Richting Hawaii (3): Het verhaal van Filip

Al sinds mijn 16e, toen Luc Van Lierde voor de eerste keer in Hawaii won en ik mijn eerste sprint- en kwarttriatlons deed, zat de mythische IRONMAN World Championship in mijn hoofd.

Ik had het toen nooit voor mogelijk geacht dat ik er zelf zou staan. Enkele jaren later begon ik aan mijn studies en namen andere, meer studentiekoze hobbies, de plaats in van triatlon.

Zo’n 20 jaar later of 5 jaar geleden, besloot ik om terug met triatlon te (her)beginnen na verschillende andere hobbies zoals volleybal en judo.

Mijn eerste IRONMAN in Kopenhagen in 2018  was al meteen een succes met een tijd onder de 10 uur. Niettegenstaande ik heel tevreden over die tijd was, was er nog veel voor verbetering vatbaar. Dit deed me wel dromen dat een kwalificatie voor het WK ooit haalbaar zou zijn.

In 2019 deed ik 2 IRONMANs, maar in de helse omstandigheden van IM Cork in Ierland en door maagproblemen in IM Barcelona slaagde ik er dat jaar niet in om me te kwalificeren.

In 2020 gooide een gebroken middenvoetsbeentje 8 weken voor de wedstrijd roet in het eten. Gelukkig kon ik wegens corona mijn inschrijving voor IM Tallinn overdragen naar 2021.

Daar was het wel prijs: met een tijd van 9u07 haalde ik een 3e plaats bij de M40 en een 17e plaats overall én die felbegeerde Kona slot!

Dit seizoen besloot ik om deel te nemen aan IM Finland en daar om de knikkers te strijden. Op een vrij zwaar parcours en in een spannende strijd vooraan

werd ik met een tijd van 9u11 2e bij de M40 en 4e overall, een prestatie waar ik nooit van had durven dromen.

De temperatuur en vochtigheid in Hawaii deden me besluiten om hier alleen voor de ervaring mee te doen zonder er een sportief doel van te maken.

Het enige doel is hier de finish halen, mijn seizoen is al meer dan geslaagd. Eerst afwachten hoe mijn lichaam reageert op de jetlag en de omstandigheden.

Gelukkig ben ik 10 dagen voor de wedstrijd afgereisd om toch enigszins te kunnen acclimatiseren. Na hier in Kona al enkele trainingen gedaan te hebben voorspel ik dat het een hele zware dag zal worden, vooral bij het lopen is de hitte loodzwaar. Fingers crossed!

Richting Hawaii (2): Het verhaal van Isabel

Gekwalificeerd te Vitoria-Gasteiz 10 juli 2022 (u niet onbekend!). Een Ironman waar je ballen voor nodig hebt om je gok op te wagen. Er hangt namelijk een soort vloek over deze stad: de kans dat je er ooit geraakt is vrij beperkt. Het meerdere deel van de Belgen heeft het niet gehaald, maar Steven De Backer zette door! Net als ikzelf toen de rest van mijn 4-koppige groepje een voor een forfait moest geven. 

ik zette de tocht alleen in. Steven ging er namelijk ook zijn na enkele dagen, en zo was er al zeker nog iemand om het avontuur genaamd Ironman mee te verkennen. Voor mij zou het de eerste zijn, na een kwartje als test te Beernem (Kallemoeie). Steven had echter de pech dat zijn vlucht werd gecanceld…. de rest van het verhaal ken je. 

Met twee 3Kanters konden we uiteindelijk toch de Belgische eer mee verdedigen! Ondanks de maagklachten tijdens de marathon kon ik de wedstrijd in temperaturen boven 35 graden uitlopen. Ik behaalde daarmee 2e plaats binnen mijn categorie, 6e dame algemeen. Ik had het geluk dat er 2 tickets in mijn leeftijdscategorie beschikbaar waren. 

Dit succes overviel me nogal, ik had er niet over nagedacht wat ik zou doen, “in case”. Ik begon pas met triatlon, kon mijn eerste open water zwemervaringen enkele weken voor de IM ontdekken (met veel plezier samen met andere 3kanters) en reed mijn eerste rit op een TT fiets de week voor vertrek. 

Gelukkig had ik een maat bij me die me verplichtte toch eens in die beugels te gaan liggen omdat ik het anders niet zou uithouden. 

Het “once in a lifetime” (en ook een stuk “you never know what life brings”) excuus haalde de bovenhand en ik besloot op deze kans in te gaan. Wetende dat ik tekende voor een aantal heel stressvolle maar ook speciale weken.

De weg naar Kona toe is al een overwinning op zich. Zeker dit jaar, binnen het gegeven dat de wedstrijd verdeeld is over twee wedstrijddagen door een uitgestelde Corona editie. 

Het fantastische aan heel dit verhaal is dat we binnen 3Kant met 4 (!) atleten zijn die dit jaar mogen meedingen voor de wereldtitel binnen de agegroups. Twee mannen, twee vrouwen. Mooier kon het niet zijn. Ook algemeen is ons Belgenland heel sterk vertegenwoordigd dit jaar! 

VOORBEREIDING

We hadden de rest van de zomer geluk met de temperatuur; ik zocht regelmatig de warmte op om te trainen in de hoop dat dit op 6 oktober nog effect zou hebben. 

Helaas kon ik leuke ideeën als rollen plaatsen in iemands sauna of trainen in de plantentuin niet omzetten in realiteit.  Tijdsgebrek dwong me heel efficiënt te zijn om alsnog zoveel mogelijk de beoogde trainingsuren te behalen.

Ik vertrok zo tijdig mogelijk om ter plaatse te acclimatiseren daar ik weet dat mijn lichaam nogal reageert op hitte en een hoge vochtigheidsgraad. Duimen dat het me lukt om te kunnen presteren binnen deze omstandigheden. Daarbij komt ook dat het parcours op zich een uitdaging is van begin tot einde. 

Zwemmen in een golvende oceaan, fietsen met crosswinds en hitte, lopen in zinderende hitte met energylab als kers op de taart. Maar, ik zou Isabel niet zijn als ik niet “all in” was voor zo’n avontuur. Ik heb er zin in en ik heb het gevoel dat we er met onze Belgische delegatie een hechte groep zullen vormen en veel plezier zullen maken. Ik hoop met een tevreden gevoel op een gezonde manier de finish te kunnen halen en doe mijn best om binnen mijn mogelijkheden, met mijn beperkte ervaring, dit toch zo goed mogelijk te doen!

Richting Hawaii (1): Het verhaal van Heidi

Ik heb me kunnen kwalificeren voor Hawaii in Vichy op 22 augustus 2021, toen in age group 40-45. Dit was mijn allereerste volledige triatlon dus ik had totaal geen ambities om me te kwalificeren. Sterker nog, ik was helemaal niet zeker of ik een mogelijk slot wel zou aanvaarden omwille van de hoge kost en de ongelukkige timing ifv ons gezin. Maar goeie vriendin Liesbeth Verbiest van TRT wist zich ook te kwalificeren op dezelfde wedstrijd en in alle euforie spraken we af om samen het avontuur aan te gaan. Aangezien ik dit jaar 45 werd zal ik voor het WK racen als jongste van de age group 45-49. 

De voorbereiding verliepen super, veel lange duurtrainingen, stage met de club in Port Grimaud was super tof en na een reeks succesvolle triatlon wedstrijden sloot ik het eerste deel van mijn wedstrijdseizoen af op Alpen d’ Huez met een mooie eerste plaats in mijn leeftijdcategorie.

Jammergenoeg verliep het daarna niet meer zo vlot, een paar weken later kreeg ik scheurtje in de kuit waardoor ik het lopen een paar weken moest onderbreken. Het herstel verliep moeizamer dan gedacht en pas toen een maand later het gevoel in de kuit beter was crashte ik met de fiets tijdens het BK halve triatlon bij Lac de l’eau d’heure. Diepe schaafwonde in de elleboog en grote zwelling en schaafwonden op de heup. Nu is het hopen dat alles vlot geneest zodat ik tegen de race toch nog kan zwemmen en in de beugels kan fietsen.

Mijn ambitie om toch een mooie prestatie neer te zetten is nu fel afgezwakt naar in de eerste plaats kunnen starten én hopelijk ook finishen voor mijn vriendin Nathalie die op 30 augustus overleed aan borstkanker en waarmee ik samen eerder dit jaar een fundraising opstartte ten voordele van BIG against breast cancer.

Als koukleum kan ik relatief goed tegen de warmte, dus vermoedelijk zal dat voor mij nog meevallen. Eerder dit jaar finishte ik ook op de marmotte in extreem warme omstandigheden. 

De wind en vochtigheidsgraad zullen verradelijk zijn, wattages in de gaten houden en doseren, doseren en nog eens doseren is de boodschap. Ik verwacht dat het mentaal ook enorm zwaar parcours zal zijn omdat er maar weinig supporters zullen staan langs de eindeloos lange weg naar Hawii en bij het energylab (zwaarste onderdeel van het loopparcours). Maar met Nathalie in gedachten zal ik ongetwijfeld tot het uiterste kunnen gaan!

IronLakes: podium Heidi, primeur Peter, net niet Koen, en pech Bruno

Op zaterdag 18 september 2021 tekenden vijf 3kanters present aan de boorden van Les Lacs de l’Eau d’Heure voor de lange afstanden: Heidi Wouters en Peter Vandenberghe voor de volle, Bruno en Koen Van der Jeugt en Bart Van Kerkhove voor de halve triatlon. Prachtig herfstweer was het, rustig en mild, al van de dag voordien tijdens de verkenning. We vonden er tevens een schitterende omgeving langs stuwmeren en bossen. Maar ook hellingen natuurlijk, wat deze wedstrijd behoorlijk zwaar maakt, met b.v. 1000 hoogtemeters fietsen voor de halve. Bovendien vond niet iedereen het water even aangenaam van temperatuur, en ook de massastart maakte gemengde gevoelens los. Al viel dat uiteindelijk nog mee, vooral op de volle afstand, met hooguit 200 deelnemers. Op de halve was het met meer dan 700 starters inderdaad best drummen, vooral bij het ronden van de boeien.

Verkenning

Toen de 70.3-delegatie in hun B&B de oogjes opentrok, lagen onze ijzeren 140.6-atleten al in het sop! Voor Peter, die hier met succes zijn allereerste volledige triatlon afwerkte, verwijzen we naar zijn eigen afzonderlijke verslag op deze site. Heidi kende een vlotte eerste zwemronde, maar had in de tweede ronde een beetje last van het woelige water én was de comfortabele voeten kwijt waarin ze aanvankelijk zwom. Een beetje onderkoeld kende ze een wat moeizame wissel naar het fietsen, en had de volledige eerste ronde nodig om op te warmen. Gelukkig kwam toen ook de zon er door. Op het einde van de tweede ronde liet de wattagemeter het afweten, wat Heidi noopte tot voorzichtigheid in de derde en laatste fietsronde, kwestie van de verzuring tegen te gaan.

Verkenning

In het fietsparcours zaten twee stukken die in beide richtingen genomen moesten worden, en waar je een zicht op de concurrentie kon krijgen. De winnares van vorig jaar (die de prestatie van Heidi in Vichy had opgemerkt) was intussen achtergelaten, maar nog een vijftal dames reden voor. De wissel naar het lopen verliep vlotter en al snel kreeg Heidi een begeleider met “WOMEN 3” met zich mee. Op het glooiende parcours ontwikkelde ze een lekker tempo, en na een ronde zat Heidi globaal op positie twee (en aan de leiding bij de Masters A), wat ze niet meer uit handen gaf. Een zilveren plak en champagne spuiten op het podium werd dat!

Podium dames

De “halve” atleten dan, die in de tussentijd waren gestart én gefinisht, elk met hun verhaal. Eentje had niet goed geslapen en ’s ochtends geen hap door de keel gekregen. Maar in de wedstrijd was daar weinig van te merken: Koen miste maar op enkele minuten het podium bij de mannen Masters B (50+). Nee, dan kon zijn neef en naamgenoot Bruno pas werkelijk klagen. Naar het einde toe van de eerste fietsronde zag ondergetekende (Bart) deze ploeggenoot, die enkele minuten voorsprong had genomen bij het zwemmen, in de kant zitten prutsen aan zijn fiets. Dat bleek dus slechts de eerste van niet minder dan drie lekke banden! Ondanks in totaal meer dan een uur oponthoud hierdoor, zette Bruno toch door, en tekende finaal nog voor een zeer stevige looptijd. Bewondering daarvoor! Ikzelf had een vrij normale dag op het kantoor, deed al mijn onderdelen vlot, met plezier en op niveau, wat me een plek zowat midden het pak finishers opleverde.

Après

Tot besluit, zoals Heidi zei, het toffe clubgevoel met de andere aanwezige 3kanters, vooraf, tijdens én nadien, maakte van de totale IronLakes beleving een sublieme ervaring waar we nog lang zullen van nagenieten.

3KANT GEEFT HET BESTE VAN ZICHZELF OP BK SPRINT 2021 IN VIERSEL

Het BK ploegentriatlon, 3 keer uitgesteld door corona, mocht eindelijk doorgaan op zaterdag 4 september. Door het aanpassen van de datum, maar ook door enkele blessures kwam 3kant met wat minder teams dan oorspronkelijk voorzien aan de start, maar de twee teams die aan de start verschenen waren des te enthousiaster!

Ikzelf, Elias Driessen, maakte deel uit van het team “3kant Stevie & the dudes”. De teamnaam werd vernoemd naar de meest ervaren triatleet in ons team, Steven Dekeyser. Verder bestond ons team uit Joren Van Dorpe, Tomas Pot, Kim Vankerckhove, Joren Van Dorpe, Tomas Pot en Peter Strobbe.

Zoals het op een BK ploegentriatlon wel vaker het geval is, kunnen de uren voor de start best wel stresserend zijn (geraakt iedereen op tijd op locatie?, is Hannah van het andere 3kant team (3kant High Voltage) haar binnenband echt ontploft in de auto op weg naar de wedstrijd?, moet Kim zijn afgekeurd vol wiel nog wisselen voor een normaal wiel?), maar zoals het elk jaar telkens lukt, komen alle 3kant teams tijdig aan de start.

3kant delegatie BK ploeg 2021 Viersel

Juist voor we het water in mogen gaan, benadrukken we nog eens dat we als doelstelling hebben om met 6 samen te finishen en dan is het zover: de zwemstart. We springen en duiken met 6 het water in en zoeken een tempo waarbij we samen kunnen blijven en zo kunnen profiteren van elkaars zog. Dit tempo vinden we redelijk snel en het loont. We halen enkele teams in die voor ons gestart zijn, waaronder ook 3kant High Voltage, waarbij we elkaar sterk aanmoedigen.

Op naar de eerste wissel en die loopt vlot. Met ons peloton van 6 beginnen we aan het fietsen. We wisselen elkaar vlot af aan de kop en alles loopt vlot tot Kim opeens roept “Lek!”.

Damn, hij heeft een platte achterband, wat jammer genoeg het einde van zijn wedstrijd betekent, maar als team hebben we geen keuze, moeten we doorgaan en hopen dat niemand anders pech heeft. De rest van het fietsparcours leggen we gelukkig vlekkeloos af, waarbij Joren zich duidelijk goed voelt en ons op een gegeven moment aan 48,3 km/u meeneemt in zijn zog. Het resulteert in een gemiddelde snelheid van net geen 40 km/u.

Tijd voor de tweede wissel en ook die gaat vlot. We beginnen aan het lopen en tasten af welk tempo we als team kunnen volhouden. Na enkele honderden meters voelen we aan dat 4:15/km het maximale is, maar merken we toch dat Peter Strobbe precies al redelijk goed gerecupereerd is van zijn Ironman in Hamburg, een week eerder. We moeten hem een paar keer intomen.

Tegen het einde van loopproef krijgt Steven het wat lastiger, maar met de nodige aanmoedigingen en het 3kant High Voltage team als mikpunt, slagen we erin ons tempo te behouden en lopen we over de finish. We kunnen terugkijken op een geslaagde wedstrijd. Na onze wedstrijd supporteren we nog even voor het 3kant High Voltage team en gaan we allemaal samen op de foto. Iedereen meer dan voldaan! Een ploegentriathlon blijft een speciale gebeurtenis. Fantastisch om deze versie samen als team te kunnen afhaspelen.

3kant viert levensjaar 25 met sponsors Foré en Stromar

Het 3kant Triatlon Team bestaat 25 jaar en heeft dat mee te danken aan haar trouwe partners Foré en Stromar. De roots van de triatlonclub liggen in Lovendegem, maar intussen zijn ook heel wat atleten uit het Gentse en omstreken aangesloten. “De 3kant-familie heeft aandacht voor de beginner en de topatleet.”

Het is 25 jaar geleden dat 3kant door Christel D’Haenens en Patriek De Keyzer, met Europees en meervoudig Belgisch kampioen Karel Blondeel als uithangbord, werd opgericht. Verschillende topatleten begonnen bij 3kant, maar de beginner wegwijs maken in de prachtige sport en hem of haar naar een hoger niveau tillen, was altijd het ultieme doel. Het is een visie waar Eeklonaars Peter Strobbe van metaalbewerkingsbedrijf Stromar, Tony Foré, die met zijn familiebedrijf Foré inrichtingen en schrijnwerken doet, en Jürgen Foré als partner bij Deloitte zich al jaren in kunnen vinden.

Vijftiger Tony Foré vindt triatlon de ideale sport om zijn fysieke fitheid te optimaliseren, wat hij ook bij zijn werknemers promoot. “Het is een buitensport, dus je traint vaak in de natuur. Niets beter om even te ontstressen. Ik doe dit graag met de 3kant-familie die aandacht heeft voor zowel de startende sporter als de topatleet. Mijn appreciatie daarvoor is groot”, aldus Tony.

Voor Jürgen Foré, ex-wielrenner, is de veelzijdigheid van de triatlonsport de allergrootste troef. “Ik zocht tien jaar geleden een nieuwe uitdaging en triatlon kan je door de combinatie van drie sporten makkelijker met een job combineren. Je kan altijd wel een van de disciplines inplannen. 3kant is een club van fijne mensen en wordt ondersteund door een gemotiveerde trainersploeg. Als jonge sporter werd ik ook door goede sponsors ondersteund. Nu ik zelf in de mogelijkheid ben, wil ik graag iets terugdoen.”

“Passion for precision, Passion for Triathlon”, Peter Strobbe, koppelt de slagzin van zijn bedrijf meteen aan eentje van 3kant. “Triatlon boeit mij al jaren”, zegt hij. “Met 3kant vond ik een topclub, met een goede sfeer en een uitstekend imago. De gedrevenheid en toewijding die deze sport vraagt, vinden we ook in ons bedrijf Stromar terug. Wij zijn trots als we atleten met onze naam op de borst over de streep zien komen. Het is enorm fijn dat er straks ook een van onze atleten aan de start staat in Hawaï.”

Onze triatlonclub wil alle sponsors bedanken voor de steun!

Wie graag van de triatlonsport wil proeven en uit de buurt van Lovendegem, Evergem of Gent komt, die vindt bij 3kant een club met een kwaliteitsvol trainingsaanbod in de leukste sfeer. Neem contact op met Patriek De Keyzer via onlyonepatriek@gmail.com

Foto: Van oud naar nieuw, van links naar rechts: 25 jaar 3kant in truitjes!

Jeremy Van Ophem over zijn Ironman in Maastricht: “Tweede keer, goede keer”

Flashback: in juli 2017 finishte ik de IM van Nice in 15u19. Tijdens het fietsen te diep moeten gaan, marathon grotendeels gestapt en nog tijdens die marathon denken dat dit geen einde verhaal kan zijn voor mijn ‘volledige-triatlon-carrière’. Een maand later schreef ik me in voor de IM van Maastricht.

Dit keer nam ik een diëtiste onder de arm om me een op maat sportdieet te bezorgen en liet ik me nog beter begeleiden door mijn coach. Beide zouden hun vruchten afwerpen!

Op 5 augustus 2018 moest het gebeuren. Standaard routine, 4u30 opstaan en je volproppen met suikers, als enige op de baan richting start, bandjes oppompen en het onvermijdelijke nieuws horen van de speaker: “Watertemperatuur van de Maas is 26°C, swimsuites zijn verboden.”

Ik reken mezelf bij de tragere zwemmers, ik startte daarom vanachter in het pak tijdens de rollende start. De eerste 500 meter zag ik mijn supporters meewandelen langs de kade, we herkenden elkaar. Het gaf me een rustgevend gevoel, ik was niet alleen. Buiten wat hoofdpijn van een spannende duikbril en wat ‘zwemmisselijkheid’ kwam ik goed uit het water in een verwachte 1u39.

Na een rustige wissel stapte ik vol vertrouwen op de fiets. Het eerste half uur moest ik er nog wat inkomen, maar daarna vloog ik over het glooiend parcours. Er stond veel volk langs de weg, dat is altijd leuk! De Hallembaye Bassange bleekt een kuitenbijter, maar op geen enkel moment ging ik zwaar in het rood. Wat me ook beter afging dan in Nice is mijn voedingsplan, waardoor ik relatief fris van de fiets stapte na 6u15.

Tijd voor een marathon, 4 rondjes van 10.5 km door Maastricht, in 30°C. De eerste ronde ging super, ik kwam snel in het goede ritme en ging er volledig voor. In dat enthousiasme vergat ik mijn suikers en zouten aan te vullen en miste ik mijn special needs bag. Het gevolg liet zich al snel blijken, in de tweee ronde moest ik gas terug nemen en veranderde mijn blik naar oneindig, in de derde ronde laste ik een eerste noodzakelijke wandelstuk in. Mijn bovenbenen werden helemaal hard, hoekig lopen en de pijn verbijten tot de finish was vanaf dan de mindset.

IJsblokjes in mijn short stoppen, dat zorgde voor een serieuze verlichting van de pijn. Spijtig genoeg smolt dat ijs vrij snel en was er maar 1 ijs bevoorrading per ronde. Maar dat werd dan ruimschoots goedgemaakt door mijn talrijk opgekomen supporters. Het laatste kwart van de marathon stuwden zij mij vooruit om mijn marathon te finishen in 4u36.

De klok bleef staan op 12u49m39s, 2u30 sneller dan Nice, doel bereikt!

Ik was trouwens niet de enige 3-kanter, Tim haalde 11u09 in zijn 1e Ironman, Pieter mag zijn koffers pakken richting Hawaii met 9u12 en de 1e plaats in de Agegroup 35-39.

Missie X-trails geslaagd voor vijf 3kanters in Houffalize

“En de triatleten van 3kant zijn ook weer van de partij.” Het is 11u en de warme stem van Hans Van Cleemput vult de vallei naast het Vayamundo-hotel vlak voor de start van de Kamikaze-trail. De eerste etappe van in totaal drie wedstrijden van de X-trails wordt op gang geschoten: kort, technisch en bijzonder explosief. Er nemen 150 sportievelingen deel.

De triatleten van 3kant, dat waren deze keer wij: Jeremy Van Ophem, Pieter Deckers, Gertjan Winten, Steven Dekeyser en Jeroen Bauters. We overleefden allen vlotjes die eerste etappe. Zo goed als iedereen ging wel eens onderuit en jammer genoeg brak ook een meisje, een kennis van Jeremy, haar enkel. De kamikaze-trail deed helaas zijn naam eer aan, maar de vraag is of het wel zo extreem moest. Een behulpzame Jeremy en zijn vriendin (een arts) skipten de trail des Coccinelles (lieveheersbeestje in ’t Frans) en trokken ter ondersteuning naar het ziekenhuis.

We kregen in de namiddag even vrijaf en lieten de benen rusten. Om 16u stonden we aan de start van dat lieveheersbeestje van 20 kilometer. We liepen door de prachtige bossen rond Houffa met zo’n 300 lopers. Door de kamikaze-trail voelden de benen toch al wat zwaarder aan, maar de vier gestarte 3kanters kwamen goed aan en we waren nog in de running voor het X-trailklassement. Gertjan -loopfrequentie 180 – Winten kwam door een 32e plaats de top 20 in het algemeen klassement binnengeslopen. Steven doorstond zijn serieuze knietest (600 steile hoogtemeters) met verve. Het was een bijzonder grote opluchting na een ambetante periode. Nen Dekeyser van ijzer, die schrijf je nooit af.

Zondag 7u. Pieter stuurt een berichtje: ‘Die benen zijn precies niet van mij’. De Whatsapp vulde zich met een slaak van verlichting en gezever. De woorden van Pieter waren herkenbaar. Tegen 10u troffen we elkaar opnieuw aan de start, met hier en daar een kwaaltje. Gertjan viel op kamikazesteentjes en had een schaafwonde, en Jeroen had last van een knie na een technisch rampzalig genomen afdaling. We waren niet zeker of Steven in de Coccinelles op zijn hoofd gevallen was of misschien al (enkele jaren) eerder. Maar hij stond er en wenste ons succes. Hij startte een uur later op de 17k.

Met 522 trailrunners gingen we van start op de Houffatrail (die later 23k ipv 25 bleek te zijn). Net als zaterdag moesten we door rivieren (soms tot heuphoogte). Het parcours lag er ook opmerkelijk vettiger bij dan vorig jaar (toen vroor het). De prachtige natuur doet veel met een mens op missie, want allen haalden we mooi de finish. Gertjan werd 49e in 2:11:27, een bijzonder sterke prestatie, en daarmee werd hij 16e in het eindklassement van een sterk bezette trailwedstrijd, top! Niet slecht voor een zwemmer… (Now he’s gonna kill me.) Jeremy kwam binnen als 83e, Jeroen als 152e, Pieter als 169e. Jeroen eindigde 34e in het klassement van de X-trails, Pieter als 39e. Had Pieter eens niet moeten plassen, dan waren we allemaal onder de totaaltijd van vijf uur gebleven. De driekanters eindigden allemaal in de eerste helft van het pak (80 van de 150 deelnemers deden de X-trails uit). We waren verzadigd, content en stiekem droomden we van een les tai chi van Koen op dinsdag, in plaats van core stability.

Steven kwam later in de namiddag binnen op de 17k. Hij eindigde 3e in de alternatieve x-trailsranking (4/20/17). Respect!

De sfeer in Houffa is bijzonder. Hopelijk zijn we volgend jaar opnieuw met een bende.

De hel van Lieven

8 uur ’s ochtends gestart op een parcours dat meer weg heeft van de ondergrond van Disney on Ice dan van een hel. Glad om te starten, moddersoep om te eindigen.

Vertrokken voor de eerste 15km aan 12,5 km/u gemiddeld, niet te vlug gestart en niet zoals vele anderen die het gelijk nog niet doorhadden dat ze nog moesten fietsen en lopen na het eerste looponderdeel.  Uiteindelijk geeindigd in de achterste helft op plaats 216.

MTB (120km) is vlot verlopen, zeer technisch parcours, draaien en keren, gladde wegen in het begin, gemiddelde van 20km/u en vlot naar de eerste helft gefietst. Dan 30km lopen, twee ronden. Terwijl ik aan het wachten op da ventje met die hamer had ik me voorgenomen om zo lang mogelijk de 12/h aan te houden.  Ik heb de volle 30 moeten wachten aangezien de tweede ronde uiteindelijk vlugger gelopen was dan de eerste. Het gevoel om constant gasten voorbij te sjezen die serieus trager lopen dan u is super zalig! Ik was nog relatief fris bij aankomst na 9u36’ wedstrijd. Een superaangename verrassing om te zien dat het handtekeningenbord nog relatief leeg was  (in vergelijking met mijn vorige edities dan toch) bij mijnen arrivé. Uiteindelijk 59e geworden. Seppe Odeyn (wereldkampioen powerman 2016)  deed er een 1u25’ langer over dan vorig jaar. Dat zegt alles over het nieuwe, lastige parcours en de omstandigheden. Heel wat bereikten de aankomst niet. Kortom een superdag, goede voorbereiding (mede dankzij ons weekend), super begeleiding tijdens de wedstrijd (Thanks Jochen, Wouter, Toon, Rinus, Roel, vaedere, moederken en Lillie) en nu stoppen met rode bietensap en klote chia zaad.

Ciao,

Lieven

3kant zet ambities kracht bij met succesvolle stage

De Kattevennen aan het Nationaal Park de Hoge Kempen waren van 24 tot 26 november het decor van de herfststage van onze 3kanters. Met maar liefst 25 atleten trokken we naar de Limburg voor een prachtige, complete triatlonstage. Alle sporten werden kwalitatief getraind en er was aandacht voor twee nieuwe zaken: looptechniek en core stability.

Op vrijdagavond kwamen de laatsten rond 21u binnen in het domein van Sport Vlaanderen nabij Genk. De heerlijke loempia’s van Bee en de spaghetti van Nancy waren de mooie opener van de avond. We praatten bij en al snel ging het over de nieuwe doelen voor 2018, typisch voor die freaks van triatleten. Even later nam Yvo, succesvolle organisator van de 3 Kant-stages, het woord. Hij lichtte het programma van de stage toe en toonde de uitgestippelde mountainbikeparcoursen. Daarna kwamen Gertjan, Koen en Jeroen naar voor om de nieuwe trainingen toe te lichten. In overleg met het bestuur werd een cel van trainers opgericht en die willen gedurende zes maanden en vernieuwd trainingsprogramma aanbieden. Daarna evalueren we de vernieuwing. Op donderdagavond zal er vanaf 7 december een looptraining plaatsvinden. Op zondagvoormiddag voegen we er vanaf januari een fietstraining aan toe. De zwemtraining in Ertvelde blijft doorgaan op zaterdagavond. Elke atleet krijgt op die manier de mogelijkheid om mee te doen aan één gerichte training per week, per sport. De leden reageerden enthousiast en we hopen dan ook op de talrijke opkomst op de nieuwe trainingen. Communicatie volgt eerstdaags via mail. Nog ne La Chouffe, of ne chocomelk voor Gertjan, en dan vlogen we ons bed in.

Zaterdagochtend, 7u. Nico loopt als een Duracell-konijn huppelend de kamer door. Onze sfeermaker in ’t kamertje van vier wou zeker op tijd zijn voor de nuchtere looptraining in het park. Van even snoozen was geen sprake. Nico wil lopen, iedereen zal lopen. We deden de blauwe route van 7,5 kilometer rondom onze villa – ’t was een zot groot spel – op eigen tempo. Meteen na het ontbijt volgde een looptechnische training onder leiding van Koen Van der Jeugt. Hij toonde de basisprincipes van Chi-running: door het zwaartepunt naar voor te brengen in combinatie met een goede core-houding en een hogere pasfrequentie, loop je efficiënter. De toevallige passanten werden getrakteerd op een mexican wave. Bretellen Bernard verklaarde ons gek.

Om 10u vertrok de mountainbikegroep met Yvon. In twee teams werd een prachtige route gereden in het Natuurpark de Hoge Kempen. Een groep had rond de 45 kilometer, de andere rond de 75. De niet-mountainbikers bleven nog even lopers en deden er 7,5km bij, waarna het coureurs werden en met hun groep van zes richting Nederland fietsten voor een rustige tocht van 55 kilometer langst het Albertkanaal.

Rond 14u was iedereen terug in het huisje en namen we een broodmaaltijd, met Thaise kippensoep van Bee, de vrouw van Nico. Daarna kon het dubbelspel in de Daviscup en het veldrijden in Duitsland ons niet lang bekoren en dus trok ongeveer de helft van de sporters – de triatleten – naar het zwembad in Genk voor een zwemtraining onder leiding van Gertjan. De redders maakten een dubbel baan vrij voor 3kant en deden de complimenten aan Karel Blondeel (ik peins van nen Danny…, ex-triatleet en concurrent). Anderhalf uur later hadden we tot 4 kilometer op de teller en was het tijd voor de Italiaan. Een gezellig restaurant waar we konden bijpraten met leden en met niet-leden. Vier toffe niet-leden waren namelijk mee op stage. Na de antipasti, kwam het pizzabuffet, gevolgd door een verslavende tiramisu, die het tekort aan pizza’s aan onze tafel (vier stuks voor veertien man) al snel deed vergeten.

We sloten de avond af met een muziekquiz van Patrick. Daar toonde Steven zich heer en meester in het team ‘Waterloser en vrienden’, maar de uiteindelijke overwinning ging naar de mannen naast ons met o.a. Dieter en Niels. Hun teamnaam ontsnapt me even, zo origineel was hij.

Zondagochtend, 7u. Nico ligt KO in zijn bed en heeft zijn wekker niet gehoord. Het zwemmen van de avond ervoor heeft duidelijk zijn impact en niet alleen op hem. We verzamelen in de tweede leefruimte voor een ochtendsessie core stability. Koen gaf er uitleg over het belang van het trainen van o.a. de lage buikspieren. We oefenden op een correcte rughouding met de death bug, planking, bruggen… Heel wat atleten volgen zijn lessen op dinsdag in de Gentse Voskenslaan. Na de coresessie namen we een stevig ontbijt want vandaag stond een duurtraining fietsen/mountainbiken op het programma. Het overgrote deel reed met de MTB. Gertjan nam de zes coureurs op sleeptouw in zijn streek rondom Maastrichie. We passeerden het parcours van Bilzen langst het Albertkanaal om vervolgens via Maastricht richting Epen te rijden. Daar draaiden we naar Gulpen zo scheerden we langs Valkenburg en Maastricht terug naar Genk. ’t Was een prachtige rit van 113 kilometer met 800 hoogtemeters in de streek van de Amstel Gold Race. Dikke soupape Lieven toonde zijn goede vorm voor de Hel van Kasterlee en trok een dertigtal kilometer stevig door (de kilometriek ging tot 38/u en meer tegen de wind in). Ware het niet van mijn klungelen bij een lekke band, dan zaten we mooi op tijd aan tafel. Na de traiteurmaaltijd trok iedereen zacht naar huis.

De stage in november betekent voor velen de start van de nieuwe voorbereiding. Moe maar voldaan keerden we terug uit de Limburg.

We kunnen terugblikken op een schitterende editie:

  • de sfeer was top: vree bende!
  • Het sportief programma was rijk, slim en kwalitatief: merci Yvo, Gertjan en Koen! 10 uur sport en gevarieerd bewegen, top.
  • ’t eten van de vrouwkes was van lek me liptje: merci Bee en Nancy!

Hopelijk zien we elkaar gauw op een donderdagavond (lopen), een zaterdagavond (zwemmen) of een zondagochtend (fietsen). Je hoeft niet alleen op stage te gaan om elkaar naar de kloten te sporten.