Eén van de vele inschrijvingen die ik nog had staan van voor de corona periode was de Geelse kwart triatlon. Deze wedstrijd had ik gekozen omdat mijn zus die daar woont dan gemakkelijk kan komen supporteren. Deze wedstrijd was jammer genoeg niet zo populair bij andere 3kanters, dus deze keer moest ik het zonder mijn ploeggenootjes doen. Maar niet getreurd mijn enthousiaste zoon en mijn vader zouden me op moederdag ook wel extra motiveren!
Ruim op tijd kwam ik mijn gerief in de wisselzone plaatsen maar er bleek geen plaats in de rekken voor alle nummers hoger dan 250 en ik had bib nummer 279. Dus moesten bijna alle vrouwen een plek zoeken tegen de struiken of langs de afsluiting. Dit zorgde toch voor wat chaos. De start van het zwemmen kwam nu echt wel dichterbij, voor de temperatuur van het water had ik al zeker geen schrik na mijn koude douche trainingen van afgelopen jaar en de vroege ochtend zwemtrainingen in Port Grimaud. De watertemperatuur in Geel is trouwens altijd warmer dan in Veurne.
We moesten even wachten op het startschot, want de politie kon het fietsparcours nog niet vrijgeven. De vrouwen zouden 5 minuten na de mannen starten maar aangezien de start al uitgesteld was, werd het startschot van beide waves veel korter op elkaar gegeven.
BANG! Eindelijk werd het startschot gegeven voor de beperkte vrouwelijke opkomst. De watertemperatuur was heerlijk en ik kon een goed ritme vinden tijdens de heentocht, aan de rode boei kwam een keerpunt en moesten we een stuk terug. De kilometer zwemmen was heel snel voorbij hoewel ik toch maar als 10de van de 15 vrouwen uit het water kwam. Ik neem me altijd voor om niet naar mijn zwemtijd te kijken tijdens de wedstrijd en zuiver op mijn gevoel af te gaan. Dat gevoel viel eigenlijk niet meer zo goed mee als ik uit het water was. Ik was nogal duizelig en in de wisselzone toen ik mijn kousen wou aantrekken viel ik tot tweemaal toe omver van de duizelingen. “Hopelijk gebeurt dit niet op de fiets,” flitste door mijn hoofd. Mijn rugnummer was ook plots verdwenen en de paniek kwam opnieuw opzetten. Gelukkig had een sympathieke Antwerpenaar me horen panikeren en riep dat mijn nummer wel op mijn fiets ging. Oef! Vervolgens met bitter weinig elegantie op mijn fiets gesprongen en terwijl ik mijn klikpedalen zocht hoorde ik mijn zus al roepen! Heerlijk toch, dat gaf de nodige boost en ik was meteen vertrokken voor 42km full gazz.
Het parcours was redelijk technisch, 4 toerkes met het nodige bochtenwerk. Ze hadden ons tijdens de briefing al verwittigd om geen onnodige risico’s te nemen. Ik had mijn virtuele parcours verkenning via Google street view gedaan bij gebrek aan tijd voor een life verkenning. Mijn supporters hadden zich vlak voor de moeilijkste bocht gepositioneerd voor de komende serie aanmoedigingen en mijn zus schreeuwde af en toe mijn positie door tussen de aanmoedigingen maar ik kon haar maar moeilijk verstaan. De eerste ronde verliep heel vlotjes, maar bij het begin van de tweede ronde zakte mijn stuur naar beneden. Opnieuw een paniekmoment aangezien ik schrik had dat het stuur helemaal zou loskomen. Maar gelukkig heeft het stuur het uitgehouden tot de finish van het fietsen, oef X2!
Sowieso zat het gevoel op de fiets prima en toen ik in de wisselzone aankwam zag ik nog een vrouw in de wisselzone staan en hoorde ik de speaker roepen dat ze uitkeken naar de derde vrouw. Dan is de berekening snel gemaakt, ik zou deze keer toch zeker gaan voor een podiumplaats want het lopen moest nog beginnen en anders zou Filip Sheridan zijn vingertje weer omhoog halen. Dit gaf me de ideale boost voor een snelle wissel om dan zo snel mogelijk de achtervolging in te kunnen zetten.
Zo gedacht zo gedaan, ik ging er vlotjes achteraan en het was erop en erover, zo heerlijk om dat goede loopgevoel nog in de benen te hebben na een fietsnummer waar ik ook best tevreden over was. Nu was het gewoon een kwestie van tempo aanhouden tot de meet, met de nodige aanmoedigingen van mijn zoon, zus en vader was dit broodje snel gebakken. De finish als derde (tweede fietstijd en beste looptijd), op het podium met twee piepjonge meiden kan wel tellen als seizoensopener voor deze oldtimer. Met tevreden gevoel en nog meer motivatie kan ik het seizoen verder zetten. Volgend jaar kom ik wel terug en met de zwoele watertemperaturen kan ik hopelijk nog wat koukleumen bij 3kant motiveren om hier mee te racen.
