Op zondag 13 maart stond Debbie Sanders aan de start van het BK crossduatlon. Lees haar avontuur hieronder.
Met heel weinig verwachtingen spelde ik mijn nummer op vandaag. Uit ervaring weet ik dat de wissel van bergsport naar wedstrijd me niet goed bevalt. Vooral de loopsnelheid is na het stappen ver te zoeken. En dat blijkt ook terug zo in de eerste run. Ik zie de ene vrouw na de andere van me weglopen terwijl ik op mijn adem trap en de meters aftel naar de wisselzone. Het podium lijkt ver weg.
Met behoorlijk wat achterstand vlieg ik op mijn Orbea-bolide en begin aan een ware inhaalrace, terwijl mijn achterband stilletjes aan druk verliest. Ik was niet meer bij mijn fietsenmaker geraakt gisteren, maar blijkbaar toont mijn engelbewaarder toch een beetje genade. Ik fiets met een ongezien hoge hartslag naar de kop van de wedstrijd op een droog maar behoorlijk technisch parcours. Mijn bochtenwerk staat nog niet op punt maar valpartijen blijven gelukkig uit.
Ik kom als eerste vrouw terug in de wisselzone aan met de talentvolle belofte Margot Vanpachtenbeke in mijn kielzog. Ze blijft achter me aanlopen tijdens de laatste run. Ik hoor ze in mijn nek blazen maar heb ook niet de energie om een demarrage te plaatsen en hoop een kans te maken in de sprint.
Helaas, helaas, in de laatste meters voor de finish moet ik het jong geweld laten gaan. ’t Was nipt maar al bij al ben ik wel tevreden over mijn eerste kampioenschap. Terug een ervaring rijker! En het toont ook aan dat je altijd moet blijven strijden!
