Na een teleurstellende marathon tijdens de Ironman WC in 2018 werd mijn doel om sub9 te halen in Hawaï niet bereikt. Als revanche schreef ik me in voor IM Hamburg 2020, die door de pandemie een aantal keer moest worden uitgesteld, met als doel een nieuwe kwalificatie voor het wereldkampioenschap.
Flash forward naar 29 augustus 2021 waar ik in 8u47 een 11de plaats wist te behalen met een ticket voor Kona 2022 erbovenop. Na de race had ik ergens het gevoel dat hier nog wel wat verbetering inzat, altijd leuk als je het gevoel hebt dat je de grens nog kan verleggen. Het voordeel van de kwalificatie in 2021 was dat er geen druk meer lag op het seizoen 2022 en ik volledig kon inzetten het wereldkampioenschap.
Op 24 september was het zover en reisde ik af naar Honolulu om er in 10 dagen de jetlag te verwerken en te wennen aan het klimaat. Er stond nog een zware trainingsblok op het programma dat onder zonnige omstandigheden kon worden afgewerkt. Ik verbleef de eerste dagen bij Frank Smith, eigenaar van wat waarschijnlijk de 1e triathlon shop ter wereld was. Verhalen over de beginjaren van de Ironman op overschot. Heel eerlijk moet ik toegeven dat de trainingen al een tijdje niet goed gingen. Op de fiets had ik problemen om in de beugels te blijven en vermogen te leveren. Tijdens het lopen had ik nooit superbenen, wat je wel verwacht als je piekt naar één moment. Na een rustige taperweek met stretchen en foamrollen moest ik voor mezelf volhouden dat het op race day wel zou lukken, want anders was de strijd op voorhand al verloren.
Om 7u05 knalt de toeter (helaas geen kanon meer voor de AG) mijn wedstrijd op gang. We zijn met 600 AG M40-44 dit jaar vanwege 2 uitgestelde edities. Dit jaar ben ik van zwemtactiek veranderd, ik leg me bijna helemaal vooraan en doe zo weinig mogelijk moeite tijdens de eerste kilometer. Ook al is het chaos, doordat ik weinig inspanning moet leveren, valt het wel mee. Na 1500m probeer ik dan van voeten naar voeten te zwemmen tot ik de juiste vind die me naar de wissel brengen. Na 1u03 het zoute water uit, perfect op schema. De wissel verloopt vlot en ik spring de fiets op. Pace plan was om 250watt gemiddeld te rijden en zo veel mogelijk onder 300watt te blijven, wat in de eerste 70km mooi lukte.
Helaas, na goed 3u wedstrijd kreeg ik plots hevige pijn in de buik en aan beide gluteus medius. Ik kon geen vermogen meer leveren vanuit de beugels en de pijn was bij wijlen zou hevig dat het licht soms letterlijk uitging. Aan de volgende bevoorrading dan maar gestopt voor cola en iets van vaste voeding waardoor ik wel kon blijven fietsen hetzij enkel rechtop. De volgende 110km werd hierdoor eerder een zondagse rit dan een wedstrijd. Heel demotiverend, aangezien iedereen je inhaalt in de beugels en je zelf niet kan gaan liggen. Ik hoopte op materiaalpech zodat ik kon opgeven, maar helaas, na 5u20 rolde ik de wisselzone binnen.
In de tent kwam ik Filip tegen die blijkbaar ook een hele slechte dag had en die wist me nog enigszins te overtuigen om toch te starten met de marathon. Met zware maagkrampen ben ik beginnen lopen in de hoop dat het ooit zou stoppen. Mijn eetschema was ondertussen zodanig verstoord geraakt dat ik geen idee meer had of ik wel voldoende energie binnen kreeg. Bij elke bevoorrading dan maar gestopt voor Cola, banaan en Gatorade.
Lopen moest ik afwisselen met wandelen als de pijn te hevig werd. Na 100m wandelen kon ik dan opnieuw een stukje lopen, tot alles opnieuw begon. Ik denk niet dat ik ooit al zo afgezien heb en zelfs nu (2 dagen later) is mijn maag nog steeds niet hersteld. Een grote desillusie toen ik de finish bereikte. Pas een dag later heb ik naar mijn eindtijd gekeken (10u31). De IM in Hawaï doet zijn reputatie zeker de eer aan, 3de keer goede keer dan maar zeker.