De dag van de arbeid was dit jaar bijzonder symbolisch gekozen voor de organisatie van het BK ploegentriatlon. Met 3 ploegen (1 dames en 2 heren) reisden we afhankelijk van onze startwave af naar Doornik.
Zelf maakte ik, Steven De Backer, deel uit van team 2. De woensdag voor de wedstrijd hadden we het waaier rijden nog proefgedraaid langs de vaart in Lievegem en in de Blaarmeersen ook voor de eerste maal het buitenwater opgezocht. Na een korte set verlieten sommigen uit ons team blauwlippig en klappertandend de zwemvijver. Dit zou de grootste horde worden voor sommigen.
Groot was dan ook de vreugde toen een uur voor de wedstrijd werd omgeroepen dat de waves in de voormiddag in het zwembad zouden zwemmen. Vuisten gingen spontaan de lucht in, begeleid door een sissend “Yessssssss”. Anderen vielen elkaar bijna kirrend in de armen.
We ruilden de koelte van de vijver in voor de tropische hitte van het binnenzwembad. Bij het aanschuiven had ik pas door dat de verschillende teams van baan wisselden na het terug zwemmen en zo eigenlijk zigzaggend de andere kant van het zwembad uit kwamen. Het geheel zat gezond chaotisch in elkaar en toen ik bij het aanschuiven “équipe cent quarante six” mompelde antwoordde de official “mais c’est déjà bien à vous donc”. 2 minuten later lagen we in het water en ik probeerde het vooropgezette tempo voor het team aan te houden. Na een baan of 2 gingen we al een andere ploeg los voorbij, maar moesten mooi het midden van de baan houden om een terugkerend team door te laten. Na een keerpunt of 3 begon ik toch wat op mijn adem te trappen terwijl de rest vrolijk schoolslag zwemmend volgde. “Miljaar ik zit slecht vandaag. Ik zit echt slecht.” dacht ik bij mezelf. Op sommige momenten lagen we met 3 volledige teams in 1 baan en de keerpunten lagen dan soms ook wel eens in Djoefegem. Maar niet gedraald, na een dikke 10 minuten kropen we er uit en liepen na een klein trailloopje het park binnen.
Op naar het fietsen. Ironman par excellence Pieter had er direct veel goesting in en knapte met zijn vormniveau enorm veel kopwerk op voor onze groep. Ook Matthijs schoof regelmatig naar voor en samen met Joel probeerden we ook gewoon iedereen bijeen te houden. Eens Pieter op zoek ging naar een tempo dat voor hem boven hartslag 140 lag, begon het vaak te kraken achteraan. Gepast temporiseren, veel communiceren, langzaam opschakelen, niet te zot in de bochten, tempo houden op het klimmetje, iedereen laten bijkomen na het rondje 360 rond de kegel. Je bent eigenlijk wel met veel bezig tijdens het fietsonderdeel op een BK. De wegen lagen er een pak slechter bij dan ons humeur en de bijna 20km zaten er snel op. Doel bereikt, we haalden met ons 6 de wisselzone zonder dat we (incluis mezelf) kokhalzend het lopen moesten aanvatten.
Het lopen vatten we bijzonder gezwind aan. We peuzelden al snel een paar teams voor ons op, altijd bijzonder goed voor de moraal. Ook het lopen kende een klein klimmetje, wat toch meer pijn deed dan het stukje in het fietsen. Maar iedereen bleef het gepaste tempo volgen. Andres kreeg het in de 2e ronde iets moeilijker en schoof naar voor om het tempo te bepalen. Dieter reageerde vlot op elke vraag en had duidelijk nog wat over. Andres toonde de laatste kilometer dat hij een man van karakter is en duwde de laatste kilometer richting 4’/km. De finish over in 1h12. High fives bij de vleet, beetje water drinken en een peertje eten. Het leven is schoon, eens je gefinisht bent. Iedereen duidelijk heel tevreden. We hadden er uit gehaald wat er in zat en iedereen was gefinisht.
Het leven is schoon, eens je gefinisht bent.
Tijd om te supporteren voor onze “3Kant Gladiatrices”. We riepen onze keel schor om Lotte, Heidi en Elianthe vooruit te stuwen. De passages na ongeveer 10 minuten maakten het geheel bijzonder toeschouwervriendelijk. Pintje drinken. Supporteren voor de dames. Frietje eten. Supporteren voor de dames. Tot ook zij glunderend de streep haalden. Enkel Lotte had blijkbaar last van een verrekking waarna ze hinkend naar de EHBO strompelde. Daar hadden ze blijkbaar geen ijs. Bloedtransfusies groep 0 negatief bij de vleet, maar ijs, ho maar. ☺ We hopen ondertussen dat het al bij al meevalt en dat Lotte snel terug onder de trainenden is.
Op de team plaza was team 1 ondertussen reeds verzameld die ook klaar waren om er een dijk van een wedstrijd van te maken.
Het begon allemaal met een zwemonderdeel met wat borstcrawl en wat schoolslag ondertussen genietend van de mooie zwemlocatie. Het water was lekker warm en dus kwam iedereen vlot uit het water waarna het tijd was voor het betere voetenwerk op de stenige, Waalse ondergrond. Filip nam ruim de tijd om te checken of al de wetsuits netjes in de bakken lag zodat ze zeker geen penalty kregen en ondertussen keuvelden de andere teamleden wat over het weer. Daarna was het gedaan met de pret en werd de zweep op hun carbonnen ros gelegd onder leiding van locomotief Elias! Het duurde een ronde voordat ze het ronddraaien te pakken hadden, maar eenmaal onder stoom werd het ene na het andere team ingehaald. Nadat de loopschoenen waren aangetrokken was het dan tijd om nog eens alles uit de kas te halen voor het laatste onderdeel : 5km lopen. Ze vertrokken snel, maar helaas kreeg Tomas al snel last van zijn diafragma waardoor de handrem er wat op moest, ondanks de peptalk van Tim. Desondanks werd een knappe 22ste looptijd (van de 177) gerealiseerd. Ook the A-team kon tevreden huiswaarts keren na een schouderklopje van B.A.
Het BK triatlonploegen is een uniek event. Het staat dicht bij wat wij als club willen bereiken. Een collectief geheel vormen van sportievelingen die er willen voor gaan en waar iedereen zijn plaats heeft. Op naar de editie van 2023 waar we hopelijk nog talrijker aan de start kunnen staan.
