Stoten & exploten

Het beest temmen dat WC Hawaï heet (2): het verhaal van Pieter

Na een teleurstellende marathon tijdens de Ironman WC in 2018 werd mijn doel om sub9 te halen in Hawaï niet bereikt. Als revanche schreef ik me in voor IM Hamburg 2020, die door de pandemie een aantal keer moest worden uitgesteld, met als doel een nieuwe kwalificatie voor het wereldkampioenschap.

Flash forward naar 29 augustus 2021 waar ik in 8u47 een 11de plaats wist te behalen met een ticket voor Kona 2022 erbovenop. Na de race had ik ergens het gevoel dat hier nog wel wat verbetering inzat, altijd leuk als je het gevoel hebt dat je de grens nog kan verleggen. Het voordeel van de kwalificatie in 2021 was dat er geen druk meer lag op het seizoen 2022 en ik volledig kon inzetten het wereldkampioenschap.

Op 24 september was het zover en reisde ik af naar Honolulu om er in 10 dagen de jetlag te verwerken en te wennen aan het klimaat. Er stond nog een zware trainingsblok op het programma dat onder zonnige omstandigheden kon worden afgewerkt. Ik verbleef de eerste dagen bij Frank Smith, eigenaar van wat waarschijnlijk de 1e triathlon shop ter wereld was. Verhalen over de beginjaren van de Ironman op overschot. Heel eerlijk moet ik toegeven dat de trainingen al een tijdje niet goed gingen. Op de fiets had ik problemen om in de beugels te blijven en vermogen te leveren. Tijdens het lopen had ik nooit superbenen, wat je wel verwacht als je piekt naar één moment. Na een rustige taperweek met stretchen en foamrollen moest ik voor mezelf volhouden dat het op race day wel zou lukken, want anders was de strijd op voorhand al verloren.

Om 7u05 knalt de toeter (helaas geen kanon meer voor de AG) mijn wedstrijd op gang. We zijn met 600 AG M40-44 dit jaar vanwege 2 uitgestelde edities. Dit jaar ben ik van zwemtactiek veranderd, ik leg me bijna helemaal vooraan en doe zo weinig mogelijk moeite tijdens de eerste kilometer. Ook al is het chaos, doordat ik weinig inspanning moet leveren, valt het wel mee. Na 1500m probeer ik dan van voeten naar voeten te zwemmen tot ik de juiste vind die me naar de wissel brengen. Na 1u03 het zoute water uit, perfect op schema. De wissel verloopt vlot en ik spring de fiets op. Pace plan was om 250watt gemiddeld te rijden en zo veel mogelijk onder 300watt te blijven, wat in de eerste 70km mooi lukte.

Helaas, na goed 3u wedstrijd kreeg ik plots hevige pijn in de buik en aan beide gluteus medius.  Ik kon geen vermogen meer leveren vanuit de beugels en de pijn was bij wijlen zou hevig dat het licht soms letterlijk uitging. Aan de volgende bevoorrading dan maar gestopt voor cola en iets van vaste voeding waardoor ik wel kon blijven fietsen hetzij enkel rechtop. De volgende 110km werd hierdoor eerder een zondagse rit dan een wedstrijd. Heel demotiverend, aangezien iedereen je inhaalt in de beugels en je zelf niet kan gaan liggen. Ik hoopte op materiaalpech zodat ik kon opgeven, maar helaas, na 5u20 rolde ik de wisselzone binnen.

In de tent kwam ik Filip tegen die blijkbaar ook een hele slechte dag had en die wist me nog enigszins te overtuigen om toch te starten met de marathon. Met zware maagkrampen ben ik beginnen lopen in de hoop dat het ooit zou stoppen. Mijn eetschema was ondertussen zodanig verstoord geraakt dat ik geen idee meer had of ik wel voldoende energie binnen kreeg. Bij elke bevoorrading dan maar gestopt voor Cola, banaan en Gatorade.

Pieter en Filip lopen even samen tijdens de marathon.

Lopen moest ik afwisselen met wandelen als de pijn te hevig werd. Na 100m wandelen kon ik dan opnieuw een stukje lopen, tot alles opnieuw begon. Ik denk niet dat ik ooit al zo afgezien heb en zelfs nu (2 dagen later) is mijn maag nog steeds niet hersteld. Een grote desillusie toen ik de finish bereikte. Pas een dag later heb ik naar mijn eindtijd gekeken (10u31). De IM in Hawaï doet zijn reputatie zeker de eer aan, 3de keer goede keer dan maar zeker.

Het beest temmen dat WC Hawaï heet (1): het verhaal van Heidi

Na de tegenslagen de laatste maanden (kuitblessure, crash met de fiets tijdens het BK halve triatlon kleine drie twee weken voor D’Day en een zware hoest die me de eerste 5 nachten op Hawaï wakker hield) was het ultieme doel om te finishen, ik zou er alles aan doen om deze wedstrijd tot een goed einde te brengen, dus goed doseren, eten en hydrateren. Na een korte maar goede nacht ging om 4 uur de wekker. Waterdichte plakkers op de wonden leggen, tattoos plakken, insmeren, ontbijten, alles liep gesmeerd. Mijn gerief voor de wondverzorging nog in de transition bag laten plaatsen en dan wachten tot ik de pomp in handen kreeg om de banden op te pompen. Helaas het ventiel sloot niet goed aan op de pomp en de band liep leeg, dan maar naar de technische bijstand voor andere pomp maar er kwam maar geen lucht in. Ondertussen was het al tijd om de wisselzone te verlaten voor de start dus ik geraakte beetje in paniek. Maar ze stelden me gerust dat ze mijn band zouden vervangen terwijl ik aan ’t zwemmen was. Ondertussen waren de pros en de eerste age groupers al vertrokken.

Onze age group was de grootste bij de vrouwen, met een dikke 200 atleten vertrokken we op het hoornsignaal. De eerste honderd meters was het toch wat drummen maar erna kon ik toch mijn ritme vinden. Maar wat verder voelden mijn benen ineens heel zwaar en alle energie trok eruit weg, na het keerpunt bij de boot kreeg ik het echt lastig, ik voelde me misselijk. Uit noodzaak schoolslag beginnen zwemmen in de hoop terug bij positieve te komen. Alle sportdrank die ik voor de wedstrijd dronk lag er ineens terug uit. Een paar vrijwilligers op een speedbootje vroegen of alles ok was en volgden me een hele eind. Toch blij dat ik uiteindelijk na anderhalf uur uit het water was, maar mijn plakkers op de wonde aan de elleboog waren helemaal losgekomen dus in de wissel wat meer tijd genomen om de wondverzorging te doen. De vrijwilligers waren echt fantastisch, altijd klaar voor hulp en aanmoedigingen.

Het fietsen verliep relatief goed, af en toe kon ik toch in de beugels blijven liggen maar met de wonde aan de elleboog was het toch niet ideaal. Aan het keerpunt in Hawaï vergeten opnieuw insmeren en een paar kilometer later voelde ik de zon branden op armen en benen. Aftellen tot de volgende bevoorrading waar ik alle vrijwilligers persoonlijk gevraagd heb of ze zonnecrème hadden. Gelukkig was er toch iemand die een spuitbus bij had. Toch was het kwaad al geschied en had ik een zonneslag opgedaan, hoofdpijn gedurende de hele fietsrit. Maar ik ben voldoende blijven drinken en eten. De finish van het fietsen voelde al als een ware overwinning maar dan kwam het zwaarste onderdeel nog: de marathon in de hitte.

De eerste 10 kilometer verliepen relatief vlot, daarna slakkengang en bij iedere bevoorradingspost stoppen, genoeg drinken en ijs aannemen. Bij het binnenlopen van energy lab kruiste ik ploeggenoot Isabel, zij was al aan de de lange terugweg richting finish begonnen. De aanmoedigingen deden deugd. Door de gemiste loopkilometers de laatste maanden ben ik hier toch zwaar op de proef gesteld. Maar met Nathalie in gedachten (die voor veel zwaardere beproevingen stond) heb ik dit toch kunnen finishen.

De laatste mijl naar de finish en het warme onthaal aan de finishlijn zijn memorabele momenten die me steeds zullen bijblijven. Het was ook super fijn dat Liesbeth van TRT me stond op te wachten! Die finishknuffel zal ik ook niet rap vergeten! Zo dankbaar dat we dit avontuur samen konden delen.

Aan deze iconische wedstrijd hadden Nathalie en ik eerder dit jaar een fundraising gekoppeld ten voordele van vzw BIG against breast cancer. Op 30/8 stierf Nathalie aan borstkanker en daarom is deze wedstrijd nog meer dan ooit van symbolische waarde, een eer aan haar en al haar lotgenoten. Wie de fundraising nog wil steunen kan nog tot 10/10 een gift doen via BIG against breast cancer – Move4BIG Road2Hawaii – voor Nathalie († 30/08/2022) (moveforbig.org)

Heidi samen met Isabel met de vlag in Hawaï

Richting Hawaï (4): het verhaal van Pieter

Begin 2020 werd Hamburg gekozen als wedstrijd om opnieuw gekwalificeerd te geraken voor de Ironman in Hawaii. Vanwege de pandemie werd de wedstrijd een aantal keer uitgesteld naar de uiteindelijk datum eind augustus 2021. Dit kwam goed uit want de kwalificatie was dan voor 2022 en niet 2021 waardoor ik dat jaar geen volle meer hoefde te doen en vooral kon plannen en trainen.

De wedstrijd in Hamburg verliep zeker niet vlekkeloos (welke wel?) maar met een mooie 8u47 wist ik toch de eerste plaats te behalen in mijn age group. Hawaii 2022 wordt mijn tweede deelname aan het officieuze WK na een eerdere passage in 2018, die ook niet vlekkeloos verliep en waar ik kon
finishen in een moeizame 9u27. Een paar jaar wijzer en beter geëquipeerd probeer ik dit jaar te eindigen onder 9u met hopelijk een mooie ranking tussen de sterren. Wie zelf wil kijken of het vlekkeloos verloop, je kan me volgen bib nummer 1542.

Richting Hawaii (3): Het verhaal van Filip

Al sinds mijn 16e, toen Luc Van Lierde voor de eerste keer in Hawaii won en ik mijn eerste sprint- en kwarttriatlons deed, zat de mythische IRONMAN World Championship in mijn hoofd.

Ik had het toen nooit voor mogelijk geacht dat ik er zelf zou staan. Enkele jaren later begon ik aan mijn studies en namen andere, meer studentiekoze hobbies, de plaats in van triatlon.

Zo’n 20 jaar later of 5 jaar geleden, besloot ik om terug met triatlon te (her)beginnen na verschillende andere hobbies zoals volleybal en judo.

Mijn eerste IRONMAN in Kopenhagen in 2018  was al meteen een succes met een tijd onder de 10 uur. Niettegenstaande ik heel tevreden over die tijd was, was er nog veel voor verbetering vatbaar. Dit deed me wel dromen dat een kwalificatie voor het WK ooit haalbaar zou zijn.

In 2019 deed ik 2 IRONMANs, maar in de helse omstandigheden van IM Cork in Ierland en door maagproblemen in IM Barcelona slaagde ik er dat jaar niet in om me te kwalificeren.

In 2020 gooide een gebroken middenvoetsbeentje 8 weken voor de wedstrijd roet in het eten. Gelukkig kon ik wegens corona mijn inschrijving voor IM Tallinn overdragen naar 2021.

Daar was het wel prijs: met een tijd van 9u07 haalde ik een 3e plaats bij de M40 en een 17e plaats overall én die felbegeerde Kona slot!

Dit seizoen besloot ik om deel te nemen aan IM Finland en daar om de knikkers te strijden. Op een vrij zwaar parcours en in een spannende strijd vooraan

werd ik met een tijd van 9u11 2e bij de M40 en 4e overall, een prestatie waar ik nooit van had durven dromen.

De temperatuur en vochtigheid in Hawaii deden me besluiten om hier alleen voor de ervaring mee te doen zonder er een sportief doel van te maken.

Het enige doel is hier de finish halen, mijn seizoen is al meer dan geslaagd. Eerst afwachten hoe mijn lichaam reageert op de jetlag en de omstandigheden.

Gelukkig ben ik 10 dagen voor de wedstrijd afgereisd om toch enigszins te kunnen acclimatiseren. Na hier in Kona al enkele trainingen gedaan te hebben voorspel ik dat het een hele zware dag zal worden, vooral bij het lopen is de hitte loodzwaar. Fingers crossed!

Richting Hawaii (2): Het verhaal van Isabel

Gekwalificeerd te Vitoria-Gasteiz 10 juli 2022 (u niet onbekend!). Een Ironman waar je ballen voor nodig hebt om je gok op te wagen. Er hangt namelijk een soort vloek over deze stad: de kans dat je er ooit geraakt is vrij beperkt. Het meerdere deel van de Belgen heeft het niet gehaald, maar Steven De Backer zette door! Net als ikzelf toen de rest van mijn 4-koppige groepje een voor een forfait moest geven. 

ik zette de tocht alleen in. Steven ging er namelijk ook zijn na enkele dagen, en zo was er al zeker nog iemand om het avontuur genaamd Ironman mee te verkennen. Voor mij zou het de eerste zijn, na een kwartje als test te Beernem (Kallemoeie). Steven had echter de pech dat zijn vlucht werd gecanceld…. de rest van het verhaal ken je. 

Met twee 3Kanters konden we uiteindelijk toch de Belgische eer mee verdedigen! Ondanks de maagklachten tijdens de marathon kon ik de wedstrijd in temperaturen boven 35 graden uitlopen. Ik behaalde daarmee 2e plaats binnen mijn categorie, 6e dame algemeen. Ik had het geluk dat er 2 tickets in mijn leeftijdscategorie beschikbaar waren. 

Dit succes overviel me nogal, ik had er niet over nagedacht wat ik zou doen, “in case”. Ik begon pas met triatlon, kon mijn eerste open water zwemervaringen enkele weken voor de IM ontdekken (met veel plezier samen met andere 3kanters) en reed mijn eerste rit op een TT fiets de week voor vertrek. 

Gelukkig had ik een maat bij me die me verplichtte toch eens in die beugels te gaan liggen omdat ik het anders niet zou uithouden. 

Het “once in a lifetime” (en ook een stuk “you never know what life brings”) excuus haalde de bovenhand en ik besloot op deze kans in te gaan. Wetende dat ik tekende voor een aantal heel stressvolle maar ook speciale weken.

De weg naar Kona toe is al een overwinning op zich. Zeker dit jaar, binnen het gegeven dat de wedstrijd verdeeld is over twee wedstrijddagen door een uitgestelde Corona editie. 

Het fantastische aan heel dit verhaal is dat we binnen 3Kant met 4 (!) atleten zijn die dit jaar mogen meedingen voor de wereldtitel binnen de agegroups. Twee mannen, twee vrouwen. Mooier kon het niet zijn. Ook algemeen is ons Belgenland heel sterk vertegenwoordigd dit jaar! 

VOORBEREIDING

We hadden de rest van de zomer geluk met de temperatuur; ik zocht regelmatig de warmte op om te trainen in de hoop dat dit op 6 oktober nog effect zou hebben. 

Helaas kon ik leuke ideeën als rollen plaatsen in iemands sauna of trainen in de plantentuin niet omzetten in realiteit.  Tijdsgebrek dwong me heel efficiënt te zijn om alsnog zoveel mogelijk de beoogde trainingsuren te behalen.

Ik vertrok zo tijdig mogelijk om ter plaatse te acclimatiseren daar ik weet dat mijn lichaam nogal reageert op hitte en een hoge vochtigheidsgraad. Duimen dat het me lukt om te kunnen presteren binnen deze omstandigheden. Daarbij komt ook dat het parcours op zich een uitdaging is van begin tot einde. 

Zwemmen in een golvende oceaan, fietsen met crosswinds en hitte, lopen in zinderende hitte met energylab als kers op de taart. Maar, ik zou Isabel niet zijn als ik niet “all in” was voor zo’n avontuur. Ik heb er zin in en ik heb het gevoel dat we er met onze Belgische delegatie een hechte groep zullen vormen en veel plezier zullen maken. Ik hoop met een tevreden gevoel op een gezonde manier de finish te kunnen halen en doe mijn best om binnen mijn mogelijkheden, met mijn beperkte ervaring, dit toch zo goed mogelijk te doen!

Richting Hawaii (1): Het verhaal van Heidi

Ik heb me kunnen kwalificeren voor Hawaii in Vichy op 22 augustus 2021, toen in age group 40-45. Dit was mijn allereerste volledige triatlon dus ik had totaal geen ambities om me te kwalificeren. Sterker nog, ik was helemaal niet zeker of ik een mogelijk slot wel zou aanvaarden omwille van de hoge kost en de ongelukkige timing ifv ons gezin. Maar goeie vriendin Liesbeth Verbiest van TRT wist zich ook te kwalificeren op dezelfde wedstrijd en in alle euforie spraken we af om samen het avontuur aan te gaan. Aangezien ik dit jaar 45 werd zal ik voor het WK racen als jongste van de age group 45-49. 

De voorbereiding verliepen super, veel lange duurtrainingen, stage met de club in Port Grimaud was super tof en na een reeks succesvolle triatlon wedstrijden sloot ik het eerste deel van mijn wedstrijdseizoen af op Alpen d’ Huez met een mooie eerste plaats in mijn leeftijdcategorie.

Jammergenoeg verliep het daarna niet meer zo vlot, een paar weken later kreeg ik scheurtje in de kuit waardoor ik het lopen een paar weken moest onderbreken. Het herstel verliep moeizamer dan gedacht en pas toen een maand later het gevoel in de kuit beter was crashte ik met de fiets tijdens het BK halve triatlon bij Lac de l’eau d’heure. Diepe schaafwonde in de elleboog en grote zwelling en schaafwonden op de heup. Nu is het hopen dat alles vlot geneest zodat ik tegen de race toch nog kan zwemmen en in de beugels kan fietsen.

Mijn ambitie om toch een mooie prestatie neer te zetten is nu fel afgezwakt naar in de eerste plaats kunnen starten én hopelijk ook finishen voor mijn vriendin Nathalie die op 30 augustus overleed aan borstkanker en waarmee ik samen eerder dit jaar een fundraising opstartte ten voordele van BIG against breast cancer.

Als koukleum kan ik relatief goed tegen de warmte, dus vermoedelijk zal dat voor mij nog meevallen. Eerder dit jaar finishte ik ook op de marmotte in extreem warme omstandigheden. 

De wind en vochtigheidsgraad zullen verradelijk zijn, wattages in de gaten houden en doseren, doseren en nog eens doseren is de boodschap. Ik verwacht dat het mentaal ook enorm zwaar parcours zal zijn omdat er maar weinig supporters zullen staan langs de eindeloos lange weg naar Hawii en bij het energylab (zwaarste onderdeel van het loopparcours). Maar met Nathalie in gedachten zal ik ongetwijfeld tot het uiterste kunnen gaan!

Corine’s afsluiter van het seizoen

Op 11 september stond Corine aan de start van haar hoofddoel van dit jaar: 70.3 Ironman Erkner 🇩🇪 Lees hieronder haar verslag.

Na wat gemiste wedstrijden en weinig wedstrijdritme wist ik niet wat ik mocht verwachten. Op training draaide het goed maar dan 2weken voordien kwam corona nog even langs, dus ik ging wel zien de dag zelf.

1.9km 🏊‍♀️
Rolling start – al lopend het Dämeritzsee in en daar kwamen de eerste slagen. Met maar een temperatuur van 19,1°C was het even wennen. Die koude watertemperatuur ben ik niet meer gewoon. Al snel vond ik een paar voeten en kon ik heel comfortabel meezwemmen. De plezierbootjes zorgden af en toe voor de nodige golven maar ok, uit het water lopen en richting de fiets nu.
Eerste onderdeel ✔️

May be an image of 6 people, people standing, outdoors and text that says "ce Santin"

90km 🚴‍♀️
Hop de fiets op en weg zijn we. Je ziet ons binnen 90km terug. Een mooi licht golvend parcours tussen vele bossen maakten het aangenaam fietsen. Er werd zeer veel dubbel gereden waardoor ik tijdens het fietsen ‘de Ruud’ eens kon aanmoedigen (en omgekeerd ook natuurlijk). Rond kilometer 80 de bosjes moeten induiken voor een snelle plasstop en dan weer knallen voor de laatste 10.
Tweede deel ✔️

21.09km 🏃‍♀️
Ik spring van de fiets en loop de wisselzone in. Ik besef dat mijn benen zeer goed voelen en dus kon ik vol goede moed aan mijn laatste onderdeel starten. 3 rondes kregen we nog voorgeschoteld om dan op de atletiekpiste te eindigen. Dit liep vlot, zeer vlot. Ik draaide soepel rond en kon mijn ogen niet geloven als ik mijn ronde tijden zag. Even protesteerde de maag maar dit deed heel kort maar iets aan het tempo. Nadien jaagden we dit weer de hoogte in. Om dan juist nog in de laatste 2km wat krampen te krijgen in de mild en na dat eruit geduwd te hebben liep ik smooth richting de finish.

Aankomsttijd 5u15:44
Ik kon mijn geluk niet op en geloof het nog steeds niet dat ik 25′ sneller ben dan vorig jaar + PR op de halve marathon staat weer een beetje beter ☺️

Op naar volgend jaar 🏊‍♀️🚴‍♀️🏃‍♀️💪

Corine deed samen met haar vriend Ruud mee.

Zoeven in Zofingen

Na een succesvol debuutseizoen, was ik (Debbie Sanders, nvdr.) al snel beginnen dromen van grotere duatlon- en triatlonwedstrijden. Het tweede grote doel van 2022 stond op 4 september te wachten: Powerman Zofingen, de zwaarste duatlon van het circuit, met ‘afgerond’ 10km lopen, 150km fietsen en nog eens 30km…euh….joggen. Niet enkel de lengte maar ook de hoogtemeters maken het parcours pittig. Gelukkig dit jaar geen flandrien-editie met onderkoelde atleten, maar een hele mooie en warme zomerdag in het noorden van Zwitserland.
De eerste run start al meteen met een stevige klim en een hartslag die het zenit inschiet. Na de eerste van twee rondes voel ik de frisheid uit de benen wegsijpelen en de dag is nog maar gestart.
Ik hou me aan mijn eigen tempo en probeer me niet zot te laten maken door de hoge snelheid van sommige andere agegroupers. Dat is altijd gemakkelijker gezegd dan gedaan.

Ook bij het fietsen gaat het vanaf het begin bergop. Mijn coach had me aanbevolen weg te blijven uit mijn hogere hartslagzone, maar mijn sporthorloge denkt er anders over. Aan de voet van de tweede langere klim van de eerste ronde heb ik al de drie koploopsters bij de agegroupers in het zicht maar die rijden bergop weer van me weg terwijl ik mijn benen probeer te sparen. Op een vlakke steenweg vlieg ik ze uiteindelijk vlot voorbij en kan vanaf nu mijn eigen wedstrijd rijden. Het is genieten in de beugels van mijn snelle TT-fiets! In de tweede van drie rondes begin ik ook enkele elite-vrouwen in te halen, die voor ons gestart zijn. Dat geeft wel een beetje moraal natuurlijk. Tijdens de laatste lus is ook bij mij het beste er af en ik voel mijn buik steeds meer samentrekken door de overvloed van suikers in combinatie met de hoge intensiteit. Uiteindelijk draai ik als 4de overall de transitiezone binnen.

De wissel verloopt wat moeizaam. Intussen moet ik dringend naar toilet maar een tri-suit uitdoen in een krappe hudo met een bezweet lijf is duidelijk niet evident. Van bij de eerste loopkilometer voel ik de buikkrampen opkomen. Ik probeer toch nog altijd enkele gelletjes in te nemen om de motor op gang te houden, maar ’t is continu de pijn verbijten. Doorlopen lukt daardoor niet, en ik zie een Duitse me terug inhalen. Uiteindelijk eindig ik 5de overall, en als eerste van alle agegroupers.

Moraal van het verhaal. Ik hou van dit langere werk, waar uithouding en doorzetting voor nodig zijn. Voeding blijft ook wel een aandachtspunt. Ik hoop alvast volgend jaar de krampen te vermijden en nog meer mijn ding te kunnen doen in de laatste run.
Nu wat ‘recupereren’ onder de vorm van een meerdaagse bivaktocht in de Pyreneeën en daarna opbouwen naar het laatste grote doel van dit seizoen: de Hel van Kasterlee!

Rock and roll(ing waves)

Na een uitgestelde corona-editie was het op 6 augustus dan toch zover : Katelijnes debuut op een échte Ötillö-wedstrijd. Corona net voordien strooide wel enig roet in het eten waardoor we het zekere voor het onzekere namen en uiteindelijk besloten om de middelafstand in te ruilen voor de korte. 7,8km lopen en 1,5km zwemmen op en tussen de eilanden voor de Zweedse westkust zouden ons deel zijn!

De dag voordien hadden we al even van het zoute en behoorlijke warme (17° C) zeewater geproefd op een openbare zwemlocatie net buiten de Göteborgse binnenstad. Uiteraard gevolgd door de obligate kanelbulle! Koolhydraten stapelen zeg maar.

Na een verkwikkende nachtrust maakten we ons klaar voor een tramritje richting de ferry die ons naar Styrsö Bratten zou voeren. Eenmaal van de ferry stapten we meteen in swimrunland! De start- en aankomstzone lag net naast de aanlegsteiger en de atleten van de lange afstand waren zich al volop aan het klaarmaken voor hun start. Ze hadden net te horen gekregen dat hun parcours zou worden aangepast. Als gevolg van de stevige stormwinden was de noordelijke lus niet veilig en zouden ze twee keer de sprintafstand moeten afleggen met maar liefst 32 wissels. Tijdens onze briefing kregen wij volgende te horen: ‘Your swims are quite protected so there won’t be a problem but it can be choppy here and there.’ Vrij vertaald: de golven zijn slechts 1-1,5m hoog. Ik leefde er al helemaal van op!

Na het afhalen van onze bib en prachtige PAARSE badmuts was het wachten tot voor ons ook het startschot zou klinken. We stonden met een ruime delegatie van 41 duo’s aan de start en meteen na het startsignaal was het klimmen geblazen. Niet forceren en zien hoe we de eerste loopstrook zouden verteren. Na stukjes trail, rotsen en ook wel de nodige blubberstroken langs de kustlijn kwamen we aan de eerste zwemstrook. De zee ging wild tekeer en ik kon niet wachten om er in te springen! Katelijne moest me wat intomen, want ze hing immers aan de rekker en dan kun je maar beter allebei je zwembril op hebben. Op en neer, heen en weer ging het naar het eerstvolgende eiland. Swimrun op z’n best! Katelijne had ook last van andere golven namelijk van misselijkheid, maar die gingen gelukkig snel over. Achja, daar krijg je zeevrouwsbenen van!

De loopstroken over de eilanden waren behoorlijk technisch ook al lagen de rotsen er droog bij. Goed opletten waar je je voeten zet en niet overhaasten is dan het devies. Over de rotsen kruipen om toch zeker niet te vallen bleek ook een mogelijke tactiek, maar moesten wij niet gebruiken. Intussen wel genieten van het mooie uitzicht en de wind die door onze… euh badmutsen blies. Na elke zwemstrook was het ofwel klauteren ofwel zorgen dat je niet te hard op de rotsen werd gesmeten. Daar komt dat de echte swimrun spirit boven waarbij de één de ander helpt om veilig aan de finish te komen.

Tijdens de zwemnummers konden we gestaag opschuiven en tijdens het lopen werd de schade beperkt dus ik had wel in de mot dat een podiumplaats in het vizier kwam. Maar geen stress, het plezier blijft primeren…

…tot de laatste loopstrook, toen spande Katelijne haar sherpa in en was het gaan met die banaan! Eenmaal over de finish hoorden we dat de beslag hadden gelegd op een tweede plek! Straffe toebak van onze debutante.

@Gertjan aka Flipper