Na 2 jaar kommer en kwel door Covid19 gaat de Challenge Geraardsbergen eindelijk door! Sinds 2020 was hij namelijk uitgesteld door de gekende omstandigheden.. Langs de éne kant keek ik er heel hard naar uit om nog eens een halve triatlon te doen, maar langs de andere kant was het met een bang hartje door mijn slordige voorbereiding wegens tijdsgebrek. Nog geen meter in de Vlaamse Ardennen gereden… Dus niets van hoogtemeters getraind! Dan maar vertrouwen op mijn sterke basis die ik al jaren onderhoud. Het zwemmen zou ook een avontuur worden als je slechts 2 zwemsessies achter de rug hebt in “Vosselare Put”.
Het belooft een heel mooie “sportdag” te worden, een zomerse zondag met een briesje uit het noordoosten. Samen met mijn ouders nog een koffietje op terras in “De Gavers”, en omstreeks 10u30 begeven we ons naar de start. Door te weinig seingevers langs het fietsparcours was er een half uur vertraging…. Was me dat warm om te staan wachten met dat wetsuit aan! Het zweet drupte me al af voor ik moest beginnen! Nog nooit zag ik er zo naar uit om in dat water te duiken! 1,9km zwemmen, door mijn beperkte voorbereiding rekende ik op zo’n 45min zwemmen. Het ging onverwacht vlotter dan ik dacht, geen enkel probleem tijdens die beproeving! Ik kom uit het water na 37min! Veel beter dan verwacht! Super! Ben content!
Na een “no stress” wissel begin ik aan de fietsrit van 90km met 2x De Muur, 2x Congoberg en gene meter vlak. Ik beslis om heel gedoseerd te rijden met mijn hartslagen perfect binnen mijn veilige zone. Mijn vochtgehalte goed op peil houden met de nodige suikers en zouten is van levensbelang om hopelijk zonder krampen de halve marathon te kunnen aanvangen! Ik rijd het parcours vlot door, de beklimmingen verteer ik heel goed! Eigenlijk heel tevreden met mijn huidige conditie. Ik geniet van de ambiance en aanmoedigingen van de vele toeschouwers. Wat is het toch zalig om zo een wedstrijd (evenement) te kunnen bijwonen : een fantastische sport waar iedereen respect heeft voor elkaars prestatie! Top!
Ik rij nog een mooi gemiddelde van 33km/u! Alweer overtref ik mijn eigen. Altijd een super gevoel op dat fietske! Na 2u45 kom ik aan de wissel om mijn loopschoenen aan te trekken voor de afsluitende halve marathon! Eerst een aanloopstrook van 9km naar de markt van Geraardsbergen waar de finish gelegen is, dan nog 2 zware, plaatselijke ronden met een paar pittige klimmetjes ertussen. Lap, daar had ik geen rekening mee gehouden! Ik probeer mijn tempo van 4min45sec/km aan te houden wetende dat ik dit moet aankunnen. De sfeer zit super langs het parcours, vooral in de passage langs de Markt is de ambiance top! Bij elke bevoorrading de tijd genomen om te verfrissen… Alles op schema! Ondertussen Debbie nog een paar kilometer gehaast, die won in haar categorie! Super gedaan! Wat een Teamspirit! Forza 3KANT!!
Ik loop de finish over in 5u13min. Kan beter, maar ben super tevreden over mijn prestatie! Thanks voor de vele aanmoedigingen, beste mensen! Ik heb alweer met volle teugen mogen genieten van deze geweldige sport : dat maakt een mens gelukkig! Op naar de volgende!
3 juni 2022… De eerste sprint werd al door enkelen getrokken om nog tijdig aan de inschrijvingen te zijn, maar even later stonden negen 3kanters klaar om de arena van de Oude Kale een beetje meer rood, wit en zwart te kleuren. Behalve Jeroen, die zorgde voor een bruine retrotint (en het bier en de frieten achteraf). Op het programma stond een natuurloop van 7 of 13km in het natuurgebied van de Oude Kale in hometown Lievegem. Deze wedstrijd wordt jaarlijks georganiseerd onder 3kant-vlag in samenwerking met S(tarten) I(s) A(ankomen) op de vrijdag voor Pinksteren. Onverharde kronkelweggetjes in een mooi natuurgebied: de ideale start van een lang weekend!
Filip-enkel-de-eerste-plaats-telt stond samen met Jeroen en ondergetekende (Gertjan Winten, nvdr) op de eerste rij om de sponsors goed in beeld te brengen bij de start. Na een paar honderden meters vormde zich een heus 3kant peloton. Aangezien we als 3kant van triatlon een teamsport maken, besloten we dan ook de vlucht met daarin kopman Filip te beschermen. De eerste km’s werd er nog gegrapt en gegrold en trok oude krijger Antoon de kop. Helaas bleek hij per abuis zijn fietsbenen te hebben meegenomen en moest hij iets later even aan de kant voor een stretch en yogasessie. Ook enkele anderen hadden daarna hun adem nodig voor andere zaken, maar iedereen bleef wel redelijk binnen elkaars vizier.
Toen Jeroen even later ‘zijn schoenveters moest binden’ zat het spel op de wagen en werden de gaten beetje bij beetje groter. Op die manier slopen Nicky en ondergetekende stilletjesaan weg van de rest.
Iets verder in de wedstrijd speelde Katelijne en Jozefien voortdurend haasje-over voor de plek van 1e 3kant-dame op de lange afstand. Op de korte afstand had Corine zich immers de 1e plek toegeëigend. Een opsteker na enkele weken zonder veel trainingsarbeid! Onderweg werd er luid gesupporterd door de seingevers, niet verwonderlijk aangezien dit ook allemaal 3kanters waren. Gelukkig stuurden ze ons ook in de goeie richting en tikten de kilometers vlot weg. Eenmaal enkelen de finishlijn (of het frietkot?) roken, konden ze nog iets extra’s uit de benen schudden. Davy naderde plots op Nicky en mij en ging er meteen over. Het signaal voor mij om mee te glippen en Davy nog wat op te peppen voor het eindschot. Ook Jozefien kon Katelijne op kousenvoeten naderen om zo mee in de slipstream richting finish te stomen.
De finale trapjes om terug de brug op te komen deden bij de meesten pijn, maar toch had iedereen nog een stevige eindsprint in petto. Zo klopte ikzelf Davy in de laatste rechte lijn, gaf Pieter-Jan een onbekende koptelefoonloper een oplawaai en kon Jozefien Katelijne verschalken met een fotofinish. Al even voordien had Filip de duimen moeten leggen voor oud-3kanter Jensen en vrede nemen met een vierde plaats. Tussen al dat sprintgeweld werkte Steven De Backer zijn duurtraining af en rende helemaal zen over de eindstreep. Daarna was het tijd om de raceverhalen te delen bij een droogje en een natje. Gezellig zo’n wedstrijd!
Voor deze halve triatlon in de Vogezen (Belfort triatlon distance L) was het nog effe afwachten of ik (Heidi Wouters) me voor deze wedstrijd volledig zou kunnen “smijten” want ik had na het fietsongeval tijdens de ministage (zie verslag Steven DB) nog regelmatig draaiingen. Nog steeds prijs ik mezelf enorm gelukkig dat ik als bij wonder weinig lichamelijke schade opliep. Mijn helm had de zware klap opgevangen want die was op drie plaatsen gebroken maar ikzelf en mijn fiets hadden enkel een paar kleine “pijntjes”.
De wedstrijd was op zaterdag, maar we kozen ervoor om met ons gezin er het hele hemelvaart weekend te verblijven. Ideaal voor Pascal (mijn man) om langere stevige fietsroutes te doen en voor mezelf om het heuvelachtige fietsparcours grondig te verkennen.
Vrijdag naar de registratie, nog wat los zwemmen in het meer bij de camping en alle materiaal klaarzetten zodat ik met een gerust hart kon slapen. Zoals gewoonlijk een kleine drie uur voor het startschot van 9u opstaan en ontbijten. Nog wat twijfelen of ik een windvestje zou aandoen tijdens het fietsen voor de afdaling van de ballon d’alsace want de weersvoorspellingen waren toch niet super. Gelukkig hadden ze er dit jaar een rolling start van gemaakt want een massastart zou voor mij een nachtmerrie zijn. Het zwemonderdeel waren twee rondes met een Australian exit. Hoewel ik een relatief goed gevoel had tijdens het zwemmen kwam ik toch pas na een kleine, teleurstellende 40 minuten uit het water.
In de wisselzone nam ik wat meer tijd om draaiingen te vermijden. Op de fiets kwamen de benen maar moeilijk op dreef. Het parcours was niet volledig afgesloten voor verkeer en af en toe moest ik in de remmen voor auto’s die veel te traag reden. Alhoewel het een niet stayer wedstrijd was passeerde er na kilometer 30 een groepje van een tiental fietsers. Die heb ik snel opnieuw ingehaald en door de vele heuveltjes ze nog allemaal uit het wiel gereden nog voor de klim naar de ballon d’alsace begon. De benen begonnen erdoor te komen en het windvestje was totaal overbodig want de zon deed de temperatuur goed stijgen. Na de ballon wist ik dat het niet zo zwaar meer was en bleef ik tempo maken tot de wisselzone.
In de wisselzone aangekomen hoorde ik de speaker roepen “la troisième femme aidie woetèrs”. Hahaha, zalig, als die Fransen mijn naam proberen uitspreken. Ook deze wissel deed ik het rustig aan en na een eerste lus lopen riep Pascal, “tweede vrouw overal”, door de rolling start had ik de tweede blijkbaar al ingehaald zonder ze echt fysiek gepasseerd te hebben. Net zoals het fietsparcours was het loopparcours ook super mooi met voornamelijk grindpaden. Een hele delegatie MTV triatleten deden hier ook mee dus ik kreeg ook aanmoedigingen van hun sympathieke supporters. Dat deed me al dromen om volgend jaar ook naar deze wedstrijd af te zakken met ons 3kant team en er ook een club gebeuren van te maken.
Bij deze wat reclame voor de Belfort triatlon, hele mooie wedstrijd op 600km van Gent en voor elk wat wils want op zaterdag stond er naast de halve nog de kids triatlon op het programma, en op zondag kon nog worden deelgenomen aan een sprint en/of een kwart.
Nog twee rondes lopen en het was geklonken. Met de snelste fietstijd, als tweede dame en eerste bij de masters finishen gaf me nog wat extra vertrouwen voor wat nog volgt dit seizoen.
3Kant:
Dag Nicky bedankt om even tijd vrij te maken voor dit interview. Je
bent nu 3 jaar lid van van 3Kant triatlon team, maar je hebt natuurlijk
een langere sportieve historiek. Je bent lang pistier geweest natuurlijk
hier in het Gentse. Aan welke leeftijd ben je daar mee begonnen en hoe
ben je daar in gerold?
Nicky Vermeersch: Ik
was eigenlijk oorspronkelijk voetballer. Maar omdat ik klein was van
gestalte werd ik vaak niet in de kern gezet. Dan heb ik de keuze gemaakt
voor een individuele sport en ben zo aan mijn 16 jaar in het wielrennen
gerold. Dat zat voor een stuk ook bij ons in de familie. Mijn pa,
nonkels en neven hebben bijna allemaal gekoerst. Niet op een super hoog
niveau maar het zat wel in ons bloed.
Zelf
heb ik 1 grote overwinning gehad op een interclub wedstrijd in Pittem.
Waar Tom Boonen 2e eindigde. Samen hebben we 80 km in de aanval gereden,
zijn er nog 4 bijgekomen maar ben ik uiteindelijk wel als eerste
gefinisht.
Daarnaast
heb ik verschillende wegkoersen gewonnen in binnen- en buitenland,
meerdere Toekomst 6-daagses gewonnen, 6 x deelgenomen aan een prof
6-daagse (waaronder 2 x Gent en 3 x deelname Wereldbeker op de piste) en
behaalde ik een 5e plaats op het WK in Kaapstad.
Op de piste draait het vooral rond souplesse en snelheid. Het is een specialiteit op zich. Het vraagt ook een ander koersinzicht. Op de weg moet je vooral de koers goed kunnen lezen. Op de piste moet je heel veel zaken volgen (tegenstanders, scorebord) en moet je heel vaak beslissingen nemen in een fractie van een seconde.
Gent is qua Zesdaagse toch nog wel op sportief vlak de mooiste Zesdaagse die er is. Het Kuipke staat in het circuit ook wel bekend als de moeilijkste piste ter wereld. Als je daar kan rijden, kan je overal rijden. Het is steiler, smaller en spectaculairder.
De
constante aanwezigheid van het publiek, daarmee moet je wel een beetje
oppassen want de adrenaline zorgt er voor dat je soms wel eens over je
limiet gaat. Maar uit je fouten leer je. In het buitenland zijn de
pistes vaak groter (250 meter vs 166 m in het Kuipke) maar ontbreekt de
gezelligheid. VIPS zitten daar vaak op het middenplein te eten en dat
wordt afgewisseld met optredens van lokale artiesten en zit je er soms
uren met je vingers te draaien.
3Kant: Je bent dan ook een aantal jaar semi-prof geweest bij Domo Farm Frites?
Nicky Vermeersch: Ik heb dan 2 jaar lang bij de beroepsrenners gereden maar dan als semi-prof met een Bloso-statuut.
Bij
Domo Farm Frites hebben we ook bekende coureurs gehad als ploegleiders
zoals Erik Vanderaerden, Johan Capiot en Dirk Dewolf. Ze kunnen heel
veel bijbrengen omtrent koersinzicht en hoe je juist een sprint
aantrekt. Je wordt eigenlijk vanuit de wagen van de ploegleiding super
hard aangestuurd met wat je moet doen. Meegaan met de vroege vlucht, als
dat niet lukt wordt je ook meegegeven waar je vooraan moet zitten. Soms
draaiden ze ook wel eens wat hoempapa-muziek door de oortjes tijdens de
wedstrijd om ons een beetje te entertainen. Het moest niet altijd even
serieus zijn.
Eigenlijk was ik op zoek naar een goede ploeg om mijn wielercarrière verder te zetten. Op dat moment was ik in onderhandeling met Lotto maar werd ik jammer genoeg het slachtoffer van een hartfalen. Wat qua timing eveneens bijzonder jammer was want ik was ook geselecteerd voor de Olympische selectie van Athene 2004.
3Kant: We kunnen ons voorstellen dat het als gedreven sporter niet makkelijk is om met zoiets om te gaan?
Nicky Vermeersch: Ik heb tijdens een wedstrijd in Latem op 23-jarige leeftijd een hartstilstand gehad. Een paar dagen daarvoor zat ik nog in Colombia voor een wedstrijd. Daar voelde ik me al niet zo goed en heb ik uiteindelijk moeten opgeven. Bij het terugkeren in België heb ik op uitnodiging deelgenomen aan een criterium. De combinatie van vermoeidheid en jetlag hebben het voorval zonder twijfel in de hand gewerkt.
Tijdens het criterium in Latem heeft iemand de MUG gebeld en die waren toevallig vlakbij en waren gelukkig in staat om mij te reanimeren. Mijn hart was werkelijk op hol geslagen. Voor de reanimatie had ik een hartslag van 285 maar zelfs dan circuleert je bloed niet wat eigenlijk maakt dat je kan stikken. Gelukkig verliep de reanimatie zeer goed.
Na een hartstilstand was de keuze snel gemaakt: absolute topsport was voor mij geen optie meer.
3Kant: En dan toch besloten om het sporten verder te zetten. Waarschijnlijk een kwestie van echt niet zonder kunnen. Maar dan kies je direct voor 1 van de meest uitdagende duursporten die er zijn: triatlon.
Nicky Vermeersch: Inderdaad, mijn hart en lijf vroegen er gewoon om. Ik heb 10 jaar niet gesport en voelde mij daar helemaal niet goed bij. Dus in overleg met mijn cardioloog heb ik het sporten terug opgenomen maar nu blijf ik mooi binnen mijn limieten. Zo blijf ik ongeveer op 80 procent van mijn maximum en ga ik niet boven hartslag 160.
Oorspronkelijk begonnen met een start-to-run. In het begin kon ik zelfs geen kilometer lopen. Daarna 5km gelopen, daarna eens de 10 km van Gent. Dus logischerwijs volgt dan de marathon.
Dan dacht ik: waarom stel ik niet eens een doel voor een goed doel. Zo kende ik iemand die MS heeft en een rolstoel nodig had. Die koste 4000 euro. Bedoeling was dat iedereen een gift mocht geven en zijn naam op mijn truitje mocht zetten. Zo heb ik 1300 euro bij elkaar gespaard. Rotterdam was daarbij mijn eerste marathon.
Toen had ik tegen mezelf gezegd: als ik 40 ben wil ik een Ironman doen. En zo had ik mij ingeschreven voor de Ironman van Nice. Maar tijdens de wedstrijd in Nice waren de omstandigheden zo uitzonderlijk dat de afstanden werden ingekort. Het was zo zwaar dat ik zelfs niet aan het lopen wou beginnen om mezelf niet in gevaar te brengen.
Als revanche heb ik me dan een paar weken later ingeschreven voor de Ironman van Vichy en daar heb ik gelukkig wel kunnen finishen alhoewel de omstandigheden ook wel heel zwaar en warm waren.
3Kant: Je hebt hier een goed draaiende snookerzaal, vind je wel voldoende tijd om te trainen? We kunnen ons voorstellen dat de Corona-episode niet de makkelijkste was om door te komen?
Nu vraag ik mezelf soms af hoe ik dat eigenlijk ooit gedaan heb. Soms duurtrainingen van 6 tot 7 uur en daarna nog gaan afsluiten in de zaak. Ik was ook wel vaak echt moe in sommige periodes.
Na Covid is het allemaal wel iets hectischer geworden en is het iets moeilijker. Tijdens de corona-periode was de onzekerheid het moeilijkste. Nooit weten wanneer je verder kan doen, terug opendoen. Gelukkig houd ik de zaak open met mijn zus en konden we elkaar oppeppen. Nu zijn we natuurlijk superblij dat we tijdens Covid niet de handdoek in de ring hebben gegooid. In totaal zijn we een jaar dicht geweest. Dat is dus ook een jaar zonder inkomsten. Nu zijn de gunstmaatregelen allemaal opgeschort en betalen we een groot stuk terug. We zijn gelukkig al 16 jaar bezig en hebben een goede basis gelegd en hebben nu terug een paar goeie maanden achter de rug.
3Kant: En dan heb je besloten om de club zelf als sponsor te gaan ondersteunen. Hartelijk dank daarvoor. Elke atleet kreeg een kwalitatieve rugzak die er echt op gemaakt is om mee te kunnen nemen als transition bag naar de wedstrijden.
Nicky Vermeersch: Het is omdat ik er me zelf heel goed bij voel en de groep fantastisch aan elkaar hangt. Dus toen ik de kans kreeg om zelf iets voor de club te doen en ook mijn zaak bekender te maken heb ik niet getwijfeld om dat te doen.
3Kant: Bedankt voor het interview Nicky, veel succes op je komende Challenge-wedstrijd in Geraardsbergen en graag tot binnenkort op training, wedstrijd of hier aan één van je snookertafels!