Een paar maand geleden opperde Joel het schitterende idee om een soort mini-stage met de club te voorzien. Jammer genoeg kon niet iedereen er bij zijn in Port Grimaud en dit was een mooie gelegenheid om terug een aantal atleten samen te krijgen voor een tof clubmoment.
Als bestemming kozen we voor het zeer West-Vlaamse “Woumen” in de buurt van Diksmuide. We konden er tegen een vriendenprijsje genieten van een schitterende accommodatie van Sport Vlaanderen. Bernard was bovendien zo sympathiek (zoals altijd) om er met de wagen heen te rijden zodat de rest er bagagevrij naar toe kon fietsen.
Dag 1 begon zoals vele 3Kant-trainingen aan de Topsporthal. Iedereen had er duidelijk veel zin in, maar wat wel in het oog sprong was het verschil in volume qua bagage tussen de mannelijke en vrouwelijke deelnemers. Heidi droeg een tas die haar bijna onzichtbaar maakte wanneer ze die van de grond tilde. “Ja maar mijn hoofdkussens zitten daarin, zonder kan ik eigenlijk niet goed slapen.” Achteraf zou blijken dat ze deze toch beter op haar fiets had bevestigd!
Er was een mooie route voorzien van een 100-tal kilometer richting bestemming. De wind stond soms in het nadeel en sterke man Pieter Sacré nam spontaan een groot deel van het kopwerk van zijn rekening. Het golvende landschap gleed voorbij en keuvelend over een vaste resem triatlontopics (wedstrijden, carbonschoenen, dubbele powermeters, Filip zijn nieuwe Canyon…) bereikten we de bestemming.
Net toen we de oprijlaan wilden aansnijden botsten we bijna op een bord “Vers hoeve-ijs op 20 meter”. Zoiets is een teken van hogerhand. Dat mag je niet negeren. Tijd om de koolhydraten aan te vullen met knisperend frisse chocomelk en ijscoupes waar zelfs de gemiddelde zwaargewicht bokser het moeilijk mee zou hebben. Elianthe en Fei staken letterlijk nog een tandje bij en lepelden elk hun gigantische porties “Fraise” en “Salty Caramel » naar binnen. 2-0 voor de dames.
De accomodatie van Sport Vlaanderen was werkelijk tiptop. Brandschoon, superruim en aangezien wij het enige aanwezige team waren, kreeg quasi iedereen een individuele kamer toegewezen.
Na het avondeten trokken we er nog even op uit om al die bijkomende calorieën wat te laten zakken en doken we het ruime natuurgebied “De Blankaart” in dat net naast de accomodatie lag. Een ruim en wondermooi gebied met heel wat watervogels en riante flora. De Westhoek heeft als stiltehoek in België zeker zijn charme. De avond afronden gebeurde op het terras van een nabij gelegen café waarbij de ober ons mocht bedienen met een brede selectie streekbieren en Appletizers.
Na het ontbijt kozen 6 atleten voor de lange rit, uitgestippeld door Pieter. Een slordige 150km met een uitdagende passage in het Heuvelland en 2 beklimmingen van de Kemmelberg. Er was ook een kortere versie van 100 km voorzien over Brugge voor zij die vroeger in Gent wilden zijn.
In de buurt van Ieper kwam het jammer genoeg tot een aanrijding. Pieter en Steven misten een afslag naar links en reden rechtdoor. Heidi en Elianthe draaiden wel degelijk naar links af maar werden daarbij aangereden door een andere fietser die rechtdoor ging. Die fietser in kwestie was ook heel moeilijk te zien en had heel wat snelheid mee. Hij kwam blijkbaar van een afzink die eindigde in een kleine bult naar boven waardoor hij even uit het zicht was. De schrik sloeg iedereen om het hart want zoiets meemaken jaagt iedereen de daver op het lijf. Lichamelijk viel de schade bij Heidi en Elianthe al bij al mee. Een gehavende vinger, schaafwonden aan de neus en hoofdpijn van de klap. De gescheurde helmsluiting maakte ook nog eens duidelijk waarom het noodzakelijk is altijd een helm te dragen en we dit ook verplichten bij onze clubritten. De rijder van het andere team was er misschien nog het slechtst aan toe. Klaagde van pijn in de schouder en werd even later door zijn vriendin opgehaald en naar het ziekenhuis gevoerd.
Zoals altijd met dergelijke ongevallen is het in een wip gebeurd, gelukkig zonder veel erg deze keer. Geconcentreerd en voorzichtig blijven is dus de boodschap!
Eens de rust was terug gekeerd vatten we met het resterende deel van de groep (Elianthe en Heidi besloten om met de trein terug te keren naar Gent) de rest van de rit aan die ons via een slingerend lint door een mooie reeks West-Vlaamse dorpjes voer. De mooie klimmetjes en het schitterende weer zorgden er voor dat we na een tijd ook ons goed humeur terugvonden. Vanaf kilometer 100 was iedereen al in gedachten bij de spaghetti die we in de roeiclub zouden naar binnen spelen, want die coupe Fraise was er inmiddels wel al weer afgereden.
Bilzen 111
Terwijl een groepje 3kanters zich voorbereidde op het nakende seizoen in Flanders Fields. Stond een andere 3kantster aan de start van haar eerste triatlon van 2022. De Bilzen111 was plaats van de afspraak voor Debbie.
“Eén kilometer zwemmen, 100 kilometer en 10 kilometer lopen. Een formaat dat me als betere fietser wel zou moeten liggen…eenmaal ik de eerste natte kilometer heb overleefd. Mijn zwemtempo is nog altijd laag in vergelijking met de dolfijnen van 3Kant, maar ik wil vooral beter doen dan mijn eerste kwarttriatlons vorig jaar.
De laatste 15 minuten voor de start verlopen wat hectisch. Mijn gelleke dat ik voorzien had te nemen, valt in de hudo. En pas als ik mijn neopreenmouwen aangetrokken heb, kom ik tot de constatatie dat ik mijn wetsuit achterstevoren aan heb. Gênant!
Bescheiden over mijn zwemkwaliteiten sluit ik ergens achteraan het pak aan voor de rolling start. Duiken kan en durf ik niet, dus ik spring ietwat onbesuisd het Albertkanaal in, die gelukkig naar lokale normen best aangenaam warm is.
In tegenstelling tot vorig jaar ben ik nu mentaal in staat om ook in open water om de 3 slagen te ademen, het zorgt er ook voor dat ik minder draaierig word. Ik voel me allesbehalve een vis in het water en de boei van het keerpunt lijkt niet dichterbij te komen. Na 1100m klim ik een beetje opgelucht het kanaal terug uit.
Nahijgend loop ik naar mijn TT-fiets. Helaas heb ik niet de meest ideale positie in de wisselzone, langs de ongemaaide graskant van het jaagpad.
Ik steek mijn turbo aan en vlieg de ene na de andere fiets voorbij. Het is ook wel leuk om ergens goed in te zijn. Van de 39ste vrouw na het zwemmen trap ik zo richting plaats 6. Af en toe is het even op de trappers om te klimmen naar een brug, maar voor de rest is het parcours biljartvlak langs het Albertkanaal. Hoewel het verboden is te draften, zie ik toch heel wat fietsers profiteren van het zog van hun voorganger. Sommigen zitten gewoonweg letterlijk in het wiel. Er is te weinig controle.
Na 100km trek ik terug de loopschoenen aan en voel meteen dat ik al mijn pijlen al verschoten heb. Het is warm met weinig wind maar gelukkig kan ik in de bevoorrading wat water over mijn hoofd kappen om wat af te koelen.
Op karakter loop ik de 10km nog uit en verlies nog een positie in het klassement om uiteindelijk als 7de overall bij de dames (en 5de als bomma in mijn leeftijdscategorie) over de meet te komen. Ik zal toch nog beter moeten leren doseren op die langere wedstrijden.“
Op de spijtige val na was dit terug een prachtweekend, in kleine delegatie getraind maar een super goed initiatief. Hopelijk terug te herhalen in het najaar! Wie bestelt alvast de crème en het goede weer?
Ook onze wedstrijdatleten haalden weer mooie resultaten met naast Debbie een schitterende 3e plaats voor Filip in Samorin en ook Tim amuseerde zich op het BK sprinttriatlon. Season 2022 is ready for take-off!
