Maand: september 2022

Op 11 september stond Corine aan de start van haar hoofddoel van dit jaar: 70.3 Ironman Erkner 🇩🇪 Lees hieronder haar verslag.

Na wat gemiste wedstrijden en weinig wedstrijdritme wist ik niet wat ik mocht verwachten. Op training draaide het goed maar dan 2weken voordien kwam corona nog even langs, dus ik ging wel zien de dag zelf.

1.9km 🏊‍♀️
Rolling start – al lopend het Dämeritzsee in en daar kwamen de eerste slagen. Met maar een temperatuur van 19,1°C was het even wennen. Die koude watertemperatuur ben ik niet meer gewoon. Al snel vond ik een paar voeten en kon ik heel comfortabel meezwemmen. De plezierbootjes zorgden af en toe voor de nodige golven maar ok, uit het water lopen en richting de fiets nu.
Eerste onderdeel ✔️

90km 🚴‍♀️
Hop de fiets op en weg zijn we. Je ziet ons binnen 90km terug. Een mooi licht golvend parcours tussen vele bossen maakten het aangenaam fietsen. Er werd zeer veel dubbel gereden waardoor ik tijdens het fietsen ‘de Ruud’ eens kon aanmoedigen (en omgekeerd ook natuurlijk). Rond kilometer 80 de bosjes moeten induiken voor een snelle plasstop en dan weer knallen voor de laatste 10.
Tweede deel ✔️

21.09km 🏃‍♀️
Ik spring van de fiets en loop de wisselzone in. Ik besef dat mijn benen zeer goed voelen en dus kon ik vol goede moed aan mijn laatste onderdeel starten. 3 rondes kregen we nog voorgeschoteld om dan op de atletiekpiste te eindigen. Dit liep vlot, zeer vlot. Ik draaide soepel rond en kon mijn ogen niet geloven als ik mijn ronde tijden zag. Even protesteerde de maag maar dit deed heel kort maar iets aan het tempo. Nadien jaagden we dit weer de hoogte in. Om dan juist nog in de laatste 2km wat krampen te krijgen in de mild en na dat eruit geduwd te hebben liep ik smooth richting de finish.

Aankomsttijd 5u15:44
Ik kon mijn geluk niet op en geloof het nog steeds niet dat ik 25′ sneller ben dan vorig jaar + PR op de halve marathon staat weer een beetje beter ☺️

Op naar volgend jaar 🏊‍♀️🚴‍♀️🏃‍♀️💪

Na een succesvol debuutseizoen, was ik (Debbie Sanders, nvdr.) al snel beginnen dromen van grotere duatlon- en triatlonwedstrijden. Het tweede grote doel van 2022 stond op 4 september te wachten: Powerman Zofingen, de zwaarste duatlon van het circuit, met ‘afgerond’ 10km lopen, 150km fietsen en nog eens 30km…euh….joggen. Niet enkel de lengte maar ook de hoogtemeters maken het parcours pittig. Gelukkig dit jaar geen flandrien-editie met onderkoelde atleten, maar een hele mooie en warme zomerdag in het noorden van Zwitserland.
De eerste run start al meteen met een stevige klim en een hartslag die het zenit inschiet. Na de eerste van twee rondes voel ik de frisheid uit de benen wegsijpelen en de dag is nog maar gestart.
Ik hou me aan mijn eigen tempo en probeer me niet zot te laten maken door de hoge snelheid van sommige andere agegroupers. Dat is altijd gemakkelijker gezegd dan gedaan.

Ook bij het fietsen gaat het vanaf het begin bergop. Mijn coach had me aanbevolen weg te blijven uit mijn hogere hartslagzone, maar mijn sporthorloge denkt er anders over. Aan de voet van de tweede langere klim van de eerste ronde heb ik al de drie koploopsters bij de agegroupers in het zicht maar die rijden bergop weer van me weg terwijl ik mijn benen probeer te sparen. Op een vlakke steenweg vlieg ik ze uiteindelijk vlot voorbij en kan vanaf nu mijn eigen wedstrijd rijden. Het is genieten in de beugels van mijn snelle TT-fiets! In de tweede van drie rondes begin ik ook enkele elite-vrouwen in te halen, die voor ons gestart zijn. Dat geeft wel een beetje moraal natuurlijk. Tijdens de laatste lus is ook bij mij het beste er af en ik voel mijn buik steeds meer samentrekken door de overvloed van suikers in combinatie met de hoge intensiteit. Uiteindelijk draai ik als 4de overall de transitiezone binnen.

De wissel verloopt wat moeizaam. Intussen moet ik dringend naar toilet maar een tri-suit uitdoen in een krappe hudo met een bezweet lijf is duidelijk niet evident. Van bij de eerste loopkilometer voel ik de buikkrampen opkomen. Ik probeer toch nog altijd enkele gelletjes in te nemen om de motor op gang te houden, maar ’t is continu de pijn verbijten. Doorlopen lukt daardoor niet, en ik zie een Duitse me terug inhalen. Uiteindelijk eindig ik 5de overall, en als eerste van alle agegroupers.

Moraal van het verhaal. Ik hou van dit langere werk, waar uithouding en doorzetting voor nodig zijn. Voeding blijft ook wel een aandachtspunt. Ik hoop alvast volgend jaar de krampen te vermijden en nog meer mijn ding te kunnen doen in de laatste run.
Nu wat ‘recupereren’ onder de vorm van een meerdaagse bivaktocht in de Pyreneeën en daarna opbouwen naar het laatste grote doel van dit seizoen: de Hel van Kasterlee!