Maand: oktober 2022

Na een teleurstellende marathon tijdens de Ironman WC in 2018 werd mijn doel om sub9 te halen in Hawaï niet bereikt. Als revanche schreef ik me in voor IM Hamburg 2020, die door de pandemie een aantal keer moest worden uitgesteld, met als doel een nieuwe kwalificatie voor het wereldkampioenschap.

Flash forward naar 29 augustus 2021 waar ik in 8u47 een 11^de plaats wist te behalen met een ticket voor Kona 2022 erbovenop. Na de race had ik ergens het gevoel dat hier nog wel wat verbetering inzat, altijd leuk als je het gevoel hebt dat je de grens nog kan verleggen. Het voordeel van de kwalificatie in 2021 was dat er geen druk meer lag op het seizoen 2022 en ik volledig kon inzetten het wereldkampioenschap.

Op 24 september was het zover en reisde ik af naar Honolulu om er in 10 dagen de jetlag te verwerken en te wennen aan het klimaat. Er stond nog een zware trainingsblok op het programma dat onder zonnige omstandigheden kon worden afgewerkt. Ik verbleef de eerste dagen bij Frank Smith, eigenaar van wat waarschijnlijk de 1^e triathlon shop ter wereld was. Verhalen over de beginjaren van de Ironman op overschot. Heel eerlijk moet ik toegeven dat de trainingen al een tijdje niet goed gingen. Op de fiets had ik problemen om in de beugels te blijven en vermogen te leveren. Tijdens het lopen had ik nooit superbenen, wat je wel verwacht als je piekt naar één moment. Na een rustige taperweek met stretchen en foamrollen moest ik voor mezelf volhouden dat het op race day wel zou lukken, want anders was de strijd op voorhand al verloren.

Om 7u05 knalt de toeter (helaas geen kanon meer voor de AG) mijn wedstrijd op gang. We zijn met 600 AG M40-44 dit jaar vanwege 2 uitgestelde edities. Dit jaar ben ik van zwemtactiek veranderd, ik leg me bijna helemaal vooraan en doe zo weinig mogelijk moeite tijdens de eerste kilometer. Ook al is het chaos, doordat ik weinig inspanning moet leveren, valt het wel mee. Na 1500m probeer ik dan van voeten naar voeten te zwemmen tot ik de juiste vind die me naar de wissel brengen. Na 1u03 het zoute water uit, perfect op schema. De wissel verloopt vlot en ik spring de fiets op. Pace plan was om 250watt gemiddeld te rijden en zo veel mogelijk onder 300watt te blijven, wat in de eerste 70km mooi lukte.

Helaas, na goed 3u wedstrijd kreeg ik plots hevige pijn in de buik en aan beide gluteus medius.  Ik kon geen vermogen meer leveren vanuit de beugels en de pijn was bij wijlen zou hevig dat het licht soms letterlijk uitging. Aan de volgende bevoorrading dan maar gestopt voor cola en iets van vaste voeding waardoor ik wel kon blijven fietsen hetzij enkel rechtop. De volgende 110km werd hierdoor eerder een zondagse rit dan een wedstrijd. Heel demotiverend, aangezien iedereen je inhaalt in de beugels en je zelf niet kan gaan liggen. Ik hoopte op materiaalpech zodat ik kon opgeven, maar helaas, na 5u20 rolde ik de wisselzone binnen.

In de tent kwam ik Filip tegen die blijkbaar ook een hele slechte dag had en die wist me nog enigszins te overtuigen om toch te starten met de marathon. Met zware maagkrampen ben ik beginnen lopen in de hoop dat het ooit zou stoppen. Mijn eetschema was ondertussen zodanig verstoord geraakt dat ik geen idee meer had of ik wel voldoende energie binnen kreeg. Bij elke bevoorrading dan maar gestopt voor Cola, banaan en Gatorade.

Lopen moest ik afwisselen met wandelen als de pijn te hevig werd. Na 100m wandelen kon ik dan opnieuw een stukje lopen, tot alles opnieuw begon. Ik denk niet dat ik ooit al zo afgezien heb en zelfs nu (2 dagen later) is mijn maag nog steeds niet hersteld. Een grote desillusie toen ik de finish bereikte. Pas een dag later heb ik naar mijn eindtijd gekeken (10u31). De IM in Hawaï doet zijn reputatie zeker de eer aan, 3^de keer goede keer dan maar zeker.

Na de tegenslagen de laatste maanden (kuitblessure, crash met de fiets tijdens het BK halve triatlon kleine drie twee weken voor D’Day en een zware hoest die me de eerste 5 nachten op Hawaï wakker hield) was het ultieme doel om te finishen, ik zou er alles aan doen om deze wedstrijd tot een goed einde te brengen, dus goed doseren, eten en hydrateren. Na een korte maar goede nacht ging om 4 uur de wekker. Waterdichte plakkers op de wonden leggen, tattoos plakken, insmeren, ontbijten, alles liep gesmeerd. Mijn gerief voor de wondverzorging nog in de transition bag laten plaatsen en dan wachten tot ik de pomp in handen kreeg om de banden op te pompen. Helaas het ventiel sloot niet goed aan op de pomp en de band liep leeg, dan maar naar de technische bijstand voor andere pomp maar er kwam maar geen lucht in. Ondertussen was het al tijd om de wisselzone te verlaten voor de start dus ik geraakte beetje in paniek. Maar ze stelden me gerust dat ze mijn band zouden vervangen terwijl ik aan ’t zwemmen was. Ondertussen waren de pros en de eerste age groupers al vertrokken.

Onze age group was de grootste bij de vrouwen, met een dikke 200 atleten vertrokken we op het hoornsignaal. De eerste honderd meters was het toch wat drummen maar erna kon ik toch mijn ritme vinden. Maar wat verder voelden mijn benen ineens heel zwaar en alle energie trok eruit weg, na het keerpunt bij de boot kreeg ik het echt lastig, ik voelde me misselijk. Uit noodzaak schoolslag beginnen zwemmen in de hoop terug bij positieve te komen. Alle sportdrank die ik voor de wedstrijd dronk lag er ineens terug uit. Een paar vrijwilligers op een speedbootje vroegen of alles ok was en volgden me een hele eind. Toch blij dat ik uiteindelijk na anderhalf uur uit het water was, maar mijn plakkers op de wonde aan de elleboog waren helemaal losgekomen dus in de wissel wat meer tijd genomen om de wondverzorging te doen. De vrijwilligers waren echt fantastisch, altijd klaar voor hulp en aanmoedigingen.

Het fietsen verliep relatief goed, af en toe kon ik toch in de beugels blijven liggen maar met de wonde aan de elleboog was het toch niet ideaal. Aan het keerpunt in Hawaï vergeten opnieuw insmeren en een paar kilometer later voelde ik de zon branden op armen en benen. Aftellen tot de volgende bevoorrading waar ik alle vrijwilligers persoonlijk gevraagd heb of ze zonnecrème hadden. Gelukkig was er toch iemand die een spuitbus bij had. Toch was het kwaad al geschied en had ik een zonneslag opgedaan, hoofdpijn gedurende de hele fietsrit. Maar ik ben voldoende blijven drinken en eten. De finish van het fietsen voelde al als een ware overwinning maar dan kwam het zwaarste onderdeel nog: de marathon in de hitte.

De eerste 10 kilometer verliepen relatief vlot, daarna slakkengang en bij iedere bevoorradingspost stoppen, genoeg drinken en ijs aannemen. Bij het binnenlopen van energy lab kruiste ik ploeggenoot Isabel, zij was al aan de de lange terugweg richting finish begonnen. De aanmoedigingen deden deugd. Door de gemiste loopkilometers de laatste maanden ben ik hier toch zwaar op de proef gesteld. Maar met Nathalie in gedachten (die voor veel zwaardere beproevingen stond) heb ik dit toch kunnen finishen.

De laatste mijl naar de finish en het warme onthaal aan de finishlijn zijn memorabele momenten die me steeds zullen bijblijven. Het was ook super fijn dat Liesbeth van TRT me stond op te wachten! Die finishknuffel zal ik ook niet rap vergeten! Zo dankbaar dat we dit avontuur samen konden delen.

Aan deze iconische wedstrijd hadden Nathalie en ik eerder dit jaar een fundraising gekoppeld ten voordele van vzw BIG against breast cancer. Op 30/8 stierf Nathalie aan borstkanker en daarom is deze wedstrijd nog meer dan ooit van symbolische waarde, een eer aan haar en al haar lotgenoten. Wie de fundraising nog wil steunen kan nog tot 10/10 een gift doen via BIG against breast cancer – Move4BIG Road2Hawaii – voor Nathalie († 30/08/2022) (moveforbig.org)

Begin 2020 werd Hamburg gekozen als wedstrijd om opnieuw gekwalificeerd te geraken voor de Ironman in Hawaii. Vanwege de pandemie werd de wedstrijd een aantal keer uitgesteld naar de uiteindelijk datum eind augustus 2021. Dit kwam goed uit want de kwalificatie was dan voor 2022 en niet 2021 waardoor ik dat jaar geen volle meer hoefde te doen en vooral kon plannen en trainen.

De wedstrijd in Hamburg verliep zeker niet vlekkeloos (welke wel?) maar met een mooie 8u47 wist ik toch de eerste plaats te behalen in mijn age group. Hawaii 2022 wordt mijn tweede deelname aan het officieuze WK na een eerdere passage in 2018, die ook niet vlekkeloos verliep en waar ik kon
finishen in een moeizame 9u27. Een paar jaar wijzer en beter geëquipeerd probeer ik dit jaar te eindigen onder 9u met hopelijk een mooie ranking tussen de sterren. Wie zelf wil kijken of het vlekkeloos verloop, je kan me volgen bib nummer 1542.

Al sinds mijn 16e, toen Luc Van Lierde voor de eerste keer in Hawaii won en ik mijn eerste sprint- en kwarttriatlons deed, zat de mythische IRONMAN World Championship in mijn hoofd.

Ik had het toen nooit voor mogelijk geacht dat ik er zelf zou staan. Enkele jaren later begon ik aan mijn studies en namen andere, meer studentiekoze hobbies, de plaats in van triatlon.

Zo’n 20 jaar later of 5 jaar geleden, besloot ik om terug met triatlon te (her)beginnen na verschillende andere hobbies zoals volleybal en judo.

Mijn eerste IRONMAN in Kopenhagen in 2018  was al meteen een succes met een tijd onder de 10 uur. Niettegenstaande ik heel tevreden over die tijd was, was er nog veel voor verbetering vatbaar. Dit deed me wel dromen dat een kwalificatie voor het WK ooit haalbaar zou zijn.

In 2019 deed ik 2 IRONMANs, maar in de helse omstandigheden van IM Cork in Ierland en door maagproblemen in IM Barcelona slaagde ik er dat jaar niet in om me te kwalificeren.

In 2020 gooide een gebroken middenvoetsbeentje 8 weken voor de wedstrijd roet in het eten. Gelukkig kon ik wegens corona mijn inschrijving voor IM Tallinn overdragen naar 2021.

Daar was het wel prijs: met een tijd van 9u07 haalde ik een 3e plaats bij de M40 en een 17e plaats overall én die felbegeerde Kona slot!

Dit seizoen besloot ik om deel te nemen aan IM Finland en daar om de knikkers te strijden. Op een vrij zwaar parcours en in een spannende strijd vooraan

werd ik met een tijd van 9u11 2e bij de M40 en 4e overall, een prestatie waar ik nooit van had durven dromen.

De temperatuur en vochtigheid in Hawaii deden me besluiten om hier alleen voor de ervaring mee te doen zonder er een sportief doel van te maken.

Het enige doel is hier de finish halen, mijn seizoen is al meer dan geslaagd. Eerst afwachten hoe mijn lichaam reageert op de jetlag en de omstandigheden.

Gelukkig ben ik 10 dagen voor de wedstrijd afgereisd om toch enigszins te kunnen acclimatiseren. Na hier in Kona al enkele trainingen gedaan te hebben voorspel ik dat het een hele zware dag zal worden, vooral bij het lopen is de hitte loodzwaar. Fingers crossed!

Gekwalificeerd te Vitoria-Gasteiz 10 juli 2022 (u niet onbekend!). Een Ironman waar je ballen voor nodig hebt om je gok op te wagen. Er hangt namelijk een soort vloek over deze stad: de kans dat je er ooit geraakt is vrij beperkt. Het meerdere deel van de Belgen heeft het niet gehaald, maar Steven De Backer zette door! Net als ikzelf toen de rest van mijn 4-koppige groepje een voor een forfait moest geven. 

ik zette de tocht alleen in. Steven ging er namelijk ook zijn na enkele dagen, en zo was er al zeker nog iemand om het avontuur genaamd Ironman mee te verkennen. Voor mij zou het de eerste zijn, na een kwartje als test te Beernem (Kallemoeie). Steven had echter de pech dat zijn vlucht werd gecanceld…. de rest van het verhaal ken je. 

Met twee 3Kanters konden we uiteindelijk toch de Belgische eer mee verdedigen! Ondanks de maagklachten tijdens de marathon kon ik de wedstrijd in temperaturen boven 35 graden uitlopen. Ik behaalde daarmee 2e plaats binnen mijn categorie, 6e dame algemeen. Ik had het geluk dat er 2 tickets in mijn leeftijdscategorie beschikbaar waren. 

Dit succes overviel me nogal, ik had er niet over nagedacht wat ik zou doen, “in case”. Ik begon pas met triatlon, kon mijn eerste open water zwemervaringen enkele weken voor de IM ontdekken (met veel plezier samen met andere 3kanters) en reed mijn eerste rit op een TT fiets de week voor vertrek. 

Gelukkig had ik een maat bij me die me verplichtte toch eens in die beugels te gaan liggen omdat ik het anders niet zou uithouden. 

Het “once in a lifetime” (en ook een stuk “you never know what life brings”) excuus haalde de bovenhand en ik besloot op deze kans in te gaan. Wetende dat ik tekende voor een aantal heel stressvolle maar ook speciale weken.

De weg naar Kona toe is al een overwinning op zich. Zeker dit jaar, binnen het gegeven dat de wedstrijd verdeeld is over twee wedstrijddagen door een uitgestelde Corona editie. 

Het fantastische aan heel dit verhaal is dat we binnen 3Kant met 4 (!) atleten zijn die dit jaar mogen meedingen voor de wereldtitel binnen de agegroups. Twee mannen, twee vrouwen. Mooier kon het niet zijn. Ook algemeen is ons Belgenland heel sterk vertegenwoordigd dit jaar! 

VOORBEREIDING

We hadden de rest van de zomer geluk met de temperatuur; ik zocht regelmatig de warmte op om te trainen in de hoop dat dit op 6 oktober nog effect zou hebben. 

Helaas kon ik leuke ideeën als rollen plaatsen in iemands sauna of trainen in de plantentuin niet omzetten in realiteit.  Tijdsgebrek dwong me heel efficiënt te zijn om alsnog zoveel mogelijk de beoogde trainingsuren te behalen.

Ik vertrok zo tijdig mogelijk om ter plaatse te acclimatiseren daar ik weet dat mijn lichaam nogal reageert op hitte en een hoge vochtigheidsgraad. Duimen dat het me lukt om te kunnen presteren binnen deze omstandigheden. Daarbij komt ook dat het parcours op zich een uitdaging is van begin tot einde. 

Zwemmen in een golvende oceaan, fietsen met crosswinds en hitte, lopen in zinderende hitte met energylab als kers op de taart. Maar, ik zou Isabel niet zijn als ik niet “all in” was voor zo’n avontuur. Ik heb er zin in en ik heb het gevoel dat we er met onze Belgische delegatie een hechte groep zullen vormen en veel plezier zullen maken. Ik hoop met een tevreden gevoel op een gezonde manier de finish te kunnen halen en doe mijn best om binnen mijn mogelijkheden, met mijn beperkte ervaring, dit toch zo goed mogelijk te doen!

Ik heb me kunnen kwalificeren voor Hawaii in Vichy op 22 augustus 2021, toen in age group 40-45. Dit was mijn allereerste volledige triatlon dus ik had totaal geen ambities om me te kwalificeren. Sterker nog, ik was helemaal niet zeker of ik een mogelijk slot wel zou aanvaarden omwille van de hoge kost en de ongelukkige timing ifv ons gezin. Maar goeie vriendin Liesbeth Verbiest van TRT wist zich ook te kwalificeren op dezelfde wedstrijd en in alle euforie spraken we af om samen het avontuur aan te gaan. Aangezien ik dit jaar 45 werd zal ik voor het WK racen als jongste van de age group 45-49. 

De voorbereiding verliepen super, veel lange duurtrainingen, stage met de club in Port Grimaud was super tof en na een reeks succesvolle triatlon wedstrijden sloot ik het eerste deel van mijn wedstrijdseizoen af op Alpen d’ Huez met een mooie eerste plaats in mijn leeftijdcategorie.

Jammergenoeg verliep het daarna niet meer zo vlot, een paar weken later kreeg ik scheurtje in de kuit waardoor ik het lopen een paar weken moest onderbreken. Het herstel verliep moeizamer dan gedacht en pas toen een maand later het gevoel in de kuit beter was crashte ik met de fiets tijdens het BK halve triatlon bij Lac de l’eau d’heure. Diepe schaafwonde in de elleboog en grote zwelling en schaafwonden op de heup. Nu is het hopen dat alles vlot geneest zodat ik tegen de race toch nog kan zwemmen en in de beugels kan fietsen.

Mijn ambitie om toch een mooie prestatie neer te zetten is nu fel afgezwakt naar in de eerste plaats kunnen starten én hopelijk ook finishen voor mijn vriendin Nathalie die op 30 augustus overleed aan borstkanker en waarmee ik samen eerder dit jaar een fundraising opstartte ten voordele van BIG against breast cancer.

Als koukleum kan ik relatief goed tegen de warmte, dus vermoedelijk zal dat voor mij nog meevallen. Eerder dit jaar finishte ik ook op de marmotte in extreem warme omstandigheden. 

De wind en vochtigheidsgraad zullen verradelijk zijn, wattages in de gaten houden en doseren, doseren en nog eens doseren is de boodschap. Ik verwacht dat het mentaal ook enorm zwaar parcours zal zijn omdat er maar weinig supporters zullen staan langs de eindeloos lange weg naar Hawii en bij het energylab (zwaarste onderdeel van het loopparcours). Maar met Nathalie in gedachten zal ik ongetwijfeld tot het uiterste kunnen gaan!