Na 2 jaar kommer en kwel door Covid19 gaat de Challenge Geraardsbergen eindelijk door! Sinds 2020 was hij namelijk uitgesteld door de gekende omstandigheden..
Langs de éne kant keek ik er heel hard naar uit om nog eens een halve triatlon te doen, maar langs de andere kant was het met een bang hartje door mijn slordige voorbereiding wegens tijdsgebrek. Nog geen meter in de Vlaamse Ardennen gereden… Dus niets van hoogtemeters getraind!
Dan maar vertrouwen op mijn sterke basis die ik al jaren onderhoud. Het zwemmen zou ook een avontuur worden als je slechts 2 zwemsessies achter de rug hebt in “Vosselare Put”.

Het belooft een heel mooie “sportdag” te worden, een zomerse zondag met een briesje uit het noordoosten. Samen met mijn ouders nog een koffietje op terras in “De Gavers”, en omstreeks 10u30 begeven we ons naar de start.
Door te weinig seingevers langs het fietsparcours was er een half uur vertraging…. Was me dat warm om te staan wachten met dat wetsuit aan! Het zweet drupte me al af voor ik moest beginnen! Nog nooit zag ik er zo naar uit om in dat water te duiken!
1,9km zwemmen, door mijn beperkte voorbereiding rekende ik op zo’n 45min zwemmen. Het ging onverwacht vlotter dan ik dacht, geen enkel probleem tijdens die beproeving! Ik kom uit het water na 37min! Veel beter dan verwacht! Super! Ben content!

Na een “no stress” wissel begin ik aan de fietsrit van 90km met 2x De Muur, 2x Congoberg en gene meter vlak. Ik beslis om heel gedoseerd te rijden met mijn hartslagen perfect binnen mijn veilige zone. Mijn vochtgehalte goed op peil houden met de nodige suikers en zouten is van levensbelang om hopelijk zonder krampen de halve marathon te kunnen aanvangen! Ik rijd het parcours vlot door, de beklimmingen verteer ik heel goed! Eigenlijk heel tevreden met mijn huidige conditie. Ik geniet van de ambiance en aanmoedigingen van de vele toeschouwers. Wat is het toch zalig om zo een wedstrijd (evenement) te kunnen bijwonen : een fantastische sport waar iedereen respect heeft voor elkaars prestatie! Top!

Ik rij nog een mooi gemiddelde van 33km/u! Alweer overtref ik mijn eigen. Altijd een super gevoel op dat fietske! Na 2u45 kom ik aan de wissel om mijn loopschoenen aan te trekken voor de afsluitende halve marathon!
Eerst een aanloopstrook van 9km naar de markt van Geraardsbergen waar de finish gelegen is, dan nog 2 zware, plaatselijke ronden met een paar pittige klimmetjes ertussen. Lap, daar had ik geen rekening mee gehouden! Ik probeer mijn tempo van 4min45sec/km aan te houden wetende dat ik dit moet aankunnen. De sfeer zit super langs het parcours, vooral in de passage langs de Markt is de ambiance top! Bij elke bevoorrading de tijd genomen om te verfrissen… Alles op schema!
Ondertussen Debbie nog een paar kilometer gehaast, die won in haar categorie! Super gedaan! Wat een Teamspirit! Forza 3KANT!!

Ik loop de finish over in 5u13min. Kan beter, maar ben super tevreden over mijn prestatie! Thanks voor de vele aanmoedigingen, beste mensen! Ik heb alweer met volle teugen mogen genieten van deze geweldige sport : dat maakt een mens gelukkig! Op naar de volgende!

3 juni 2022…
De eerste sprint werd al door enkelen getrokken om nog tijdig aan de inschrijvingen te zijn, maar even later stonden negen 3kanters klaar om de arena van de Oude Kale een beetje meer rood, wit en zwart te kleuren. Behalve Jeroen, die zorgde voor een bruine retrotint (en het bier en de frieten achteraf). Op het programma stond een natuurloop van 7 of 13km in het natuurgebied van de Oude Kale in hometown Lievegem. Deze wedstrijd wordt jaarlijks georganiseerd onder 3kant-vlag in samenwerking met S(tarten) I(s) A(ankomen) op de vrijdag voor Pinksteren. Onverharde kronkelweggetjes in een mooi natuurgebied: de ideale start van een lang weekend!

Filip-enkel-de-eerste-plaats-telt stond samen met Jeroen en ondergetekende (Gertjan Winten, nvdr) op de eerste rij om de sponsors goed in beeld te brengen bij de start. Na een paar honderden meters vormde zich een heus 3kant peloton. Aangezien we als 3kant van triatlon een teamsport maken, besloten we dan ook de vlucht met daarin kopman Filip te beschermen. De eerste km’s werd er nog gegrapt en gegrold en trok oude krijger Antoon de kop. Helaas bleek hij per abuis zijn fietsbenen te hebben meegenomen en moest hij iets later even aan de kant voor een stretch en yogasessie. Ook enkele anderen hadden daarna hun adem nodig voor andere zaken, maar iedereen bleef wel redelijk binnen elkaars vizier.

Toen Jeroen even later ‘zijn schoenveters moest binden’ zat het spel op de wagen en werden de gaten beetje bij beetje groter. Op die manier slopen Nicky en ondergetekende stilletjesaan weg van de rest.

Iets verder in de wedstrijd speelde Katelijne en Jozefien voortdurend haasje-over voor de plek van 1e 3kant-dame op de lange afstand.
Op de korte afstand had Corine zich immers de 1e plek toegeëigend. Een opsteker na enkele weken zonder veel trainingsarbeid! Onderweg werd er luid gesupporterd door de seingevers, niet verwonderlijk aangezien dit ook allemaal 3kanters waren. Gelukkig stuurden ze ons ook in de goeie richting en tikten de kilometers vlot weg. Eenmaal enkelen de finishlijn (of het frietkot?) roken, konden ze nog iets extra’s uit de benen schudden. Davy naderde plots op Nicky en mij en ging er meteen over. Het signaal voor mij om mee te glippen en Davy nog wat op te peppen voor het eindschot. Ook Jozefien kon Katelijne op kousenvoeten naderen om zo mee in de slipstream richting finish te stomen.

De finale trapjes om terug de brug op te komen deden bij de meesten pijn, maar toch had iedereen nog een stevige eindsprint in petto. Zo klopte ikzelf Davy in de laatste rechte lijn, gaf Pieter-Jan een onbekende koptelefoonloper een oplawaai en kon Jozefien Katelijne verschalken met een fotofinish. Al even voordien had Filip de duimen moeten leggen voor oud-3kanter Jensen en vrede nemen met een vierde plaats. Tussen al dat sprintgeweld werkte Steven De Backer zijn duurtraining af en rende helemaal zen over de eindstreep.
Daarna was het tijd om de raceverhalen te delen bij een droogje en een natje. Gezellig zo’n wedstrijd!

Voor deze halve triatlon in de Vogezen (Belfort triatlon distance L) was het nog effe afwachten of ik (Heidi Wouters) me voor deze wedstrijd volledig zou kunnen “smijten” want ik had na het fietsongeval tijdens de ministage (zie verslag Steven DB) nog regelmatig draaiingen. Nog steeds prijs ik mezelf enorm gelukkig dat ik als bij wonder weinig lichamelijke schade opliep. Mijn helm had de zware klap opgevangen want die was op drie plaatsen gebroken maar ikzelf en mijn fiets hadden enkel een paar kleine “pijntjes”.

De wedstrijd was op zaterdag, maar we kozen ervoor om met ons gezin er het hele hemelvaart weekend te verblijven. Ideaal voor Pascal (mijn man) om langere stevige fietsroutes te doen en voor mezelf om het heuvelachtige fietsparcours grondig te verkennen.

Vrijdag naar de registratie, nog wat los zwemmen in het meer bij de camping en alle materiaal klaarzetten zodat ik met een gerust hart kon slapen. Zoals gewoonlijk een kleine drie uur voor het startschot van 9u opstaan en ontbijten. Nog wat twijfelen of ik een windvestje zou aandoen tijdens het fietsen voor de afdaling van de ballon d’alsace want de weersvoorspellingen waren toch niet super. Gelukkig hadden ze er dit jaar een rolling start van gemaakt want een massastart zou voor mij een nachtmerrie zijn. Het zwemonderdeel waren twee rondes met een Australian exit. Hoewel ik een relatief goed gevoel had tijdens het zwemmen kwam ik toch pas na een kleine, teleurstellende 40 minuten uit het water.

In de wisselzone nam ik wat meer tijd om draaiingen te vermijden. Op de fiets kwamen de benen maar moeilijk op dreef. Het parcours was niet volledig afgesloten voor verkeer en af en toe moest ik in de remmen voor auto’s die veel te traag reden. Alhoewel het een niet stayer wedstrijd was passeerde er na kilometer 30 een groepje van een tiental fietsers. Die heb ik snel opnieuw ingehaald en door de vele heuveltjes ze nog allemaal uit het wiel gereden nog voor de klim naar de ballon d’alsace begon. De benen begonnen erdoor te komen en het windvestje was totaal overbodig want de zon deed de temperatuur goed stijgen. Na de ballon wist ik dat het niet zo zwaar meer was en bleef ik tempo maken tot de wisselzone.

In de wisselzone aangekomen hoorde ik de speaker roepen “la troisième femme aidie woetèrs”. Hahaha, zalig, als die Fransen mijn naam proberen uitspreken. Ook deze wissel deed ik het rustig aan en na een eerste lus lopen riep Pascal, “tweede vrouw overal”, door de rolling start had ik de tweede blijkbaar al ingehaald zonder ze echt fysiek gepasseerd te hebben. Net zoals het fietsparcours was het loopparcours ook super mooi met voornamelijk grindpaden. Een hele delegatie MTV triatleten deden hier ook mee dus ik kreeg ook aanmoedigingen van hun sympathieke supporters. Dat deed me al dromen om volgend jaar ook naar deze wedstrijd af te zakken met ons 3kant team en er ook een club gebeuren van te maken.

Bij deze wat reclame voor de Belfort triatlon, hele mooie wedstrijd op 600km van Gent en voor elk wat wils want op zaterdag stond er naast de halve nog de kids triatlon op het programma, en op zondag kon nog worden deelgenomen aan een sprint en/of een kwart.

Nog twee rondes lopen en het was geklonken. Met de snelste fietstijd, als tweede dame en eerste bij de masters finishen gaf me nog wat extra vertrouwen voor wat nog volgt dit seizoen.

3Kant: Dag Nicky bedankt om even tijd vrij te maken voor dit interview. Je bent nu 3 jaar lid van van 3Kant triatlon team, maar je hebt natuurlijk een langere sportieve historiek. Je bent lang pistier geweest natuurlijk hier in het Gentse. Aan welke leeftijd ben je daar mee begonnen en hoe ben je daar in gerold?

Nicky Vermeersch: Ik was eigenlijk oorspronkelijk voetballer. Maar omdat ik klein was van gestalte werd ik vaak niet in de kern gezet. Dan heb ik de keuze gemaakt voor een individuele sport en ben zo aan mijn 16 jaar in het wielrennen gerold. Dat zat voor een stuk ook bij ons in de familie. Mijn pa, nonkels en neven hebben bijna allemaal gekoerst. Niet op een super hoog niveau maar het zat wel in ons bloed. 

Zelf heb ik 1 grote overwinning gehad op een interclub wedstrijd in Pittem. Waar Tom Boonen 2e eindigde. Samen hebben we 80 km in de aanval gereden, zijn er nog 4 bijgekomen maar ben ik uiteindelijk wel als eerste gefinisht. 

Daarnaast heb ik verschillende wegkoersen gewonnen in binnen- en buitenland, meerdere Toekomst 6-daagses gewonnen, 6 x deelgenomen aan een prof 6-daagse (waaronder 2 x Gent en 3 x deelname Wereldbeker op de piste) en behaalde ik een 5e plaats op het WK in Kaapstad.

Op de piste draait het vooral rond souplesse en snelheid. Het is een specialiteit op zich. Het vraagt ook een ander koersinzicht. Op de weg moet je vooral de koers goed kunnen lezen. Op de piste moet je heel veel zaken volgen (tegenstanders, scorebord) en moet je heel vaak beslissingen nemen in een fractie van een seconde.

Gent is qua Zesdaagse toch nog wel op sportief vlak de mooiste Zesdaagse die er is. Het Kuipke staat in het circuit ook wel bekend als de moeilijkste piste ter wereld. Als je daar kan rijden, kan je overal rijden. Het is steiler, smaller en spectaculairder.

De constante aanwezigheid van het publiek, daarmee moet je wel een beetje oppassen want de adrenaline zorgt er voor dat je soms wel eens over je limiet gaat. Maar uit je fouten leer je. In het buitenland zijn de pistes vaak groter (250 meter vs 166 m in het Kuipke) maar ontbreekt de gezelligheid. VIPS zitten daar vaak op het middenplein te eten en dat wordt afgewisseld met optredens van lokale artiesten en zit je er soms uren met je vingers te draaien.

• 

• 

3Kant: Je bent dan ook een aantal jaar semi-prof geweest bij Domo Farm Frites? 

Nicky Vermeersch: Ik heb dan 2 jaar lang bij de beroepsrenners gereden maar dan als semi-prof met een Bloso-statuut.

Bij Domo Farm Frites hebben we ook bekende coureurs gehad als ploegleiders zoals Erik Vanderaerden, Johan Capiot en Dirk Dewolf. Ze kunnen heel veel bijbrengen omtrent koersinzicht en hoe je juist een sprint aantrekt. Je wordt eigenlijk vanuit de wagen van de ploegleiding super hard aangestuurd met wat je moet doen. Meegaan met de vroege vlucht, als dat niet lukt wordt je ook meegegeven waar je vooraan moet zitten. Soms draaiden ze ook wel eens wat hoempapa-muziek door de oortjes tijdens de wedstrijd om ons een beetje te entertainen. Het moest niet altijd even serieus zijn. 

Eigenlijk was ik op zoek naar een goede ploeg om mijn wielercarrière verder te zetten. Op dat moment was ik in onderhandeling met Lotto maar werd ik jammer genoeg het slachtoffer van een hartfalen. Wat qua timing eveneens bijzonder jammer was want ik was ook geselecteerd voor de Olympische selectie van Athene 2004.

3Kant: We kunnen ons voorstellen dat het als gedreven sporter niet makkelijk is om met zoiets om te gaan?

Nicky Vermeersch: Ik heb tijdens een wedstrijd in Latem op 23-jarige leeftijd een hartstilstand gehad. Een paar dagen daarvoor zat ik nog in Colombia voor een wedstrijd. Daar voelde ik me al niet zo goed en heb ik uiteindelijk moeten opgeven. Bij het terugkeren in België heb ik op uitnodiging deelgenomen aan een criterium. De combinatie van vermoeidheid en jetlag hebben het voorval zonder twijfel in de hand gewerkt.

Tijdens het criterium in Latem heeft iemand de MUG gebeld en die waren toevallig vlakbij en waren gelukkig in staat om mij te reanimeren. Mijn hart was werkelijk op hol geslagen. Voor de reanimatie had ik een hartslag van 285 maar zelfs dan circuleert je bloed niet wat eigenlijk maakt dat je kan stikken. Gelukkig verliep de reanimatie zeer goed.

Na een hartstilstand was de keuze snel gemaakt: absolute topsport was voor mij geen optie meer.

3Kant: En dan toch besloten om het sporten verder te zetten. Waarschijnlijk een kwestie van echt niet zonder kunnen. Maar dan kies je direct voor 1 van de meest uitdagende duursporten die er zijn: triatlon.

Nicky Vermeersch: Inderdaad, mijn hart en lijf vroegen er gewoon om. Ik heb 10 jaar niet gesport en voelde mij daar helemaal niet goed bij. Dus in overleg met mijn cardioloog heb ik het sporten terug opgenomen maar nu blijf ik mooi binnen mijn limieten. Zo blijf ik ongeveer op 80 procent van mijn maximum en ga ik niet boven hartslag 160.

Oorspronkelijk begonnen met een start-to-run. In het begin kon ik zelfs geen kilometer lopen. Daarna 5km gelopen, daarna eens de 10 km van Gent. Dus logischerwijs volgt dan de marathon.

Dan dacht ik: waarom stel ik niet eens een doel voor een goed doel. Zo kende ik iemand die MS heeft en een rolstoel nodig had. Die koste 4000 euro. Bedoeling was dat iedereen een gift mocht geven en zijn naam op mijn truitje mocht zetten. Zo heb ik 1300 euro bij elkaar gespaard. Rotterdam was daarbij mijn eerste marathon.

Toen had ik tegen mezelf gezegd: als ik 40 ben wil ik een Ironman doen. 
En zo had ik mij ingeschreven voor de Ironman van Nice. Maar tijdens de wedstrijd in Nice waren de omstandigheden zo uitzonderlijk dat de afstanden werden ingekort. Het was zo zwaar dat ik zelfs niet aan het lopen wou beginnen om mezelf niet in gevaar te brengen.

Als revanche heb ik me dan een paar weken later ingeschreven voor de Ironman van Vichy en daar heb ik gelukkig wel kunnen finishen alhoewel de omstandigheden ook wel heel zwaar en warm waren.

3Kant: Je hebt hier een goed draaiende snookerzaal, vind je wel voldoende tijd om te trainen? We kunnen ons voorstellen dat de Corona-episode niet de makkelijkste was om door te komen?

Nu vraag ik mezelf soms af hoe ik dat eigenlijk ooit gedaan heb. Soms duurtrainingen van 6 tot 7 uur en daarna nog gaan afsluiten in de zaak. Ik was ook wel vaak echt moe in sommige periodes.

Na Covid is het allemaal wel iets hectischer geworden en is het iets moeilijker. Tijdens de corona-periode was de onzekerheid het moeilijkste. Nooit weten wanneer je verder kan doen, terug opendoen. Gelukkig houd ik de zaak open met mijn zus en konden we elkaar oppeppen. Nu zijn we natuurlijk superblij dat we tijdens Covid niet de handdoek in de ring hebben gegooid. In totaal zijn we een jaar dicht geweest. Dat is dus ook een jaar zonder inkomsten. Nu zijn de gunstmaatregelen allemaal opgeschort en betalen we een groot stuk terug. We zijn gelukkig al 16 jaar bezig en hebben een goede basis gelegd en hebben nu terug een paar goeie maanden achter de rug.

3Kant: En dan heb je besloten om de club zelf als sponsor te gaan ondersteunen. Hartelijk dank daarvoor. Elke atleet kreeg een kwalitatieve rugzak die er echt op gemaakt is om mee te kunnen nemen als transition bag naar de wedstrijden.

Nicky Vermeersch: Het is omdat ik er me zelf heel goed bij voel en de groep fantastisch aan elkaar hangt. Dus toen ik de kans kreeg om zelf iets voor de club te doen en ook mijn zaak bekender te maken heb ik niet getwijfeld om dat te doen.

3Kant: Bedankt voor het interview Nicky, veel succes op je komende Challenge-wedstrijd in Geraardsbergen en graag tot binnenkort op training, wedstrijd of hier aan één van je snookertafels!

Stralend zonnetje, 19°: ideaal weer, behalve de redelijk strakke wind die het water wat onstuimig maakt. Met 3 driekanters staan we aan de start: Steven De Backer, Robbe Deweirdt en ikzelf, Koen Vanderpaelt.

Zaterdagmorgen met enige twijfels vertrokken naar de kwarttriatlon in Berlare. Ik ben net hersteld van een lichte verrekking in mijn rechterkuit en heb de laatste 14 dagen 2 maal 6 km gejogd…

Om 13u30 laten de officials ons los voor wat 1000m zwemmen moet worden. Ik voel me al snel veilig, want na 100 m komt er een dame in kajak naast ons varen en roept dat we naar rechts moeten, uit schrik dat we de boeien niet goed passeren. Ik laat haar brullen, wat door onze zwemtrainingen in de BLM kunnen we perfect navigeren. Bij het ronden van de achterste boei wordt er serieus wat geduwd en getrokken, maar de tijd dat ik daardoor in paniek sloeg, is gelukkig gepasseerd. Na iets meer dan 18 minuten kom ik achteraan een grote groep uit het water. Sterke twijfels over die kilometer, maar daar baal ik niet om. Steven en Robbe waren een halve minuut eerder uit het water, dus allemaal samen in de wisselzone.

• 

• 

Steven zijn wissel is een stuk sneller dan die van Robbe en mezelf. Hij heeft hier dan ook uitgebreid op geoefend en was, o.a. met elastiekjes aan zijn schoenen, perfect voorbereid. Robbe en ik stappen samen op de fiets en proberen ons wagonnetje aan te haken aan een passerende TGV. Ik vind geen adem om te drinken of om een gelletje te nemen en moet ze laten rijden. Even later lost ook Robbe. Een paar kilometer verder de volgende TGV. Zelfde snelheid als de eerste, dus ook die moet ik laten rijden. Robbe kan dat tempo wel aan en rijdt van me weg. Paar kilometer verder, derde TGV. Ik ben ondertussen terug op adem en spring mee. Het gaat er wel stevig aan toe: achter elke haakse bocht een spurtje op de trappers om het wiel terug te pakken en op de Donklaan elke ronde pieken tegen de 49km/u: mijn maximum. Maar er is geen alternatief: achter ons de grote leegte… En het gaat vooruit. We naderen een groep waar ik zowaar 2 driekanters kan in herkennen, door onze strakke opvallende pakjes. Net aan de wissel hebben we ze te pakken en duiken we met meer dan 25 man de wisselzone in. Bij het passeren roep ik Steven wat aanmoedigingen toe en die kijkt verbaast op. 3 Ronden lopen, goed voor bijna 11 km. Ik wissel rustig en meet mezelf een rustig tempo aan, kwestie van het einde te halen. En dat lukt wonderwel. Met plezier haspel ik de eerste 2 ronden af. Bij het begin van de derde ronden beginnen mijn kuiten wat te protesteren. Dus versnel ik niet maar loop zonder problemen, in een vlak tempo op 59 minuten binnen.

• 

• 

• 

Totaal: 2u31, 111plaats op 210 finishers over all. Persoonlijk beste ooit? Wel dankzij de dames die minder kans hebben om te stayeren en een 40-tal pwc-deelnemers die pas in november zijn beginnen trainen voor hun eerste triatlon en dus nog niet top waren. Robbe heeft me tijdens het lopen 10 minuten aan mijn broek gelapt, en eindigt knap 70^ste. Steven deed nog eens 2 minuten beter en wordt nog knapper 61^ste.

En nu versta ik wat onze peetvader, Karel Blondeel, ooit tegen me zei: een wedstrijd tegen 90% afwerken. Ik heb er nooit meer van genoten als zaterdag, de hele wedstrijd lang! Smaakt naar meer.

Een paar maand geleden opperde Joel het schitterende idee om een soort mini-stage met de club te voorzien. Jammer genoeg kon niet iedereen er bij zijn in Port Grimaud en dit was een mooie gelegenheid om terug een aantal atleten samen te krijgen voor een tof clubmoment.

Als bestemming kozen we voor het zeer West-Vlaamse “Woumen” in de buurt van Diksmuide. We konden er tegen een vriendenprijsje genieten van een schitterende accommodatie van Sport Vlaanderen. Bernard was bovendien zo sympathiek (zoals altijd) om er met de wagen heen te rijden zodat de rest er bagagevrij naar toe kon fietsen.

Dag 1 begon zoals vele 3Kant-trainingen aan de Topsporthal. Iedereen had er duidelijk veel zin in, maar wat wel in het oog sprong was het verschil in volume qua bagage tussen de mannelijke en vrouwelijke deelnemers. Heidi droeg een tas die haar bijna onzichtbaar maakte wanneer ze die van de grond tilde. “Ja maar mijn hoofdkussens zitten daarin, zonder kan ik eigenlijk niet goed slapen.” Achteraf zou blijken dat ze deze toch beter op haar fiets had bevestigd!

Er was een mooie route voorzien van een 100-tal kilometer richting bestemming. De wind stond soms in het nadeel en sterke man Pieter Sacré nam spontaan een groot deel van het kopwerk van zijn rekening. Het golvende landschap gleed voorbij en keuvelend over een vaste resem triatlontopics (wedstrijden, carbonschoenen, dubbele powermeters, Filip zijn nieuwe Canyon…) bereikten we de bestemming.

Net toen we de oprijlaan wilden aansnijden botsten we bijna op een bord “Vers hoeve-ijs op 20 meter”. Zoiets is een teken van hogerhand. Dat mag je niet negeren. Tijd om de koolhydraten aan te vullen met knisperend frisse chocomelk en ijscoupes waar zelfs de gemiddelde zwaargewicht bokser het moeilijk mee zou hebben. Elianthe en Fei staken letterlijk nog een tandje bij en lepelden elk hun gigantische porties “Fraise” en “Salty Caramel » naar binnen. 2-0 voor de dames.

• 

• 

De accomodatie van Sport Vlaanderen was werkelijk tiptop. Brandschoon, superruim en aangezien wij het enige aanwezige team waren, kreeg quasi iedereen een individuele kamer toegewezen.

• 

• 

Na het avondeten trokken we er nog even op uit om al die bijkomende calorieën wat te laten zakken en doken we het ruime natuurgebied “De Blankaart” in dat net naast de accomodatie lag. Een ruim en wondermooi gebied met heel wat watervogels en riante flora. De Westhoek heeft als stiltehoek in België zeker zijn charme. De avond afronden gebeurde op het terras van een nabij gelegen café waarbij de ober ons mocht bedienen met een brede selectie streekbieren en Appletizers.

• 

• 

Na het ontbijt kozen 6 atleten voor de lange rit, uitgestippeld door Pieter. Een slordige 150km met een uitdagende passage in het Heuvelland en 2 beklimmingen van de Kemmelberg. Er was ook een kortere versie van 100 km voorzien over Brugge voor zij die vroeger in Gent wilden zijn.

In de buurt van Ieper kwam het jammer genoeg tot een aanrijding. Pieter en Steven misten een afslag naar links en reden rechtdoor. Heidi en Elianthe draaiden wel degelijk naar links af maar werden daarbij aangereden door een andere fietser die rechtdoor ging. Die fietser in kwestie was ook heel moeilijk te zien en had heel wat snelheid mee. Hij kwam blijkbaar van een afzink die eindigde in een kleine bult naar boven waardoor hij even uit het zicht was. De schrik sloeg iedereen om het hart want zoiets meemaken jaagt iedereen de daver op het lijf. Lichamelijk viel de schade bij Heidi en Elianthe al bij al mee. Een gehavende vinger, schaafwonden aan de neus en hoofdpijn van de klap. De gescheurde helmsluiting maakte ook nog eens duidelijk waarom het noodzakelijk is altijd een helm te dragen en we dit ook verplichten bij onze clubritten. De rijder van het andere team was er misschien nog het slechtst aan toe. Klaagde van pijn in de schouder en werd even later door zijn vriendin opgehaald en naar het ziekenhuis gevoerd.

Zoals altijd met dergelijke ongevallen is het in een wip gebeurd, gelukkig zonder veel erg deze keer. Geconcentreerd en voorzichtig blijven is dus de boodschap!

Eens de rust was terug gekeerd vatten we met het resterende deel van de groep (Elianthe en Heidi besloten om met de trein terug te keren naar Gent) de rest van de rit aan die ons via een slingerend lint door een mooie reeks West-Vlaamse dorpjes voer. De mooie klimmetjes en het schitterende weer zorgden er voor dat we na een tijd ook ons goed humeur terugvonden. Vanaf kilometer 100 was iedereen al in gedachten bij de spaghetti die we in de roeiclub zouden naar binnen spelen, want die coupe Fraise was er inmiddels wel al weer afgereden.

Bilzen 111

Terwijl een groepje 3kanters zich voorbereidde op het nakende seizoen in Flanders Fields. Stond een andere 3kantster aan de start van haar eerste triatlon van 2022.  De Bilzen111 was plaats van de afspraak voor Debbie.

“Eén kilometer zwemmen, 100 kilometer en 10 kilometer lopen. Een formaat dat me als betere fietser wel zou moeten liggen…eenmaal ik de eerste natte kilometer heb overleefd. Mijn zwemtempo is nog altijd laag in vergelijking met de dolfijnen van 3Kant, maar ik wil vooral beter doen dan mijn eerste kwarttriatlons vorig jaar.

De laatste 15 minuten voor de start verlopen wat hectisch. Mijn gelleke dat ik voorzien had te nemen, valt in de hudo. En pas als ik mijn neopreenmouwen aangetrokken heb, kom ik tot de constatatie dat ik mijn wetsuit achterstevoren aan heb. Gênant! 

Bescheiden over mijn zwemkwaliteiten sluit ik ergens achteraan het pak aan voor de rolling start. Duiken kan en durf ik niet, dus ik spring ietwat onbesuisd het Albertkanaal in, die gelukkig naar lokale normen best aangenaam warm is. 

In tegenstelling tot vorig jaar ben ik nu mentaal in staat om ook in open water om de 3 slagen te ademen, het zorgt er ook voor dat ik minder draaierig word. Ik voel me allesbehalve een vis in het water en de boei van het keerpunt lijkt niet dichterbij te komen. Na 1100m klim ik een beetje opgelucht het kanaal terug uit.

Nahijgend loop ik naar mijn TT-fiets. Helaas heb ik niet de meest ideale positie in de wisselzone, langs de ongemaaide graskant van het jaagpad. 

Ik steek mijn turbo aan en vlieg de ene na de andere fiets voorbij. Het is ook wel leuk om ergens goed in te zijn. Van de 39ste vrouw na het zwemmen trap ik zo richting plaats 6. Af en toe is het even op de trappers om te klimmen naar een brug, maar voor de rest is het parcours biljartvlak langs het Albertkanaal. Hoewel het verboden is te draften, zie ik toch heel wat fietsers profiteren van het zog van hun voorganger. Sommigen zitten gewoonweg letterlijk in het wiel. Er is te weinig controle. 

Na 100km trek ik terug de loopschoenen aan en voel meteen dat ik al mijn pijlen al verschoten heb. Het is warm met weinig wind maar gelukkig kan ik in de bevoorrading wat water over mijn hoofd kappen om wat af te koelen.

Op karakter loop ik de 10km nog uit en verlies nog een positie in het klassement om uiteindelijk als 7de overall bij de dames (en 5de als bomma in mijn leeftijdscategorie) over de meet te komen. Ik zal toch nog beter moeten leren doseren op die langere wedstrijden.“

Op de spijtige val na was dit terug een prachtweekend, in kleine delegatie getraind maar een super goed initiatief. Hopelijk terug te herhalen in het najaar! Wie bestelt alvast de crème en het goede weer?

Ook onze wedstrijdatleten haalden weer mooie resultaten met naast Debbie een schitterende 3^e plaats voor Filip in Samorin en ook Tim amuseerde zich op het BK sprinttriatlon. Season 2022 is ready for take-off!

WK Duatlon 2022, Viborg

Na het EK duatlon in Alsdorf had ik wat vertrouwen getankt dat ik ook op internationaal niveau wat ambities mag hebben. De trainingen lopen steeds beter, de vormcurve is duidelijk in stijgende lijn. Maar na Luik-Bastenaken-Luik krijg ik het bezoek van een buikgriepvirusje dat al even volhardend blijkt als mezelf. Loslopen of fietsen levert steevast krampen op. Opeens moet alle sport van mijn planning geschrapt worden, en dat is serieus aanpassen als je ganse agenda rond trainingen draait. Mijn osteopaat haalt zijn talent voor mental coaching uit de kast en spreekt me wat moed in. Voormalig wereldkampioen duatlon Rob Woestenborghs heeft een schat aan ervaring en geeft me nog enkele tips.

Na 6 dagen en exact één week voor de wedstrijd begint het tij te keren, komt mijn gezonde eetlust stilaan terug en kan ik toch nog enkele laatste trainingsprikkels geven richting het WK.
Mijn ma reist voor de eerste keer sinds haar ongeval terug mee naar een wedstrijd. Ze werd in oktober na de crossduatlon in Hofstade omver gemaaid op het zebrapad, de chauffeur pleegde vluchtmisdrijf en werd nooit gevonden. Intussen loopt ze nog steeds met krukken rond.

The big day kondigt zich zonnig maar winderig aan. Tijdens de eerste run ben ik alweer op achtervolgen aangewezen. Het is altijd wat afwegen tussen de schade beperken maar toch ook niet totaal opgebrand geraken. De kasseitjestraatjes en hellingen laten zich tegen het einde van de 10km al behoorlijk voelen, dat belooft voor straks. Als 8ste duik ik de wisselzone in. Tijd om mijn remonte in te zetten. Het parcours is nergens plat en op sommige hellingen gaat het naar mijn gevoel echt tergend traag. Als de wind langszij komt, is het af en toe wat schuin gaan liggen. Ik probeer wel ten allen tijde in mijn beugels te blijven, maar je merkt toch dat vele anderen dat niet altijd durven.

Tegen het einde van de eerste ronde heb ik al behoorlijk wat vrouwen ingehaald. De tweede ronde gaat naar mijn gevoel moeizamer maar qua tijd bleek ik achteraf maar 10 seconden trager te rijden. Ideaal om wat voorsprong te nemen op de betere lopers. De overgang naar het lopen komt zoals altijd hard aan. Het verval is behoorlijk maar ik vind na enkele kilometers toch een gelijkmatig ritme om de laatste 10km af te haspelen. Bergop lijkt het al meer op snelwandelen dan lopen, bergaf hebben de quadriceps het hard te verduren (dat belooft voor Zofingen). Maar het doorzetten wordt beloond. Ik weet mijn tweede plaats van alle agegroup-vrouwen te behouden en haal terug een zilveren medaille in mijn leeftijdscategorie, net als in Alsdorf.

Globaal werd ik 8ste van alle vrouwen, liet nog 3 eliters achter mij en daar ben ik toch best tevreden mee. Nu op naar mijn eerste triatlons van het jaar: 111 Bilzen & Challenge Geraardsbergen met als tussendoortje les 3 Ballons 🙂

Eén van de vele inschrijvingen die ik nog had staan van voor de corona periode was de Geelse kwart triatlon. Deze wedstrijd had ik gekozen omdat mijn zus die daar woont dan gemakkelijk kan komen supporteren. Deze wedstrijd was jammer genoeg niet zo populair bij andere 3kanters, dus deze keer moest ik het zonder mijn ploeggenootjes doen. Maar niet getreurd mijn enthousiaste zoon en mijn vader zouden me op moederdag ook wel extra motiveren!

Ruim op tijd kwam ik mijn gerief in de wisselzone plaatsen maar er bleek geen plaats in de rekken voor alle nummers hoger dan 250 en ik had bib nummer 279. Dus moesten bijna alle vrouwen een plek zoeken tegen de struiken of langs de afsluiting. Dit zorgde toch voor wat chaos. De start van het zwemmen kwam nu echt wel dichterbij, voor de temperatuur van het water had ik al zeker geen schrik na mijn koude douche trainingen van afgelopen jaar en de vroege ochtend zwemtrainingen in Port Grimaud. De watertemperatuur in Geel is trouwens altijd warmer dan in Veurne.

We moesten even wachten op het startschot, want de politie kon het fietsparcours nog niet vrijgeven. De vrouwen zouden 5 minuten na de mannen starten maar aangezien de start al uitgesteld was, werd het startschot van beide waves veel korter op elkaar gegeven.

BANG! Eindelijk werd het startschot gegeven voor de beperkte vrouwelijke opkomst. De watertemperatuur was heerlijk en ik kon een goed ritme vinden tijdens de heentocht, aan de rode boei kwam een keerpunt en moesten we een stuk terug. De kilometer zwemmen was heel snel voorbij hoewel ik toch maar als 10de van de 15 vrouwen uit het water kwam. Ik neem me altijd voor om niet naar mijn zwemtijd te kijken tijdens de wedstrijd en zuiver op mijn gevoel af te gaan. Dat gevoel viel eigenlijk niet meer zo goed mee als ik uit het water was. Ik was nogal duizelig en in de wisselzone toen ik mijn kousen wou aantrekken viel ik tot tweemaal toe omver van de duizelingen. “Hopelijk gebeurt dit niet op de fiets,” flitste door mijn hoofd. Mijn rugnummer was ook plots verdwenen en de paniek kwam opnieuw opzetten. Gelukkig had een sympathieke Antwerpenaar me horen panikeren en riep dat mijn nummer wel op mijn fiets ging. Oef! Vervolgens met bitter weinig elegantie op mijn fiets gesprongen en terwijl ik mijn klikpedalen zocht hoorde ik mijn zus al roepen! Heerlijk toch, dat gaf de nodige boost en ik was meteen vertrokken voor 42km full gazz.

Het parcours was redelijk technisch, 4 toerkes met het nodige bochtenwerk. Ze hadden ons tijdens de briefing al verwittigd om geen onnodige risico’s te nemen. Ik had mijn virtuele parcours verkenning via Google street view gedaan bij gebrek aan tijd voor een life verkenning. Mijn supporters hadden zich vlak voor de moeilijkste bocht gepositioneerd voor de komende serie aanmoedigingen en mijn zus schreeuwde af en toe mijn positie door tussen de aanmoedigingen maar ik kon haar maar moeilijk verstaan. De eerste ronde verliep heel vlotjes, maar bij het begin van de tweede ronde zakte mijn stuur naar beneden. Opnieuw een paniekmoment aangezien ik schrik had dat het stuur helemaal zou loskomen. Maar gelukkig heeft het stuur het uitgehouden tot de finish van het fietsen, oef X2!

Sowieso zat het gevoel op de fiets prima en toen ik in de wisselzone aankwam zag ik nog een vrouw in de wisselzone staan en hoorde ik de speaker roepen dat ze uitkeken naar de derde vrouw. Dan is de berekening snel gemaakt, ik zou deze keer toch zeker gaan voor een podiumplaats want het lopen moest nog beginnen en anders zou Filip Sheridan zijn vingertje weer omhoog halen. Dit gaf me de ideale boost voor een snelle wissel om dan zo snel mogelijk de achtervolging in te kunnen zetten.

Zo gedacht zo gedaan, ik ging er vlotjes achteraan en het was erop en erover, zo heerlijk om dat goede loopgevoel nog in de benen te hebben na een fietsnummer waar ik ook best tevreden over was. Nu was het gewoon een kwestie van tempo aanhouden tot de meet, met de nodige aanmoedigingen van mijn zoon, zus en vader was dit broodje snel gebakken. De finish als derde (tweede fietstijd en beste looptijd), op het podium met twee piepjonge meiden kan wel tellen als seizoensopener voor deze oldtimer. Met tevreden gevoel en nog meer motivatie kan ik het seizoen verder zetten. Volgend jaar kom ik wel terug en met de zwoele watertemperaturen kan ik hopelijk nog wat koukleumen bij 3kant motiveren om hier mee te racen.

De dag van de arbeid was dit jaar bijzonder symbolisch gekozen voor de organisatie van het BK ploegentriatlon. Met 3 ploegen (1 dames en 2 heren) reisden we afhankelijk van onze startwave af naar Doornik.
Zelf maakte ik, Steven De Backer, deel uit van team 2. De woensdag voor de wedstrijd hadden we het waaier rijden nog proefgedraaid langs de vaart in Lievegem en in de Blaarmeersen ook voor de eerste maal het buitenwater opgezocht. Na een korte set verlieten sommigen uit ons team blauwlippig en klappertandend de zwemvijver. Dit zou de grootste horde worden voor sommigen.
Groot was dan ook de vreugde toen een uur voor de wedstrijd werd omgeroepen dat de waves in de voormiddag in het zwembad zouden zwemmen. Vuisten gingen spontaan de lucht in, begeleid door een sissend “Yessssssss”. Anderen vielen elkaar bijna kirrend in de armen.

We ruilden de koelte van de vijver in voor de tropische hitte van het binnenzwembad. Bij het aanschuiven had ik pas door dat de verschillende teams van baan wisselden na het terug zwemmen en zo eigenlijk zigzaggend de andere kant van het zwembad uit kwamen. Het geheel zat gezond chaotisch in elkaar en toen ik bij het aanschuiven “équipe cent quarante six” mompelde antwoordde de official “mais c’est déjà bien à vous donc”. 2 minuten later lagen we in het water en ik probeerde het vooropgezette tempo voor het team aan te houden. Na een baan of 2 gingen we al een andere ploeg los voorbij, maar moesten mooi het midden van de baan houden om een terugkerend team door te laten. Na een keerpunt of 3 begon ik toch wat op mijn adem te trappen terwijl de rest vrolijk schoolslag zwemmend volgde. “Miljaar ik zit slecht vandaag. Ik zit echt slecht.” dacht ik bij mezelf. Op sommige momenten lagen we met 3 volledige teams in 1 baan en de keerpunten lagen dan soms ook wel eens in Djoefegem. Maar niet gedraald, na een dikke 10 minuten kropen we er uit en liepen na een klein trailloopje het park binnen.

Op naar het fietsen. Ironman par excellence Pieter had er direct veel goesting in en knapte met zijn vormniveau enorm veel kopwerk op voor onze groep. Ook Matthijs schoof regelmatig naar voor en samen met Joel probeerden we ook gewoon iedereen bijeen te houden. Eens Pieter op zoek ging naar een tempo dat voor hem boven hartslag 140 lag, begon het vaak te kraken achteraan. Gepast temporiseren, veel communiceren, langzaam opschakelen, niet te zot in de bochten, tempo houden op het klimmetje, iedereen laten bijkomen na het rondje 360 rond de kegel. Je bent eigenlijk wel met veel bezig tijdens het fietsonderdeel op een BK. De wegen lagen er een pak slechter bij dan ons humeur en de bijna 20km zaten er snel op. Doel bereikt, we haalden met ons 6 de wisselzone zonder dat we (incluis mezelf) kokhalzend het lopen moesten aanvatten.

Het lopen vatten we bijzonder gezwind aan. We peuzelden al snel een paar teams voor ons op, altijd bijzonder goed voor de moraal. Ook het lopen kende een klein klimmetje, wat toch meer pijn deed dan het stukje in het fietsen. Maar iedereen bleef het gepaste tempo volgen. Andres kreeg het in de 2e ronde iets moeilijker en schoof naar voor om het tempo te bepalen. Dieter reageerde vlot op elke vraag en had duidelijk nog wat over. Andres toonde de laatste kilometer dat hij een man van karakter is en duwde de laatste kilometer richting 4’/km. De finish over in 1h12. High fives bij de vleet, beetje water drinken en een peertje eten. Het leven is schoon, eens je gefinisht bent. Iedereen duidelijk heel tevreden. We hadden er uit gehaald wat er in zat en iedereen was gefinisht.

Het leven is schoon, eens je gefinisht bent.

Tijd om te supporteren voor onze “3Kant Gladiatrices”. We riepen onze keel schor om Lotte, Heidi en Elianthe vooruit te stuwen. De passages na ongeveer 10 minuten maakten het geheel bijzonder toeschouwervriendelijk. Pintje drinken. Supporteren voor de dames. Frietje eten. Supporteren voor de dames. Tot ook zij glunderend de streep haalden. Enkel Lotte had blijkbaar last van een verrekking waarna ze hinkend naar de EHBO strompelde. Daar hadden ze blijkbaar geen ijs. Bloedtransfusies groep 0 negatief bij de vleet, maar ijs, ho maar. ☺ We hopen ondertussen dat het al bij al meevalt en dat Lotte snel terug onder de trainenden is.

Op de team plaza was team 1 ondertussen reeds verzameld die ook klaar waren om er een dijk van een wedstrijd van te maken.

Het begon allemaal met een zwemonderdeel met wat borstcrawl en wat schoolslag ondertussen genietend van de mooie zwemlocatie. Het water was lekker warm en dus kwam iedereen vlot uit het water waarna het tijd was voor het betere voetenwerk op de stenige, Waalse ondergrond. Filip nam ruim de tijd om te checken of al de wetsuits netjes in de bakken lag zodat ze zeker geen penalty kregen en ondertussen keuvelden de andere teamleden wat over het weer. Daarna was het gedaan met de pret en werd de zweep op hun carbonnen ros gelegd onder leiding van locomotief Elias! Het duurde een ronde voordat ze het ronddraaien te pakken hadden, maar eenmaal onder stoom werd het ene na het andere team ingehaald. Nadat de loopschoenen waren aangetrokken was het dan tijd om nog eens alles uit de kas te halen voor het laatste onderdeel : 5km lopen. Ze vertrokken snel, maar helaas kreeg Tomas al snel last van zijn diafragma waardoor de handrem er wat op moest, ondanks de peptalk van Tim. Desondanks werd een knappe 22ste looptijd (van de 177) gerealiseerd. Ook the A-team kon tevreden huiswaarts keren na een schouderklopje van B.A.

Het BK triatlonploegen is een uniek event. Het staat dicht bij wat wij als club willen bereiken. Een collectief geheel vormen van sportievelingen die er willen voor gaan en waar iedereen zijn plaats heeft. Op naar de editie van 2023 waar we hopelijk nog talrijker aan de start kunnen staan.

We moesten er enkele jaren op wachten door het coronavirus, maar in april 2022 trok 3kant terug naar de zon aan de Côte d’Azur i.p.v. naar de sneeuw in de Oostkantons. Enkele zinnen over de vele trainingsuren die we doorbrachten in Port Grimaud. #TimAlenus

Dag 1: zaterdag 9 april

Reisdag. Sommige startten al een dag eerder om de dikke 1000km naar Port Grimaud af te leggen. Zelf kom ik met de trein vanuit Spanje. Door Strava scrollend verschijnen de eerste trainingen van 3kant-atleten in mijn feed. Het begint serieus te kriebelen om er in te vliegen.

Dag 2: zondag 10 april

Op zondag slapen we uit. Het is tenslotte ook vakantie. We starten pas om 8h met een korte coretraining onder leiding van Nicolas en om 8h30 duiken we het water in voor de eerste zwemtraining. Een prachtig 50m-bad in openlucht lonkt, maar warm word ik er toch niet van. Letterlijk dan. Ook al is het zwembad verwarmd, door de koude buitenlucht van 6°C heb ik het de hele training koud. Zelfs als Gertjan ons wat intervallen laat zwemmen geraak ik niet opgewarmd. De eerste training van de stage en ik kom als een wrak uit het water, als dat maar goed komt…

In de namiddag gaan we rustig fietsen in twee groepen. Ik rijd mee met de lange groep en we moeten duidelijk nog wat in ritme komen. In het eerste uur leggen we slechts 20km af, al komt dat vooral door GPX-problemen en slechte route keuzes en niet doordat de benen niet meewillen. De korte groep houdt het bij een gezellige rit van 70k met de nodige hoogtemeters en hier en daar een onverwacht stukje gravel.

Dag 3: maandag 11 april

Maandag werkendag: werken aan de zwemconditie en de discipline. Om 6h ’s ochtends het water in! Al lukt dat voor sommigen al iets beter dan voor anderen. De zon is nog niet eens op, waarom hadden we die zwembril met spiegelglazen nodig die op de inpaklijst stond in de stagebriefing? Licht getraumatiseerd door de koude training van de dag ervoor behoor ik tot de groep die pas iets later het water in geraakt. 7h ‘s ochtends is ook nog altijd een treffelijk uur om de eerste training van de dag te starten, al denkt onze zwemtrainer daar anders over. Beul!

Met gevulde magen loodst Nicolas ons door een mobiliteitssessie in een heerlijk ochtendzonnetje.

In de namiddag staan er geen verrassingen gepland: we gaan fietsen. Net als gisteren delen we ons op in twee groepen: een groep die een kleinere route doet van 53k en een langere tocht waar ik mee rijd. Deze keer geen GPX-problemen, want Pieter heeft een mooie route uitgestippeld met 4 mooie langere klimmen. De benen zitten nog fris en de tip van de trainers om niet boven de aerobe drempel te gaan wordt door sommigen een beetje genegeerd, maar het is toch zo leuk hé, eens doortrekken op zo’n klim!

Dag 4: dinsdag 12 april

De Zuid-Franse zon heeft zijn werk gedaan of de camping heeft de thermostaat van het zwembad wat hoger gedraaid, maar de temperatuur van het water is eindelijk ook aangenaam voor de niet-ijsberen onder ons. Ideaal voor een rustige technieksessie.

De wind waait super strak vandaag, maar er staat geen fietstraining gepland. Nicolas geeft wel een core/stability training op het strand. We huppelen van palmboom naar palmboom op één been in het mulle zand en houden een minitoernooi worstelen in plankhouding. Ex-judoka Filip vloert iedereen met ippon… op zijn vrouw na. Het is duidelijk wie daar de broek draagt in huis!

In de namiddag wordt er voor het eerst gelopen op deze stage. Al hebben sommigen al hier en daar een extra loopje tussen de andere trainingen door weten te plannen. We vertrekken samen voor een rondje van de 10km waarna de grootste trainingsbeesten nog een extra lusje doen voor een totaal van meer dan 20km met nodige hoogtemeters!

Dag 5: woensdag 13 april

Het begint al routine te worden: wekker om iets voor 6 (of 5u voor Chalet Pannenkoek). Koffietje van de Senseo, vlug wat havermout binnenstampen en hop het zwembadwater in.

Kort na de middag trekken we er met de hele bende op uit richting de Col du Périer voor enkele klimintervallen. De ene doet er gewoon wat meer dan de andere zodat we allen samen kunnen fietsen. Aan de voet van de klim konden we nog lachen bewijst deze machtige groepsfoto. Forza 3kant!

Dag 6: donderdag 14 april

Gisteren gingen we nog hard (omhoog), vandaag gaan we lang (ook omhoog). Ook al staat er een lange rit op de planning, we zijn nog altijd triatleten dus maar 1 sport op een trainingsdag kan niet. ‘S morgens duiken we nog het zwembad in voor een langere zwemtraining. Daarna de nodige kilocalorieën tot ons opnemen. Na 6 dagen ben ik de mini-croissantjes en mini-chocoladebroodjes nog niet beu. Elk ontbijt start ik met de intentie er maar 1 of 2 te eten. Er eindigen er altijd meer in mijn maag.

Kort na het ontbijt starten we onze lange rit. We volgen de route van de  Gran-Fondo Saint Tropez. Voor degene die de volledige route doen onder ons goed voor 165km en 2500 hoogtemeters. We hebben er alvast de beste dag qua weer uitgekozen om een lange dag in het zadel door te brengen.

Ook de ‘korte’ route houdt onze atleten 5u bezig zodat ook zij tevreden onder de douche kunnen kruipen.

Omdat trainer Gertjan morgenmiddag al terug huiswaarts vertrekt, heeft onze voorzitter na de lange fietstocht een beloning voor iedereen: een rondje op kosten van de club. Ook in dit verslag willen we nog eens Bernard, Ingeborg, Gertjan en Nicolas bedanken voor het organiseren en invullen van de trainingsstage.

Dag 7: vrijdag 15 april

De laatste trainingsdag is al aangebroken. Er staat geen zwemtraining op het programma, maar het zwemmen voor het ontbijt zit ondertussen zo in mijn systeem dat ik nog even het zwembad in spring om los te zwemmen. Blijkbaar ben ik niet de enige! Schreef ik nog aan het begin van deze stage dat ik bevroren uit het water kwam, nu kan ik schrijven dat het water super warm was. Sommigen onder ons vonden het zelfs al onaangenaam warm (ijsberen waarschijnlijk?).

Op het programma vandaag staat een koppeltraining: eerst fietsen en onmiddellijk erna lopen. Samuel, Jef, Heidi en Koen vinden er niets beter op dan hun koppeltraining in 111-formaat te gieten. 1km zwemmen, 100km fietsen en 10km lopen. Anderen houden de afstanden iets bescheidener, maar daarom niet per se met bescheiden vermogens.

Een stevige, prachtige trainingsdag om een geweldige stage te beëindigen.

Dag 8: zaterdag 16 april

Rustdag en reisdag. De lange rit terug. De supercompensatie van alle trainingsarbeid kan beginnen. Het nummer 1 gespreksonderwerp op de terugweg is ongetwijfeld het wedstrijdprogramma van alle 3kant-atleten. Ik kan niet wachten om zelf in actie te komen en mijn mede 3kant-atleten te zien schitteren in deze mooie sport. Aan de voorbereiding zal het alvast niet gelegen hebben.