De 2e editie van IRONMAN Finland vond plaats in het skidorpje Tahko in hartje Finland. Het prachtige golvende landschap van bossen en meren zorgde voor een stevig parcours. Niettegenstaande dat ik reeds gekwalificeerd was voor het WK in Kona had deze race uitgekozen als sportief hoofdoel dit seizoen, vooral omdat de weersomstandigheden in Hawaii mij niet echt liggen 😉 Ik had mezelf drie doelen vooropgesteld: age-group podium, allround top-10 en een sub-9u IM.
Na een fietsverkenning op donderdag en enkele wandelingen door het dorp langs het loopparcours werd snel duidelijk dat een sub-9 heel moeilijk zou zijn. De voorbereiding liep vlot, mijn fiets had deze keer wel hetzelfde vliegtuig genomen en Carolien en de kindjes waren mee om te supporteren. Conculega, LTTDer, ex-3kanter en coach van enkele 3kanters Hannes Bonami had minder geluk met het transport van zijn fiets, maar op donderdag is hij die alsnog kunnen gaan halen aan de luchthaven. Samen stonden we vooraan aan de rolling start van deze age-group only IM. Hannes startte 5 seconden voor me, maar al snel zwom ik hem voorbij. In de eerste van twee zwemrondes vond ik maar moeilijk goeie voeten om in te zwemmen, maar in de tweede ronde kon ik aansluiten bij een groepje die me voorbij kwam. Na 1u02 kwam ik uit het water, niet slecht maar ook niet onder het uur zoals ik gehoopt had.
Vanuit de wisselzone was het al meteen klimmen geblazen, dat gaat niet zo soepel als je net uit het water komt! Toch kon ik al een paar triatleten inhalen, op mijn beurt werd ik ingehaald door een sterk rijdende Oostenrijker en een paar kilometer later ook door Hannes. Ik besloot mijn wagonnetje eraan te hangen en met ons drieën begonnen we rond te draaien en nog meer triatleten op te rapen. Sommigen konden niet volgen en anderen pikten aan, zo vormde zich een mooi achtervolgend groepje. Op het golvende terein was het opletten dat de groep op de klimmetjes niet als een accordeon bij elkaar kwam. We kregen ook een moto-escorte van officials die ervoor zorgde dat de non-drafting regels goed opgevolgd werden. Ik moet zeggen dat iedereen zich daar goed aan hield en dat er in onze groep geen tijdstraffen zijn uitgedeeld.
Net voor het eerste keerpunt, rond 45km, zagen we de leiders ons tegemoet rijden. Aan het keerpunt even snel rekenen: we zaten ongeveer vijf minuten achter op de eerste met nog acht triatleten ertussen. Hannes riep enthousiast: “We rijden al voor een top-10!” Eén voor één kon onze trein de koplopers inhalen, voor een groot deel dankzij die sterke Oostenrijkse machinist. Rond kilometer 75 kwam de bevoorading met de personal needs bags, tot mijn grote verbazing was ik de enige van de groep die stopte om mijn eigen sportdrank mee te nemen. Ik had nog een goeie 10km nodig om de groep weer in te halen, lichtjes in het rood gegaan, maar ik was er weer bij… oef. Verder bleven we goed ronddraaien en ongeveer na 160km haalden we de koploper in. Hannes vroeg of we nu aan kop lagen, ik dacht nog één iemand voor ons geteld te hebben, maar toen kregen we een moto van de organisatie te zien en was het duidelijk: head of the race! Op de laatste klim richting de finnish trok ik even door en alleen Hannes kon volgen. Nog vijf kilometer te gaan met twee Belgen op kop in Finland, het publiek die ons langs de kant toeschreeuwde en het haar op mijn armen stond recht!
Luid aangemoedigd liepen Hannes en ik als eersten de lege wisselzone in. Met nog een cameraman meelopend was dat toch serieus kicken! Door een iets snellere wissel kon Hannes met een kleine halve minuut voorsprong aan het zware loopparcours beginnen, stevige klimmetjes, lange gravelstroken… In de tweede ronde kon ik hem op een klim terug inhalen, erover gaan en ook (even) aan de leiding lopen. Maar al vrij snel liepen we terug samen en kregen we van de kant te horen dat een Fin achter ons een heel stuk sneller aan het lopen was. De latere winnaar kwam bij ons, maakte een korte babbel en was weer weg, daar konden we niet veel tegen doen. Rond 20km kreeg ik een ferme klop van de hamer en moest ik Hannes laten gaan en kort daarna passeerde een tweede Fin mij. Ai, toch geen vierde plaats. Ik moest alles uit de kast halen om toch te blijven lopen, hopen dat ik er door zou komen en één van de koplopers zou instorten. Na 30km begon het stilletjes aan weer beter te gaan, maar helaas was het podium al gaan vliegen. De laatste ronde kreeg ik weer vleugels omdat ik wist dat het bijna voorbij was. Toen kwam de laatste bocht en de laatste honderd meter met de rode loper naar de finnish.
Ongelooflijk: een vierde plaats op een IRONMAN! Nooit gedacht dat ik dat zou kunnen…
