Stoten & exploten

Xterra Ardennen, mijn eerste crosstriatlon en vooral nog een lange laatste wedstrijd met het oog op Powerman Zofingen. Ik had me ingeschreven omdat het parcours me heel aantrekkelijk leek, en dat was het ook, achteraf gezien.
Enkele dagen voor de wedstrijd verkende ik het fietsparcours en dat liep de eerste 15 kilometers voor geen meter. Mijn MTB-kwaliteiten zijn nog niet wat ze moeten zijn en de broekschijter in mij begint te twijfelen over de deelname. Na een nachtje slapen besluit ik er toch voor te gaan. Geen risico’s nemen en het bekijken als een lange training in een mooi decors. Ik heb geen logies meer geregeld en dus moet ik zaterdagmorgen al om 4u30 mijn bed uit. Ik had al twee dagen extra koolhydraten gestapeld, en mijn ontbijt met witte boterhammen met honing en wat kippenwit valt precies wat zwaar uit.
Het is al aangenaam warm ’s morgens vroeg aan het Lac de La Gileppe. In de wisselzone kom ik Bernard en Ingeborg tegen, zoals altijd superenthousiast. Het zorgt meteen voor een leuke sfeer, maar daardoor is de focus wat weg van wat ik allemaal moet voorbereiden in de wisselzone..

Ging het zwemonderdeel in Challenge Geraardsbergen vlot, is dat in het stuwmeer helemaal omgekeerd: massastart met de mannen, een stamp in mijn gezicht, benen die tussen mijn armen kruipen, onduidelijkheid of we nu links of rechts van de pilaar moeten zwemmen, golfjes en enkele slokken Ardeens water binnen, onzichtbare boeien waardoor ik de koers kwijtraak, mijn ritme is aan het zwalpen. Het is mentaal toch wat doorzetten. Ik kom na 2km (+100m afdwalen) als één van de laatste atleten uit het water. Bij de vrouwen heb ik de 12de zwemtijd, en intussen al 10 minuten na de koploopster. Ingeborg komt net na mij, ze moest overgeven in het water, en is dan ook blij dat Bernard even kan overnemen. Hij is al vertrokken als ik mijn helm nog aan het aangespen ben en vaststel dat mijn fiets-GPS nog niet aanstaat… Het MTB-parcours bestaat uit één lange lus van 62km met 1000 hoogtemeters. De start is – naar mijn normen – vrij technisch, daarna gaat het op en neer over brede sporen met korte klimmetjes en enkele lange snelle afdalingen. Op het eerste klimmetje heb ik Bernard bijgehaald die me enkele kilometers later tijdens de eerste afdaling werkelijk voorbijvliegt. Ik neem geen risico’s en gebruik mijn schijfremmen waarvoor ze gemaakt zijn. Gelukkig gaat het daarna terug omhoog en kan ik terug haasje over spelen, ik heb nu eenmaal ook mijn trots. De adrenaline en de competitiedrang zorgen ervoor dat ik toch de vlucht vooruit maak en tegen de verwachtingen de snelste fietstijd bij de dames kan neerzetten. Dat is ook nodig na zo’n slecht zwemnummer.

In de wisselzone roept Ingeborg me toe dat ik in de 4de positie zit met slechts 45 seconden achterstand op het podium. Zij zal iets later het stokje opnieuw overnemen van Bernard en losgehen op het trailparcours van 20km met 620HM. Ik wil mijn hoofd echter niet te veel zot maken en moet ook al een tijdje plassen. De eerste kilometers zit ik vooral af te wegen hoe dringend het nu eigenlijk is en of ik wel die tijd wil verliezen. Uiteindelijk loop ik gewoon door, deel ik het parcours mentaal op in 4 blokjes van 5km waarna ik telkens een isogelletje neem, wat nip van mijn sportdrank in mijn gloednieuwe racebelt en in elke bevoorradingszone een beker water over mijn hoofd kap en nog wat isotone drank drink. Dat blijft de ideale strategie om mijn energie op peil te houden.

Het trailrunnen gaat me precies beter af dan een vlak parcours. Ik kan tientallen mannen inhalen, die zien een helling en denken dat ze moeten beginnen stappen. De route is bijzonder afwisselend en heel mooi. En gelukkig ook heel bosrijk want lopen bij 30° is best wel zwaar. Na 9 kilometer zie ik opeens twee vrouwen voor me lopen. De ene loopt op een vlotter stuk weer van me weg maar gaat op de volgende bergop wandelen. Ik schakel een versnelling hoger en laat ze meteen achter.
En voilà, het resultaat is een 2de plaats na de ongenaakbare Chariel Decock.

En de grote fles La Chouffe schenk ik met plezier aan onze voorzitter Bernard. Zij hebben immers ook een leuke en goeie wedstrijd afgewerkt met hun tweeën!

De 2e editie van IRONMAN Finland vond plaats in het skidorpje Tahko in hartje Finland. Het prachtige golvende landschap van bossen en meren zorgde voor een stevig parcours. Niettegenstaande dat ik reeds gekwalificeerd was voor het WK in Kona had deze race uitgekozen als sportief hoofdoel dit seizoen, vooral omdat de weersomstandigheden in Hawaii mij niet echt liggen 😉 Ik had mezelf drie doelen vooropgesteld: age-group podium, allround top-10 en een sub-9u IM.

Na een fietsverkenning op donderdag en enkele wandelingen door het dorp langs het loopparcours werd snel duidelijk dat een sub-9 heel moeilijk zou zijn. De voorbereiding liep vlot, mijn fiets had deze keer wel hetzelfde vliegtuig genomen en Carolien en de kindjes waren mee om te supporteren. Conculega, LTTDer, ex-3kanter en coach van enkele 3kanters Hannes Bonami had minder geluk met het transport van zijn fiets, maar op donderdag is hij die alsnog kunnen gaan halen aan de luchthaven. Samen stonden we vooraan aan de rolling start van deze age-group only IM. Hannes startte 5 seconden voor me, maar al snel zwom ik hem voorbij. In de eerste van twee zwemrondes vond ik maar moeilijk goeie voeten om in te zwemmen, maar in de tweede ronde kon ik aansluiten bij een groepje die me voorbij kwam. Na 1u02 kwam ik uit het water, niet slecht maar ook niet onder het uur zoals ik gehoopt had.

Vanuit de wisselzone was het al meteen klimmen geblazen, dat gaat niet zo soepel als je net uit het water komt! Toch kon ik al een paar triatleten inhalen, op mijn beurt werd ik ingehaald door een sterk rijdende Oostenrijker en een paar kilometer later ook door Hannes. Ik besloot mijn wagonnetje eraan te hangen en met ons drieën begonnen we rond te draaien en nog meer triatleten op te rapen. Sommigen konden niet volgen en anderen pikten aan, zo vormde zich een mooi achtervolgend groepje. Op het golvende terein was het opletten dat de groep op de klimmetjes niet als een accordeon bij elkaar kwam. We kregen ook een moto-escorte van officials die ervoor zorgde dat de non-drafting regels goed opgevolgd werden. Ik moet zeggen dat iedereen zich daar goed aan hield en dat er in onze groep geen tijdstraffen zijn uitgedeeld.

Net voor het eerste keerpunt, rond 45km, zagen we de leiders ons tegemoet rijden. Aan het keerpunt even snel rekenen: we zaten ongeveer vijf minuten achter op de eerste met nog acht triatleten ertussen. Hannes riep enthousiast: “We rijden al voor een top-10!” Eén voor één kon onze trein de koplopers inhalen, voor een groot deel dankzij die sterke Oostenrijkse machinist. Rond kilometer 75 kwam de bevoorading met de personal needs bags, tot mijn grote verbazing was ik de enige van de groep die stopte om mijn eigen sportdrank mee te nemen. Ik had nog een goeie 10km nodig om de groep weer in te halen, lichtjes in het rood gegaan, maar ik was er weer bij… oef. Verder bleven we goed ronddraaien en ongeveer na 160km haalden we de koploper in. Hannes vroeg of we nu aan kop lagen, ik dacht nog één iemand voor ons geteld te hebben, maar toen kregen we een moto van de organisatie te zien en was het duidelijk: head of the race! Op de laatste klim richting de finnish trok ik even door en alleen Hannes kon volgen. Nog vijf kilometer te gaan met twee Belgen op kop in Finland, het publiek die ons langs de kant toeschreeuwde en het haar op mijn armen stond recht!

Luid aangemoedigd liepen Hannes en ik als eersten de lege wisselzone in. Met nog een cameraman meelopend was dat toch serieus kicken! Door een iets snellere wissel kon Hannes met een kleine halve minuut voorsprong aan het zware loopparcours beginnen, stevige klimmetjes, lange gravelstroken… In de tweede ronde kon ik hem op een klim terug inhalen, erover gaan en ook (even) aan de leiding lopen. Maar al vrij snel liepen we terug samen en kregen we van de kant te horen dat een Fin achter ons een heel stuk sneller aan het lopen was. De latere winnaar kwam bij ons, maakte een korte babbel en was weer weg, daar konden we niet veel tegen doen. Rond 20km kreeg ik een ferme klop van de hamer en moest ik Hannes laten gaan en kort daarna passeerde een tweede Fin mij. Ai, toch geen vierde plaats. Ik moest alles uit de kast halen om toch te blijven lopen, hopen dat ik er door zou komen en één van de koplopers zou instorten. Na 30km begon het stilletjes aan weer beter te gaan, maar helaas was het podium al gaan vliegen. De laatste ronde kreeg ik weer vleugels omdat ik wist dat het bijna voorbij was. Toen kwam de laatste bocht en de laatste honderd meter met de rode loper naar de finnish.

Ongelooflijk: een vierde plaats op een IRONMAN! Nooit gedacht dat ik dat zou kunnen…

Op zondag begonnen we met de parcoursverkenningen. Steven en Nancy reden het tweeluik Col d’Ornon en Alpe d’Huez op. Heidi, Koen en Emile reden het parcours van de large-triatlon. Het was enorm warm, onze fietscomputertjes gaven temperaturen ver boven de 38 graden aan. Een welgekomen pauze voor een ijsje en een kopje-onder in een fontein waren ons deel.

Maandag means werkdag, dus gingen Koen en Emile erop uit voor een korte maar stevige bricksession om de beentjes op spanning te brengen voor de aankomende wedstrijden.

Op dinsdag was het dan zover: de eerste wedstrijd van de week: 6,5 km lopen aan de voet van de Alpe d’Huez, vervolgens 15 km, 1170 hoogtemeters en 21 haarspeldbochten te overleven om tot slot te kunnen eindigen met 5,5 km (hard)lopen richting de finish. Dat 3Kant sterke duatleten heeft werd bevestigd door de verzameling top 10 plaatsen per leeftijdscategorie (Nancy 4e, Pascal 8e en Emile 7e) en een overwinning voor Steven – Stevie – Dekeyser!

• 

• 

• 

• 

Triatleten en duatleten werden herenigd op woensdag voor een herstel- en losrijd-rit, want op donderdag waren Heidi en Koen aan de beurt. In de namiddag was het aan de jongste 3Kant’ers. Fabian en Pauline zetten in dit wondermooi landschap hun eerste zwem-fiets-loop stapjes in de triatlonwereld! Wie weet het begin van een lange triatloncarrière…

• 

• 

Om 9u30 werd de triatlon op gang geschoten met een massastart voor de dames. Een kwartier later toverden 1300 mannen het Lac du Verney om tot een bruisende massa. 2200m zwemmen, 118km fietsen met de beklimming van Col de la Morte, Col d’Ornon en de afsluitende klim naar Alpe d’Huez op het menu. Op die laatstgenoemde stonden nog 3 rondjes van 7km op een hoogte van 1850m op hen te wachten.  Heidi denderde in haar gekende stijl als een stoomtrein naar Alpe d’Huez en ging op dit elan door voor haar afsluitende halve marathon. Het verwonderde ons dan ook niets dat ze de eerste plaats in haar leeftijdscategorie wegkaapte. Koen pakte het aanvankelijk iets rustiger aan en liet zich dan toch eens gaan op de beklimming naar Alpe d’Huez.

Steven kreeg maar niet genoeg van klim buiten categorie en bedwong de Alpe d’Huez voor een tweede keer tijdens de medium triatlon. We kunnen concluderen dat Steven zelf ook als buiten categorie mag gecatalogeerd worden… Hij klom sneller dan tijdens de duatlon en had zelf tijd om moppen te tappen en vrienden te worden met een Braziliaan, op overschot dus!

Als dessertje van deze mooie reis namen we afscheid van elkaar op de Col de Sarenne, wat ons betreft de mooiste klim van de regio. We komen volgend jaar (met meer 3Kant-ers?) zeker terug, c’était magnifique!

Na 2 jaar kommer en kwel door Covid19 gaat de Challenge Geraardsbergen eindelijk door! Sinds 2020 was hij namelijk uitgesteld door de gekende omstandigheden..
Langs de éne kant keek ik er heel hard naar uit om nog eens een halve triatlon te doen, maar langs de andere kant was het met een bang hartje door mijn slordige voorbereiding wegens tijdsgebrek. Nog geen meter in de Vlaamse Ardennen gereden… Dus niets van hoogtemeters getraind!
Dan maar vertrouwen op mijn sterke basis die ik al jaren onderhoud. Het zwemmen zou ook een avontuur worden als je slechts 2 zwemsessies achter de rug hebt in “Vosselare Put”.

Het belooft een heel mooie “sportdag” te worden, een zomerse zondag met een briesje uit het noordoosten. Samen met mijn ouders nog een koffietje op terras in “De Gavers”, en omstreeks 10u30 begeven we ons naar de start.
Door te weinig seingevers langs het fietsparcours was er een half uur vertraging…. Was me dat warm om te staan wachten met dat wetsuit aan! Het zweet drupte me al af voor ik moest beginnen! Nog nooit zag ik er zo naar uit om in dat water te duiken!
1,9km zwemmen, door mijn beperkte voorbereiding rekende ik op zo’n 45min zwemmen. Het ging onverwacht vlotter dan ik dacht, geen enkel probleem tijdens die beproeving! Ik kom uit het water na 37min! Veel beter dan verwacht! Super! Ben content!

Na een “no stress” wissel begin ik aan de fietsrit van 90km met 2x De Muur, 2x Congoberg en gene meter vlak. Ik beslis om heel gedoseerd te rijden met mijn hartslagen perfect binnen mijn veilige zone. Mijn vochtgehalte goed op peil houden met de nodige suikers en zouten is van levensbelang om hopelijk zonder krampen de halve marathon te kunnen aanvangen! Ik rijd het parcours vlot door, de beklimmingen verteer ik heel goed! Eigenlijk heel tevreden met mijn huidige conditie. Ik geniet van de ambiance en aanmoedigingen van de vele toeschouwers. Wat is het toch zalig om zo een wedstrijd (evenement) te kunnen bijwonen : een fantastische sport waar iedereen respect heeft voor elkaars prestatie! Top!

Ik rij nog een mooi gemiddelde van 33km/u! Alweer overtref ik mijn eigen. Altijd een super gevoel op dat fietske! Na 2u45 kom ik aan de wissel om mijn loopschoenen aan te trekken voor de afsluitende halve marathon!
Eerst een aanloopstrook van 9km naar de markt van Geraardsbergen waar de finish gelegen is, dan nog 2 zware, plaatselijke ronden met een paar pittige klimmetjes ertussen. Lap, daar had ik geen rekening mee gehouden! Ik probeer mijn tempo van 4min45sec/km aan te houden wetende dat ik dit moet aankunnen. De sfeer zit super langs het parcours, vooral in de passage langs de Markt is de ambiance top! Bij elke bevoorrading de tijd genomen om te verfrissen… Alles op schema!
Ondertussen Debbie nog een paar kilometer gehaast, die won in haar categorie! Super gedaan! Wat een Teamspirit! Forza 3KANT!!

Ik loop de finish over in 5u13min. Kan beter, maar ben super tevreden over mijn prestatie! Thanks voor de vele aanmoedigingen, beste mensen! Ik heb alweer met volle teugen mogen genieten van deze geweldige sport : dat maakt een mens gelukkig! Op naar de volgende!

3 juni 2022…
De eerste sprint werd al door enkelen getrokken om nog tijdig aan de inschrijvingen te zijn, maar even later stonden negen 3kanters klaar om de arena van de Oude Kale een beetje meer rood, wit en zwart te kleuren. Behalve Jeroen, die zorgde voor een bruine retrotint (en het bier en de frieten achteraf). Op het programma stond een natuurloop van 7 of 13km in het natuurgebied van de Oude Kale in hometown Lievegem. Deze wedstrijd wordt jaarlijks georganiseerd onder 3kant-vlag in samenwerking met S(tarten) I(s) A(ankomen) op de vrijdag voor Pinksteren. Onverharde kronkelweggetjes in een mooi natuurgebied: de ideale start van een lang weekend!

Filip-enkel-de-eerste-plaats-telt stond samen met Jeroen en ondergetekende (Gertjan Winten, nvdr) op de eerste rij om de sponsors goed in beeld te brengen bij de start. Na een paar honderden meters vormde zich een heus 3kant peloton. Aangezien we als 3kant van triatlon een teamsport maken, besloten we dan ook de vlucht met daarin kopman Filip te beschermen. De eerste km’s werd er nog gegrapt en gegrold en trok oude krijger Antoon de kop. Helaas bleek hij per abuis zijn fietsbenen te hebben meegenomen en moest hij iets later even aan de kant voor een stretch en yogasessie. Ook enkele anderen hadden daarna hun adem nodig voor andere zaken, maar iedereen bleef wel redelijk binnen elkaars vizier.

Toen Jeroen even later ‘zijn schoenveters moest binden’ zat het spel op de wagen en werden de gaten beetje bij beetje groter. Op die manier slopen Nicky en ondergetekende stilletjesaan weg van de rest.

Iets verder in de wedstrijd speelde Katelijne en Jozefien voortdurend haasje-over voor de plek van 1e 3kant-dame op de lange afstand.
Op de korte afstand had Corine zich immers de 1e plek toegeëigend. Een opsteker na enkele weken zonder veel trainingsarbeid! Onderweg werd er luid gesupporterd door de seingevers, niet verwonderlijk aangezien dit ook allemaal 3kanters waren. Gelukkig stuurden ze ons ook in de goeie richting en tikten de kilometers vlot weg. Eenmaal enkelen de finishlijn (of het frietkot?) roken, konden ze nog iets extra’s uit de benen schudden. Davy naderde plots op Nicky en mij en ging er meteen over. Het signaal voor mij om mee te glippen en Davy nog wat op te peppen voor het eindschot. Ook Jozefien kon Katelijne op kousenvoeten naderen om zo mee in de slipstream richting finish te stomen.

De finale trapjes om terug de brug op te komen deden bij de meesten pijn, maar toch had iedereen nog een stevige eindsprint in petto. Zo klopte ikzelf Davy in de laatste rechte lijn, gaf Pieter-Jan een onbekende koptelefoonloper een oplawaai en kon Jozefien Katelijne verschalken met een fotofinish. Al even voordien had Filip de duimen moeten leggen voor oud-3kanter Jensen en vrede nemen met een vierde plaats. Tussen al dat sprintgeweld werkte Steven De Backer zijn duurtraining af en rende helemaal zen over de eindstreep.
Daarna was het tijd om de raceverhalen te delen bij een droogje en een natje. Gezellig zo’n wedstrijd!

Voor deze halve triatlon in de Vogezen (Belfort triatlon distance L) was het nog effe afwachten of ik (Heidi Wouters) me voor deze wedstrijd volledig zou kunnen “smijten” want ik had na het fietsongeval tijdens de ministage (zie verslag Steven DB) nog regelmatig draaiingen. Nog steeds prijs ik mezelf enorm gelukkig dat ik als bij wonder weinig lichamelijke schade opliep. Mijn helm had de zware klap opgevangen want die was op drie plaatsen gebroken maar ikzelf en mijn fiets hadden enkel een paar kleine “pijntjes”.

De wedstrijd was op zaterdag, maar we kozen ervoor om met ons gezin er het hele hemelvaart weekend te verblijven. Ideaal voor Pascal (mijn man) om langere stevige fietsroutes te doen en voor mezelf om het heuvelachtige fietsparcours grondig te verkennen.

Vrijdag naar de registratie, nog wat los zwemmen in het meer bij de camping en alle materiaal klaarzetten zodat ik met een gerust hart kon slapen. Zoals gewoonlijk een kleine drie uur voor het startschot van 9u opstaan en ontbijten. Nog wat twijfelen of ik een windvestje zou aandoen tijdens het fietsen voor de afdaling van de ballon d’alsace want de weersvoorspellingen waren toch niet super. Gelukkig hadden ze er dit jaar een rolling start van gemaakt want een massastart zou voor mij een nachtmerrie zijn. Het zwemonderdeel waren twee rondes met een Australian exit. Hoewel ik een relatief goed gevoel had tijdens het zwemmen kwam ik toch pas na een kleine, teleurstellende 40 minuten uit het water.

In de wisselzone nam ik wat meer tijd om draaiingen te vermijden. Op de fiets kwamen de benen maar moeilijk op dreef. Het parcours was niet volledig afgesloten voor verkeer en af en toe moest ik in de remmen voor auto’s die veel te traag reden. Alhoewel het een niet stayer wedstrijd was passeerde er na kilometer 30 een groepje van een tiental fietsers. Die heb ik snel opnieuw ingehaald en door de vele heuveltjes ze nog allemaal uit het wiel gereden nog voor de klim naar de ballon d’alsace begon. De benen begonnen erdoor te komen en het windvestje was totaal overbodig want de zon deed de temperatuur goed stijgen. Na de ballon wist ik dat het niet zo zwaar meer was en bleef ik tempo maken tot de wisselzone.

In de wisselzone aangekomen hoorde ik de speaker roepen “la troisième femme aidie woetèrs”. Hahaha, zalig, als die Fransen mijn naam proberen uitspreken. Ook deze wissel deed ik het rustig aan en na een eerste lus lopen riep Pascal, “tweede vrouw overal”, door de rolling start had ik de tweede blijkbaar al ingehaald zonder ze echt fysiek gepasseerd te hebben. Net zoals het fietsparcours was het loopparcours ook super mooi met voornamelijk grindpaden. Een hele delegatie MTV triatleten deden hier ook mee dus ik kreeg ook aanmoedigingen van hun sympathieke supporters. Dat deed me al dromen om volgend jaar ook naar deze wedstrijd af te zakken met ons 3kant team en er ook een club gebeuren van te maken.

Bij deze wat reclame voor de Belfort triatlon, hele mooie wedstrijd op 600km van Gent en voor elk wat wils want op zaterdag stond er naast de halve nog de kids triatlon op het programma, en op zondag kon nog worden deelgenomen aan een sprint en/of een kwart.

Nog twee rondes lopen en het was geklonken. Met de snelste fietstijd, als tweede dame en eerste bij de masters finishen gaf me nog wat extra vertrouwen voor wat nog volgt dit seizoen.

3Kant: Dag Nicky bedankt om even tijd vrij te maken voor dit interview. Je bent nu 3 jaar lid van van 3Kant triatlon team, maar je hebt natuurlijk een langere sportieve historiek. Je bent lang pistier geweest natuurlijk hier in het Gentse. Aan welke leeftijd ben je daar mee begonnen en hoe ben je daar in gerold?

Nicky Vermeersch: Ik was eigenlijk oorspronkelijk voetballer. Maar omdat ik klein was van gestalte werd ik vaak niet in de kern gezet. Dan heb ik de keuze gemaakt voor een individuele sport en ben zo aan mijn 16 jaar in het wielrennen gerold. Dat zat voor een stuk ook bij ons in de familie. Mijn pa, nonkels en neven hebben bijna allemaal gekoerst. Niet op een super hoog niveau maar het zat wel in ons bloed. 

Zelf heb ik 1 grote overwinning gehad op een interclub wedstrijd in Pittem. Waar Tom Boonen 2e eindigde. Samen hebben we 80 km in de aanval gereden, zijn er nog 4 bijgekomen maar ben ik uiteindelijk wel als eerste gefinisht. 

Daarnaast heb ik verschillende wegkoersen gewonnen in binnen- en buitenland, meerdere Toekomst 6-daagses gewonnen, 6 x deelgenomen aan een prof 6-daagse (waaronder 2 x Gent en 3 x deelname Wereldbeker op de piste) en behaalde ik een 5e plaats op het WK in Kaapstad.

Op de piste draait het vooral rond souplesse en snelheid. Het is een specialiteit op zich. Het vraagt ook een ander koersinzicht. Op de weg moet je vooral de koers goed kunnen lezen. Op de piste moet je heel veel zaken volgen (tegenstanders, scorebord) en moet je heel vaak beslissingen nemen in een fractie van een seconde.

Gent is qua Zesdaagse toch nog wel op sportief vlak de mooiste Zesdaagse die er is. Het Kuipke staat in het circuit ook wel bekend als de moeilijkste piste ter wereld. Als je daar kan rijden, kan je overal rijden. Het is steiler, smaller en spectaculairder.

De constante aanwezigheid van het publiek, daarmee moet je wel een beetje oppassen want de adrenaline zorgt er voor dat je soms wel eens over je limiet gaat. Maar uit je fouten leer je. In het buitenland zijn de pistes vaak groter (250 meter vs 166 m in het Kuipke) maar ontbreekt de gezelligheid. VIPS zitten daar vaak op het middenplein te eten en dat wordt afgewisseld met optredens van lokale artiesten en zit je er soms uren met je vingers te draaien.

• 

• 

3Kant: Je bent dan ook een aantal jaar semi-prof geweest bij Domo Farm Frites? 

Nicky Vermeersch: Ik heb dan 2 jaar lang bij de beroepsrenners gereden maar dan als semi-prof met een Bloso-statuut.

Bij Domo Farm Frites hebben we ook bekende coureurs gehad als ploegleiders zoals Erik Vanderaerden, Johan Capiot en Dirk Dewolf. Ze kunnen heel veel bijbrengen omtrent koersinzicht en hoe je juist een sprint aantrekt. Je wordt eigenlijk vanuit de wagen van de ploegleiding super hard aangestuurd met wat je moet doen. Meegaan met de vroege vlucht, als dat niet lukt wordt je ook meegegeven waar je vooraan moet zitten. Soms draaiden ze ook wel eens wat hoempapa-muziek door de oortjes tijdens de wedstrijd om ons een beetje te entertainen. Het moest niet altijd even serieus zijn. 

Eigenlijk was ik op zoek naar een goede ploeg om mijn wielercarrière verder te zetten. Op dat moment was ik in onderhandeling met Lotto maar werd ik jammer genoeg het slachtoffer van een hartfalen. Wat qua timing eveneens bijzonder jammer was want ik was ook geselecteerd voor de Olympische selectie van Athene 2004.

3Kant: We kunnen ons voorstellen dat het als gedreven sporter niet makkelijk is om met zoiets om te gaan?

Nicky Vermeersch: Ik heb tijdens een wedstrijd in Latem op 23-jarige leeftijd een hartstilstand gehad. Een paar dagen daarvoor zat ik nog in Colombia voor een wedstrijd. Daar voelde ik me al niet zo goed en heb ik uiteindelijk moeten opgeven. Bij het terugkeren in België heb ik op uitnodiging deelgenomen aan een criterium. De combinatie van vermoeidheid en jetlag hebben het voorval zonder twijfel in de hand gewerkt.

Tijdens het criterium in Latem heeft iemand de MUG gebeld en die waren toevallig vlakbij en waren gelukkig in staat om mij te reanimeren. Mijn hart was werkelijk op hol geslagen. Voor de reanimatie had ik een hartslag van 285 maar zelfs dan circuleert je bloed niet wat eigenlijk maakt dat je kan stikken. Gelukkig verliep de reanimatie zeer goed.

Na een hartstilstand was de keuze snel gemaakt: absolute topsport was voor mij geen optie meer.

3Kant: En dan toch besloten om het sporten verder te zetten. Waarschijnlijk een kwestie van echt niet zonder kunnen. Maar dan kies je direct voor 1 van de meest uitdagende duursporten die er zijn: triatlon.

Nicky Vermeersch: Inderdaad, mijn hart en lijf vroegen er gewoon om. Ik heb 10 jaar niet gesport en voelde mij daar helemaal niet goed bij. Dus in overleg met mijn cardioloog heb ik het sporten terug opgenomen maar nu blijf ik mooi binnen mijn limieten. Zo blijf ik ongeveer op 80 procent van mijn maximum en ga ik niet boven hartslag 160.

Oorspronkelijk begonnen met een start-to-run. In het begin kon ik zelfs geen kilometer lopen. Daarna 5km gelopen, daarna eens de 10 km van Gent. Dus logischerwijs volgt dan de marathon.

Dan dacht ik: waarom stel ik niet eens een doel voor een goed doel. Zo kende ik iemand die MS heeft en een rolstoel nodig had. Die koste 4000 euro. Bedoeling was dat iedereen een gift mocht geven en zijn naam op mijn truitje mocht zetten. Zo heb ik 1300 euro bij elkaar gespaard. Rotterdam was daarbij mijn eerste marathon.

Toen had ik tegen mezelf gezegd: als ik 40 ben wil ik een Ironman doen. 
En zo had ik mij ingeschreven voor de Ironman van Nice. Maar tijdens de wedstrijd in Nice waren de omstandigheden zo uitzonderlijk dat de afstanden werden ingekort. Het was zo zwaar dat ik zelfs niet aan het lopen wou beginnen om mezelf niet in gevaar te brengen.

Als revanche heb ik me dan een paar weken later ingeschreven voor de Ironman van Vichy en daar heb ik gelukkig wel kunnen finishen alhoewel de omstandigheden ook wel heel zwaar en warm waren.

3Kant: Je hebt hier een goed draaiende snookerzaal, vind je wel voldoende tijd om te trainen? We kunnen ons voorstellen dat de Corona-episode niet de makkelijkste was om door te komen?

Nu vraag ik mezelf soms af hoe ik dat eigenlijk ooit gedaan heb. Soms duurtrainingen van 6 tot 7 uur en daarna nog gaan afsluiten in de zaak. Ik was ook wel vaak echt moe in sommige periodes.

Na Covid is het allemaal wel iets hectischer geworden en is het iets moeilijker. Tijdens de corona-periode was de onzekerheid het moeilijkste. Nooit weten wanneer je verder kan doen, terug opendoen. Gelukkig houd ik de zaak open met mijn zus en konden we elkaar oppeppen. Nu zijn we natuurlijk superblij dat we tijdens Covid niet de handdoek in de ring hebben gegooid. In totaal zijn we een jaar dicht geweest. Dat is dus ook een jaar zonder inkomsten. Nu zijn de gunstmaatregelen allemaal opgeschort en betalen we een groot stuk terug. We zijn gelukkig al 16 jaar bezig en hebben een goede basis gelegd en hebben nu terug een paar goeie maanden achter de rug.

3Kant: En dan heb je besloten om de club zelf als sponsor te gaan ondersteunen. Hartelijk dank daarvoor. Elke atleet kreeg een kwalitatieve rugzak die er echt op gemaakt is om mee te kunnen nemen als transition bag naar de wedstrijden.

Nicky Vermeersch: Het is omdat ik er me zelf heel goed bij voel en de groep fantastisch aan elkaar hangt. Dus toen ik de kans kreeg om zelf iets voor de club te doen en ook mijn zaak bekender te maken heb ik niet getwijfeld om dat te doen.

3Kant: Bedankt voor het interview Nicky, veel succes op je komende Challenge-wedstrijd in Geraardsbergen en graag tot binnenkort op training, wedstrijd of hier aan één van je snookertafels!

Stralend zonnetje, 19°: ideaal weer, behalve de redelijk strakke wind die het water wat onstuimig maakt. Met 3 driekanters staan we aan de start: Steven De Backer, Robbe Deweirdt en ikzelf, Koen Vanderpaelt.

Zaterdagmorgen met enige twijfels vertrokken naar de kwarttriatlon in Berlare. Ik ben net hersteld van een lichte verrekking in mijn rechterkuit en heb de laatste 14 dagen 2 maal 6 km gejogd…

Om 13u30 laten de officials ons los voor wat 1000m zwemmen moet worden. Ik voel me al snel veilig, want na 100 m komt er een dame in kajak naast ons varen en roept dat we naar rechts moeten, uit schrik dat we de boeien niet goed passeren. Ik laat haar brullen, wat door onze zwemtrainingen in de BLM kunnen we perfect navigeren. Bij het ronden van de achterste boei wordt er serieus wat geduwd en getrokken, maar de tijd dat ik daardoor in paniek sloeg, is gelukkig gepasseerd. Na iets meer dan 18 minuten kom ik achteraan een grote groep uit het water. Sterke twijfels over die kilometer, maar daar baal ik niet om. Steven en Robbe waren een halve minuut eerder uit het water, dus allemaal samen in de wisselzone.

• 

• 

Steven zijn wissel is een stuk sneller dan die van Robbe en mezelf. Hij heeft hier dan ook uitgebreid op geoefend en was, o.a. met elastiekjes aan zijn schoenen, perfect voorbereid. Robbe en ik stappen samen op de fiets en proberen ons wagonnetje aan te haken aan een passerende TGV. Ik vind geen adem om te drinken of om een gelletje te nemen en moet ze laten rijden. Even later lost ook Robbe. Een paar kilometer verder de volgende TGV. Zelfde snelheid als de eerste, dus ook die moet ik laten rijden. Robbe kan dat tempo wel aan en rijdt van me weg. Paar kilometer verder, derde TGV. Ik ben ondertussen terug op adem en spring mee. Het gaat er wel stevig aan toe: achter elke haakse bocht een spurtje op de trappers om het wiel terug te pakken en op de Donklaan elke ronde pieken tegen de 49km/u: mijn maximum. Maar er is geen alternatief: achter ons de grote leegte… En het gaat vooruit. We naderen een groep waar ik zowaar 2 driekanters kan in herkennen, door onze strakke opvallende pakjes. Net aan de wissel hebben we ze te pakken en duiken we met meer dan 25 man de wisselzone in. Bij het passeren roep ik Steven wat aanmoedigingen toe en die kijkt verbaast op. 3 Ronden lopen, goed voor bijna 11 km. Ik wissel rustig en meet mezelf een rustig tempo aan, kwestie van het einde te halen. En dat lukt wonderwel. Met plezier haspel ik de eerste 2 ronden af. Bij het begin van de derde ronden beginnen mijn kuiten wat te protesteren. Dus versnel ik niet maar loop zonder problemen, in een vlak tempo op 59 minuten binnen.

• 

• 

• 

Totaal: 2u31, 111plaats op 210 finishers over all. Persoonlijk beste ooit? Wel dankzij de dames die minder kans hebben om te stayeren en een 40-tal pwc-deelnemers die pas in november zijn beginnen trainen voor hun eerste triatlon en dus nog niet top waren. Robbe heeft me tijdens het lopen 10 minuten aan mijn broek gelapt, en eindigt knap 70^ste. Steven deed nog eens 2 minuten beter en wordt nog knapper 61^ste.

En nu versta ik wat onze peetvader, Karel Blondeel, ooit tegen me zei: een wedstrijd tegen 90% afwerken. Ik heb er nooit meer van genoten als zaterdag, de hele wedstrijd lang! Smaakt naar meer.

Een paar maand geleden opperde Joel het schitterende idee om een soort mini-stage met de club te voorzien. Jammer genoeg kon niet iedereen er bij zijn in Port Grimaud en dit was een mooie gelegenheid om terug een aantal atleten samen te krijgen voor een tof clubmoment.

Als bestemming kozen we voor het zeer West-Vlaamse “Woumen” in de buurt van Diksmuide. We konden er tegen een vriendenprijsje genieten van een schitterende accommodatie van Sport Vlaanderen. Bernard was bovendien zo sympathiek (zoals altijd) om er met de wagen heen te rijden zodat de rest er bagagevrij naar toe kon fietsen.

Dag 1 begon zoals vele 3Kant-trainingen aan de Topsporthal. Iedereen had er duidelijk veel zin in, maar wat wel in het oog sprong was het verschil in volume qua bagage tussen de mannelijke en vrouwelijke deelnemers. Heidi droeg een tas die haar bijna onzichtbaar maakte wanneer ze die van de grond tilde. “Ja maar mijn hoofdkussens zitten daarin, zonder kan ik eigenlijk niet goed slapen.” Achteraf zou blijken dat ze deze toch beter op haar fiets had bevestigd!

Er was een mooie route voorzien van een 100-tal kilometer richting bestemming. De wind stond soms in het nadeel en sterke man Pieter Sacré nam spontaan een groot deel van het kopwerk van zijn rekening. Het golvende landschap gleed voorbij en keuvelend over een vaste resem triatlontopics (wedstrijden, carbonschoenen, dubbele powermeters, Filip zijn nieuwe Canyon…) bereikten we de bestemming.

Net toen we de oprijlaan wilden aansnijden botsten we bijna op een bord “Vers hoeve-ijs op 20 meter”. Zoiets is een teken van hogerhand. Dat mag je niet negeren. Tijd om de koolhydraten aan te vullen met knisperend frisse chocomelk en ijscoupes waar zelfs de gemiddelde zwaargewicht bokser het moeilijk mee zou hebben. Elianthe en Fei staken letterlijk nog een tandje bij en lepelden elk hun gigantische porties “Fraise” en “Salty Caramel » naar binnen. 2-0 voor de dames.

• 

• 

De accomodatie van Sport Vlaanderen was werkelijk tiptop. Brandschoon, superruim en aangezien wij het enige aanwezige team waren, kreeg quasi iedereen een individuele kamer toegewezen.

• 

• 

Na het avondeten trokken we er nog even op uit om al die bijkomende calorieën wat te laten zakken en doken we het ruime natuurgebied “De Blankaart” in dat net naast de accomodatie lag. Een ruim en wondermooi gebied met heel wat watervogels en riante flora. De Westhoek heeft als stiltehoek in België zeker zijn charme. De avond afronden gebeurde op het terras van een nabij gelegen café waarbij de ober ons mocht bedienen met een brede selectie streekbieren en Appletizers.

• 

• 

Na het ontbijt kozen 6 atleten voor de lange rit, uitgestippeld door Pieter. Een slordige 150km met een uitdagende passage in het Heuvelland en 2 beklimmingen van de Kemmelberg. Er was ook een kortere versie van 100 km voorzien over Brugge voor zij die vroeger in Gent wilden zijn.

In de buurt van Ieper kwam het jammer genoeg tot een aanrijding. Pieter en Steven misten een afslag naar links en reden rechtdoor. Heidi en Elianthe draaiden wel degelijk naar links af maar werden daarbij aangereden door een andere fietser die rechtdoor ging. Die fietser in kwestie was ook heel moeilijk te zien en had heel wat snelheid mee. Hij kwam blijkbaar van een afzink die eindigde in een kleine bult naar boven waardoor hij even uit het zicht was. De schrik sloeg iedereen om het hart want zoiets meemaken jaagt iedereen de daver op het lijf. Lichamelijk viel de schade bij Heidi en Elianthe al bij al mee. Een gehavende vinger, schaafwonden aan de neus en hoofdpijn van de klap. De gescheurde helmsluiting maakte ook nog eens duidelijk waarom het noodzakelijk is altijd een helm te dragen en we dit ook verplichten bij onze clubritten. De rijder van het andere team was er misschien nog het slechtst aan toe. Klaagde van pijn in de schouder en werd even later door zijn vriendin opgehaald en naar het ziekenhuis gevoerd.

Zoals altijd met dergelijke ongevallen is het in een wip gebeurd, gelukkig zonder veel erg deze keer. Geconcentreerd en voorzichtig blijven is dus de boodschap!

Eens de rust was terug gekeerd vatten we met het resterende deel van de groep (Elianthe en Heidi besloten om met de trein terug te keren naar Gent) de rest van de rit aan die ons via een slingerend lint door een mooie reeks West-Vlaamse dorpjes voer. De mooie klimmetjes en het schitterende weer zorgden er voor dat we na een tijd ook ons goed humeur terugvonden. Vanaf kilometer 100 was iedereen al in gedachten bij de spaghetti die we in de roeiclub zouden naar binnen spelen, want die coupe Fraise was er inmiddels wel al weer afgereden.

Bilzen 111

Terwijl een groepje 3kanters zich voorbereidde op het nakende seizoen in Flanders Fields. Stond een andere 3kantster aan de start van haar eerste triatlon van 2022.  De Bilzen111 was plaats van de afspraak voor Debbie.

“Eén kilometer zwemmen, 100 kilometer en 10 kilometer lopen. Een formaat dat me als betere fietser wel zou moeten liggen…eenmaal ik de eerste natte kilometer heb overleefd. Mijn zwemtempo is nog altijd laag in vergelijking met de dolfijnen van 3Kant, maar ik wil vooral beter doen dan mijn eerste kwarttriatlons vorig jaar.

De laatste 15 minuten voor de start verlopen wat hectisch. Mijn gelleke dat ik voorzien had te nemen, valt in de hudo. En pas als ik mijn neopreenmouwen aangetrokken heb, kom ik tot de constatatie dat ik mijn wetsuit achterstevoren aan heb. Gênant! 

Bescheiden over mijn zwemkwaliteiten sluit ik ergens achteraan het pak aan voor de rolling start. Duiken kan en durf ik niet, dus ik spring ietwat onbesuisd het Albertkanaal in, die gelukkig naar lokale normen best aangenaam warm is. 

In tegenstelling tot vorig jaar ben ik nu mentaal in staat om ook in open water om de 3 slagen te ademen, het zorgt er ook voor dat ik minder draaierig word. Ik voel me allesbehalve een vis in het water en de boei van het keerpunt lijkt niet dichterbij te komen. Na 1100m klim ik een beetje opgelucht het kanaal terug uit.

Nahijgend loop ik naar mijn TT-fiets. Helaas heb ik niet de meest ideale positie in de wisselzone, langs de ongemaaide graskant van het jaagpad. 

Ik steek mijn turbo aan en vlieg de ene na de andere fiets voorbij. Het is ook wel leuk om ergens goed in te zijn. Van de 39ste vrouw na het zwemmen trap ik zo richting plaats 6. Af en toe is het even op de trappers om te klimmen naar een brug, maar voor de rest is het parcours biljartvlak langs het Albertkanaal. Hoewel het verboden is te draften, zie ik toch heel wat fietsers profiteren van het zog van hun voorganger. Sommigen zitten gewoonweg letterlijk in het wiel. Er is te weinig controle. 

Na 100km trek ik terug de loopschoenen aan en voel meteen dat ik al mijn pijlen al verschoten heb. Het is warm met weinig wind maar gelukkig kan ik in de bevoorrading wat water over mijn hoofd kappen om wat af te koelen.

Op karakter loop ik de 10km nog uit en verlies nog een positie in het klassement om uiteindelijk als 7de overall bij de dames (en 5de als bomma in mijn leeftijdscategorie) over de meet te komen. Ik zal toch nog beter moeten leren doseren op die langere wedstrijden.“

Op de spijtige val na was dit terug een prachtweekend, in kleine delegatie getraind maar een super goed initiatief. Hopelijk terug te herhalen in het najaar! Wie bestelt alvast de crème en het goede weer?

Ook onze wedstrijdatleten haalden weer mooie resultaten met naast Debbie een schitterende 3^e plaats voor Filip in Samorin en ook Tim amuseerde zich op het BK sprinttriatlon. Season 2022 is ready for take-off!

WK Duatlon 2022, Viborg

Na het EK duatlon in Alsdorf had ik wat vertrouwen getankt dat ik ook op internationaal niveau wat ambities mag hebben. De trainingen lopen steeds beter, de vormcurve is duidelijk in stijgende lijn. Maar na Luik-Bastenaken-Luik krijg ik het bezoek van een buikgriepvirusje dat al even volhardend blijkt als mezelf. Loslopen of fietsen levert steevast krampen op. Opeens moet alle sport van mijn planning geschrapt worden, en dat is serieus aanpassen als je ganse agenda rond trainingen draait. Mijn osteopaat haalt zijn talent voor mental coaching uit de kast en spreekt me wat moed in. Voormalig wereldkampioen duatlon Rob Woestenborghs heeft een schat aan ervaring en geeft me nog enkele tips.

Na 6 dagen en exact één week voor de wedstrijd begint het tij te keren, komt mijn gezonde eetlust stilaan terug en kan ik toch nog enkele laatste trainingsprikkels geven richting het WK.
Mijn ma reist voor de eerste keer sinds haar ongeval terug mee naar een wedstrijd. Ze werd in oktober na de crossduatlon in Hofstade omver gemaaid op het zebrapad, de chauffeur pleegde vluchtmisdrijf en werd nooit gevonden. Intussen loopt ze nog steeds met krukken rond.

The big day kondigt zich zonnig maar winderig aan. Tijdens de eerste run ben ik alweer op achtervolgen aangewezen. Het is altijd wat afwegen tussen de schade beperken maar toch ook niet totaal opgebrand geraken. De kasseitjestraatjes en hellingen laten zich tegen het einde van de 10km al behoorlijk voelen, dat belooft voor straks. Als 8ste duik ik de wisselzone in. Tijd om mijn remonte in te zetten. Het parcours is nergens plat en op sommige hellingen gaat het naar mijn gevoel echt tergend traag. Als de wind langszij komt, is het af en toe wat schuin gaan liggen. Ik probeer wel ten allen tijde in mijn beugels te blijven, maar je merkt toch dat vele anderen dat niet altijd durven.

Tegen het einde van de eerste ronde heb ik al behoorlijk wat vrouwen ingehaald. De tweede ronde gaat naar mijn gevoel moeizamer maar qua tijd bleek ik achteraf maar 10 seconden trager te rijden. Ideaal om wat voorsprong te nemen op de betere lopers. De overgang naar het lopen komt zoals altijd hard aan. Het verval is behoorlijk maar ik vind na enkele kilometers toch een gelijkmatig ritme om de laatste 10km af te haspelen. Bergop lijkt het al meer op snelwandelen dan lopen, bergaf hebben de quadriceps het hard te verduren (dat belooft voor Zofingen). Maar het doorzetten wordt beloond. Ik weet mijn tweede plaats van alle agegroup-vrouwen te behouden en haal terug een zilveren medaille in mijn leeftijdscategorie, net als in Alsdorf.

Globaal werd ik 8ste van alle vrouwen, liet nog 3 eliters achter mij en daar ben ik toch best tevreden mee. Nu op naar mijn eerste triatlons van het jaar: 111 Bilzen & Challenge Geraardsbergen met als tussendoortje les 3 Ballons 🙂