Na een uitgestelde corona-editie was het op 6 augustus dan toch zover : Katelijnes debuut op een échte Ötillö-wedstrijd. Corona net voordien strooide wel enig roet in het eten waardoor we het zekere voor het onzekere namen en uiteindelijk besloten om de middelafstand in te ruilen voor de korte. 7,8km lopen en 1,5km zwemmen op en tussen de eilanden voor de Zweedse westkust zouden ons deel zijn!
De dag voordien hadden we al even van het zoute en behoorlijke warme (17° C) zeewater geproefd op een openbare zwemlocatie net buiten de Göteborgse binnenstad. Uiteraard gevolgd door de obligate kanelbulle! Koolhydraten stapelen zeg maar.
Na een verkwikkende nachtrust maakten we ons klaar voor een tramritje richting de ferry die ons naar Styrsö Bratten zou voeren. Eenmaal van de ferry stapten we meteen in swimrunland! De start- en aankomstzone lag net naast de aanlegsteiger en de atleten van de lange afstand waren zich al volop aan het klaarmaken voor hun start. Ze hadden net te horen gekregen dat hun parcours zou worden aangepast. Als gevolg van de stevige stormwinden was de noordelijke lus niet veilig en zouden ze twee keer de sprintafstand moeten afleggen met maar liefst 32 wissels. Tijdens onze briefing kregen wij volgende te horen: ‘Your swims are quite protected so there won’t be a problem but it can be choppy here and there.’ Vrij vertaald: de golven zijn slechts 1-1,5m hoog. Ik leefde er al helemaal van op!
Na het afhalen van onze bib en prachtige PAARSE badmuts was het wachten tot voor ons ook het startschot zou klinken. We stonden met een ruime delegatie van 41 duo’s aan de start en meteen na het startsignaal was het klimmen geblazen. Niet forceren en zien hoe we de eerste loopstrook zouden verteren. Na stukjes trail, rotsen en ook wel de nodige blubberstroken langs de kustlijn kwamen we aan de eerste zwemstrook. De zee ging wild tekeer en ik kon niet wachten om er in te springen! Katelijne moest me wat intomen, want ze hing immers aan de rekker en dan kun je maar beter allebei je zwembril op hebben. Op en neer, heen en weer ging het naar het eerstvolgende eiland. Swimrun op z’n best! Katelijne had ook last van andere golven namelijk van misselijkheid, maar die gingen gelukkig snel over. Achja, daar krijg je zeevrouwsbenen van!
De loopstroken over de eilanden waren behoorlijk technisch ook al lagen de rotsen er droog bij. Goed opletten waar je je voeten zet en niet overhaasten is dan het devies. Over de rotsen kruipen om toch zeker niet te vallen bleek ook een mogelijke tactiek, maar moesten wij niet gebruiken. Intussen wel genieten van het mooie uitzicht en de wind die door onze… euh badmutsen blies. Na elke zwemstrook was het ofwel klauteren ofwel zorgen dat je niet te hard op de rotsen werd gesmeten. Daar komt dat de echte swimrun spirit boven waarbij de één de ander helpt om veilig aan de finish te komen.
Tijdens de zwemnummers konden we gestaag opschuiven en tijdens het lopen werd de schade beperkt dus ik had wel in de mot dat een podiumplaats in het vizier kwam. Maar geen stress, het plezier blijft primeren…
…tot de laatste loopstrook, toen spande Katelijne haar sherpa in en was het gaan met die banaan! Eenmaal over de finish hoorden we dat de beslag hadden gelegd op een tweede plek! Straffe toebak van onze debutante.
@Gertjan aka Flipper
