WK Duatlon 2022, Viborg
Na het EK duatlon in Alsdorf had ik wat vertrouwen getankt dat ik ook op internationaal niveau wat ambities mag hebben. De trainingen lopen steeds beter, de vormcurve is duidelijk in stijgende lijn. Maar na Luik-Bastenaken-Luik krijg ik het bezoek van een buikgriepvirusje dat al even volhardend blijkt als mezelf. Loslopen of fietsen levert steevast krampen op. Opeens moet alle sport van mijn planning geschrapt worden, en dat is serieus aanpassen als je ganse agenda rond trainingen draait. Mijn osteopaat haalt zijn talent voor mental coaching uit de kast en spreekt me wat moed in. Voormalig wereldkampioen duatlon Rob Woestenborghs heeft een schat aan ervaring en geeft me nog enkele tips.
Na 6 dagen en exact één week voor de wedstrijd begint het tij te keren, komt mijn gezonde eetlust stilaan terug en kan ik toch nog enkele laatste trainingsprikkels geven richting het WK.
Mijn ma reist voor de eerste keer sinds haar ongeval terug mee naar een wedstrijd. Ze werd in oktober na de crossduatlon in Hofstade omver gemaaid op het zebrapad, de chauffeur pleegde vluchtmisdrijf en werd nooit gevonden. Intussen loopt ze nog steeds met krukken rond.
The big day kondigt zich zonnig maar winderig aan. Tijdens de eerste run ben ik alweer op achtervolgen aangewezen. Het is altijd wat afwegen tussen de schade beperken maar toch ook niet totaal opgebrand geraken. De kasseitjestraatjes en hellingen laten zich tegen het einde van de 10km al behoorlijk voelen, dat belooft voor straks. Als 8ste duik ik de wisselzone in. Tijd om mijn remonte in te zetten. Het parcours is nergens plat en op sommige hellingen gaat het naar mijn gevoel echt tergend traag. Als de wind langszij komt, is het af en toe wat schuin gaan liggen. Ik probeer wel ten allen tijde in mijn beugels te blijven, maar je merkt toch dat vele anderen dat niet altijd durven.
Tegen het einde van de eerste ronde heb ik al behoorlijk wat vrouwen ingehaald. De tweede ronde gaat naar mijn gevoel moeizamer maar qua tijd bleek ik achteraf maar 10 seconden trager te rijden. Ideaal om wat voorsprong te nemen op de betere lopers. De overgang naar het lopen komt zoals altijd hard aan. Het verval is behoorlijk maar ik vind na enkele kilometers toch een gelijkmatig ritme om de laatste 10km af te haspelen. Bergop lijkt het al meer op snelwandelen dan lopen, bergaf hebben de quadriceps het hard te verduren (dat belooft voor Zofingen). Maar het doorzetten wordt beloond. Ik weet mijn tweede plaats van alle agegroup-vrouwen te behouden en haal terug een zilveren medaille in mijn leeftijdscategorie, net als in Alsdorf.
Globaal werd ik 8ste van alle vrouwen, liet nog 3 eliters achter mij en daar ben ik toch best tevreden mee. Nu op naar mijn eerste triatlons van het jaar: 111 Bilzen & Challenge Geraardsbergen met als tussendoortje les 3 Ballons 🙂
