Maand: augustus 2022

Na een uitgestelde corona-editie was het op 6 augustus dan toch zover : Katelijnes debuut op een échte Ötillö-wedstrijd. Corona net voordien strooide wel enig roet in het eten waardoor we het zekere voor het onzekere namen en uiteindelijk besloten om de middelafstand in te ruilen voor de korte. 7,8km lopen en 1,5km zwemmen op en tussen de eilanden voor de Zweedse westkust zouden ons deel zijn!

De dag voordien hadden we al even van het zoute en behoorlijke warme (17° C) zeewater geproefd op een openbare zwemlocatie net buiten de Göteborgse binnenstad. Uiteraard gevolgd door de obligate kanelbulle! Koolhydraten stapelen zeg maar.

Na een verkwikkende nachtrust maakten we ons klaar voor een tramritje richting de ferry die ons naar Styrsö Bratten zou voeren. Eenmaal van de ferry stapten we meteen in swimrunland! De start- en aankomstzone lag net naast de aanlegsteiger en de atleten van de lange afstand waren zich al volop aan het klaarmaken voor hun start. Ze hadden net te horen gekregen dat hun parcours zou worden aangepast. Als gevolg van de stevige stormwinden was de noordelijke lus niet veilig en zouden ze twee keer de sprintafstand moeten afleggen met maar liefst 32 wissels. Tijdens onze briefing kregen wij volgende te horen: ‘Your swims are quite protected so there won’t be a problem but it can be choppy here and there.’ Vrij vertaald: de golven zijn slechts 1-1,5m hoog. Ik leefde er al helemaal van op!

Na het afhalen van onze bib en prachtige PAARSE badmuts was het wachten tot voor ons ook het startschot zou klinken. We stonden met een ruime delegatie van 41 duo’s aan de start en meteen na het startsignaal was het klimmen geblazen. Niet forceren en zien hoe we de eerste loopstrook zouden verteren. Na stukjes trail, rotsen en ook wel de nodige blubberstroken langs de kustlijn kwamen we aan de eerste zwemstrook. De zee ging wild tekeer en ik kon niet wachten om er in te springen! Katelijne moest me wat intomen, want ze hing immers aan de rekker en dan kun je maar beter allebei je zwembril op hebben. Op en neer, heen en weer ging het naar het eerstvolgende eiland. Swimrun op z’n best! Katelijne had ook last van andere golven namelijk van misselijkheid, maar die gingen gelukkig snel over. Achja, daar krijg je zeevrouwsbenen van!

De loopstroken over de eilanden waren behoorlijk technisch ook al lagen de rotsen er droog bij. Goed opletten waar je je voeten zet en niet overhaasten is dan het devies. Over de rotsen kruipen om toch zeker niet te vallen bleek ook een mogelijke tactiek, maar moesten wij niet gebruiken. Intussen wel genieten van het mooie uitzicht en de wind die door onze… euh badmutsen blies. Na elke zwemstrook was het ofwel klauteren ofwel zorgen dat je niet te hard op de rotsen werd gesmeten. Daar komt dat de echte swimrun spirit boven waarbij de één de ander helpt om veilig aan de finish te komen.

Tijdens de zwemnummers konden we gestaag opschuiven en tijdens het lopen werd de schade beperkt dus ik had wel in de mot dat een podiumplaats in het vizier kwam. Maar geen stress, het plezier blijft primeren…

…tot de laatste loopstrook, toen spande Katelijne haar sherpa in en was het gaan met die banaan! Eenmaal over de finish hoorden we dat de beslag hadden gelegd op een tweede plek! Straffe toebak van onze debutante.

@Gertjan aka Flipper

Xterra Ardennen, mijn eerste crosstriatlon en vooral nog een lange laatste wedstrijd met het oog op Powerman Zofingen. Ik had me ingeschreven omdat het parcours me heel aantrekkelijk leek, en dat was het ook, achteraf gezien.
Enkele dagen voor de wedstrijd verkende ik het fietsparcours en dat liep de eerste 15 kilometers voor geen meter. Mijn MTB-kwaliteiten zijn nog niet wat ze moeten zijn en de broekschijter in mij begint te twijfelen over de deelname. Na een nachtje slapen besluit ik er toch voor te gaan. Geen risico’s nemen en het bekijken als een lange training in een mooi decors. Ik heb geen logies meer geregeld en dus moet ik zaterdagmorgen al om 4u30 mijn bed uit. Ik had al twee dagen extra koolhydraten gestapeld, en mijn ontbijt met witte boterhammen met honing en wat kippenwit valt precies wat zwaar uit.
Het is al aangenaam warm ’s morgens vroeg aan het Lac de La Gileppe. In de wisselzone kom ik Bernard en Ingeborg tegen, zoals altijd superenthousiast. Het zorgt meteen voor een leuke sfeer, maar daardoor is de focus wat weg van wat ik allemaal moet voorbereiden in de wisselzone..

Ging het zwemonderdeel in Challenge Geraardsbergen vlot, is dat in het stuwmeer helemaal omgekeerd: massastart met de mannen, een stamp in mijn gezicht, benen die tussen mijn armen kruipen, onduidelijkheid of we nu links of rechts van de pilaar moeten zwemmen, golfjes en enkele slokken Ardeens water binnen, onzichtbare boeien waardoor ik de koers kwijtraak, mijn ritme is aan het zwalpen. Het is mentaal toch wat doorzetten. Ik kom na 2km (+100m afdwalen) als één van de laatste atleten uit het water. Bij de vrouwen heb ik de 12de zwemtijd, en intussen al 10 minuten na de koploopster. Ingeborg komt net na mij, ze moest overgeven in het water, en is dan ook blij dat Bernard even kan overnemen. Hij is al vertrokken als ik mijn helm nog aan het aangespen ben en vaststel dat mijn fiets-GPS nog niet aanstaat… Het MTB-parcours bestaat uit één lange lus van 62km met 1000 hoogtemeters. De start is – naar mijn normen – vrij technisch, daarna gaat het op en neer over brede sporen met korte klimmetjes en enkele lange snelle afdalingen. Op het eerste klimmetje heb ik Bernard bijgehaald die me enkele kilometers later tijdens de eerste afdaling werkelijk voorbijvliegt. Ik neem geen risico’s en gebruik mijn schijfremmen waarvoor ze gemaakt zijn. Gelukkig gaat het daarna terug omhoog en kan ik terug haasje over spelen, ik heb nu eenmaal ook mijn trots. De adrenaline en de competitiedrang zorgen ervoor dat ik toch de vlucht vooruit maak en tegen de verwachtingen de snelste fietstijd bij de dames kan neerzetten. Dat is ook nodig na zo’n slecht zwemnummer.

In de wisselzone roept Ingeborg me toe dat ik in de 4de positie zit met slechts 45 seconden achterstand op het podium. Zij zal iets later het stokje opnieuw overnemen van Bernard en losgehen op het trailparcours van 20km met 620HM. Ik wil mijn hoofd echter niet te veel zot maken en moet ook al een tijdje plassen. De eerste kilometers zit ik vooral af te wegen hoe dringend het nu eigenlijk is en of ik wel die tijd wil verliezen. Uiteindelijk loop ik gewoon door, deel ik het parcours mentaal op in 4 blokjes van 5km waarna ik telkens een isogelletje neem, wat nip van mijn sportdrank in mijn gloednieuwe racebelt en in elke bevoorradingszone een beker water over mijn hoofd kap en nog wat isotone drank drink. Dat blijft de ideale strategie om mijn energie op peil te houden.

Het trailrunnen gaat me precies beter af dan een vlak parcours. Ik kan tientallen mannen inhalen, die zien een helling en denken dat ze moeten beginnen stappen. De route is bijzonder afwisselend en heel mooi. En gelukkig ook heel bosrijk want lopen bij 30° is best wel zwaar. Na 9 kilometer zie ik opeens twee vrouwen voor me lopen. De ene loopt op een vlotter stuk weer van me weg maar gaat op de volgende bergop wandelen. Ik schakel een versnelling hoger en laat ze meteen achter.
En voilà, het resultaat is een 2de plaats na de ongenaakbare Chariel Decock.

En de grote fles La Chouffe schenk ik met plezier aan onze voorzitter Bernard. Zij hebben immers ook een leuke en goeie wedstrijd afgewerkt met hun tweeën!

De 2e editie van IRONMAN Finland vond plaats in het skidorpje Tahko in hartje Finland. Het prachtige golvende landschap van bossen en meren zorgde voor een stevig parcours. Niettegenstaande dat ik reeds gekwalificeerd was voor het WK in Kona had deze race uitgekozen als sportief hoofdoel dit seizoen, vooral omdat de weersomstandigheden in Hawaii mij niet echt liggen 😉 Ik had mezelf drie doelen vooropgesteld: age-group podium, allround top-10 en een sub-9u IM.

Na een fietsverkenning op donderdag en enkele wandelingen door het dorp langs het loopparcours werd snel duidelijk dat een sub-9 heel moeilijk zou zijn. De voorbereiding liep vlot, mijn fiets had deze keer wel hetzelfde vliegtuig genomen en Carolien en de kindjes waren mee om te supporteren. Conculega, LTTDer, ex-3kanter en coach van enkele 3kanters Hannes Bonami had minder geluk met het transport van zijn fiets, maar op donderdag is hij die alsnog kunnen gaan halen aan de luchthaven. Samen stonden we vooraan aan de rolling start van deze age-group only IM. Hannes startte 5 seconden voor me, maar al snel zwom ik hem voorbij. In de eerste van twee zwemrondes vond ik maar moeilijk goeie voeten om in te zwemmen, maar in de tweede ronde kon ik aansluiten bij een groepje die me voorbij kwam. Na 1u02 kwam ik uit het water, niet slecht maar ook niet onder het uur zoals ik gehoopt had.

Vanuit de wisselzone was het al meteen klimmen geblazen, dat gaat niet zo soepel als je net uit het water komt! Toch kon ik al een paar triatleten inhalen, op mijn beurt werd ik ingehaald door een sterk rijdende Oostenrijker en een paar kilometer later ook door Hannes. Ik besloot mijn wagonnetje eraan te hangen en met ons drieën begonnen we rond te draaien en nog meer triatleten op te rapen. Sommigen konden niet volgen en anderen pikten aan, zo vormde zich een mooi achtervolgend groepje. Op het golvende terein was het opletten dat de groep op de klimmetjes niet als een accordeon bij elkaar kwam. We kregen ook een moto-escorte van officials die ervoor zorgde dat de non-drafting regels goed opgevolgd werden. Ik moet zeggen dat iedereen zich daar goed aan hield en dat er in onze groep geen tijdstraffen zijn uitgedeeld.

Net voor het eerste keerpunt, rond 45km, zagen we de leiders ons tegemoet rijden. Aan het keerpunt even snel rekenen: we zaten ongeveer vijf minuten achter op de eerste met nog acht triatleten ertussen. Hannes riep enthousiast: “We rijden al voor een top-10!” Eén voor één kon onze trein de koplopers inhalen, voor een groot deel dankzij die sterke Oostenrijkse machinist. Rond kilometer 75 kwam de bevoorading met de personal needs bags, tot mijn grote verbazing was ik de enige van de groep die stopte om mijn eigen sportdrank mee te nemen. Ik had nog een goeie 10km nodig om de groep weer in te halen, lichtjes in het rood gegaan, maar ik was er weer bij… oef. Verder bleven we goed ronddraaien en ongeveer na 160km haalden we de koploper in. Hannes vroeg of we nu aan kop lagen, ik dacht nog één iemand voor ons geteld te hebben, maar toen kregen we een moto van de organisatie te zien en was het duidelijk: head of the race! Op de laatste klim richting de finnish trok ik even door en alleen Hannes kon volgen. Nog vijf kilometer te gaan met twee Belgen op kop in Finland, het publiek die ons langs de kant toeschreeuwde en het haar op mijn armen stond recht!

Luid aangemoedigd liepen Hannes en ik als eersten de lege wisselzone in. Met nog een cameraman meelopend was dat toch serieus kicken! Door een iets snellere wissel kon Hannes met een kleine halve minuut voorsprong aan het zware loopparcours beginnen, stevige klimmetjes, lange gravelstroken… In de tweede ronde kon ik hem op een klim terug inhalen, erover gaan en ook (even) aan de leiding lopen. Maar al vrij snel liepen we terug samen en kregen we van de kant te horen dat een Fin achter ons een heel stuk sneller aan het lopen was. De latere winnaar kwam bij ons, maakte een korte babbel en was weer weg, daar konden we niet veel tegen doen. Rond 20km kreeg ik een ferme klop van de hamer en moest ik Hannes laten gaan en kort daarna passeerde een tweede Fin mij. Ai, toch geen vierde plaats. Ik moest alles uit de kast halen om toch te blijven lopen, hopen dat ik er door zou komen en één van de koplopers zou instorten. Na 30km begon het stilletjes aan weer beter te gaan, maar helaas was het podium al gaan vliegen. De laatste ronde kreeg ik weer vleugels omdat ik wist dat het bijna voorbij was. Toen kwam de laatste bocht en de laatste honderd meter met de rode loper naar de finnish.

Ongelooflijk: een vierde plaats op een IRONMAN! Nooit gedacht dat ik dat zou kunnen…

Op zondag begonnen we met de parcoursverkenningen. Steven en Nancy reden het tweeluik Col d’Ornon en Alpe d’Huez op. Heidi, Koen en Emile reden het parcours van de large-triatlon. Het was enorm warm, onze fietscomputertjes gaven temperaturen ver boven de 38 graden aan. Een welgekomen pauze voor een ijsje en een kopje-onder in een fontein waren ons deel.

Maandag means werkdag, dus gingen Koen en Emile erop uit voor een korte maar stevige bricksession om de beentjes op spanning te brengen voor de aankomende wedstrijden.

Op dinsdag was het dan zover: de eerste wedstrijd van de week: 6,5 km lopen aan de voet van de Alpe d’Huez, vervolgens 15 km, 1170 hoogtemeters en 21 haarspeldbochten te overleven om tot slot te kunnen eindigen met 5,5 km (hard)lopen richting de finish. Dat 3Kant sterke duatleten heeft werd bevestigd door de verzameling top 10 plaatsen per leeftijdscategorie (Nancy 4e, Pascal 8e en Emile 7e) en een overwinning voor Steven – Stevie – Dekeyser!

• 

• 

• 

• 

Triatleten en duatleten werden herenigd op woensdag voor een herstel- en losrijd-rit, want op donderdag waren Heidi en Koen aan de beurt. In de namiddag was het aan de jongste 3Kant’ers. Fabian en Pauline zetten in dit wondermooi landschap hun eerste zwem-fiets-loop stapjes in de triatlonwereld! Wie weet het begin van een lange triatloncarrière…

• 

• 

Om 9u30 werd de triatlon op gang geschoten met een massastart voor de dames. Een kwartier later toverden 1300 mannen het Lac du Verney om tot een bruisende massa. 2200m zwemmen, 118km fietsen met de beklimming van Col de la Morte, Col d’Ornon en de afsluitende klim naar Alpe d’Huez op het menu. Op die laatstgenoemde stonden nog 3 rondjes van 7km op een hoogte van 1850m op hen te wachten.  Heidi denderde in haar gekende stijl als een stoomtrein naar Alpe d’Huez en ging op dit elan door voor haar afsluitende halve marathon. Het verwonderde ons dan ook niets dat ze de eerste plaats in haar leeftijdscategorie wegkaapte. Koen pakte het aanvankelijk iets rustiger aan en liet zich dan toch eens gaan op de beklimming naar Alpe d’Huez.

Steven kreeg maar niet genoeg van klim buiten categorie en bedwong de Alpe d’Huez voor een tweede keer tijdens de medium triatlon. We kunnen concluderen dat Steven zelf ook als buiten categorie mag gecatalogeerd worden… Hij klom sneller dan tijdens de duatlon en had zelf tijd om moppen te tappen en vrienden te worden met een Braziliaan, op overschot dus!

Als dessertje van deze mooie reis namen we afscheid van elkaar op de Col de Sarenne, wat ons betreft de mooiste klim van de regio. We komen volgend jaar (met meer 3Kant-ers?) zeker terug, c’était magnifique!