ouder worden heeft zo zijn voordelen 😉

Ironlakes 2021: Peter zijn eerste full distance triatlon

15 augustus 2012, Provinciaal Kampioenschap wielrennen in Zottegem. Die dag drie maal in de aanval gegaan. Telkens een paar renners op mijn wiel die niet willen, mogen overnemen. Iedere aanval was gedoemd om te mislukken. Ik eindig in de buik van het peloton. Stilletjes aan heb ik er mijn buik van vol, gedemotiveerd hang ik de wedstrijdfiets aan de haak.

 Augustus 2016, languit in de zetel met het betere wijntje in de hand kijk ik naar een verslag van de Olympische Spelen in Rio. Wat mis ik toch die wedstrijdsfeer, de uitdaging, de adrenaline… Ik besluit om opnieuw iets te doen. Triatlon sprak me al jaren aan, één klein probleem; zwemmen stond in mijn jeugd, in het diepe West-Vlaanderen, niet bij de eindtermen. Na een paar zwemlessen ging ik op zoek naar een triatlonclub. Al heel snel kwam ik uit bij “grootste triatlonclub van Lovendegem”. Toen wist ik nog niet dat het ook de meest sympathieke club is.

Na een winter met zwemtrainingen onder leiding van Karel en Gertjan was ik in 2017 klaar voor mijn eerste  stapjes in de triatlonwereld. Eerst een kwartje in Geel, een OD in Lac de l’eau d’heure en uiteindelijk een halve Ironman in Luxemburg. Het smaakte naar meer. In 2018 zou Frankfurt de plaats worden waar ik mijn eerst volledige zou doen. De voorbereiding verliep lange tijd vlot, tot een combinatie van overdreven jeugdig enthousiasme en experimentele nieuwe steunzolen voor een ernstige overbelastingsblessure zorgde. Geen Ironman en een lange revalidatie was mijn deel.

Geen nood in 2019 zou ik naar Vitoria-Gasteiz trekken om daar een volledige Ironman af te leggen. Deze keer de voorbereiding heel voorzichtig aangepakt en ik was er blessurevrij klaar voor. Tot enkele dagen voor de wedstrijd. Een avondwandelingetje in Gent werd een nachtmerrie. Mijn vrouw en ik werden brutaal en gewelddadig overvallen. De overvallers slaagden erin om bij mijn vrouw drie ruggenwervels te breken. Enkele weken ziekenhuis en maanden revalidatie was haar deel. Ik was voor de tweede keer op rij mijn inschrijvingsgeld kwijt…

Derde keer goede keer; in 2020 schreef ik me opnieuw in voor Vitoria-Gasteiz. Corona besliste er anders over. Het zou 2021 worden of toch niet, de editie van juli werd verplaatst naar september. Eventjes op en af naar het Baskenland in september, paste niet in mijn werkagenda. Het zal dan maar 2022 worden in Vitoria.

 Het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Als een verwend kind wou ik nog dit jaar een full distance afwerken. Het werd Ironlakes in Lacs de l’Eau d’Heure.

Iets voor 7u, de zon komt langzaam piepen aan de horizon, wat is het koud. Met een buitentemperatuur van de volle 9 graden had ik enorm schrik voor de confrontatie met het water. Nergens voor nodig, door de koude luchttemperatuur voelde de watertemperatuur van 16° als warm aan. Hier geen rolling start, op naar de eerste boei. Die was mooi verlicht, eens die voorbij was het wat minder. Na iedere boei moest ik zoeken naar de volgende, gelukkig riepen de mensen in de kano’s welke richting ik uit moest… Heel rustig uitzwemmen was voor mij de boodschap en het lukte. Dit op zich was al een mijlpaal. Vlug het pak uit en naar de fiets stappen; of toch niet. Eenmaal ik wou vertrekken met de fiets meldde de official droogjes weg dat ik ook een “dossard” nodig had. Verdorie, met fietshelm op, terug richting omkledingstent om mijn  nummerband om te doen. Alzheimer light…

Fietsen, dit is toch het onderdeel waar ik het meest van geniet. Rustig bollen, focus op de wattagemeter en voldoende eten en drinken. Het ritme zat goed, de hellingen vielen mee, het zonnetje zorgde voor een aangename warmte. Dit wordt het leukste deel van de dag, of toch niet… Na een 40 km bollen wilde het versnellingsapparaat niet meer mee. De grote plateau, waar ik toch zo graag op stoemp, was opeens onbereikbaar geworden. Na allerhande pogingen was het duidelijk, deze wedstrijd zou een souplesse oefening worden. Met een koffiemolenverzet werd het fietsen afgewerkt. Tijd wordt dan relatief… Het waren trouwens mooie kilometers door een godvergeten deel van ons land met ruim 2000 hoogtemeters.

Op naar het lopen; rustig aan, een marathon lopen en zeker iedere bevoorrading iets innemen was de boodschap. Dit lukte wonderwel. Alleen had ik het parcours toch een beetje onderschat. Geen meter vlak en op het einde van iedere ronde een pittig stuk van 4 km constant op en af langs het meer. We hebben het overleefd; de organisatie wou absoluut zeker zijn dat er voldoende loopkilometers waren en net als vele anderen gaf mijn Garmin een kleine 44 km aan. De laatste loodjes wogen nog net iets zwaarder. Moe, maar super voldaan werd de eindmeet overschreden!