Na de tegenslagen de laatste maanden (kuitblessure, crash met de fiets tijdens het BK halve triatlon kleine drie twee weken voor D’Day en een zware hoest die me de eerste 5 nachten op Hawaï wakker hield) was het ultieme doel om te finishen, ik zou er alles aan doen om deze wedstrijd tot een goed einde te brengen, dus goed doseren, eten en hydrateren. Na een korte maar goede nacht ging om 4 uur de wekker. Waterdichte plakkers op de wonden leggen, tattoos plakken, insmeren, ontbijten, alles liep gesmeerd. Mijn gerief voor de wondverzorging nog in de transition bag laten plaatsen en dan wachten tot ik de pomp in handen kreeg om de banden op te pompen. Helaas het ventiel sloot niet goed aan op de pomp en de band liep leeg, dan maar naar de technische bijstand voor andere pomp maar er kwam maar geen lucht in. Ondertussen was het al tijd om de wisselzone te verlaten voor de start dus ik geraakte beetje in paniek. Maar ze stelden me gerust dat ze mijn band zouden vervangen terwijl ik aan ’t zwemmen was. Ondertussen waren de pros en de eerste age groupers al vertrokken.
Onze age group was de grootste bij de vrouwen, met een dikke 200 atleten vertrokken we op het hoornsignaal. De eerste honderd meters was het toch wat drummen maar erna kon ik toch mijn ritme vinden. Maar wat verder voelden mijn benen ineens heel zwaar en alle energie trok eruit weg, na het keerpunt bij de boot kreeg ik het echt lastig, ik voelde me misselijk. Uit noodzaak schoolslag beginnen zwemmen in de hoop terug bij positieve te komen. Alle sportdrank die ik voor de wedstrijd dronk lag er ineens terug uit. Een paar vrijwilligers op een speedbootje vroegen of alles ok was en volgden me een hele eind. Toch blij dat ik uiteindelijk na anderhalf uur uit het water was, maar mijn plakkers op de wonde aan de elleboog waren helemaal losgekomen dus in de wissel wat meer tijd genomen om de wondverzorging te doen. De vrijwilligers waren echt fantastisch, altijd klaar voor hulp en aanmoedigingen.
Het fietsen verliep relatief goed, af en toe kon ik toch in de beugels blijven liggen maar met de wonde aan de elleboog was het toch niet ideaal. Aan het keerpunt in Hawaï vergeten opnieuw insmeren en een paar kilometer later voelde ik de zon branden op armen en benen. Aftellen tot de volgende bevoorrading waar ik alle vrijwilligers persoonlijk gevraagd heb of ze zonnecrème hadden. Gelukkig was er toch iemand die een spuitbus bij had. Toch was het kwaad al geschied en had ik een zonneslag opgedaan, hoofdpijn gedurende de hele fietsrit. Maar ik ben voldoende blijven drinken en eten. De finish van het fietsen voelde al als een ware overwinning maar dan kwam het zwaarste onderdeel nog: de marathon in de hitte.
De eerste 10 kilometer verliepen relatief vlot, daarna slakkengang en bij iedere bevoorradingspost stoppen, genoeg drinken en ijs aannemen. Bij het binnenlopen van energy lab kruiste ik ploeggenoot Isabel, zij was al aan de de lange terugweg richting finish begonnen. De aanmoedigingen deden deugd. Door de gemiste loopkilometers de laatste maanden ben ik hier toch zwaar op de proef gesteld. Maar met Nathalie in gedachten (die voor veel zwaardere beproevingen stond) heb ik dit toch kunnen finishen.
De laatste mijl naar de finish en het warme onthaal aan de finishlijn zijn memorabele momenten die me steeds zullen bijblijven. Het was ook super fijn dat Liesbeth van TRT me stond op te wachten! Die finishknuffel zal ik ook niet rap vergeten! Zo dankbaar dat we dit avontuur samen konden delen.
Aan deze iconische wedstrijd hadden Nathalie en ik eerder dit jaar een fundraising gekoppeld ten voordele van vzw BIG against breast cancer. Op 30/8 stierf Nathalie aan borstkanker en daarom is deze wedstrijd nog meer dan ooit van symbolische waarde, een eer aan haar en al haar lotgenoten. Wie de fundraising nog wil steunen kan nog tot 10/10 een gift doen via BIG against breast cancer – Move4BIG Road2Hawaii – voor Nathalie († 30/08/2022) (moveforbig.org)
