Op 20 februari stonden Tomas Van Zele en Debbie Sanders aan de start van de crossduatlon in Hofstade. Het was ronduit pokkeweer: veel regen en wind, de naweeën van de storm Eunice. Maar daar trokken Flandriens Debbie en Tomas zich geen moer van aan. Tomas debuteerde sterk in deze loodzware wedstrijd en Debbie kaapte er de overwinning mee. Lees hieronder hun verslag.
Tomas Van Zele’s eerste wedstrijd
Na lang wachten was het eindelijk zover: mijn allereerste crossduatlon ooit. Met veel zin vertrok ik naar Hofstade samen met mijn papa. Ik heb niet echt een idee hoe het er op een wedstrijd aan toe gaat, want ik heb nog nooit deelgenomen aan een wedstrijd. Ik wou alleszins proberen vooraan te starten, wat me ook lukte: ik stond op de 2e rij tussen mijn leeftijdsgenoten (jeugd A). Ik vertrok heel goed en was met de eerste mee. Tot we aan de eerste bocht kwamen en ik volledig uitschoof in de modder… Vanaf dan wist ik al direct dat ik niet meer mee zou doen voor een mooie ereplaats in mijn categorie, ik verloor veel tijd door deze valpartij. Ik besloot toch door te lopen en er een leuke dag van te maken.
Het mountainbiken verliep elke ronde lastiger en het lag er elke keer iets vettiger bij. Na het mountainbiken moest ik nog een rondje lopen rond het meer, ik kon nog een aantal mensen inhalen in het lopen, wat eigenlijk een beetje dubbel voelde, want ik denk dat ik zonder de valpartij aan het begin veel verder zou geëindigd zijn. Ik finishte uiteindelijk als 9e in mijn categorie. 0p naar de volgende wedstrijd!
Debbie’s race naar de overwinning
Na een beetje strandracen en indoorroeien was het nu voor ’t echt. Mijn eerste crossduatlon van het seizoen. Mijn knie laat zich nog af en toe voelen en mijn fysieke en mentale vorm huppelt op en neer.
Ondanks de regen, wind & modder stond toch een grote groep atleten aan de start. Ik houd mijn regenjas aan tot enkele minuten voor kick-off, prop die snel nog in mijn rugzak aan de rand van de wisselzone om dan – ietwat overambitieus in dit hondenweer – in korte mouwen én broek te verschijnen. Ik zie dat iedereen precies wat beter aangekleed is. Oesje nummer 1.
De kudde vertrekt meteen in volle galop richting de strandzone van Hofstade. De eerste modderstrook verschijnt snel. Ik hou me recht en probeer een beetje op te schuiven. Niet simpel met mijn snelle pisteschoenen zonder profiel aan. Oesje nummer 2.
Na het strand lopen we rond de vijver waar het snelle paadje van oktober een plassenparcours is geworden. Ik huppel er wat rond en probeer me af en toe eens uit de wind te zetten. Ik trap net niet op mijn adem en kom tot de constatatie dat ik toch liever een duurloopje doe.
Ik glijd de wisselzone letterlijk terug binnen, met twee concurrentes in mijn kielzog. Een snelle wissel, een fruitgommetje naar binnen drammen, en dan de MTB op. Zalig om al wat parcourskennis te hebben. Met twee wielen in de zandbak springen en dan merken dat de regen alvast ook een voordeel biedt. Het strand is nu ook voor mij berijdbaar. Joehoe! Helaas wat verder voor een steile talud oponthoud waardoor ik alsnog van de fiets moet. Het parcours ligt zwaar maar dat is in mijn voordeel. Ik voel mijn quadriceps wat verkrampen, maar pijn is fijn, nu toch nog.
Ronde na ronde beginnen de verschillen groter te worden en kan ik af en toe een man voorbij steken. Altijd goed voor de moraal. Vriendelijk als ik ben, kondig ik mijn passage aan met een ‘ja-kreetje’ maar één van mijn voorgangers rijdt daardoor opeens het decors in.
Ondanks dat de single tracks er steeds vettiger bijliggen weet ik me toch recht te houden, al sta ik soms wel bijna stil bij scherpe bochten en moet ik dan weer stevig aantrekken. Het valt me te binnen dat ik mijn fruitgommetje vergeten ben in mijn rugzak. Oesje nummer 3.
Bemodderd van kop tot teen trek ik mijn natte loopschoenen terug aan voor de laatste zwanenzang. Opgelucht, maar ook licht onderkoeld, kom ik als eerste vrouw bij de meet aan. Nu begrijp ik waarom we een handdoek kregen bij de start 🙂
